De eeuwige sneeuw van Holtheme ...

22 februari 2021 - Coevorden, Nederland

En we besloten gewoon te gaan. Ook al is het een takken eind rijden. We gaan het maar doen zo’n dagje op en neer.

5.10 uur ringelt de wekker in mijn oor. Ik druk op de snoozeknop en draai op mijn andere oor. Ik ga niet over één nacht ijs…die wekker zal een uur lang elke vijf minuten af blijven gaan, tot ik daadwerkelijk mijn nest uitspring. 5.15 ringelt de wekker in mijn andere oor. Weer draai ik mij om. 5.20 ben ik het zat. Pak mijn koffie, maak een warme Nesquick voor Deen en breng het hem op bed. Hij komt zijn koffertje uit en springt na mij onder de douche, peuzelt een boterham met gebakken ei weg en half zeven zitten we saampjes in de auto. “Het is net alsof we op vakantie gaan” roepen we allebei tegelijk! Heerlijk! Vakantiegevoel. Ik zeg: vasthouden, al is het maar voor één dag.

Etappe 8 Coevorden - Hardenberg 19 kilometer

4E7A3296-2E71-413B-B2A0-FFFB982D6617

Bij de Brienenoord gaan we de snelweg op en bij Hilligerberg rijd ik de snelweg weer af. Heel logisch wanneer je weet dat je een rit van twee uur voor de boeg hebt... Binnen 10 minuten rijd ik dus al verkeerd. Lekker bij de hand. Effin, bij Alexandrium gaan we de snelweg weer op en in het donker crossen we de highway over waar we ons, ten tijde van deze lockdown, verbazen over de drukte. Niettemin verloopt het voorspoedig. Kletsen wat, luisteren naar de radio en ergens tussen  half acht en acht uur zien we  naast ons achterin de weilanden aan de horizon de mooie grote oranje bol opkomen. Samen zijn we getuige van een prachtige zonsopkomst. Door de mooie zachte kleur oranje lijkt het of er een waas over de zon heen hangt. Het blijkt het Saharazand te zijn! Super gaaf.

Het laatste stuk moeten we over provinciale wegen. Vlak voor Ommen moeten we bij een rotonde rechts. We rijden een stille paralelweg over en het voelt al gelijk als: dit zit niet snor. Halverwege de weg maak ik een ongelooflijke U-turn om terug te rijden naar de rotonde. Maar google maps zegt dat dit niet goed is. Dus ik maak binnen een minuut weer een mega U-turn om de route te hervatten. Nee, dit is toch niet ok. Effin, nog een mega U-turn. Binnen drie minuten tijd, voldoende voor Deen om de rest van de weg kotsmisselijk te zijn. Het goede nieuw: we zitten op de juiste weg.

Ok ik doe mijn best rustig verder te rijden maar als we de trein van kwart voor negen naar Coevorden willen halen dan moet ik wel een klein beetje plank gas geven. Plan is de auto bij het eindpunt in Hardenberg te zetten, dan de trein naar Coevorden en teruglopen naar de auto.

Ondertussen kijk ik op de thermometer. 7.5 graad. Hmm. We hebben allebei geen jas mee. Het wordt mooi weer. Althans, dat zegt buienradar. Vanuit de auto zie ik mensen op het fietspad met een winterjas en handschoenen aan… Slik!  Ik denk aan het t-shirt met korte mouwen die ik in mijn tas heb, voor het geval mijn t-shirt met lange mouwen te warm zou zijn. Ok, positieve mind-set houden. Ik blijf naar Deen volhouden dat de temperatuur echt aan het oplopen is. Echter begin ik toch wat te fronzen. Nou ja, we hebben niet meer dan een vestje bij ons. We zullen het ermee moeten doen en zien het wel.

Er volgen werkzaamheden en als in een soort bejaarden caravaan rijden we de laatste kilometers met 30 km per uur. Goed. Die trein van 8.45 wordt het niet. Dan toch maar even een koffie en een toiletbezoek meepikken bij de eerste de beste shellpomp de we zien zodra we Hardenberg inrijden. Wordt de trein van 9.20 uur. Ook prima. Deen zit nog steeds misselijk in de auto. Ik ren naar het loket, bestel een koffie, cross door naar de wc, wat een enorme opluchting geeft, en ren met klotsende koffie in mijn beker terug naar de auto. Oh die trein van twintig over halen we makkelijk. We rijden door en drie minuten voor negen stoppen we met piepende remmen voor het station... Gramsbergen! Dat is niet Hardenberg. Verkeerde station! Ok, geen paniek. We vragen aan een mevrouw en die zegt dat we zeven kilometer verderop moeten zijn.

