Het leven is mooi, en de ervaring riekt opnieuw naar meer!

"Hoolten, mien láánd

Láánd van Keunedarpers

Drei kéér verzöppen

en véér kéér verbráánd

Toch bliff het altied nog

Hoolten Mien Láánd"

Terwijl we voor het station van het zonnetje, onze heerlijke bak koffie en een broodje genieten, verschijnt er een echtpaar achter ons. Het lijkt of zij ook een pauze tussen twee etappes nemen en gaan op dezelfde grote steen zitten waar wij op zitten maar dan aan de andere kant. En natuurlijk is de beginzin: "Ook het Pieterpad?"    Antwoord: "Ja zeker. Jullie ook?"   Antwoord: "ja ja wij ook. " Het is zo ongeveer een standaard opening van een gesprek onder de wandelaars die bij de andere wandelaar een zelfde Pieterpadboekje spotten als dat ze zelf hebben. 

Het blijkt dat de mensen net in Holten aankomen om  aan de etappe naar Laren te beginnen. Zij zijn al twee jaar bezig dus ik gok erop dat het nog wel even gaat duren voor zij het volledige pad hebben belopen. De man blijft het gesprek gaande houden en wanneer mijn praktijk in Rotterdam genoemd wordt raakt de man nog nieuwsgieriger. Wat en waar? Het blijkt dat hij ook in Rotterdam heeft gewoond en wel in dezelfde straat als waar ik mijn praktijkje heb. Hoe toevallig is dat? Het gesprek duurt voort hier in de zon voor het oude stationnetje...

Het station van Holten stamt uit ca 1888, toen koning Willem III een spoorwegnet aan liet leggen rond Apeldoorn. Hij had namelijk zijn eigen trein die over een apart spoortje rechtstreeks naar paleis het Loo ging. Doe maar luxe!!

Etappe 12 Holten - Laren 15 kilometer

Rond één uur vinden Louise en ik het wel tijd. We krijgen het idee dat de man de rest van de middag nog wel met ons opgescheept zou willen zitten. Maar wij willen dat niet. Feilloos voelen Louise en ik elkaar aan en zonder een woord hierover te reppen besluiten we gelijktijdig onze boel op te pakken zodat we op pad kunnen gaan. Stellig hopen we de mensen een stuk voor te blijven. 

We gaan weer Én route...

Ook al hebben we zojuist voorgaande etappe volbracht, ook na deze lunchbreak moeten we weer even onze weg vinden en de juiste startmodus zoeken. We dartelen wat rond over het stationsplein en zoeken naar de rood-witte markeringen. Het stel wat nog op de steen zit volgt ons nauwlettend. We werpen ze een vriendelijke lach toe en zeggen dat de startmodus zoeken er altijd even bij hoort. "Nee geeft niet hoor. We kijken hoe jullie lopen dan hoeven wij dat straks niet meer uit te zoeken." roepen ze ons lachend terug.

We zien een sticker op een paal aan de overkant van de weg. Aahhh daar moeten we heen. We steken over en slaan de weg in. Het is de weg naar het centrum. We komen langs een prachtig oud gebouw wat het gemeentehuis blijkt te zijn. Of  in ieder geval ooit is geweest want het staat er namelijk ingemetseld.

Naar mate we ons verder door de straat begeven komen we op een plein waarop weer een kunstwerk van varkens staat. Louise vraagt aan een ouder koppel wat op een bankje zit te genieten of zij ons samen op de foto willen zetten. De meneer zegt dat hij past ivm angst voor Covid. Maar zijn vrouw is niet te beroerd om toch even de Iphone over te nemen en ons op de foto te zetten. Louise en ik nemen allebei plaats op één van de bronzen varkens en laten ons breed lachend fotograferen. We bedanken en vervolgen de weg. Toch even de verkeerde kant op... we moeten weer terug en vanaf het plein de straat richting de kerk aanhouden.  De route laat ons een kleine glimp van hartje Holten meepikken. Kleine glimp, want Holten is echt klein. Twee koprollen en je bent er doorheen. 

Holten, een dorp wat in vroege tijden diverse malen is geteisterd door overstromingen en  branden,  is ontstaan uit een boerengemeenschap die in varkens handelden. Het mysterie waarom wij overal kunstwerken van varkens tegenkomen is hierbij dus ook opgelost! Het dialect voor varken is "Keun" en niet voor niets is er een varken in het wapen van Holten verwerkt. En ook niet voor niets heet Holten tijdens Carnaval "Keunedarp", Varkensdorp!

