Echt kul ..., die Berend Bot ..., met zijn varen uit Zuidlaren

Om te beginnen... Hij heet namelijk gewoon Lodewijk. Niks Berend Botje. Lodewijk van Heiden. Zoon van de Drentse Landdrost. Dat hij uit varen ging  klopt wel. Op zijn 9e cadet bij de Nederlandse zeemacht en in 1795 luitenant en vaarde met koning Willem V naar Engeland. Of dat vanuit Zuidlaren was dat weet ik niet. Wie weet het wel? 

Naar Amerika..., ook kolder. Ging gewoon naar Rusland waar hij voor de Tsaristische vloot opperbevelhebber werd. In Griekenland is hij een held en daar noemen ze hem Be Be. Veel zeeslagen gewonnen of niet, van het liedje klopt in ieder geval geen snars. Een jeugdsentiment die vandaag met de grond gelijk werd geslagen. Wellicht dat we ook om die reden het beeld van Berend Botje in Zuidlaren hebben gemist. We zijn wel vaker iets misgelopen op dit Pieterpad. Iets met  noordelijkste Hunebed?

Etappe 4 Zuidlaren - Rolde 18 kilometer (zijn er 21 geworden)

Leuk om weer terug te zijn in Zuidlaren. Een gezellig warm dorp wat in de middeleeuwen bekend stond om zijn paardenmarkt. Niet voor niets tref je in de stadskern een standbeeld van een knol met twee onderhandelende veerboeren aan. Het is er knus. Klinkertjes, bomen aan weerszijden van de straat, daarachter authentieke boerderijtjes/woningen. Een levendig plaatsje. Hier zouden we best kunnen vertoeven.

Ondanks de rood-witte markeringen lopen we toch gelijk verkeerd. We moeten weer even in de flow komen. Na een half uur (ruim) door Zuidlaren rondgedoold te hebben lukt het ons eindelijk de route te pakken. Via de Marktstraat lopen we langs een heel klein joods kerkje, met op de zijmuur een herdenkingsplaat gemetseld, voorzien van een stuk of 20 namen. Joodse namen. Mensen die in 1942 zijn afgevoerd naar Auschwitz. Ook een kind van 10 jaar. De gedachte eraan vinden wij heftig. Het brengt je  even naar een moment wat we zelf nooit hebben ervaren, maar waarvan we ons wel een levendige voorstelling kunnen maken. Een voorstelling van hoe verschrikkelijk dit moment geweest moet zijn. En ik denk dat onze voorstelling nog niet de helft is van hoe het echt geweest moet zijn. Een klein stilte momentje..., maar dan ook weer door.  Een dame begroet ons en vraagt, "gaan jullie naar Rolde?"   "Ja" is ons antwoord.  "Goed zo, jullie gaan een prachtige etappe tegemoet".  We hadden al zin, maar onze zin krijgt door dit enthousiasme nog even een extra boost. Al snel raken we op een soort bospad die ons naar het terrein van een uit 1892 opgericht krankzinnige en zenuwlijders oord brengt. Dennenoord. Het is ruimtelijk en parkachtig waarbij zich in het midden een weide bevindt met hertjes, bokjes, kippetjes en een haan die blij op ons af komt rennen. Het lijkt een soort kinderboerderij, maar ik neem aan dat het voor de patiënten is die nu in het oord zitten. Al is het geen krankzinnige en zenuwlijders oord meer, duidelijk is wel dat het  met  iets gelijksoortigs verwant is. Ook hier komen we langs een standbeeld wat de aandacht trekt. Het is een bronzen beeld van een groepje mensen. Mannen en een vrouw die haar tienerkind omarmt terwijl ze in een soort van rij staan. Wederom een monument ter nagedachtenis aan mensen, patiënten,  die tijdens de tweede wereldoorlog vanuit het gesticht zijn gedeporteerd. Weer zo heftig. Weer zo'n "besef" momentje.