Prima. Misselijke Deen krijgt nogmaals een U-turn te verduren. Over de stille smalle straten crossen we terug. 9.16 rijden we de parkeerplaats van station Hardenberg op. Ik rijdt de auto nog net niet door de heg heen het perron op, maar het scheelt niet veel. Met ons rugzakje ed startklaar springen we uit de auto. Inmiddels 9.18 zien we de trein aankomen. Gelukkig is het geen Rotterdam CS met 86 sporen maar hebben ze er in Hardenberg slechts 2. We rennen als gekken naar het incheck apparaat. Al rennend checken we in en roepen tegelijkertijd naar de conducteur of dit de trein naar Coevorden is. “Ja zekerrrrrrrrrr”. Deen krijgt een melding dat hij geen saldo op zijn kaart heeft, en voelt zich geroepen dit luidkeels over het perron naar mij te roepen. Hier rijdt  alles 1 keer per half uur of 1 keer per uur. Je wilt dus niets missen. Deen roept  nog twee keer dat hij geen saldo heeft waarop ik denk: “Ja nog ff een tandje harder roepen graag….

Ik doe alsof ik gek ben, pak zijn kaart, steek ‘m in mijn zak waarna ik hem aan zijn arm meesleur de trein in. We lopen in de trein een heel eind door. Lekker ver van de conducteur vandaan en zeg tegen Deen dat we wel zien wat we er van brouwen wanneer we gecontroleerd worden. Gelukkig gebeurt dat niet. 12 minuten later staan we op station Coevorden. Weer uitgestorven, net als eind januari toen ik daar met Dagny aankwam om door taxichauffeur Tonnie opgepikt te worden voor onze route Sleen – Coevorden. Vorige keer het eindpunt. Vandaag het startpunt. Het is nog fris, maar het zonnetje gaat zo komen. Het is half tien, de dag lacht ons tegemoet. Lekker genieten van deze nieuwe etappe.

C4B4AC0A-AB16-43C3-85B9-CA711D6C750E95A5AA2C-B0F1-4572-856D-0904D3C3C95C

Het is inderdaad wel wat aan de frisse kant dus vooral Deen wil blijven lopen. Soms een dingetje voor mij omdat ik graag van alles op de foto wil zetten. Aan de hand van de foto´s lukt het mij achteraf  beter om mijn benenwagentocht in chronologische volgorde in deze logger te zetten.  We passeren de kerk en lopen via een jaren 70 woonwijk richting de rand van Coevorden. Ik laat Deen de rood/wit stickers zien die we, naast onze routebeschrijving in het boekje, aan moeten houden ter controle. We moeten het spoor weer over en komen aan de andere kant van de weg waar we het oude stationnetje uit1910 van de Dedemsvaartsche Stoom Maatschappij  passeren.

90249E34-80F6-4ED1-97A6-369C9F507911

Na een kort stukje langs een autoweg gaan we het water over en moeten we een soort plantsoen ingaan. Het plantsoen instappen, daar twijfelt Deen wel over. Maar er staat duidelijk een sticker en een wegbewijzering met Klooster en Poort van Drenthe. Deze weg moeten we inderdaad hebben. Meneer is overtuigd en we stappen volmoedig het pad op, de stukken blubber (waar wij nu eigenlijk nog geen weet van hebben)  tegemoet.

IMG_0650IMG_0652IMG_0651

We lopen langs water en raken allebei gefascineerd door de bodem. Starend naar de bodem lopen wij minuten lang zwijgend onze route. Uiteindelijk roept één van ons: "wat ligt daar op die bodem?"  Wat er ligt weten we beiden niet. Wel zijn we er samen van overtuigd dat het op drollen lijkt. Nu geloof ik niet dat er een water is waar de hele bodem bezaaid ligt met drollen, echter ziet dit er wel zo uit. Blij dat we niet net een boterhammetje zitten te peuzelen!

