Boeken moeten uit de hoek..., het Pieterpad erin

Op een donderdagmiddag fietst ik van mijn praktijk naar huis. Zojuist heb ik het bericht gekregen dat, vanwege de lockdown, mijn laatste examens, volgende week vrijdag, wederom zijn uitgesteld. Boeken voor de 3e keer op rij in de hoek gegooid. En nu? Al fietsend richting het thuisfront kom ik op het idee om komende week maar gewoon het Pieterpad verder te lopen. Maar ja, het vriest, het kraakt, het sneeuwt… is dit wijsheid? Een vriendin wil eventueel wel met mij mee. Een andere vriendin ook. Maar dan blijken wegen glad, de NS massale vertraging, de hele wereld ziet er mooi uit, maar praktisch is het allemaal niet. Wanneer je ergens naartoe wil tenminste. Eén vriendin geeft bij nader inzien al aan dat het misschien beter is onder andere omstandigheden te gaan. Ja, geef haar ongelijk…

Op maandag pleeg ik een telefonische wanhoopspoging bij de opleidingscoördinator. Want ja… die lockdown kan alles wel stil zetten…. de aanvragen van mensen die er klaar voor zijn stapelen zich op. Ik baal enorm. Zij ook.  Vijf weken moet ik wachten. Tot derde week maart. Wie niet waagt wie niet wint dus: bellen met die hap. Er komt beweging in de zaak waardoor ik op de lijst voor  on-line examens wordt gezet.

Na die ene donderdag… die dag dat ik hoorde: toch geen examen,  … toen ik de boeken in de hoek gooide, volgde die maandag met dat telefoongesprek, en toen… kwam de woensdag waarop ik hoor dat ik toch aan mijn examens mag beginnen. In slechts een paar dagen moet ik vet verder leren. Alles heb ik  uit mijn handen laten vallen en duik de boeken in. Ik app de andere vriendin. Lopen van het Pieterpad zit er toch even niet in. Boeken moeten uit de hoek, het Pieterpad erin!

Gelukkig heb ik mijn gejatte Scandinavische hunebed/zwerfkei uit Borger nog. Klein beetje Pieterpad op  mijn bureau.

En dan … wachten op de uitslag. Niettemin is er van nietsdoen geen sprake want met een paar nieuwe cliënten is er gelijk werk aan de winkel. Druk zit ik mij te buigen over het uitschrijven en berekenen van een paar diëten terwijl het buiten prachtig lenteweer is. De zon roept mij. Hoe balen is dit. Dan appt Dagny mij met een paar gezellige foto’s van haar en haar zoon. Ze lopen een stuk Pieterpad. Te leuk, geniet ervan, ik zit hier thuis te werken dus voor mij helaas niet genieten van dit prachtige weer, laat staan de mooie natuur. De jongste heer des huizes, Deen, spiekt over mijn schouder mee.

“Oh heb jij zeker ook wel zin om een stukje te lopen”.  Ja zeker wel, maar dit hier moet dinsdag af, ik heb geen tijd. Alleen morgen even wat rust. Terwijl ik ondertussen doorwerk probeer ik Deen zijn vragen te horen en te antwoorden.

“Hoeveel kilometer is de volgende etappe die je moet?”  19 Kilometer schat. 

“ Waar is dat dan?” Van Coevorden naar Hardenberg lieverd.

“ Waar ligt dat dan precies?” Bovenin Overijssel. Ja Coevorden is dan nog Drenthe.

“Hoe ver is dat ongeveer?. Die 19 kilometer bedoel ik”   Hmm, weet je nog hoeveel wij samen per dag in Kopenhagen en Wenen liepen?   Nou zover maar dan net ietsie pietsie paar minder kilometers. 

“Owh, ok best wel ver. En kom je ook konijnen en hazen tegen onderweg?”  Ja soms. 

"Denk je dat ik 19 kilometer kan lopen?"  Natuurlijk lieverd. Waar een wil is is een weg.

“Okej. Hej mam, zal ik morgen met jou een stuk PP lopen?  

Ik draai mij om en kijk Deen vragend aan. Meen je dat nou? Zou wel super tof zijn. Kijken hoever ik mijn werk afkrijg en dan vanavond beslissen?

“Ja is goed. Maar dan moet je mij wel heel vroeg wakker maken. Als we gaan tenminste.” Gaan we doen Deen. Komt goed!

“High five mam. Maar dan mag ik nu wel even wat lekkers voor mijzelf bij de spar halen he…? Je bankpas krijg je zo weer terug.”

Pff, Ik had het kunnen weten!  Effin, eerst maar eens kijken of er daadwerkelijk van morgen iets terecht gaat komen.