Voor we het terrein bijna afgaan, lopen we tegen een bord aan met de mededeling dat je in de houtwerkplaats een Pieterpad-souvenir kan kopen. Het zal een werkplaats van het tehuis zijn waar in de vorm van bezigheidstherapie geknutseld wordt met de patiënten. Met het kopen van hun knutselwerken zullen we hun knutselmogelijkheden spekken. Dat gaan we uiteraard doen. We lopen naar de werkplaats en worden door een vriendelijke meneer ontvangen. Hij laat ons de Pieterpad sleutelhangers zien. Ze hangen aan haakjes die op een grote houtenplank bevestigd zijn. "Hier kan je er één uitkiezen" zegt hij. Wij buigen iets naar voren om goed naar de sleutelhangers te kijken en er één uit te kiezen. Ze zijn allemaal hetzelfde!  Gelijk stuurt hij ons  door naar het winkeltje waar nog meer prullaria staat wat door mensen uit het tehuis is gemaakt. Gelukkig kunnen we ons vrijpleiten van verdere koop door te zeggen dat we nog heel ver moeten lopen en slechts een klein rugzakje hebben waar niets meer inpast. Prima, maar of we dan wel alsjeblieft in het logboek iets willen schrijven. Dat doen we uiteraard ook met liefde.  We schrijven dat de sleutelhanger prachtig is, Drenthe fantastisch is en dat we allebei wel helemaal uit Rotterdam komen. Met de groeten van Danielle en Anne

We vervolgen ons pad. Verlaten het terrein en geleidelijk aan lopen we de bewoonde wereld uit. Het landschap doet echt Drenths aan. Vraag mij niet waarop. Op de een of andere manier hebben Daan en ik allebei bij bepaalde gebieden een soort van verwachting. En op de een of andere manier voldoet die verwachting. Toch,  vanuit Groningen naar Zuidlaren hadden we een verwachting van het Drenthse landschap, Het was toen heel erg bebost. Die verwachting voldeed. Nog steeds bevinden we ons in Drenthe, maar toch hebben we een verwachting van een ander (Drenths) landschap.  We worden inderdaad door een ander soort landschap geleid. Maar ook dit voldoet aan het plaatje in ons hoofd. Typisch. Er staat een lichte bries, echt heerlijk. Half bewolkt half zon. Terwijl we van het thuisfront begrijpen dat in Rotterdam de hemelkraan wijd openstaat, trekken wij onze jas uit om in slechts ons  t-shirt verder te lopen. 

We komen op een zandweg terecht en aan weerszijden is het weer een gigantisch kleurenpalet van weiden met vele bomen op de achtergrond. Waar het vorige keer van licht tot donkergroen liep, is het hele palet nu groen, bruin, roestbruin, rood, oranje en stukken geel. Het is prachtig. Je loopt langs een schilderij en op een gegeven moment sta je er zelfs middenin. Een oase van rust met enkel de bries die je door de bomen heen hoort waaien. Het lijkt alsof we allebei nog een beetje zoekende zijn naar ons loopritme dan wel ons loopspoor. We lopen nog een beetje kriskras voor en achter elkaar langs, Dan Daan weer voor, dan ik weer voor, ik rechts van de weg, Daan naar links, dan weer omgekeerd. Heel vreemd, maar op de een of andere manier neem je uiteindelijk een positie in tijdens het wandelen en zodra dat patroon gesetteld is blijft dit vrijwel de hele wandeling zo. We zijn vandaag erg tam en ondanks kletsmomenten toch ook heel vaak in de stille genietmodus. Je hoort enkel het geritsel van onze voetstappen die door de stapels gevallen bladeren heen sleuren. En dat is eigenlijk ook een heel rustgevend geluid waar ik echt  in een focus naar kan luisteren. We zijn in de Zen-modus. Genietende van de rust, de frisheid, en de puurheid van de natuur.

We bevinden ons  in een bosachtige omgeving en komen op een pad terecht.  We zijn druk met lopen te lopen. Er lijkt geen eind aan het pad te komen. Ergens moeten we landgoed Schipborg voorbij. Maar ik zeg wel dat we heel rustig en stil waren... maar zo blijkt dat we eigenlijk ongemerkt toch enorm hebben zitten klessebessen. Of eigenlijk, lopen te klessebessen. 