IMG_0656

We kachelen verder en lopen door gebied wat eigenlijk van alles wat is. Enerzijds is het uitgestrekt en lopen we tussen weiland en akker, anderzijds lopen we over bosachtige heuveltjes. In het PP-gidsje misschien wel terecht “het plas-dras gebiedje” genoemd. We passeren  “Klooster”, moeten twee heuvelruggen oprennen en komen aan bij de  “Poort van Drenthe” . Een kunstwerk van zwerfkeien, een trekpleister van het PieterPad. Het is gemaakt in 2005 en maakt deel uit van de beeldenroute  We wisselen elkaar even af om ons bij de poort op de foto te zetten, schieten nog een selfie en gaan weer door.

IMG_0669IMG_0664IMG_0670

Er volgt nog meer blubber op het pad waardoor we ons zigzaggend door het plas-dras gebied manouvreren. Het is een instabiel pad waarbij je uit moet kijken waar je loopt. Soms zijn we genoodzaakt een aantal passen door de stekelstruiken in de berm te nemen om echte blubberbaden te omzeilen. Zeg maar gewoon: om niet op onze plaat te gaan! Gelukkig hebben we er droog weer bij. Een regenachtige dag zou op deze plek niet mijn ding zijn. En denk Deen zijn ding al helemaal niet. Een stuk blubber loopt in zijn schoen en daar is Deen niet heel erg van gecharmeerd. We vegen met een bosje gras wat modder weg en hopen dat de opkomende warmte zijn blubberige tenen wat zal drogen.

IMG_0657

We blijven het pad volgen en moeten uiteindelijk een asfaltweggetje oversteken waarna we gelijk weer in en tussen de velden de route moeten vervolgen. Links van ons eerst kaal veld, wat overgaat in een soort omgeploegd akkerveld wat vervolgens weer overgaat in begroeid akkerveld.  Af en toe moet ik Deen even op het pad , voor zover het een pad is, trekken omdat hij hier en daar door zijn slingerende loop wat plantjes in aanleg onder zijn schoenen meeneemt. Dat is straks weer een boerenkool minder op iemands bord schat!  Even op het onbegroeide strookje blijven lopen graag. Rechts van ons nog steeds water met daarnaast weiland, weiland en weiland. 

Het is best een lange weg door en langs het plas-dras gebied, de weilanden en akkers. We zijn naarstig opzoek naar hazen en konijnen. Echter die vinden we niet. Vogels, bokjes, geitjes, ganzen, zwanen, kippen en hanen, we komen het allemaal tegen. Maar geen konijn te vinden. 

Wel zijn we de eerste tekenen van het voorjaar tegengekomen!

IMG_0674

En een windmolenpark. Gelukkig stond deze in onze rug waardoor het ons uitzicht op de natuur niet kon bederven. Daarbij ook een gewaarwording wat betreft het lawaai wat deze molens maken. Zo jammer. Wanneer je over het PP wandelt ben je zo aan het genieten van uitzicht en  geluid. Geluid  van de wind, het geraas van gewassen en soms het geluid van  de stilte... Nooit beseft dat het geluid van de windmolens het mooie andere geluid zo overrulen.

IMG_0673

De route gaat verder langs het afwateringskanaal en uiteindelijk komen  op een geasfalteerde weg terecht. Een soort van oneindig lange laan met aan weerszijden hoge bomen. Overduidelijk werd er druk gekapt. De berm lag bezaaid met dor hout. De natuur wordt klaar gemaakt voor het naderende voorjaar. Alles ontdaan van dode takken waardoor de nieuwe knoppen weer alle ruimte krijgen om straks mooi te gaan bloeien

IMG_0683

4273F7CC-5A74-4DE7-B5C2-89BDB3F77276

We moesten ook even een vallende tak omzeilen. Gelukkig zag de man met de grote cirkelzaag ons net op tijd. Een bos hout op je bolletje krijgen is ook niet alles. Dan toch liever een bak blubber in je schoen waardoor met blubbertenen door gekacheld moet worden.

IMG_0686

Te leuk dat ook hier (ook oa op de route Groningen - Haren tegengekomen) de mens zo bezig is met de natuur en haar bewoners. De bomen hingen vol met vogelhuisjes waarvan de meesten er nieuw of net gerestaureerd uitzagen.  Mensen zijn hier overduidelijk druk mee geweest. Hoe mooi is dit? Niet alleen tot je eigen voordeur denken! Zoveel hart hebben voor de natuur om je heen en dit ook daadwerkelijk tonen door te doen wat nodig is... oa zorgen dat ook de kleine levenden onder ons een veilig huisje hebben en hun nestje straks weer kunnen gaan bouwen. En het gekke is... in Rotterdam vinden we dit bijna bijzonder en valt het ons op wanneer mensen dit doen. Hier in Overijssel (en ook in Drenthe en Groningen) is het vanzelfsprekend. Daar denk je er niet over na, dat doe je gewoon omdat het onderdeel van je leven is!

