De engerd, de reuzenmuggen, de donkere wolk...

... en Ajax werd ook nog kampioen!

Zeven over één... Ik stap uit de trein, werp een blik naar boven en aanschouw het dreigende wolkenveld . Het zal toch niet? Bedenk ik mij. Ondertussen steek ik het spoor over en wandel de straten van Vierlingsbeek in. Bij de kerk moet ik zijn. Zes dagen geleden liep ik hier met Luc en ik weet dat het tochtje naar de kerk een aardig stukje is. Niettemin weet ik dit keer de weg dus blindelings loop ik erheen. 

Thuis dacht ik terug aan de Camino dame die ons zes dagen terug een stuk vergezelde. De Camino alleen lopen maakt de beleving intenser en zorgt voor het vele en bijzondere contact met andere Pelgrims. Samen lopen ontneemt je die ervaring. Dat is wat ze zei. En ik dacht, ja, tot noch toe heb ik op het hele Pieterpad slechts één etappe alleen gedaan. Geen ramp, geen spijt. Het is super gezellig om de etappes samen met vrienden en familie te delen en beleven. Maar toch moet ik  mijzelf eraan wennen om vaker lange stukken alleen te lopen. Mijn mannen hadden deze zondag geen spectaculaire plannen. "Ga maar, en geniet ervan!" Vandaag dus alleen op pad!

Etappe 20 Vierlingsbeek - Swolgen 22 kilometer

In tegenstelling tot Koningsdag is Vierlingsbeek uitgestorven. Een enkele hondenbezitter loopt een rondje met de viervoeter. Ik vraag mij af of dit alle zondagen zo is of slecht nu vanwege het dreigende wolkenveld. Who knows. Via een smal akkerweg loop ik door de saaie woonwijk en loop tegen de "Kreupelstraat" aan. Hopelijk  geen voorteken! Vervolgens kom ik bij de Laurentiuskerk. Een enorme kerk die ik alles behalve mooi vind. Eigenlijk foeilelijk! 

De Laurentiuskerk werd in 1944 door de Duitsers opgeblazen. Geen uitzondering want bijna alle kerken langs de Maas zijn door de Sprengkommando's totaal verwoest. In 1953 is de Laurentiuskerk op de plaats van de oude kerk herbouwd. Naast het feit dat de kerk volledig nieuw was, wat wellicht een verklaring is voor de ontbrekende sfeer die bij een kerk hoort, werd de kerk ook omgekeerd gebouwd. De ingang kwam aan de oostkant in plaats van de westkant. Reden was dat het kerkbestuur niet (meer) wilde dat kerkgangers tijdens de preek even snel de kerk uitpiepten om in de naastgelegen kroeg een neut te gaan drinken. Of het omdraaien van de kerk een oplossing is geweest of dat misschien de predikant zijn preekvaardigheden had kunnen verbeteren..., geen idee.

Via het vrijthof loop ik door de dorpskern waar ik langs de herberg, ten westen van de Laurentiuskerk 😁🍺, loop. Naast de herberg ligt het koningskerkje. Het is een in 1800 gebouwd protestantskerkje. De bouw van dit kerkje was noodgedwongen omdat de protestanten de Laurentiuskerk aan de katholieken terug moesten geven. De kerk hadden ze zelf natuurlijk al eerder, na de reformatie,  van de papen gejat. Maar goed, er moest een andere kerk terug. Ze bouwden het koningskerkje. De bouw  hadden ze uitbesteedt aan een katholieke aannemer omdat ze het hem wel gunden.  Maar deze aannemer deed nogal aan bezuiniging. Als een echte Hollander, een zeunigaard, een krentenkakker, mengde hij het cement met te veel zand waardoor het dak instortte.  

In de jaren 30 was de dominee van het kerkje Hendrik Arie Boeser. Wat de reden was weet ik niet maar de plaatselijke jeugd zong `ongepaste´ liedjes over de dominee waarvoor de plaatselijke veldwachter de jongeren berispte. Het betrof uiteraard vreselijk schunnigheid 😎

"Dominee van Takkebos

Wist niet wat hij preken mos

Hij preekte in zijn onderbroek

een dikke vette oliekoek"

Dominee Boeser is op 18 september 1944 tijdens de bevrijding van Eindhoven onder een Britse Tanker gekomen en overleed vier maanden later, op 1 februari 1945 aan zijn verwondingen.

Plaatselijke herberg tussen de 2 kerken in.