Want inderdaad. Daan zei op een gegeven moment:  Weet je wat zo raar is. Ik had net toen ik naar de bossen keek en in de stilte stond even een bizarre gedachte. Ik moest denken aan de tweede wereldoorlog waarbij mensen over dit soort paden in het bos werden weggevoerd richting een fusillade plaats. Wat zou er door die mensen heen zijn gegaan zeg? Ja ik weet ook niet hoe ik er op kom.

Toen Daan zei dat ze een rare gedachte had voelde ik het wel een beetje aankomen. Want ik herken het gevoel. Nu hadden we natuurlijk al twee herdenkingsmonumenten gezien waardoor een gedachte misschien wordt versterkt. Maar, het is de stilte met alleen boomgeruis en waar je de vogels hoort fluiten in die stilte... Dat is waarom je dat voelt, zei ik.

Die stilte waarin je vogels hoort fluiten in die stilte, dat is vrijheid. Ja dat is het, het is het geluid van vrijheid. En op de een of andere manier brengt dit geluid ons kennelijk  naar een moment (in onze gedachte) waar iemands vrijheid is afgenomen. Een moment van bewustwording misschien? Want hoe grijpbaar is vrijheid?  Ik zou het niet kunnen verwoorden. Wat ik wel weet,  is dat  hier door dit prachtige Nederland lopen, in soms, het niemands dal, een ongelooflijk gevoel van vrijheid geeft. Wat een rijkdom.

Maar effin... terugkomend op dat landgoed Schipborg voorbij komen..., verzonken in dit gesprek, hadden wij geen erg meer in de route.

We zien geen merktekens van het Pieterpad meer en hebben eigenlijk niet meer helder waar we ons op de route bevinden. Bij mij slaat de twijfel toe. Er zitten al wat Forrest Gump senario's in mijn hoofd. Een lange oneindige onverharde weg door half bos, half weidelandschap en geen teken van een mensheid te vinden. Daan heeft er gelukkig meer vertrouwen in dus we blijven stug doorlopen. Het gidsje zei: loop 250 meter en dan..., maar we zijn inmiddels al wel ruim een kilometer verder. Het begint te waaien en te betrekken en er wis na meters stug doorlopen nog steeds geen sterveling te bekennen. Eindelijk na enige tijd komt er een verloren fietser voorbij. Dat geeft rust. Ergens aan het einde van dit pad moet de bewoonde wereld zijn. Al vind ik het tegelijkertijd ook weer spijtig dat ik de lieve man niet van de fiets heb getrokken met de vraag of hij enig idee heeft. Maar anderzijds geeft tet aan dat we niet richting niemandsdal lopen. Ok, komt goed! Ineens kwomt Daan uit het niets met de uitspraak dat ze aan het begin van dit pad een bord heeft zien staan met iets van Schipluiden of Schipborg nog wat.  Ah, maar dat was het aanknopingspunt wat we moesten hebben. Effin, beter laat dan nooit. We moeten dus op de juiste weg zitten als dat bord idd klopt. Echter helemaal zeker ben ik nog steeds niet, maar dit klinkt hoopvol. Toch maar doorlopen dus. Het neemt natuurlijk ook niet weg dat ik  volop in de stress zat dat we niet weer een Hunebed voorbij zouden lopen, iets te veel focus op dat Hunebed misschien. Ik geloof dat het woord Hunebed nog nooit zo vaak is gevallen als in de afgelopen drie uur. Maar Daan beloofd mij dat als we echt in staat zijn vandaag de Drenthse Hunebedden  voorbij te lopen, zij hoogstpersoonlijk mij morgen in de auto er alsnog heen rijd. Ok, daar neem ik dan genoegen mee. Maar toch, alert blijven is niet verkeerd!

Onderweg hier en daar even een momentje om het prachtig gekleurde bos wat zich aan de overkant van de weide en of heide bevind te aanschouwen. Een fotootje, een momentje het prachtige plaatje in je brein opnemen, een momentje luisteren naar de rust. En dan lopen we weer verder.