IMG_0684

Ondertussen fietst er een mevrouw langs. Een dame op leeftijd die heel blij naar ons kijkt. Iedereen hier herkent de Pieterpad wandelaars. kennelijk is er een overduidelijk verschil tussen import- en exportmensen te zien. Zonder te vragen of we het Pieterpad lopen roept ze overenthousiast  "Goed zo, geniet ervan. En het mooiste stuk gaan jullie nog krijgen hoor. Het mooiste stuk lopen jullie tegemoet."  Oh dank u wel, roep ik haar toe.  Ze is ons al gepasseerd maar kijkt achterom en roept ons over haar schouder opnieuw toe.  "Ja echt, let maar op, Hardenberg - Ommen, prachtige route".   Ja dank u wel, roepen we haar na, waarna ze met een flinke vaart door fietst en we haar in de verte steeds kleiner zien worden tot we haar niet meer zien.

"Loop ik dat stuk ook nog? " vraagt Deen. Nee Deen, ze heeft het over de volgende etappe. Tenzij je zin hebt om hierna nog een etappe te willen lopen. "Nou, nee, ik denk dat ik het na deze wel welletjes vind." Prima schat! Ik vind het al super tof dat je hier nu met mij de 19 kilometer loopt. Heel stoer!

IMG_0688

Ik geniet van de wandeling. Deen en ik lopen af en toe bij elkaar,  en dan weer even van elkaar. Bij tijden in onze eigen bubbel onze eigen dingen uit de omgeving opnemen. Ik denk even aan Ann, het lopen is zo heerlijk. Ik ga haar gelijk bellen vanavond. Al een paar keer samen erover gesproken dat we willen lopen. Nu maar echt even een datum prikken. Vorige keer vanwege mijn examen natuurlijk moeten cancelen. De gedachte aan Ann is nog niet uit mijn brein of mijn mobiel gaat. Ann! Telepathie.  Ik neem op en roep gelijk   "Je raad nooit wat ik aan het doen ben."  Nou? Wat dan?  "Ik loop met Deen een stuk Pieterpad." Oh wat gaaffffff, wanneer gaan wij? Dames onder elkaar geleuter volgt....  Ann en ik bellen later verder, wanneer ik vanavond thuis ben. Ik schiet nog wat foto's op de brug en we hobbelen samen door. Einde van de laan moeten we links.

0713F6AB-F7DC-4F97-9FA5-29CF5C91A596

Gelijk na de bocht zien we een bord waarop staat:  gemeente Hardenberg. Dat voelt goed! Echter schijn bedriegt want de eindstreep klinkt dan dichtbij, maar dat is toch niet echt het geval. We lopen Holtheme in.  Bijna op de helft!

IMG_0690

IMG_0693

We moeten nu richting  De Haandrik.  Het dierenpension wat we passeren geeft in ieder geval aan dat we op de goede weg zitten. De vraag van Deen is of het pension ook konijnen en hazen herbergt. "Ik denk het haast wel!" Hij vestigt zijn hoop op het zien van de dieren in de weide van het pension. Maar helaas ook hier van alles te vinden... maar geen konijnen en hazen!

IMG_0694

Nog steeds lopen wij richting De Haandrik. Over een smalle asfaltweg tussen velden in. De temperatuur wordt steeds aangenamer en de omgeving is heel rustgevend. Op de een of andere manier voelt het of de omgeving redelijk hetzelfde is, terwijl we ongemerkt toch elke keer andere dingen zien en ons realiseren dat we ons elke keer wel degelijk in een andere omgeving bevinden. Maar in tegenstelling tot de meeste  etappes in Drenthe, is de natuur hier wijder. Maar ook weer niet zo wijds als in Groningen. Kortom: anders!

IMG_0710

Opeens in de greppels zien we witte prut liggen. Deen is compleet verbaasd. Het is inmiddels rond de 13 a 14 graden (Vanmorgen dus zorgen om niets. Gelukkig bleef het geen 7Celsius) , dit kan toch niet waar zijn? Deen denkt: Het is sneeuw, maar dat kan toch niet? Zijn onzekerheid over wat hij ziet maakt dat hij mij toch vraagt wat dit is. "Dit is eeuwige sneeuw" zeg ik.  Nee, mam, doe normaal. ...