Effin, dat was het  in Brabant gelegen gewezen Pruisisch dorp Vierlingsbeek. Naast het Koningskerkje moet ik inslaan waardoor ik spoedig het dorp verlaat. Ik volg een akkerweg waar ik een aantal wandelaars inhaal. Een tijdje loop ik voor de twee dames en hoor de ene dame een relaas opvoeren aan de andere wandelaar. Haar man is onderwerp van gesprek. Nooit kookt hij eens op eigen initiatief.... Alles aan mij overlaten... Als ik kook komt hij er nooit  gezellig bij met "Goh, glaasje wijn? Altijd met de zapper voor de tv blijven hangen... Vanbinnen  moet ik lachen en draai mij om. "Ik hoor mijzelf praten" zeg ik tegen de dames. We beginnen alle drie te lachen. Okej, overal hetzelfde, zeggen ze. "Bij veel mensen wel" roep ik terug, waarna ik met stevig tempo doorloop.  Verderop haal ik nog twee dames in. 

Vanaf de akkerweg moet ik een bruggetje op om de Molenbeek over te steken waarna ik op een bospad kom. Het gaat om een klein stukje bos want al snel kom ik op een asfaltweg uit. Recht tegenover een boerderij waar ik schuin achter een pand in afbraak zie. Ik twijfel of dit de ruïne van Het Makken is. Restanten van het slot van de Heer van Makken. Ik zet het op de foto maar bedenk dat het slechts om een oude schuur gaat en besluit het pad niet af te gaan om het van dichtbij te bekijken. Ik sla de asfaltweg links op en wandel richting Holthees.

Holthees is niet al te ver en aan de rechterhand tref ik  het witte kapelletje. De 15e-eeuwse  Mariakapel. Dit kapelletje werd in 1944 zwaar getroffen tijdens de bombardementen van de geallieerden. De kapel werd herstelt waarna er tot 1995 nog diensten werden gehouden. De diensten zijn opgehouden maar er is nog steeds een devotieruimte ingericht. Eenmaal binnen blijkt de toegang tot de kapel zelf op slot. Door de glazen wand kan ik toch een blik werpen. De devotieruimte is klein. Maar hoeveel ruimte heb je nodig? Het is slechts een sterveling, en een Pieterpadder, die hier naar binnentreedt.  Ik voel de behoefte een kaarsje op te steken en besluit namens Deen een kaarsje te branden voor Beer en Flo.

Naast de kapel is een klein parkje. Het onze lieve vrouwen pakje. Er staan zeven schilderijen van de Friese schilder Tamme Hoekstra. De schilderijen bestaan uit de zeven Smarten van Maria. Eén smart per schilderij. Wat de zeven Smarten zijn moet ik even opzoeken maar ik heb ze hier:

De zeven Smarten:

De profetie van Simeon bij de opdracht van Jezus in de Tempel

De vlucht van de heilige familie naar Egypte

Het zoek raken van de twaalf jarige Jezus in de tempel

De ontmoeting tussen Jezus en Maria op de kruisweg

Maria staat bij het kruis van Jezus

Maria omhelst Jezus’s dode lichaam na de kruisafneming

De graflegging van Jezus

Ik verlaat de kapel en kom weer achter de wandelaarsters te lopen die ik op de akkerweg aan het begin heb ingehaald. Een van de wandelaarsters draait zich om en zegt "Hebben we jou nou ingehaald joh?  Dat kan toch helemaal niet. Je liep zo vlot dat wij dachten: die zien we niet meer terug!"  "Nee ik zat in de Mariakapel." zeg ik.

De twee aan twee dames horen met vier bij elkaar en dachten dat de kapel niet te bezichtigen was. De achterste dames balen er zo te zien behoorlijk van. Ze vragen hoe het was en met mijn uitleg volstaat kennelijk  hun beleving waardoor ze besluiten niet terug te keren om alsnog een bezoekje eraan te besteden. Opnieuw zet ik de pas erin en wandel Holthees uit richting Smakt. Langs de weg treft ik het oorlogsmonument van Holthees aan. Ik sta er even bij stil en zie op het monument ook namen van kinderen staan. Enkele slechts een paar maanden oud. Bij het zien van kindernamen is het toch altijd extra slikken.

Ik moet de weg langs de spoorlijn aanhouden. Het is een enkel spoor die van Nijmegen naar Venlo gaat. Na korte tijd loop ik het mini dorpje Smakt binnen. In het midden, tegenover het spoor ligt de St Jozef kapel. 

Het is een ware bedevaartplek. Om alvast te wennen aan mijn bedevaartstocht naar het graf van St Jacob. Ik kan maar een voorproefje gehad hebben.