We lopen langs de kerk, komen in een saaie jaren 70 woonwijk terecht waarna we een pad tussen een huis en een schuur in moeten steken. Gelukkig, want eenmaal op het pad blijkt dat we toch weer een mooie ansichtkaart instappen. Een soort Noord-Frans platteland aanzicht. In de vorige etappe een Spaans aanzicht, nu een Frans aanzicht, hoeveel meer vakantiegevoel heb je nodig?

Ook gelijk voelen we, ondanks de warme zon op onze kruin, toch weer dat frisse briesje op onze neus. Zo zalig is dit. We gaan de zandweg door tot het einde en lopen tegen een wit oud huis aan wat eenzaam en alleen in een groot grasveld cq weiland staat. Het grastapijt is wat glooiend en aan het einde lijkt het alsof het tegen een heuvel of dijk oploopt. De mooie blauwe lucht erboven geeft het idee dat zich achter dat glooiende grastapijt een rivier of zee bevindt. We duiken tussen de struiken door het weiland in om vanaf daar een foto van het mooie uitgestrekte landschap te nemen. 

We frummelen wat in het rond en opeens ziet Louise het stel aankomen die bij ons in Holten op de steen zat. Shit, ze zitten vlak achter ons, roept Louise. Dat meen je niet. Die zijn dus heel snel na ons vertrokken, dat kan niet anders. Bij ons allebei bekruipt de angst dat de nieuwsgierige man bewust zo vlot achter ons aan is gehobbeld om maar in ons gezelschap te zijn. We wurmen ons door de struiken, waar Louise nog even vast blijft haken, en springen de straat weer op om met een snelle pas de afstand tussen het koppel en ons te vergroten.

Dat lijkt wel te lukken maar aangezien wij bij elke scheet stilstaan om foto's te nemen wordt die afstand keer op keer weer verkleind. Zonder enige verdere kennis over het koppel hebben wij eigenlijk al de conclusie getrokken dat de meneer en mevrouw elkaar vast niets meer te vertellen heeft. Ze zoeken niet voor niets aansluiting bij een ander wandelend stel.... In dit geval ons! De psychologen weten het weer heel goed, dat blijkt😎

We raken op een smaller zandweggetje en lopen langs oude boerderijtjes. Uiteindelijk komen we bij een asfaltweg aan waar we even twijfelen of we links het zandweggetje op moeten, of links de asfaltweg. We moeten voorbij een boerderij met de naam "Het Paalhuis". Ik zie een boerderij verderop maar kan geen naam zien. Er komt een meneer aanlopen aan wie ik vraag hoe de boerderij daarginder heet. "Het Paalhuis!" Toppie, dan gaan we dus de asfaltweg op. Aangezien we het koppel ook alweer in onze ooghoeken zien verschijnen voelen we enigszins  haast om door te stappen. Met een redelijke snelheid wandelen we  door en slaan gelijk  na de boerderij, de Polisenlaan in. Een brede zandweg.

Ook hier weer de paaltjes met jaartallen en weetjes die we ook op de weg van  Holterberg naar Holten zagen. Soms werpen we even een snelle blik op één van de paaltjes. Maar met het stel op onze hielen hebben we niet echt de rust om eea uitgebreid te lezen. Het stel bevindt zich inmiddels binnen een lichaamslengte van ons. En wanneer wij een weetje op een paal lezen, gaan zij de de weetjes op de eerstvolgende paal staan te lezen. Zo verplaatsen we ons om en om over de Polisenlaan. Ze blijven ons te dicht in de buurt waardoor we op een gegeven moment besluiten bij een iets wat eigenlijk een niets is, gewoon te blijven staan alsof we ons aandachtig aan het verdiepen zijn. Dit in de hoop dat ze ons voorbij lopen en door blijven lopen  en we ze niet meer tegenkomen. Het is idd opvallend. Op het moment dat wij stoppen met het lezen van de informatie op de paaltjes en doen alsof we met iets bezig zijn waarvan zij geen idee hebben, stoppen zij ook met het lezen op de paaltjes en lopen door. Pfff, afgeschud. Mooi!

We gaan verder met het genieten van de route over de zandweg met her en der oude boerderijen waarbij we de één nog gaver vinden dan de ander.

Volgens mij lopen wij door Beuseberg. Het is een buurtgemeenschap die zich op de laatste Overijsselse stuwwallen bevindt. Als ik het dus goed begrijp zijn de Scandinavische ijstongen in de voorlaatste ijstijd, 150.000 jaar terug,  tot hier uitgelopen. Tot bijna in Gelderland!. Hoe bizar koud moet het toen geweest zijn? 