Hebben we in Nederland eeuwige sneeuw?  "Ja zeker. In Holtheme gemeente Hardenberg!! 

Er volgt een paar minuten stilte. Nee joh, Deen, grapje!

Toen het in Rotterdam vorige week min 8 was, was het hier min 16. De grond is hier kouder en ik denk dat daarom de sneeuw en ijsresten wat langer blijven liggen. En niet te vergeten... de schonere natuur hier zal ook effect hebben.

We twijfelen of we een sneeuwbal maken maar het sneeuw is eigenlijk ijs. Het geeft wel een soort wintersport gevoel. Het ultieme vakantiegevoel dus. Net als vanmorgen vroeg toen we in het donker de auto instapte. Heerlijk. 

IMG_0712

We steken het afwateringskanaal over. Dit kanaal werd in 1925 gegraven vanwege de wateroverlast tussen Coevorden en de Vecht. De turfwinning was de oorzaak van deze overlast en het graven van een kanaal moest dit tegengaan. Ondanks het aangename weer blijkt wel dat de wind die je midden op de brug vangt best fris is. We maken wat foto's maar het vriendelijk verzoek is toch wel om weer snel door te gaan.

IMG_0724

IMG_0717 - kopie

IMG_0721

Kort na onze ontdekking dat er zich in Holtheme eeuwige sneeuw bevindt, volgen er nog een aantal met sneeuw gevulde greppels waarna we ook een kronkelwater tussen de velden vinden wat nog half bevroren is. Het idee dat je met het weer van vorige week hier tussen de prachtige weiden door kan schaatsen. Het zijn momenten waarop je even denkt: Oh had ik hier maar een boerderijtje... Niettemin zwicht ik ook altijd wel weer snel voor de gemakken die we bij ons in de randstad hebben.

IMG_0728

IMG_0736

We vervolgen onze weg en ongemerkt wandelen we weer door een wat bewoonde wereld met hier en daar een boerderij. De gevulde waslijnen met de wapperende kraakheldere witte was geeft ook het ultieme voorjaarsgevoel weer.  Ik hou ongelooflijk van vrieskou. Geweldig vind ik dat, met heldere blauwe lucht en de frisse bries op je snufferd. Niettemin wordt ik ook van deze weersomstandigheden met het naderende voorjaar super blij.

IMG_0742

Voor we daadwerkelijk de De Haandrik binnenlopen moeten we de Vecht oversteken. De Vecht is Nederlands kleinste rivier. Tenminste, van de grote rivieren is de Vecht de kleinste. Deze rivier ontspringt in Duitsland in de buurt van Münster en is een typische regenrivier. De rivier wordt niet meer voor de grote vaart gebruikt, maar de Vecht is eeuwenlang gebruikt voor het bijzondere transport van de Bentheimer zandsteen. Een geel tot roodbruine zandsteen die in heel Nederland is toegepast bij de bouw van kerken, paleizen en andere belangrijke gebouwen.  Vanwege gezondheidsrisico's van steenstof, worden deze stenen nu niet meer verwerkt. De Vecht komt bij Gramsbergen Nederland binnen. We lopen op dit moment dus pal langs de Duitse grens. Na de Haandrik zullen we richting Gramsbergen lopen.

IMG_0743

We steken de spoorlijn en vervolgens de Vecht over. Van alle kanten zien we eigenlijk water. We staan hier te midden van een water kruispunt. Rivier de Vecht, het Almelo-de Haandrik kanaal en het Coevorden-Vechtkanaal kruisen elkaar op dit punt. Het kanalen netwerk wat je in Drenthe en dus ook in Overijssel veel tegenkomt, is op dit punt echt heel goed zichtbaar. En doordat alle kanalen veel bevaren worden is het ook een druk vaarkruispunt.

We lopen het ophaalbruggetje in De Haandrik over en moeten aan de andere kant van het water weer in de richting terug lopen. Een U-turn... die hebben we al vaker gehad vandaag! Het is heerlijk. De temperatuur is lauw, de wind voelt wel degelijk verfrissend, er is rust... en meer heb je niet nodig nu.  We komen aan bij een monument wat in de berm ligt. 