De Heer van Makken, die op slot Het Makken vlak voor Holthees woonde, heeft in 1699 opdracht tot de bouw van de kapel gegeven. De gevelsteen van de ruïne van zijn slot ligt uiteraard met reden hier in Smakt bij de kapel. St Jozef is de beschermheilige van het gezin. Een klein beeldje van deze goede man wordt aanbeden met gevolg dat sinds de 18e eeuw bedevaartgangers naar Smakt trekken. Rond de 20.000 per jaar. Vooral op St Jozefdag, 19 maart, trekken veel pelgrims cq bedevaartgangers naar de kapel waar ze bidden om een optimale levensstaat en een slaapkamerkameraad.

Voorzichtig, bang voor een krakende kapeldeur, duw ik de klink uit het slot om de kapel in te gaan. Ik tref een oudere man en een andere wandelaar aan die in alle stilte zitten te bidden. Op de bank voor de biddende wandelaarster neem ik voorzichtig plaats, want de bank kraakt behoorlijk zodra dat achterwerk van mij de zitting raakt😊. Ik bid niet maar staar aandachtig naar het altaar(tje). Het is een heel lieflijk klein kapelletje en op de een of andere manier komt er een enorme rust over mij heen. De tijd, de dingen, mijzelf... ik vergeet het allemaal hier op deze plek. Ik zit echt even in het niets, maar wordt wakker geschud door de biddende wandelaarster die op wil staan. Haar bank kraakt (gelukkig) ook! Ik besluit ook te gaan en loop naar buiten. Naast de kapel ligt het Pelgrim huis, die ik voorbijloop waarna ik een stukje verder in een grasveld pal naast de spoorlijn de weg moet vervolgen. Aan het einde van het graspad moet ik opnieuw een kleinstukje bos door. Eigenlijk loop ik nog steeds pal langs het spoor maar door de bomen heb je er net minder erg in.

Aan het einde van het bospad kom ik op een verkeersweg waar het verkeer eigenlijk best hard voorbij raast. Ik vraag mij af of ik de wandelaarsters nog ergens tegen ga komen. In de St Jozefkapel heb ik ze niet gezien. Of ze zijn voortijdig de route afgegaan, of ze hebben de vaart een tandje bijgezet waardoor ze mij inmiddels heel erg ver voor zijn.

Gelukkig is het stukje langs de verkeersweg maar kort. Al snel moet ik oversteken en ga ik wederom een licht bebosde laan in waarna ik tegen de slagboom aanloop waarop 'Stichting het Limburgslandschap' staat aangekondigd.

Ik betreedt hier de Boschhuizer bergen. Hier en daar zie ik wandelaars uit het gebied komen en andersom. Relaxt loop ik het reservaat in. Er komt een man mijn richting op gelopen. Hij kluift aan een appel en staart mij met vreemde blik aan. Overduidelijk geen standaard (lange afstand) wandelaar.  Op gewone schoen, spijkerbroek, trui, geen jas, geen proviand of rugzak. Alsof hij zojuist zijn huis uitgelopen is. Wandelaars zeggen elkaar altijd gedag. Maar er komt twijfel. Moet ik gedag zeggen of  strak doorlopen. De gedachte slaat wellicht kant noch wal, waarom die überhaupt op komt weet ik niet, maar op de een of andere manier ontstaat er een vreemd gevoel bij het zien van deze man. Zo'n onverklaarbaar moment waarop je gevoelssprieten alle kanten uit steken. Uit beleefdheid zeg ik toch gedag maar wend mijn blik snel af en loop als een gek door.

Ineens kom ik op een punt waarop ik niet goed weet welke kant ik op moet. De routebeschrijving in de gids wordt steeds rommeliger en de rood-wit markering zie ik niet. Ik draai een paar keer om mijn as en zie de vreemde man weer mijn kant opkomen. Weer staart hij mij aan. Hij is dus omgedraaid. Een vader met twee kids komt van een zijpad aflopen en gaat richting ingang. Impulsief hobbel ik met de vader mee en sta weer bij de ingang, niet goed wetende wat ik nu moet doen. Ik kan het niet verklaren maar mijn intuïtie geeft aan bij de vreemdeling uit de buurt te blijven.  Rustig wacht ik  bij de ingang af maar zie de man niet meer verschijnen. Ik besluit toch de route weer op te gaan en als ik het niet vertrouw, mij bij de eerste de beste wandelaar(s) aansluit. Redelijk op mijn hoede volg ik de weg terug. 

