Hoe saai het in beginsel ook lijkt, met een positieve terugblik...

...blijkt het toch altijd weer mooier dan in eerste instantie gedacht.

Na een goede nacht ringelde om half zeven de wekker. Terwijl ik onder de douche spring hoor ik Dagny recht vanuit haar bed vol in de weer met stofzuiger en weet ik wat.  Wow, wat een super huisvrouw moet zij zijn, bedenk ik mij. Tegelijkertijd bedenk ik dat wellicht Fauve er een bende van heeft gemaakt. Dat laatste bleek het geval. Huishoudwoede verklaart! Let the new day begin...

Etappe 7 Sleen - Coevorden 24 kilometer

Effin, we gooien bij onszelf een ontbijtje erin, maken een lunchpakket, pakken onze spullen en lopen om  8.15, met -6 op de thermometer, de deur uit. Al bij de eerste stap over de drempel wordt ik ongelooflijk blij. Wat een super tof gezicht en gevoel. Alsof je een ansichtkaart instapt. Het opgevroren knisperende gras, met de bevroren rieten daken van de boerderijtjes en een oranje glorende lucht op de achtergrond.

Autoruiten goed krabben, ruitverwarming op 28, en crossen over de stille Drenthse lanen van Nooitgedacht richting station Coevorden. Vijf voor negen komen we aan, parkeren de auto en duiken even het kleine uitgestorven stationnetje in om een blik werpen.

Precies op afgesproken tijd komt onze bestelde taxi met daarin de enthousiast zwaaiende taxichauffeur Tonnie. Ongelooflijk toffe blije open gast. Wanneer je dag begint met Tonnie in je nabijheid, kan je dag niet meer stuk.

Belangstellend vraagt hij naar onze reis. Wij vragen ook belangstellend aan hem. “Net afgestudeerd”, zegt hij. International Business in Groningen. Nou zeg… Kai wil deze studie hoogstwaarschijnlijk ook doen. “Mag hij jou dan eventueel bellen om te vragen over ins and outs?” vraag ik. “Ja natuurlijk. Leuk. Laat maar bellen…”

Vanaf nu wanneer ik weet dat mensen in deze regio een taxi nodig hebben… Ik zeg: Bel Tonnie!

Tonnie heeft ons in Noord Sleen afgezet bij de hunebedden H50 en H51. Ongeveer 2.5 km voor het startpunt van etappe 7. Wij waren de enigen … Het valt te raden… Dagny stond binnen no-time op het hunebed. Daarna volgde ik. Het is fout, maar het voelt niet fout. Ondanks ik  iets doe wat eigenlijk niet hoort. Klauteren over de stenen of graven doe ik niet. Ik klim erop, een foto, en ik klim er weer af! Respect voor de doden en de oudheid heb ik echt met heel mijn ziel en zaligheid. Maar die foto boven op…, die wil ik ook heel graag.

Na wat getreuzel, gefreubel en gefotografeer bij  H50 en H51, is het tijd om op (Pieter)pad te gaan. Het weer is prachtig en het uitzicht op de omgeving idem dito. Ondanks de kou waarbij een muts en goede handschoenen vandaag geen overbodige luxe zijn is het een perfecte dag voor een lange wandeling. Een dag om echt heel blij van te worden. Wat heb je nog meer nodig? 

Net als gister wordt de pas er weer goed ingezet.  Na een klein stukje door Sleen Noord over een weg die we gisteren ook al hebben gelopen komen we bij de afslag naar Sleen. 2.7 km staat er op de paddenstoel. In de verte zien we de kerktoren van Sleen. Het beginpunt van etappe 7.

Na de wandeling van gisteren voelt deze gelijk anders. Het is open en wijds waardoor ik nu pas merk dat ik mij in dat grote bos best opgesloten heb gevoeld. Ik zeg niet dat ik de route van gisteren niet mooi vind, integendeel, maar ik ben meer een kust- en weilandenmens dan een bosmens. En dat met "van den Bos" als achternaam! Aangetrouwde naam is Matti en dat betekend in Italiaans "Gek". Dus ja, maak er maar wat van. 