IMG_0744

Ter nagedachtenis aan Roelof Meilink die op 3 april 1945 omkwam. Geraakt door een verdwaalde kogel afkomstig van een Engelse Spitfire die een mitrailleur salvo afvuurde op een Duitse hospitaaltrein. De goede man stond op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Mijn aandacht wordt getrokken naar het gegeven dat de man op 10 juli geboren is. Ik namelijk ook. Hij alleen in 1916, ik een paar jaar later ongeveer. Deen is eveneens onder de indruk en zegt dat deze meneer nog niet eens 30 jaar is geworden. Hoe zielig is dat? Inderdaad heel heftig, maar er zijn mensen die echt pecht hebben in het leven. en daar is Roelof Meilink er helaas één van.

IMG_0745

We gaan door, nog een klein stuk langs de Vecht en dan lopen  we  op de Kilsewegwe met een bocht naar rechts  mee waardoor we op de Holtemereschweg terecht komen. Het is nog een kilometer of twee naar Gramsbergen. 

Het is een soort zelfde weg maar dan zonder water aan één of twee zijden. Deen ziet overal dieren, behalve konijnen, en mijn oog valt op een brievenbus waarop "John Deere" staat. "Oh wat grappig" roep ik . En Deen wil weten wat er is. "Nou niet echt heel bijzonder maar de naam John Deere doet mij even aan mijn vader denken. Hij deed vroeger zaken met John Deere want hij kocht grondmachines aan bij Hitachi en John Deere. " Dus dat. En er volgt een gesprek over wat mijn vader vroeger eigenlijk voor werk deed. Ik vertel ...

IMG_0763

... en dan wordt de aandacht van Deen getrokken door een lief paard die ons van verre al aan ziet komen en ons aan blijft kijken. Wanneer we hem/haar passeren blijft hij/zij ons volgen. Zo lief. We blijven even staan en praten het paard toe.  Een hartensmelt momentje. En we gaan door.

IMG_0762

Nog een stukje tussen de weiden en de boerderijen door, weg oversteken, langs sportvelden, waarna we via een licht slingerende weg aan de rand van Gramsbergen komen.  We zien een ophaalbruggetje met daarnaast een oud gebouw. We steken over, maken op de brug nog een foto...

IMG_0767IMG_0768

IMG_0771

... en lopen Gramsbergen in. Via de stationsstraat. Daar waar het Station is. Een Déja vu volgt. Het is waar we vanmorgen stonden, bij het verkeerde station! Aangezien Deen wat moe begint te worden en last krijgt van zijn (blubber)tenen, grijp ik deze plek aan om aan te geven dat het einde wel degelijk inzicht is. "Max zeven kilometer Deen. Als we stevig doorlopen dan zijn we binnen anderhalf uur in Hardenberg. Dat is te overzien toch?" 

IMG_0778We treffen dit kunstwerk bij binnenkomst aan. Weten niet goed wat het is.

Maar begrijpen later, dat het kunstwerk is bedoeld als plek waar mensen samenkomen met gedachten en ideeën en op die manier een plek kan uitgroeien tot een bijzondere plek! 

We lopen naar de dorpskern. Het is een lief oud dorpje/stadje. Van oorsprong een klein hofstadje wat zijn stadstatus al voor 1816 van de kasteelheer kreeg, die in Huize Gramsbergen woonde en waar Gramsbergen naar is vernoemd. Maar pas in 1816  werd door koning Willem I de stadstatus bevestigd. We zoeken de kleine stadskern op. Ook wel een beetje opzoek naar een koffie- en chocomel to go. Anyway,  het is leuk om Gramsbergen even in te lopen. We vinden twee ronde pleintjes en de kern bestaat uit oude pandjes met daarin woning, winkel, café. We lopen richting kerk met daarvoor het bronzen beeld van Pieterpad wandelaars.

En dan kan ik het toch niet laten. Deen neemt een foto, maar laat daarbij wel weten dat ik eigenlijk niet goed snik ben. Nou ja, dat neem ik dan maar voor lief.

IMG_0792

IMG_0788

Okej, geen getreuzel meer, krijg  ik van mijn zoon te horen. We zoeken de rood-wit stickers en verlaten Gramsbergen. Next station... Ane. er volgt een stukje saaie weg. We moeten twee keer een brug over en een weg onderdoor.