De routebeschrijving blijft echt heel warrig waardoor ik de on-line route op mijn telefoon aanzet. Elke wandelaar die ik tegenkom maakt mij blij. Hoe meer mensen op de route, hoe veiliger ik mij voel. De man en zijn blik kan ik moeilijk loslaten merk ik.

Ik ga het klaphek door en kom midden in het stuifzandgebied terecht. Ondanks ik toch stevig de pas erin weet te houden is het wel zwaar lopen door het  veelal mulle zand. Daarbij zijn er her en der ook klimmetjes die het nog even extra pittig maken. De (zeldzame) jeneverbesstruwelen staan kriskras verspreidt waardoor je allerlei paden tussen de struiken door moet nemen. Het is een prachtig gebied. Weer zo niet Nederlands! Maar ik merk dat ik de rust niet heb er van te genieten. Diverse malen sta ik te midden in het zand tussen diverse jeneverstruiken in,  mis alle markeringen, snap niets van de beschrijving en geeft de on-line route ook aan dat ik van het pad af ben. Elke keer is de vraag: welke van de vijf paden moet ik nu nemen? 

De wandelaars die ik tegenkom raken dunner gezaaid. In het begin waren er nog wel wat maar nu is het blik met lopers leeg denk ik want het lijkt, en voelt, alsof ik nog de enige ben die hier rondloopt. Om de haverklap moet ik zoeken hoe ik op de route blijf. Alle kanten die ik op kijk zie ik zand en jeneverbessen. Het idee dat ik Remi ben, mij ver weg van de mensheid begeef en er hier ergens een vent rondloopt die volgens mij een engerd is, maakt dat ik mij heel onbehaaglijk voel.  Ik besluit Luc te bellen en met hem aan de lijn te blijven tot ik dit only the loneley gebied uit ben. Helaas krijg ik hem niet te pakken. Stug doorlopen is de enige optie.

Uiteindelijk geraak ik uit het stuifzandgebied en kom op een wat vlakker (bos)pad. Het is nog steeds afgelegen maar voor mijn gevoel ga ik weer wat meer richting bewoonde wereld. Eindelijk zie ik een paar wandelaars picknicken. Het zien van mensen maakt mij blij. Niettemin blijf ik nog steeds op mijn hoede. De man laat mij niet los en het enige doel wat ik lijk te hebben is om zo snel mogelijk het bos en menslose gebied uit te komen.

Eindelijk nader ik het klaphek wat ik doormoet om de Boshuizer bergen te verlaten. Bij het hek staan een vader, moeder en zoontje met een metaaldetector die luid staat te piepen. Het jongetje is denk ik een jaar of zes en vindt het maar wat spannend dat de metaaldetector als een tierelier afgaat. "Hier ligt vast een enorme schat denk ik" zeg ik tegen de jongen. Vader beaamt dat. "Jazeker, er ligt iets heel grootst hier onder de grond!"  Ik wens ze succes en opgelucht loop ik het akkerlandschap tegemoet waar ik in de verte wandelaars zie lopen op de weg die ik straks ook in zal moeten slaan.

Al snel moet ik toch weer een bos in. Het is Landgoed Geysteren waar de route van het PP doorheen loopt.  Met de wandelaars een stuk voor mij voel ik mij een stukje relaxter. Echter, het onbehagelijke gevoel is nog steeds niet helemaal weg.  Het feit dat ik zorg de wandelaars in mijn zicht te houden maakt dat ik mij erop betrap nog steeds opzoek te zijn naar het veilig stellen van onaangename verrassingen, oa het tegenkomen van de enge man.

Het bospad moet ik ongeveer 750 meter blijven volgen waarna ik bij de Rosmolen kom. Net voor de watermolen tref ik een hole boom(stronk) aan die ik echt even op de foto moet zetten. Als kind zou ik dit een geweldige verstopplek, hut of wat dan ook hebben gevonden. De wandelaars die voor mij liepen zijn hier ook en bekijken op hun gemak de watermolen en nemen een korte pauze. Ik geef mijn ogen hier ook de kost.  Het is een oude watermolen aan de Oostrumse beek. De beek wordt als "de Mooiste" van Noord Limburg bestempeld. Er staat een prachtige Frankische boerderij met daarnaast een authentieke watermolen welke in 1667 is gebouwd. Vanwege zijn tentdak, die vroeger met stro was bedekt, is/was deze watermolen de meest pittoreske watermolen van Limburg. Maar ook was het de enige vrijstaande watermolen van Limburg. De molen was een wintermolen die alleen van oktober tot april draaide en heeft tot 1928 dienstgedaan. lange tijd lag de molen stil maar na de restauratie is de watermolen wel weer maalvaardig. Hij maalt er nu overigens ook goed op los