De bredere verharde weg, waar we helaas het stel toch weer inhalen, heet ook de Beusebergerweg. Kan dus niet missen! Langs de Beusebergerweg staat  een grote farm met een bord op het hek dat hier "Tibetaanse Mastiffs" waken en terrein betreden op eigen risico is. We gluren over het hek en zien een grijze knuffel op het erf liggen. Gelijk schieten we keihard in de lach. Zo hej, ik ben bang zeg, als die ons te pakken krijgt. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt dit terrein te betreden!! 

Vol lol lopen we door en zien een stukje verder in de weide, die bij het door Tibetaanse Mastiffs cq grijze knuffel bewaakte terrein hoort, dieren staan die volgens ons Lama's zijn. Nou dat is wel heel erg tof. Ik zie in de verte een plek aan een andere weg, van het PP af, maar waar we wel goed zicht op de dieren krijgen. Einde weg slaan wij dus linksaf richting de Lama spottersplaats, en wanneer we omkijken zien we het stel uit Holten strak rechtdoor lopen. Mooi, denken we, twee vliegen in één klap.

We komen best dicht bij het hek en een enkele Lama komt nieuwsgierig op ons afgelopen. Gelijk doemt de vraag op: Hoe ver kunnen deze beesten spugen? Hmm, laten we het noodlot niet tarten en een beetje afstand houden. Goed plan vinden we allebei. Het blijken Alpaca's te zijn. Je hebt Lama's en Alpaca's. De laatsten zijn Berglama's. Ze zijn zachtaardiger dan Lama's maar kunnen evengoed spugen wanneer ze zich bedreigd voelen of in de stress raken.

Met inmiddels het Holtense stel ver voor ons, gaan we weer terug naar de route. We stevelen flink door en komen op een wat saaier stukje terecht. Een asfaltweg, wel met uitgestrekte landschap aan beide kanten, die ons over een viaduct over de A1 heen leidt.

We moeten  langs een zuiveringsbedrijf en wandelen door een gebiedje waar van alles wat is. Het komt uit op een pad die ons langs een brede beek,  "Schipbeek",  voert. Schipbeek was een handelsroute tussen Deventer, de Achterhoek en Twente. De route werd tot laat in de 19e eeuw gebruikt. In de 20e eeuw werd Schipbeek rechtgetrokken en werden er stuwen aangelegd omdat het water in Holten met grote regelmaat tot ver buiten de oevers trad.

Het moment dat we het pad naast het water op draaien is het eigenlijk niet een heel spectaculair mooi gebied. Maar eenmaal op de beukenlaan waar je door de rij beuken heen op het water kijkt is het wel degelijk een schilderachtig gezicht. Aan het einde van de beukenlaan komen we op een asfaltweg uit waar we Schipbeek over moeten steken. Zowel de markering als de routebeschrijving in de gids houden we in de gaten. 

Naarmate de weg vordert komen we tussen weilanden terecht  en spotten een aantal paarden. Het zijn volgens ons Friese trekpaarden. Het zijn er aardig wat dus ik neem aan dat we langs een paardenfokker of iets dergelijks lopen. In ieder geval een boer die iets speciaals met Friese paarden doen. Aansluitend lopen we tussen twee boerderijen door waar het druk verkeer is met tractor, paardentrailers en busjes en een aantal boeren die elkaar ontmoeten. Het lijkt erop dat er een happening te gebeuren staat waarvoor ze met elkaar eea moeten organiseren. Voor Rotterdamse begrippen net bepaald een drukte, maar voor de Overijsselse begrippen wel een enorme bedrijvigheid hier! We lopen door en moeten rechtsaf. We staan te freubelen bij een grote steen, lezen het naamplaatje met tekst en nemen wat foto´s. Wanneer we door willen lopen komen uit de straat rechts van ons de fietsers aan die we op de Holterberg tegenkwamen en overlegden hoe we bij het Canadese kerkhof moesten komen. Ook wel heel toevallig zeg.

De fietsers stappen af en beginnen een praatje. Ze vragen welke wandeling we aan het doen zijn. Zelf komen ze uit de Flevopolder en zijn met elkaar een dagje fietsen. Over en weer spreken we over hoe prachtig de natuur hier is. Het is echt even een gezellig kletspraatje met super lieve mensen. En snel vervolgt ieder zijn route. We moeten richting Markelosebroek. De beschrijving in de gids geeft aan dat we op de Drosten door moeten lopen terwijl de markering ons de Rietdijk opstuurt. Tja, wat nu? We besluiten de markering te volgen. En mocht deze ophouden dan hebben we altijd de online app van route.nl nog. 