Ik hou van ruimte. Het geeft mij het gevoel dat ik overzicht houd. Ik kan mijzelf  erop betrappen dat ik mij soms best snel opgesloten voel. Dat kan letterlijk, in een volle drukke ruimte, maar ook figuurlijk wanneer er teveel chaos in mijn hoofd is. Ook in die bovenkamer ben ik altijd opzoek naar ruimte. Zet mij op het strand neer en 6 uur later ben ik nog niet verveeld. Alsof alle overtollige bagage uit mijn hoofd en lijf wegstroomt. Laat die wind, waar je aan de kust of op openvlaktes niet aan ontkomt, maar over mijn bol waaien. Windkracht 12 dan even daar gelaten!  Maar goed, in een bos heb ik dat minder.  Niettemin geniet ik er altijd wel van, bos, strand, zee... alles is goed.

Effin, een kustmens dus! Geen kutmens (hoop ik) maar kustmens! Dagny bleek juist weer van het omgekeerde, zij is  meer een bosmens. Maar dat neemt niet weg dat we allebei evengoed kunnen genieten van beiden. En op het PieterPad is er overduidelijk voor ieders wat wils.

We lopen over een smalle geasfalteerde weg tussen akkers door. De klok loopt richting 10 uur en nog steeds is de vorst overduidelijk zichtbaar. Echt prachtig. Een omgeving als deze is voor mij heel rustgevend. Ik voel mij dan opperbest.

Aan het einde van deze lange smalle weg moeten we links af en komen opnieuw op een lange smalle weg. Door de hoge mooie bomen aan weerszijde is het een prachtige laan waarbij je tussen de bomen door ook weer naar uitgestrekte vlaktes kijkt. De laan lijkt op een soort voorloper, of zeg meer, rode loper, die je naar het dorp Sleen zal leiden.

Langs de kant van de weg liggen in de berm bevroren plassen die bijna een kunstwerk lijken. We vinden het de moeite ze op de foto te zetten. Echt zo mooi.

We kachelen door en wanneer we het begin van het dorpje Sleen bereiken en richting startpunt moeten lopen, hebben we er eigenlijk al vier kilometer opzitten. Met het startpunt nog voor ons wordt dat dus een flinke tocht vandaag. Maar met dit geweldige weer op ons bolletje, waar dan wel een warme muts op staat, is het echt een kadootje! Een paar PP-lopers komen we in tegengestelde richting tegen. Zij lopen Sleen uit, wij lopen Sleen in.

Sleen is een klein en mooi authentiek esdorp.  Ligt ook op de oude handelsroute van Groningen naar Coevorden. Het doet sfeervol aan met de prachtige oude boerderijen zoals je ze uit de geschiedenisboekjes kent. Authentieke boerderijen met de mooie rieten daken waarvan de uiteinden van het dakriet wordt gesierd door ijspegeltjes. Zo mooi!

Midden in het dorp net voorbij de kerk ziet Dagny een restaurant die aangeeft koffie to go te hebben. Na een paar rondes om het gebouw te hebben gelopen blijkt toch echt dat de boel potdicht zit. Er komt een mevrouw aan wandelen aan wie ik vraag of ze enig idee heeft. Maar dat heeft ze niet. Helaas geen koffie to go voor ons. Misschien maar beter want met nog 21 kilometer voor de boeg en wellicht geen wc's onderweg is het beter even niet te veel vloeistof naar binnen te werken.

Al snel lopen we het dorp uit en zien we nog een paar PP-lopers. Gisteren waren we verbaasd over het feit dat we geen enkele PP'er tegen waren gekomen. Het verschilt sowieso elke etappe maar vanwege het feit dat wandelen en dus ook het Pieter Pad erg populair is nu tijdens de Covid hadden we meer wandelaars op de route verwacht. Maar vandaag natuurlijk een topdag dus wellicht vinden we meer lotgenoten op de route.