Na rond te hebben gekeken zoek ik de markering om de route te vervolgen. Het is een smal bospad naast de Frankische boerderij die ik in moet slaan. Het koppel wat voor mij liep is inmiddels ook weer de route opgegaan. We treffen elkaar op het bospad en raken even aan de praat. Mits wij staan te praten voelen mijn benen als lood wanneer ik de enge man het pad voorbij zie slenteren. Hij kijkt het pad in, staat even stil alsof hij twijfelt om het pad in te slaan,  wederom met een vreemde blik richting mij, en slentert dan toch even door richting watermolen.

Ik besluit dat ik als de hazewind het resterende stukje bos door struin dus zeg de mensen gedag en zet de vaart erin. Met een noodgang wandel ik over de bospaden langs de Oostrumse beek. Wanneer ik iets moois zie neem ik de foto al wandelend om geen tijd te verliezen. Ondertussen baal ik een beetje van mijzelf. Hoe vaak heb ik iets gelezen over een Pietenpadder die is gekidnapt, aangevallen of omgelegd?  Nooit. Dus doe niet zo achterlijk!

Anderzijds de vraag: waarom spreekt mijn intuïtie? De vorige etappe die ik alleen liep kwam ik ook mannen alleen tegen. Heb  met de mannen gepraat, opgelopen, ben ermee in de bus gestapt... Toen ringelden er geen alarmbellen. Dus ben ik nu op stel en sprong een angsthaas geworden?  Of moet ik iets met het feit dat mijn intuïtie nu spreekt. 

Tijdens mijn (snel)wandeling probeer ik toch de omgeving in mij op te nemen, al merk ik dat ik er eigenlijk allerminst van geniet. Wat wel heel jammer is.  Op de route zie ik dat ik richting einde bos ga en besef dat ik daardoor niet meer heb opgelet waar ik de afslag moest nemen om bij de Sint Willibrordkapel te komen. Deze ligt namelijk net een paar honderd meter van de route af en voor ik aan deze etappe begon had ik mijzelf voorgenomen de afslag in de gaten te houden. Het is een kapel uit 1543 met een waterput die nog ouder is. Een jaartje of duizend voordat de kapel werd gebouwd. Willibrord reisde in de zevende eeuw rond om mensen tot het Christendom te bekeren. De water in de put zou een heilzame werking op/tegen oogziekten hebben gehad. Een geliefde plek voor bedevaartgangers. In ieder geval in vroege tijden. Alle  bedevaartgangers hebben van alles in de muren van de kapel gekerfd die nu nog steeds zichtbaar zijn. Naast de put staat een oude grenspaal omdat hier de grens tussen Brabant en Limburg loopt. 

Dit had ik dus graag even willen bekijken maar door mijn opspelende intuïtie of angsthazerij (wie zal het weten) ben ik er dus voorbij gelopen. Ik twijfel of ik terug zal gaan maar met de engerd in mijn achterhoofd die ik wellicht weer tegenkom besluit ik dan maar even te balen en dit stukje historie over te slaan.

Vanuit het bos kom ik op een openveld uit waarlangs ik een karrenspoor moet volgen. Heel bizar, loop ik het gehele karrenspoor door een zwerm van grote zwarte muggen of vliegen. Geen idee wat het eigenlijk zijn maar ik wordt er gek van. Ben ik eerst op de vlucht voor een enge vent, moet ik vervolgens op de vlucht voor reuze muggen! Ze komen als idioten op mij afgevlogen. Geen idee of de beesten kunnen steken maar ik zwaai met mijn Pieterpadgidsje om mij heen om ze weg te jagen en houd mijn lippen dichtgeknepen om te voorkomen dat ik ze per ongeluk inadem. Ze lijken niet erg onder de indruk van mijn gezwaai want ze blijven maar op mij af vliegen, maar het lukt mij om door de oneindig lijkende zwerm heen te komen. 