We slaan de Rietdijk op. Op een splitsing zien we een ezeltje in de wei staan. Ook die moet ik even op de foto zetten. Gelijk daarna zie ik schotse hooglanders in het gras liggen. Ik loop erheen, ze liggen heerlijk in het zonnetje te genieten. Van ver af dacht ik er twee te spotten maar eenmaal pal naast de beestjes zie ik dat er een jong tussen ligt. Het jong staat nieuwsgierig op om te kijken wat de pottenkijken, ikke, komt doen. Het is echt te lief!

Op een dribbel ga ik weer terug naar de route waar Louise staat te wachten. We lopen door Markelosebroek en zien de radiozendmast uit 1958, die ook in miniatuur in Madurodam schijnt te staan, in de verte boven de weilanden uitsteken.  Het is een dorp waar ik voor mijn gevoel de boerderijen op twee handen kan tellen.

Dan eindelijk ergens in een weiland ziet Louise een tractor staan. Al de hele route verheugd ze zich op het zien van een tractor waarmee ze op de foto kan. We zien er genoeg, maar die crossen dan voorbij. Hier, zowaar, zien we er één in een weiland staan. We gaan het weiland in en roepen naar twee boeren die verderop staan of ze het goed vinden dat we er even een fotoschoot van maken. Geen probleem. Als echte boerinnen gaan we op de foto met het kolossale ding waarna snel weer door.

De horstenweg lijkt oneindig te duren. Het is een rustig en uitgestrekt gebied maar op de tractor na is er verder niet heel veel te beleven. Alhoewel... in de verte zien we wat aankomen en even later worden we voorbij geraasd door een paard en wagen. Een wagen met  oude mannen en een dame. Ze zwaaien vrolijk terwijl ik ze fotografeer. Goed dan zijn het dus de tractor en de paard en wagen maar dan houdt het op deze lange weg ook wel op. Op zich ook niet heel erg verkeerd want we hebben vandaag echt wel heel veel gezien. Even goed om een gebied door te lopen waar niet al te veel indrukken zijn zodat we een moment hebben om te  kunnen landen en ons te ontdoen van alle prikkels. Al zijn het gezonde, frisse en natuurlijke prikkels, toch is het brein druk met alles op te slaan.

Doordat we de horstweg helemaal af moeten lopen missen we de Vellerweg, waar we volgens het papieren boekje wel overheen zouden moeten lopen. De Vellerweg is een authentieke boerenweg met een riedel authentieke boerderijen. Waarom de route is omgeleid weten we niet. Maar het is prima zo.  Het enige is dat we ook de oversteek van Bolksbeek missen waar de provinciegrens Overijssel-Gelderland is. Effin, de grens zullen we wellicht ook op dit stuk ergens oversteken alleen weten we nu niet precies waar.

Onderweg komen we weer een klein zelfbedienings-koffie to go tegen. Het is een klein carrousel theehuisje met daarin alles wat een mens nodig zou kunnen hebben. Op zich is er best wel trek in een lekkere bak koffie, maar na de Senseo slootwater ervaring op de route Ommen - Hellendoorn passen we voor deze bak koffie. Wel hangt er een rek met zelf gemaakte sleutelhangers in de kleuren van het Pieterpad. De betaling gaat weer op goed vertrouwen. Geld in het bakje gooien of gewoon overmaken. De opbrengst gaat naar KWF. Daarvoor schaf ik graag een paar poppetjes aan. Ik koop er drie voor een tientje en maak netjes ter plekke via mijn Iphone het bedrag over. Een souvenir, een goed doel gesteund..., prima zo.

We wandelen verder en naderen het einde van de hele lange Horstweg.

We steken de weg over en wandelen landgoed Verwolde op. Het is weer een groot groen gebied met leuke en relaxte paden. Het beginstuk is aan de ene kant groen door de weide en aan de andere kant bruin door het bos. Ik vind het een heel knus stukje natuur.

Landgoed Verwolde is echt groot. Wanneer we menen het gebied uit te lopen, we een asfaltweg oversteken en opnieuw een bos in lopen, blijken we nog steeds op het landgoed te lopen. Het is wel een gezellig stuk bos. Op de een of andere manier verandert de omgeving ongemerkt terwijl het allemaal toch ook weer op elkaar lijkt. Geen idee hoe, maar het verveelt niet.