IMG_0803

Lichtelijk balen we een beetje dat we geen koffie en choco to go in Gramsbergen hebben gevonden en eigenlijk moet ik ook wel een plasje plegen. Eenmaal bij een splitsing aangekomen zien we een tankstation. Yesssss, Ondanks de moeie en zere blubbertenen trekt Deen een sprintje. Ipv van choco toch maar een cola, zegt hij. Ik koop koffie en een ritje naar de wc. Deen een cola en een zak drop, aj.  Maar okej, het is vakantie, maar eerst wel de boterham uit je tas eten voor er drop ingaat. Okej deal! Met  een lege blaas en met proviand gevulde handen gaan we de weg weer op.

Hier en daar komen we nog wat lieve schaapjes en, wat Deen vooral indrukwekkend vindt, zwarte kippen en hanen tegen. 

IMG_0799

IMG_0800

Uiteraard zetten we ook deze diertjes weer op de kiek. Opvallend is dat er echt veel dieren buiten zijn. Ook weer een teken van het naderende voorjaar.  Eenmaal in Ane aangekomen volgen we de routebeschrijving, maar ik zie op de routekaart dat we het monument van de slag bij Ane missen. Gelijk voel ik het trauma van het gemiste hunebed bij Zuidlaren weer opdoemen. Gaat mij niet gebeuren!! Na een paar keer heen en weer lopen zie ik de straat die we moeten hebben. Even een paar meter van de route af. 

IMG_0806IMG_0807

Het is een slag waarbij de bisschop van Utrecht, Otto II von Lippe, zich op deze plek gelegerd had. Rudolf van Coevorden had leiding over de Drenten en zat verderop gelegerd. Zij hebben het bisschoppelijk leger het moeras ingelokt. De zwaar geharnaste ridders van Otto von Lippe zonken met paard en al als bakstenen het moeras in. Zo konden de Drenten ongehinderd aanvallen. Vrouwen en alles vochten mee en 400 ridders overleefden de strijd niet. Deze strijd werd op 28 juli 1227 gevoerd en was eigenlijk, in de noordelijke provincies, de eerste vrijheidsstrijd die geleverd werd.

We keren terug naar de route en gaan over een lange laan die, ondanks je over een asfalt weg loopt, ergens toch ook wel een beetje warm aandoet. Hier en daar weer diertjes. Bokjes, paarden, zwanen..., van alles

IMG_0810

IMG_0813

Bij de oude dorpsschool moeten we inslaan en een zandpad vervolgen.

IMG_0817

Waarna we weer in uitgestrekte natuur komen. Toch weer een beetje van hetzelfde, maar ook merk ik dat ik echt geniet. Sommige stukken waar we ons weer even splitsen, Deen loopt dan weer even achter in zijn eigen bubbel en ik loop dan weer voor ook in mijn eigen bubbel, sluit ik even mijn ogen en loop met gesloten ogen de geur en natuurgeluiden in mij op te nemen. Mijn hoofd raakt echt leeg. Het voelt alsof je even in het niets bent. Het doet mij goed. Dit had ik nodig. Ik hoop Deen ook!

IMG_0822

IMG_0829

We lopen Anevelde in en de weg lijkt een beetje oneindig te worden. Deen wordt moe. Enerzijds wil hij lekker door blijven hobbelen, anderzijds hebben zijn voeten met de blubbertenen het wel een beetje gehad. Het zijn eigenlijk de laatste lootjes en ik merk dat ik  Deen toch hier en daar wat moed in moet gaan praten

IMG_0824

Via de Pothofweg lopen we richting Engelandsche Bosch. Ik hoor een zak rammelde drop  naast mij. Het is Deen met de klene drop in zijn broekzak die een sprint trekt. Voor mij rent hij de berm in en springt het slootje over naar de andere kant van de weg. We lopen parallel van elkaar richting de ingang van het bos.

IMG_0837

Na de Drenthse bossen ervaring is dit meer een bosje te noemen. Maar ik moet bekennen dat, hoewel ik het in Drenthe op een gegeven moment zat was, ik het nu wel even een aangename afwisseling vindt om een stukje bos in te lopen. 