Na het Karrenspoor moet ik een asfaltweg oversteken en weer een stukje bos ingaan. Het maakt mij lichtelijk chagrijnig. Ondanks het echt wel een mooi stukje is waar hier en daar weer wat klimmetjes inzitten vanwege de aanwezige stuwwalletjes, wil ik het bos niet meer in. Ik voel mij zo ongelooflijk niet op mijn gemak. Het gevoel raak ik gewoon niet kwijt. Toch probeer ik de omgeving in mij op te nemen, te genieten en te bedenken of tof het hier eigenlijk is. Maar ik ben niet relaxt. Waar ik deze etappe begon met zo'n heerlijk gevoel waarin ik gewoon één was met mijzelf en één was met de natuur, ben ik nu totaal a-relaxt. Het gevoel dat ik vandaag puur bezig ben met van A naar B te lopen en dat is niet mijn doel op dit Pieterpad.

Met het zweet op mijn rug van het powerwalken (laten we het zo maar noemen) kom ik eindelijk stukje bij beetje bij open vlakten waarna ik langzaamaan het bos uitkom. Enigszins verbaasd van het uitzicht. Aan de overkant van het veld staan spuuglelijke flats en/of bedrijfspanden. Zo lelijk dat ik ze even op de foto zet. Eenmaal bij de verkeersweg uitgekomen moet ik  een brug over om aan de andere kant van de weg te komen waarna ik in tegengestelde richting moet wandelen. 

Met regelmaat kijk ik naar de overkant van de weg om te zien of het koppel waar ik bij de Rosmolen mee sprak al uit het bos duikt. Of wellicht de engerd? Maar ik zie niets of niemand. Het enige wat ik eigenlijk aan de overkant zie zijn wolken waar volgens mij heel veel regen uitkomt waardoor ik besef dat ik, na mijn vlucht voor enge man, vlucht voor reuzen muggen, nu het op een tempo cq vlucht moet zetten om de regen voor te blijven!

Ik hoop dat ik het red!

Onderweg kom ik een geweldig insecten hotel tegen die ik toch ook even op de plaat moet zetten.

Die spuuglelijke gebouwen van zojuist waren een inleiding van goed saai en sfeerloos gebied waar je even doorheen moet om in een fraaier gebied te komen. Het lijkt erop dat ik het bos nu echt achter mij heb gelaten. Niettemin is mijn wandelpas nog steeds behoorlijk vanwege die grote grijze wolk die achter mij aanzit. Ik bereik Wanssum. Even uitgestorven als de rest van de tot noch toe doorlopen dorpjes.  Maar opeens hoor ik toch een hoop kabaal. Nadat ik een hoek omloop zie ik bij het dorpscafé twee handjes vol mensen in AJAX shirt zitten met op het terras een scherm voor hun snufferd. Aangezien een koffie-opkikker er wel ingaat besluit ik het café in te lopen en zie op het scherm het feestende AJAX elftal met een zilveren schaal in de handen. Ajjjj, daar zullen mijn mannen thuis minder blij mee zijn😁. Ik bestel een koffie en duik het toilet in waarna ik mij weer snel op de route begeef. Het is al na vieren en ik heb zeker nog wel een uur nodig.

De routebeschrijving is deze etappe niet alleen heel warrig, ook de lengte van de etappe is wazig. Ik heb 21 kilometer gelezen, 22,5 kilometer en 23 kilometer. Ja wat is het nou? Ik laat mij maar verrassen. Ik zit nu op de 17 kilometer. Moet ik er nu nog vier? Of moet ik er nog ruim zes... Qua tijd maakt dat toch net een verschilletje. Vlot doorlopen lijkt mij nog steeds het best. Terwijl ik een landweg opga belt Luc. Heel lief, maar een paar uur te laat 😂. Wandelend met de gids, de hete koffie en de telefoon in je handen is een kunst op zich, kom ik nu achter.

Luc vertelt enthousiast hoe hij met zijn moeder op ons nieuwe terras in het zonnetje zit en Deen als een blij ei de schoot van zijn moeder vol heeft gegooid met zijn konijnen. Het is genieten hier hoor. En bij jou?  Hetzelfde moment  krijg ik de eerste regen uit die grote grijze wolk over mij heen. Die bak koffie had ik niet moeten halen. De wolk heeft mij ingehaald!

We kletsen wat waarna ik uiteindelijk Luc af moet breken omdat de regen door lijkt te zetten en mijn telefoon zeiknat wordt. Zodra ik in de trein zit bel ik je, ok? De landweg heb ik ondertussen afgelopen en ik sta voor een klaphek waardoor ik in een weiland terecht komt.  Best balen want die landweg met alle bomen gaf enigszins bescherming tegen de regen. Met een paar Italiaanse dames die ook het Pieterpad lopen, stap ik in de pittige regenbui het gras op.