Uiteindelijk moeten we weer een stukje verharde weg opslaan. Aan deze weg moet kasteel Verwolde liggen. Terwijl we de weg aflopen zien we een paar shetland pony's staan. Ze zijn echt heel klein. We gaan ze van dichtbij bekijken en stappen voor de zoveelste keer een weiland in. Louise zegt dat deze pony's wel kneiter hard kunnen bijten. Dus een beetje op onze hoede blijven is wel op z'n plaats.

De pony's zijn nieuwsgierig en komen naar ons toe. Louise, de heldin, durft  aan één van de beestjes iets te voeren. Ik houdt mij, sinds dat bijtverhaal, toch liever even verre van dat.

Na nog een klein stukje door te zijn gelopen passeren we ook kasteel Verwolde. Helaas vanwege Corona kunnen we er niet in. Het zou anders een mooie gelegenheid zijn geweest om hier even in de tearoom een break te nemen. Maar vandaag moeten we het helaas afdoen met slechts het maken van een foto. Op het bankje voor het kasteel zit een groepje oude dames gewapend met krukken, wandelstokken en rollator die ons hartelijk begroeten. "Kijk ons zitten over tien jaar" zegt Louise lachend. Het uitje van de dag.  "Nee hoor Louise, wij niet, over tien jaar lopen wij in volle glorie de Camino  en zitten wij niet met een scala aan hulpmiddelen te zitten op een bankje."  Hoop ik!

Kasteel of Landgoed Verwolde stamt uit 1346. Misschien al eerder, maar in dit jaartal werd het landgoed genoemd. Het Landgoed was een belangrijke vesting van Gelre. In de 1725 is het door een brand vreselijk verwoest. De familie van den Borch van Verwolde herbouwde het kasteel in 1776. In 1977 is het Landgoed verkocht aan de Stichting Vrienden der Geldersche Kastelen.

We groeten de dames hartelijk terug en lopen een nieuw bospad in. Een paar meter verder zien wij een bordje met een pijl "Dikke boom". Okej, Dikke boom, willen wij een dikke boom zien?  Nee hoor, genoeg bomen gezien. We lopen door maar ondertussen lees ik wat in het gidsje. En ook het kopje "Dikke boom". Ik begin voor te lezen. De Dikke boom is de dikste boom van Nederland en heeft een omtrek van zeven meter zestig. De boom is in het jaar 1500 gepland.... Okej, rechtsomkeer, en we volgens het bordje "Dikke boom".

Het is toch nog wel een stukje en dat stuk moeten we ook weer terug. Maar misschien kunnen we doorlopen dat we toch via een weg rechtdoor weer terug op de route komen. Ik besluit zo even op de online route te kijken of er een bospad vanaf de boom rechtdoor loopt naar het PP parcours zodat we niet terug hoeven. Wanneer we er bijna zijn..., wie komen we tegen...?  Jawel, het echtpaar uit Holten. Gelijk beginnen ze weer tegen ons aan te praten. "Ook naar de dikke boom?" "Nee hoor, wij zoeken de supermarkt!"   "Ja natuurlijk zijn wij ook op weg naar de Dikke Boom".  "Ja we lopen maar weer terug want ik weet niet zeker of je door kan lopen en dan weer op de PP route terug komt"  zegt de vrouw tegen ons.   Ik houd wijselijk mijn mond. Ik zeg haar dat ze er verstandig aan doet het er niet op te wagen om door te lopen. Je weet maar nooit, zeg ik. Zeker nu het straks donker wordt dan wil je niet vast lopen in dit bos en verdwalen.  "Nee nee zeker niet" zegt de vrouw. We zeggen gedag en lopen door. Oh Louise, ik ben zo blij dat je je mond dicht hield. Was even bang dat ze met ons mee op wilde lopen. Louise dacht dus exact hetzelfde. Gelukkig, zij de weg terug, en wij naar de Dikke Boom.

Het is inderdaad wel een hele mooie boom. Echter moet ik bekennen dat als deze boom gewoon in het bos tussen de andere bomen had gestaan, mij de omvang niet zou zijn opgevallen. Maar wel te verstaan is de boom vermoedelijk in het jaar 1500 gepland. Dik 500 jaar oud dus. Dat vind ik wel heel bijzonder. De boom heeft van alles overleefd, een stille getuige door de tijd heen waarin diepe geheimen zullen schuilen die de mensheid nooit zal weten. 500 jaar lang! 