Eindelijk komen we de picknickplek, tegen die we volgens de gids na 250 meter tegen hadden moeten komen, maar in werkelijkheid nu na 1.5 km tegenkomen. Kort daarna moeten we volgens de gids vlak voor een weiland een weg inslaan die haaks rechtsaf sloeg. Maar de markering op de bomen geven een pijl naar links. Die hebben we maar gevolgd. Door een weilandje komen we uiteindelijk uit bij een heel smal bruggetje waar je slechts met één persoon te gelijk overheen kan. Deze brengt ons over de Drenthse Aa. Aan de andere kant staat weer een verloren fietser. Wij vragen de goede man of we goed zitten omdat de gids aangaf dat we rechtsaf moesten, maar de rood-wit markering ons linksaf stuurde. Maar hij heeft werkelijk geen idee. Hij vraagt of we nog heeeeelemaal naar Rolde moeten. Ja, zeggen we. Poepoe, geeft hij aan, en geeft een blik van: nou maak je borst maar nat want wat een takke eind. Wanneer je zijn blik zou geloven moesten  we nog een kilometertje of 20.  Whaaaa, ik denk nog een kleine 10 kilometer hoor. Dat valt wel mee. Ik geloof niet dat hij overtuigd is van mijn wetenschap, maar ikzelf ben dat gelukkig wel. Hij fietst verder, wij lopen verder. Toch kijk ik stiekem even naar de route op mijn telefoon. Bijna 9 kilometer gelopen. Zie je wel, mijn wetenschap klopt. Zit snor. 10 kilometer, dan zijn we er.

En toen..., gelukkig Daan ziet een rood-witte markering op een boom. We zitten goed. Zielsblij dat ik niet in mijn eentje hier door dit "verdwaalwoud" loop. Het is een dicht bos met smalle bospaadjes. We vinden uiteindelijk de rode draad in de routebeschrijving weer terug. En met recht wordt geschreven: door blijven lopen en nergens afslaan. Een verkeerde afslag zou je wellicht uren kosten om de weg weer terug te vinden.

Yo, Gasteren komt in zicht, de route in het gidsje en de markering lopen weer synchroon  waardoor we ook steeds (weer) minder oplettend worden en klakkeloos de rood-witte stickertjes volgen. Maar goed, zo lang je goed blijft lopen ga je goed denk ik dan maar.

Onderweg komen we de bewoonde wereld van kabouter Spillebeen tegen. Nooit eerder heb ik zulke prachtige grote rode paddenstoelen met witte stippen gezien. Fantastisch! Wel jammer dat K. Spillebeen geen koffie to go heeft voor voorbijkomende  Pieterpadgangers. Die had er namelijk best ingegaan.

Hoe verder we lopen hoe meer wij het verleden weer op voelen doemen. We kunnen het niet verklaren. Maar eenmaal in de Gasterse duinen heb je het gevoel door  Middeleeuwen en de nog vroegere  prehistorie te lopen. Ook weer over het oeroude zandpad, de handelsroute van Groningen naar Coevorden. In etappe 3 loop je al stukken over dit middeleeuwse  pad, en dit handelspad blijf je tegenkomen. 

Het blijft gewoon bijzonder dat dit  landschap je op de een of andere manier gewoon terugwerpt in de tijd. Het zet je in alle tijden van lang geleden neer. Het is een waanzinnig landschap met die bijzondere in de breedte groeiende bomen, tot in de verte en op de achtergrond die lange zandvlaktes tussen de grote plakken heide door.  Een oeroud gevoel! 2020  bestaat hier even niet. Wanneer je echt in een trans zou raken zie je de oermens met zijn baard en zelf gemaakte speer bijna letterlijk tussen de struiken lopen. Een bepaalde energie van een leven wat hier duizenden jaren voordat wij hier liepen plaatsvond waait hier rond. Of dat bestaat weet ik niet. Maar toch, je voelt iets!  Nederland heeft echt een enorme historie. Ik denk dat ook dit, door veel mensen best vaak vergeten wordt. 

Het is stil stil en stil. En ook wij zijn stil stil en stil. Alles is prachtig. Zelfs de lucht is prachtig. Je hoort alleen stilte. Geen dier, geen verkeer, geen mens. Hoe stil kan het zijn. Hier ben je echt alleen met jezelf en de natuur. Back to basic of zoiets. Eerder in onze wandeling hebben wij het er ook over gehad. We zijn gewoon aan het wandelen, niets meer, niets minder. Wat heeft een mens nodig. Dit is zo'n ongelooflijke qualitytime. En wat is qualitytime. Om ons heen zien wij mensen die zich , een uur, een dag, een week in luxe laten dompelen. "Qualitytime!" Maar is dat echt de ultieme Quality time?