Buiten het dorp is het ook weer uitgestrekt gebied met akkers en weilanden, grazende koeien en schaapjes. We kletsen er goed op los, dit keer niet over snot en snottebellen maar over de eigenwijsheid en kleinzerigheid van mannen. Hoe je de pastoor al moet bellen wanneer ze enkel een snotneus hebben (dus toch over snot) en hoe hard ze een arts ontwijken wanneer er wel degelijk iets serieus aan de hand is. Een gesprek waar je als vrouw zijnde natuurlijk boekdelen over kan vertellen! Maar ook een gesprek waardoor je even een Pieter Pad teken van de route mist. Aj. 

Waar we rechtsaf moeten, lopen wij rechtdoor. Gelukkig komen we er niet al te laat achter. Ik kijk op de route.nl app bij etappe 7 en zie dat we een klein stukje verder gewoon twee keer rechts kunnen en we ons dan weer op de route bevinden. We lopen nu parallel aan de weg waar we hadden moeten lopen. Over het weiland heen tussen de bomen door zien we de andere PP-lopers. Het komt dus goed

Eenmaal weer op de goede weg lopen de andere wandelaars voor ons. Maar met de vaart waarin wij lopen komen wij alweer snel op gelijke hoogte. Vriendelijk begroeten de lopers ons en wij hun. "Aahhh, daar heb je de snelle lopers weer" , roept één van de wandelaars. We lachen hem toe en hobbelen door waarna we tot de conclusie komen dat het inderdaad een topdag voor de Pieter Padders is want het lijkt bijna een optocht te worden. Een aantal setjes van twee wandelaars lopen voor ons.

Maar ook die hebben wij al snel ingehaald natuurlijk. We belanden op een soort van zandpad waarna we een weg op moeten slaan, de zetelveenweg. Het is wel een weg met keien, modderpoeltjes enzovoort. Redelijk instabiel lopen dus. Om niet uit te glijden of door je enkels te zwikken is het af en toe toch even een weg banen door de berm, over droogzand, omzeilen van drassige modderplasjes en over recht liggende keien. De weg ligt langs een kanaal. Een geweldig kanaal waarop je, indien het water bevroren zou zijn, perfect zou kunnen schaatsen, merkt Dagny op.  Het is nog steeds onder het vriespunt, alles om ons heen geeft het gevoel en de sfeer van winter dan wel schaatsweer. Bij elk water denken we aan ijs..., schaatsijs!

Voor mijn gevoel verloopt de voettocht weer vlot waardoor de kilometers weer ongemerkt onder je voeten doorglijden. We hebben er al bijna 9 kilometer opzitten en lopen richting Holsloot. We belanden wederom op een geasfalteerde weg langs (weer) een kanaal.  Aan de overkant weer weides en akkers. Het is windstil en het water is spiegelglad. Dat is wel heel gaaf om te zien.

Dit stuk van het parcours deed mij een beetje denken aan de weg van Groningen richting Haren. Waar Daan en ik ook een lange weg langs een kanaal liepen en waar je de wit met blauwe ophaalbruggetjes zag. Hier eigenlijk idem dito. Het was alleen net iets smaller voor mijn mijn gevoel maar wel prachtig. 

Eerst ophaalbruggetje, de Haarbrug, over naar de ene kant van het kanaal, waarna ongeveer anderhalve kilometer weer een ophaalbruggetje, de Hoolbrug, over naar de andere kant van het kanaal. 

Aan de andere kant van de oever lopen we weer verder langs de verlengde Hoogeveensche vaart. Er volgt eigenlijk een stuk die best (heel) saai is. Ook voor Fauve is het een mindere route. Gisteren in het bos kon hij honderduit rondrennen en zijn energie kwijt. De route vandaag gaat over veel geasfalteerde wegen waar zich ook overig verkeer bevindt. Noodgedwongen moet Fauve bijna de hele route aan de lijn. 

Het saaie stuk duurt voort. We belanden onder een viaduct waar we op een bord lezen dat hier dassen rondlopen. Nooit geweten dat we in Drenthe dassen in het wild hadden. Weer wat geleerd.