Wij gaan rechtdoor. We volgen een pad die we op route.nl hebben gevonden en ons weer terug op het Pieterpad brengt. Dat scheelt aanzienlijk want in plaats van anderhalve kilometer terug is het slechts een halve kilometer tot het pad. Mooi afgesneden en het koppeltje uit Holten afgeschud. Of toch niet...  god straft meteen want eenmaal op de weg terug lopen we niet alleen even de verkeerde kant op (klein stukje maar), ook het koppel zien we voor onze neus lopen.  Een oude dame zegt ons welke zijweg we in moeten slaan. De weg waar we ook het koppel in zien slaan! Het is de weg die ons zo naar  Laren toebrengt, zegt ze. 

Het stel moeten echt rete snel hebben gelopen om daar alweer te zijn. Alsof ze doorhadden dat wij toch de boel zouden afsnijden en ons voor wilde zijn om ons toch weer tegen te komen. We moeten er eigenlijk wel om lachen. 

We slaan het bospad in. Het is het laatste stuk naar Laren en op zich is het nog best wel een stukje lopen. Het is een gezellig stuk met aan weerszijden donkere beekjes. Het lijkt een behoorlijke muggennest want ik zie doorlopend kringen op het water verschijnen zonder echt een beest te zien. Gelukkig blijven de steekbeesten in en op het water en laten ze ons met rust. We moeten een pad links nemen maar zien dat het koppel, die een goed stuk voor ons lopen, rechtdoor is gegaan. We moeten hier en daar over beekjes of een houten loopbruggetje. We slingeren door het bos waarna we uiteindelijk op een recht bospad komen.

Na heerlijk door het bos te hebben geslingerd komen we op een verharde weg uit die ons langs de 18e eeuwse pastorie "De Binnenhof" leidt.  Het Holtense koppel staat op een paar meter weer voor onze neus. Het lijkt wel alsof ze het uit hebben gekiend. Rechtdoor lopen waar je links moet om zo tegelijkertijd met ons weer op hetzelfde punt uit te komen. Toeval? Of expres?  We weten het niet, maar vertragen wel even onze looppas en blijven stil staan voor een ander huis. Wederom doen we alsof we in iets interessants verzonken zijn. We zien het stel voor De Binnenhof stilstaan en ze werpen een blik in onze richting. Alsof ze staan te wachten tot we ook voor De Binnenhof komen. Wij denken er niet aan om door te lopen. Pas wanneer zij doorwandelen en om een bocht verdwenen zijn, lopen wij weer verder en nemen onze tijd om Het Binnenhof te bekijken. Het gebouw doet mij denken aan de omgeving van mijn jeugd. Niet zo verwonderlijk want volgens mij zit ik binnen een straal van tien kilometer van het dorp waar ik ben opgegroeid. Ik vind het typische landhuizen voor deze omgeving. Prachtig!

De weg verder volgend komen we op een smal pad langs akkers. Langzaam aan lopen we Laren binnen.

Het paadje brengt ons naar de Oldendiek, heerlijk het Gelderse dialect! Vlak voor een tunneltje staat het bord Laren. Een kwestie van tijd voor we op het eindpunt zijn

We gaan direct op de kerk af, En wie komen we onderweg tegen?? Ik noem geen naam. Ze stappen de auto in dus de kans op nog een keer "elkaar tegen het lijf lopen" zit er niet meer in. Bij de kerk nog even een foto ...

... en dan zoeken naar een bushalte. We spreken af dat als het een uur duurt tot er een bus komt, we een taxi pakken naar Zutphen. Maar zowel de bus naar Zutphen als naar Deventer laat slechts 20 minuten op zich wachten. We kijken even in de app welke treinverbinding het meer praktisch en snel is, dat blijkt die van Deventer - Rotterdam te zijn. Het wordt dus de bus naar Deventer.

Op de valreep sprinten we een luxe bakkerij in, bestellen een bak koffie en kopen ongekend dure gekleurde chocolade paashaasjes. Voor onszelf en voor de kinderen. Wij het werk, zij de beloning 😁

Tien voor zes rijdt de trein ons het prachtige oude station van Deventer uit en gaan we op weg naar ons vertrouwde Rotjeknor. Wat was het weer een super gave dag. We hebben moeie beentjes, dat wel. Maar die wegen niet op tegen het genot wat we vandaag weer mochten ervaren. Het leven is mooi en de ervaring riekt opnieuw naar meer.