Vraag het aan mensen en wellicht krijg je honderd en één antwoorden. Maar wat is het echt?  Wellicht voor iedereen een ander begrip. Maar toch. Onze vorige etappes, daar heb ik nog een week lang van na zitten te genieten. Een middagje in luxe dompelen ben ik drie uur later weer kwijt. Dus wat is echt qualitytime?  Dit! Althans, voor mij. Tenminste, als je voor de qualitytime met een lang werkend effect wil gaan. Met jezelf en voor jezelf. Met je gezin, of alleen, whatever. Basic en puur, zonder dat je daarna een deur uitloopt en je een uur later weer meegaat in de rush. En weet je. Ook na deze wandeling kom ik weer thuis, en wellicht ga ik dan ook weer mee in de rush. Maar deze ervaring, deze qualitytime, zit nu al in mijn binnenkant geworteld en die gaat nooit meer weg!

We blijven maar genieten van die stilte. Cliché om te zeggen dat je je één voelt met de natuur. Maar wanneer je hier loopt, is dat echt zo. Hoe is dit vroeger, heel heel vroeger, geweest? Kan je het voorstellen, dat hier de oermens rondliep met een speer om wild te vangen? Welke stress hadden deze mensen? Ja in de ochtend moest je je bedenken dat er in de avond eten op tafel moest komen. Maar goed, je had wel een hele dag de tijd om een avondmaal te vangen. En welke stress was er verder? Hier rondlopen en niets horen. Beter gezegd: niets hoeven horen. Niet opgejaagd worden door geluid, door lawaai. Het verschil met mensen uit het noorden en mensen uit het westen is er sowieso. Natuurlijk is er hier in de bewoonde wereld ook geluid. Maar niet van die omvang die wij in de stad kennen. Mensen hier zijn ook een stuk relaxter dan wij met ons allen in de stad waar alles maar moet, en beter moet, voor de ander moet, sneller moet, eerder moet, moet moet moet. En alles gaat gepaard met geluid dan wel lawaai. bijna 24 uur non-stop. Het drukke gehaaste leven wat wij leven, wordt voor een heel groot deel bepaald door het geluid. Geluid gaat snel, en wij volgen het geluid, dus hoe meer geluid... hoe sneller wij gaan. De hele dag wordt je in de grote stad overschreeuwd. Het geeft onrust,  je wordt gehaast en van continue gehaast zijn wordt je moe, en vul de rest maar in.

Duizenden jaren terug  was het overal stil. En deze stilte die je hier tijdens het wandelen krijgt is een waar kadootje.

En nu...  na het ellenlange klaaglied van Anne over het missen van het eerste Hunebed, komen we bij het tweede Hunebed. Nog nooit in mijn leven heb ik er één gezien. Maar nu eindelijk breekt het moment supreme aan.

Dit Hunebed blijkt niet meer compleet. Een deel van de keien zijn geroofd. Door de route heen kom je sowieso veel van de Scandinavische zwerfkeien tegen. Daan en ik lopen altijd te grappen. "Hej, doe gauw je tas open, dan nemen we 'm stieken mee". Alsof je 'm even zo in je zak stopt. Maar het gebeurt kennelijk echt. Nu neem ik aan dat de rover zo'n kei niet één twee drie in zijn zak stopt, maar toch. Er één jatten lijkt mij best een dingetje! Maar goed, we zijn in Drenthe voorlopig nog niet klaar dus een compleet Hunebed gaan we vast nog wel zien. Deze is in ieder geval in the pocket.

Minder groot dan ik dacht. Want onderweg meende ik eventueel met de opkomende regen te kunnen schuilen onder een Hunebed. Maar dat was iets te ambitieus. Anyway... ik heb het ervaren. Gelukkig. Met een gerust hart kunnen we de tocht vervolgen. Langs een stukje asfaltweg waarna weer een onverharde weg. Weer komen we mensen tegen die we een stuk daarvoor al in het bos hadden gezien. Ze zien uiteraard het Pieterpadgidsje in mijn handen en vragen of we wel helemaal naar Rolde moeten. Ja, zeggen we. Een knikje van , zooooo zeg. 