IMG_0845

Weer hoor ik een rammelende zak drop voorbijkomen. Voor Deen is het bos kennelijk ook een welkome afwisseling.  Door de bomen heen zie ik een water en wil er graag een foto van nemen. Ik struin door het bos richting het water. Daar sta ik gebogen en wijdbeens tussen stekelstruiken om een en ander aan takken en stekels te ontzien. Zodra ik omdraai zit ik vast in de stekels en dreig uit balans te raken. Ik doe mijn best om niet omver te gaan waardoor ik midden in een bed van stekels kom te liggen. Ik roep, maar Deen is door zijn sprint te ver weg.

Gelukkig een lange broek aan! Ik trek stekel voor stekel uit mijn broekspijpen los totdat ik voorzichtig weer vrijuit kan gaan en richting pad kan struinen.

9DD764BD-F192-4071-B28F-BDA5CF3F0370

We belopen een slingerbospad waarna we het bos weer uitlopen. Een korte maar krachtige boswandeling. Niettemin is Deen nu echt moe. Ik beloof hem dat hij bij de eerste de beste Mac drive iets te eten mag halen. Aangezien de schijf van vijf vandaag toch al afgeschreven is..., laten we het dan maar gelijk goed aanpakken!!  Die mac geeft Deen wel moed en dus zet hij weer stevig de pas erin. Ik loop door en hoor achter mij "een grote stap richting auto is een nog grotere stap richting mac Donalds". Whaahaa, Deen doe normaal!

IMG_0858

Hij heeft zere voeten. Je moet ook wel echt een puber zijn om op dit punt in de tocht, na 17 kilometer met  ongeveer nog 2 te gaan, te concluderen dat je schoenen die je aanhebt veel te klein zijn!  Nu snap ik waarom die blubbertenen een terugkerend klaaglied zijn. Via de Jodenweg lopen we richting Hardenberg. De weg zou uit moeten komen op een grafheuvel maar de blubbertenen van Deen redden het niet meer. Het is zaak om linea direct op Hardenberg af te gaan. Blik nu even op oneindig!

IMG_0861

IMG_0866

Van wijds landschap rollen we langzaam aan opnieuw een licht bewoonde wereld in. Hier en daar een boerderij...

IMG_0873

Met daar tussenin grote weiden. En als je goed kijkt zie je in de verte de kerktoren van Hardenberg. Dat geeft hoop en moed. We lopen het wijds gebied met de plukjes boerderij uit en moeten een autoweg oversteken waardoor we op een viaduct belanden. 

IMG_0874

Een totaal ander beeld. snelweg! We hebben prachtige stukken gezien. Maar hier wil Deen echt even op de foto. Boven aan de snelweg. Vele wandelaars en fietsers zien Deen poseren en mij fotograferen en  ze moeten even lachen. Maar roepen ook  naar Deen dat hij heel stoer is. Ook hier zijn wij voor iedereen duidelijk zichtbaar Pieterpad lopers.  Mensen zijn hartelijk. En Deen begroet iedereen hartelijk en enthousiast terug.

IMG_0879

Zere voeten of niet, vol goede moed, alsof we nog maar net aan de tocht begonnen zijn,  lopen we de dijk op. Het is het laatste stuk naar het eindpunt in het centrum van Hardenberg. De grijns op Deen zijn gezicht wordt groter. We zijn er nu echt bijna. En dan einde van de dijk staat het verlossende bord...

IMG_0880

... HARDENBERG. Jippie ya yeeh. Nog even het fietsbruggetje oversteken en dan is het zoeken naar de juiste weg die ons naar het station zal leiden.

IMG_0881

IMG_0893

En dan nog één laatste kiek om gelijk naar het thuisfront door te sturen als bewijs dat we echt het centrum van Hardenberg hebben bereikt. Het is ongeveer kwart over twee. Met uiteindelijk 21 kilometer op de teller, gelopen in vier uur en achtenveertig minuten mag Deen echt trots zijn! Het was echt een leuke tocht. Een leuke actie zo, om  last minute te gaan, ook al is het echt wel even een eindje rijden. Impulsief beslissen en doen blijft toch altijd leuk en verrassend . Blij dat we gegaan zijn. Super leuk om ook een keer met één van mijn kinderen te lopen. Ik heb echt een super gezellige dag en wandeltocht gehad. 

En nu we er toch zijn...

IMG_0894

IMG_0896

Is Deen maar gelijk zijn eigen business begonnen! ... Joke! maar wel een goede hekkensluiter, hahah!

Foto’s

1 Reactie

  1. Antje:
    24 februari 2021
    Stoer hoor...ook van Deen. 👍💋