Gelijk zie ik de St Goarkapel op een terpje staan. De dames lopen door, ik ga naar het kapelletje. Het is omringt door prikkeldraad waardoor ik net niet aan de voorkant kan komen. Het kapelletje is in 1662 gebouwd en de enige die in Nederland aan St Goar gewijd is. St Goar is de heilige tegen koude en bibberkoortsen.

Op een mergelsteen die boven het altaar hangt staat "donderdag 6 juli 1662". Er wordt vanuit gegaan dat dat de eerste steenlegging is geweest en dus ook de feestdag van St Goar. H. Goar was een Rijnlandse kluizenaar. Ooit stond er een put naast de kapel waarin heilig water zou zitten die een genezende werking zou hebben tegen koude en bibberkoorts. De waterput is in de 19e eeuw gesloopt door een groep schoolkinderen (toen waren er dus ook al hangjongeren 😏). De put is toen wel gerestaureerd maar uiteindelijk toch helemaal weggehaald. De Kapel is helaas gesloten. Puur uit angst voor vandalisme.

De grond van het weiland is erg ongelijkmatig. Vele bobbels en andere natuurlijke obstakels liggen tussen het gras. Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk de koeienflatsen te omzeilen. Met elkaar maakt het het lopen over dit veld wat rottig. Uiteindelijk via een trappetje kom ik op een asfaltweg terecht waarna ik richting Meerlo wandel. 

Al snel moet ik weer van de asfaltweg af en een zandpad opgaan. Het pad brengt mij naar Kasteelke. Een Kasteelboerderij. Een slothoeve uit 1619 die binnen de omgrachting van het kasteel van Meerloo ligt. Het Kasteel van Meerloo zelf werd al in 1457 genoemd. In de tachtigjarige oorlog is er in/op het kasteel een enorme brand geweest wat het kasteel enorm zou hebben verwoest. Tussen 1619 en 1621 zou het herbouwd zijn. In 1752 brak er opnieuw een brand uit. Het Kasteelke lijkt op een poortgebouw wat bij het kasteel hoorde. In de grond zitten nog vele fundamenten. Van wat ik begrijp wordt er eigenlijk nog steeds gezocht naar hoe het er precies uit heeft gezien.  Het Kasteelke is privéterrein maar Pieterpadders mogen eroverheen en worden onder de poort door geleidt. Hoe tof.

Het poortgebouw laat ik achter mij en ik loop Meerlo binnen. Ook weer een klein dorp. Wel groter dan Wanssum, en zeker groter dan Geijsteren, Smakt en Holthees! Ook hier geen sterveling op straat totdat ik langs de dorpskroeg loop. Er wandelt een jongen in trainingspak voorbij die mij van top tot teen bekijkt en vervolgens met een hele grote boog om mij heen loopt. Okej... had niet het idee dat ik er raar of eng uitzie maar wellicht denken anderen daar anders over! Ondanks het regenachtige weer, de bui van zojuist is overigens opgelost, zit het terras vol met mensen en staan de tafels vol met bierglazen. Het vloeibare goud waar de Limburgers op zondag wel hun huisje voor uitkomen, zo lijkt. Een flinke pint bier. Maar dat is ook het enige want voor de rest zijn de straten leeg en de gordijnen dicht!

Eigenlijk loop ik nu van dorp naar dorp. Vanuit Meerlo loop ik door het ieniemienie plaatsje Elshout, wat niet eens een naambord heeft en eigenlijk gewoon bij Meerlo hoort. Ik tref een bushalte aan die ik echt heel gers vind. De man/vrouw/kunstenaar die dit verzonnen en/of gemaakt heeft vind ik een topper.

Wanneer ik tussen Elshout en Tienray inzit verlaat ik de bebouwde kom en duik de vrije natuur weer in. Ik moet wel weer even mijn best doen om te kijken welke weg nu de juiste route is. Een dame komt met haar hond aanlopen. Ik zeg gedag en vraag of het zandpad de juiste route is. Ik krijg slechts een blik alsof ze mij niet verstaat waarna ik vriendelijk zeg, ok, geen probleem, tot ziens. Waarna er een binnensmonds, "daag", klinkt. Het is inderdaad de zandweg die ik moet hebben en achter een schuur langs kom ik in een plantsoen terecht die langs de Molenbeek loopt. Het is maar een heel kort stuk maar toch wel een mooi stukje. De dammetjes cq valletjes die het geluid van het stromende water in de beek veroorzaken klinken heel rustgevend. 

