bucketlist ...

Het is heel goed om een bucketlist te hebben. Schrijf er maar gewoon wat op. Je bent aan niemand verplicht om je hele lijst te volbrengen. Ben je gek! Maar als het je lukt om er een aantal te doen, dan ben je wel een gelukkig mens? Of niet dan?

Het is misschien wel wijs om jezelf af en toe af te vragen of je bucketlist dingetjes wel realistisch cq haalbaar zijn, maar ja, wat als dat niet zo is? Wat heb je te verliezen? Dromen is leven. Het geeft je leven kleur dus ik zeg: volgooien die bucketlist.

Mijn bucketlist veranderd nogal eens. Iets met “dromen die niet altijd realistisch zijn!?”. Anyway, boeien .., bucketlijst vullen houdt je van de straat zullen we maar zeggen. Eén van de dingen die op de lijst staat is het lopen van het Pieterpad. En die veranderd niet.

Haalbaar? Ja zeker wel… Hoe? Nou dat zie ik wel… Wanneer? Tja… Alleen lopen? Misschien… Of toch met iemand? Ook gezellig…

**

En toen was het wandeluurtje met Daan. En ik vertel over mijn bucketlist dingetje. Het Pieterpad. En de vraag: goh, loop je anders een Provincie met mij mee?

Oh ja, leuk. Nou weet je wat? Ik loop gewoon dat hele pad met je mee.  “ja echt?”    “ja serieus ik meen het echt”.  “Wow gezellig man, gaan we met ons twee”   “Zo tof”  “Oh nu al zin in…” Gevolgd door een ongelooflijk bral halfuurtje met humor van niveau -11, gekke bekken en klinkklare onzin waarbij de tranen weer over onze wangen rollen, wandelen we terug naar huis.

Kennelijk hebben wij dit standaard nodig om even te ontladen nadat wij serieus een heel serieus plan hebben gemaakt. En zo kwam het dat wij besloten op Pieterpad te gaan.

De zomer ging voorbij en er moest wat gebeuren. Dus een telefoontje, een appje en nog een wandelavondje en het was beklonken. We gaan. In September. per keer twee of drie etappes lopen. Hervatten vier of vijf week daarna het pad waar we de vorige keer zijn blijven steken. Nou super strak plan!

De  vooravonden van ons avontuur braken aan...

We hebben druk gepuzzeld, welke trein, bus, tram, hoe laat, hoe komen we her en der, hoe de bagage van de ene accommodatie naar de andere enzovoort. 

We willen wel wandelen, maar liever niet sjouwen met grote rugtassen.  Ja op zich is dat niet heel erg. Maar om eerlijk te zijn... we beginnen best wel een beetje uit elkaar te vallen. De een een versleten heup, de ander een gammele nek..., maar we zijn nog niet zo oud hoor. Nee totaal niet. Super jong, van geest, vinden wij zelf, tenminste!

Effin,  terwijl we in het verhitte puzzelwerk zaten kwam het heldere moment om gewoon met de auto naar Groningen te reizen en vanuit daar met bus trein ed naar de startpunten te gaan. Hoe simpel kan het zijn.

Het "we gaan met de auto" plan is geboren en de rust valt over ons heen. Want, zo stellen wij, hoeven we niet zo heel erg op de hoeveelheid van onze bagage te letten en kan ook ons potje dagcréme mee in de tas in plaats van alleen onze wandelsokken! Hoe zalig.

Maandagavond: Ben jij er klaar voor? gevolgd door een foto van een grote scheepskist waar een inhoud inpast voor minstens een maandenlange tocht over de Oceaan.

Ja hoor, komt  via de whats app terug. Alleen de boot nog. waarna een foto volgt van een stationwagen met 6 boten volgeladen. 

 Mooi zo, appen we weer terug. Denk je dat mijn koffer er nog bij past. Natuurlijk... Er volgen wat lachstuipen waarbij mijn gezin zich afvraagt, wat nu weer...  De voorpret is begonnen

En nu is het dan zover. Tasje (zo goed als) gepakt, op de valreep nog een pot verf over mijn grijze haren gegooid, nieuwe wandelsokken gekocht, pieterpadboek en de voetencréme in de tas, klaar. En ook Daan is ready to go. Heeft een kilo bananen op haar koffertje klaarliggen voor geval we onderweg honger krijgen. Heeft ook nieuwe wandelschoenen gekocht maar niet ingelopen. Zou zomaar heel leuk kunnen worden. Tijdens het wandelen gaan er dus uit voorzorg een paar teenslippers mee in de tas. Elke vrouw weet… bij zere poten is er maar één redding: TEENSLIPPERS.  We zijn er klaar voor. Ongelooflijk zin in. Dit avontuur kan niet meer stuk.

En oh ja... Die scheepskist laten we thuis hoor. Evenals de boot.

Maar ons crémetje, en ook die bananen, zitten wel in de tas!