Daan en ik zijn de kilometers inmiddels al aan het aftellen en voelen dit als,  "zo nog een klein stukkie", maar kennelijk klinkt het toch voor veel mensen als oneindig ver. Of ze willen ons, te lief, even goede moed inpraten. Wat zal het zijn. Niemand zal het weten.

We hebben een banaantje en een broodje onderweg uit onze tas op zitten peuzelen, en ook begint het inmiddels te spetteren. Het is niet echt knetterharde regen, maar toch even ons jasje aangetrokken. Echter, in vergelijking met de stortbuien die ons thuisfront in Rotterdam heeft, mogen we deze spetters geen naam geven.

Geleidelijk aan, komen we erachter dat we ons inmiddels op het Ballooërveld bevinden. Ik zeg wel geleidelijk aan, maar we moesten gewoon letterlijk een hek opendoen om het veld op te komen dus zo geleidelijk was het niet. Maar door het gebep van ons voelt het als geleidelijk aan.

Een enorme uitgestrekte vlakte met (WEER) onnoemlijk veel heide, een soort van enorme heideplakkaten met daartussen in zandstukken en soort van grashalmen. Enerzijds Is het zwaar lopen  door het soms mulle zand. Anderzijds wordt "het moment van nu" nog meer zen als dat het al is. Ook hier worden we via een karrenspoor door het veld geleidt. Dit karrenspoor behoort ook tot de eeuwenoude handelsroute van Groningen naar Coevorden. De middeleeuwse karrensporen zouden nog zichtbaar moeten zijn in de zandpaden. Echter zie ik ze niet. Ik denk dat wij van het brede zandpad af moeten om ze te zien en dat doen we niet. Wel in het zand zien we vele voetstappen. Niet alleen van mensenvoeten , maar ook paardenhoeven, hertenhoefjes, konijnen en hazenkeutels en  kleine stapjes waarvan we niet weten welk dier het is  Het is een prachtig natuurgebied waarbij aan alle voetsporen goed te zien is dat er veel fauna op het Ballooërveld is. Helaas komen wij geen hert of wat dan ook tegen. Dus dan maar blij zijn met enkel de voetsporen.

Maar niet alleen in de middeleeuwen was hier leven. Ook in de prehistorie werd het Ballooërveld als bewoond. Het was ook hier dat de natuur je deed voelen alsof je in de pre-historie rondliep. Het verleden is  eigenlijk over bijna heel de route echt heel sterk voelbaar. Zo bizar.

We moeten een bocht maken waar je voor de galgenberg komt te staan. Een grafheuvel waar volgens de verhalen een galg op heeft gestaan. De galg is nooit echt gevonden. Verderop moeten meerdere grafheuvels zijn. Het veld zou er rond de 40 moeten hebben. Variërend van 2000 v Chr tot 300 v Chr. Echt ongelooflijk oud. We staan er inmiddels voor maar weten niet direct welke heuvel het nu is. Er is immers aan een grafheuvel ook niet zo heel veel te zien. Aan de hand van de kaart vinden we de heuvels. Een heuvel met heide bedekt, meer is het niet. En toch voel je op die plek iets. Wat? Ik weet het niet. Hier heb ik eigenlijk heel de route last van. Ik denk dat je het ook niet moet horen van iemand maar dat je het gewoonweg zelf moet ervaren!

Om de wildgroei op het veld in bedwang te houden worden hier Drenthse heideschapen losgelaten . Door het grazen blijft de groei van flora in balans. Echter hebben wij geen schaap gezien hier.  Wel zie je hier en daar een verlaten boom die zo mooi breeduit is gegroeid. Het doet mij soms denken aan bomen in Zuid Afrika waarvan de takken horizontaal vlak boven de grond de ruimte in groeien waardoor een enorme spanwijdte ontstaat.  En dan is het ook echt een enkele boom met daaromheen weer alleen laaggroei. Heide!