Het plantsoen is eigenlijk best lang en her en der moet ik opnieuw stukjes bebossing door. Het zijn gelukkig korte stukjes. Maar ik merk dat, ondanks de engerd al eeuwen niet meer in zicht is geweest, ik deze route bijna een aversie dan wel trauma aan bos overhoudt. Wat nergens voor nodig is, maar toch. 

Uiteindelijk kom ik weer op een verharde weg die ik volg en mij naar de dorpskern leidt. Ik moet een brug over en tref daar het begin van de bedevaartroute aan. Je treft een hele route aan bedevaartmonumentjes aan. Tienray is sinds 1440 een Bedevaartoord. Sinds 1877 wordt het Klein Lourdes genoemd nadat Pastoor Maessen in 1874 Pauselijke erkenning had gekregen.

Verder is Tienray eigenlijk eenzelfde verhaal. Misschien kom ik net drie mensen meer tegen dan in Meerlo, maar ook weer een stil en redelijk uitgestorven dorp. Een tiener op een fiets kijkt mij na alsof hij een Maanmannetje voorbij ziet komen en fietst vervolgens met zijn stuur in de lucht op zijn achterwiel verder. Enkel bij de dorpskroeg zie ik leven, en tafels vol glazen bier. Er wordt gebrald en gedaan en wanneer ik voorbijloop zit het halve terras mij na te staren🥴

De kerk staat er tegenover en wanneer ik een foto wil maken blijft een vrouw die net de weg over wilde steken, midden op de weg staan kijken wat ik aan het doen ben.

Het is zo bijzonder hoe de mensen hier reageren. Ergens mag ik toch aannemen dat men gewend is aan de wandelaars die voorbijkomen. In het noorden en oosten van het land merkte ik alleen maar een hele hartelijke welkome houding van de bevolking. Vaak ook heel belangstellend en betrokken. Hier in Limburg wordt je aangekeken alsof je een buitenaards wezen bent. Ik hoop echt dat het alleen hier is en de volgende etappes weer als vanouds. 

Met hooguit vijf minuten heb ik Tienray doorkruist. Ik merk dat ik het een beetje zat begin te worden. Mijn linker knie begint pijnlijk aan te voelen en eigenlijk had ik verwacht einde route al bereikt te hebben maar opnieuw wordt ik weer door een bos gestuurd. Hoeveel bos moet ik nog ondergaan, denk ik bij mijzelf.

Het is eigenlijk nog  een kippeneindje door het bos maar ik wil gewoon niet meer door het bos. Ik begin het ook echt heel vervelend te vinden. Maar goed, ik heb geen keus dus ik ga opnieuw het bos in. Slingerend over smalle bospaadjes met ook weer een behoorlijke klim, struin ik door het laatste stukje bos.

En dan eindelijk kom ik het bordje "Swolgen" tegen, waarna ik via een saaie grauwe bebouwde kom Swolgen inloop richting het centrum. 

De hoofdstraat toont aardig. Ik zie wat oude pandjes en verderop een kerk. Maar ik heb geen puf meer om het straatje in te lopen. Er zitten 25.5 kilometers in mijn benen en ondanks ik echt weer mooie stukken Nederland heb gezien, was het dit keer niet mijn route. Er ontstond onrust in mijn lijf/hoofd en met moeite heb ik de rust terug kunnen vinden. Eigenlijk heb ik 'm niet terug kunnen vinden. Meestal ben je, zodra je op het Pieterpad bent,  alle onrust en sores kwijt. Vandaag ontstond de onrust op het Pieterpad en die raakte ik helaas niet helemaal kwijt. Jammer, want ik merk dat ik daarom niet optimaal heb genoten en dat is zonde van de mooie route. De wandeling van vandaag was een aaneenschakeling van vluchten. De engerd, de reuzenmuggen, de donkere wolk... En ajax werd ook nog kampioen. Wat een dag 🤣. Maar er blijft altijd meer moois dan minder moois bewaard, dus dat zal met de herinnering aan vandaag ook zo zijn. Het is nooit verloren en het altijd waard. 

Blij dat ik vandaag gelopen heb. Elke etappe, alleen, te samen, relaxt of niet relaxt, blijft een ervaring op zich en ook vandaag heeft weer z'n eigen verhaal.

Nu lekker naar huis en laat ik mij verrassen want, niet te geloven maar waar... Luc heeft gekookt!

PS

Het pand in afbraak wat ik  vlak voor Holthees aan de overkant van de weg zag, 

deze...,

blijkt toch het restant van de ruïne van de heer van Makken te zijn. Goed dat ik het nog net even op de plaat heb gezet!