Het Ballooërveld is een flink stuk om te wandelen, maar je krijgt er eigenlijk geen genoeg van. Het verveeld niet. Je snuift verleden, je snuift natuur, je snuift schone frisse lucht en graait hier en daar in een berg om te kijken of het uit turf of klei bestaat of wel  schijn je met een zaklamp in een hol om te kijken of er nog een verborgen schat of een eng beest in ligt. Zo krabbelt de tocht voort. We zijn alles met elkaar al wat uren onderweg. 2 uur 20 minuten richting Assen, hotelletje regelen, schoenen aan, bushalte zoeken, nog even met Bartje op de kiek, met het busje naar Zuidlaren, daar nog even verdwalen en vervolgens een tochtje van bijna 20 kilometer lopen.... Dit tussen acht uur vanmorgen en nu, een uurtje of vijf in de middag... We zien al een lichte schemering opkomen. Het is een lange dag. Echt zat zijn we het zeker niet, maar toch mag er ook wel een einde aan komen nu.

Maar goed, wetende dat de kurkentrekker, de fleswijn  en de zak pickleschips op de hotelkamer liggen te wachten doet de de vermoeide voetjes en het vermoeide lijfje vergeten. Niettemin wel tijd om door te lopen. Schemering gaat snel over naar donker en we lopen nog steeds op het uitgestrekte heideveld. Wel met de kerktoren van Rolde ergens in de verte in ons vizier. Eindpunt: nog wel ver, maar in zicht!  Dus we zullen zeker geen uren meer onderweg zijn.

Het laatste stukje Ballooërveld... In de verte zien we een cirkel van gerangschikte grote Scandinavische (Hunebed)keien. Mits we ons afvragen wat dit is,  misschien weer een Hunebed..., zien we daarachter een groep koeien staan. Ze ogen super lief. Dus eerst even bij de keien kijken en dan rustig langs de koetjes wandelen.

De Keien bleken een baken te zijn. Er staat op dat Pieterburen 65 kilometer hier vandaag is en de Pietersberg .... vierhonderd nog iets. Dus 65 kilometer van de bijna 500 hebben we er al op zitten. Hoe leuk.

En dan verder, langs de lieve koeien. Ze zijn aan het grazen, maar één heeft er genoeg van en begint heel rustig te lopen. Terwijl ze ons aankijkt loopt ze rustig voor ons langs en steekt het wandelpad over. Daan maakt nog een grap:  "Daar sta je dan Anne, in je knalroze jas. Rood of roze, dat maakt zo'n beest niets uit".   Tja, daar zeg je wat, stel er staat een stier tussen??  Rustig doorlopen. Een metertje of 50 voor mij zie ik het hek, daar achter is het veilig.

Bertha nummer 2 gaat aan de wandel. Op dezelfde wijze als Bertha 1. Rustig, ons aankijkend, loopt ze voorbij en steekt het wandelpad over. Bertha 3  volgt ook,  en vervolgens komt de halve kudde in beweging.

Mijn gedachte: Ik loop lekker door, het hek bijna in handbereik!

Daans gedachte: O wat lief ik ga even filmen...

Ik zou zeggen, doe je best, ik loop door. En dan hoor ik achter mij een loeiende koe en een stem "Doe normaal joh..." een huppelende Daan komt achterop. Bertha nr... zoveel ging wel met de kudde aan de wandel maar waar haar vriendinnen links gingen, gaat deze Bertha rechts. Op Daan af!

Dus ik zeg: Niet meer filmen. Snel fotootje en altijd doorlopen richting hek!

Via dat hek verlaten we het Ballooërveld en komen op een asfaltweg. Daar moeten we nog wel even een stukje over lopen maar uiteindelijk linksaf en met een bochtje meelopen waardoor we aan de achterkant van een kerk naast een begraafplaats uitkomen. Het is het eindpunt van vandaag en het beginpunt van morgen. 

Inmiddels is het donker en de kerk mooi verlicht. Omringd door de authenthieke huizen geeft Rolde een sfeervolle indruk af. Wat een gezellig dorpje!

Aan de voorkant van de kerk schieten we een fotootje en dan pakken we lekker de bus naar Assen waar de kurkentrekker op ons ligt te wachten, samen met het flesje rood. 

Dan gaan we daarna lekker eten, lekker slapen en morgenochtend uitgerust weer op voor hopelijk weer een mooie tocht.