Snel hierna moeten we rechts inslaan. Ingeleid door een grazend ontvangstcomité van bertha 1 tot en met 56  komen we in een klein Drenths schilderachtig dorpje. Den Hool! 

Een heel ieniemienie plaatsje wat voor mijn gevoel enkel in een bocht ligt en voor je het weet ben je er weer uit.. Echter staat er een  houten wegbewijzering vol namen van B&B's . Het Ieniemienie plaatsje herbergt dus behoorlijk wat.  Wanneer je backpackend, hetzij het Pieter Pad, hetzij een andere LAW, door Drenthe gaat, dan kan je in dit dorp je hart ophalen wanneer je een leuke slaapplek zoekt. Aanrader!

Met wat kringelbochtjes komen we weer op een lange geasfalteerde weg die tussen uitgestrekte weides loopt. Weer zien we wat wandelaars. Een man alleen en een duo. Twee vrienden, vader en zoon..., de combi kan van alles zijn. Eén van hen, volgens mij de jongste van de twee, loopt op kistjes. Het valt mij op, weet niet waarom. Ik krijg het idee dat de man in het leger zit en dus wel van wanten weet. We komen naast hun te lopen en raken kort aan de praat. Zij hadden vrijdag al een etappe gedaan en gisteren twee etappes op één dag. En dan vandaag etappe zeven. Zo, dat zijn echt bikkels! Maar... de man die op kistjes loopt vindt het heftiger dan zijn loopmaatje, die volgens mijn inzicht ook nog eens de oudste van de twee is. Anyway, respect voor deze gasten. We kletsen wat over het Pieter Pad, wisselen wat ervaringen en ideeën uit en even komt het voetbal ter sprake. Ik met mijn Feyenoord gezin, dus verplicht Feyenoord aanhanger en één van hen als ras echte PSV' er... en dan met de kraker Feyenoord - PSV die straks om half drie tegen elkaar moeten. Eén ding zijn we het samen wel over eens...: Als AJAX maar verliest.  Nou prima afsluiter, kunnen we in goede vrede uit elkaar en ieder weer zijn eigen Pieter Pad avontuur vervolgen.

We lopen door Den Haar, waar we Fauve even een drinkpauze laten nemen en we een geprepareerde ijsbaan in een weiland aantreffen met in het midden lantaarnpalen en al. O ja, dat is ook zo. We zien het elk jaar weer op tv. De strijd waar het eerst op natuurijs geschaatst kan worden. Hier in het Noorden is het meestal kouder dan bij ons in het westen dus die schaatskoorts is een tikkeltje erger. Bij ietsiepietsie vorst gaat de mensheid hier aan de slag om een schaatsbaan te creëren. Dat is toch fantastisch!

Met iets meer dan 16 kilometer op de teller lopen we Dalerveen in, of zeg maar gelijk, door. Ook Dalerveen is een oeroud dorpje waar ook de oudste boerderij staat. Maar het is (kennelijk) zo klein dat we er vrijwel ongemerkt doorheen zijn gelopen.

De twee mannen, die PSV'er, zijn ons al ver vooruit. Er zijn dus toch snellere lopers op de route te vinden.

Ondanks we af en toe op stukken lopen waarbij we de natuur echt wel heel mooi vinden, vinden we deze etappe toch ook saai. Tot nu toe denk ik ook wel de minste etappe. Sommige etappes weet je al gelijk dat, als het zo uitkomt, je deze wel nog een keer wil lopen. Maar Dagny en ik zijn het er allebei wel over eens dat etappe zeven prima is, maar niet voor een herhaling vatbaar. Eigenlijk kan je het zien als een enorme lange asfaltweg tussen Sleen en Coevorden van 24 kilometer lang. Af en toe een kleine omleiding door of over een kort zandpad of iets dergelijks om de saaiheid ietwat te breken. Het ontbreekt denk ik aan de afwisseling ook in ondergrond. Misschien denk je eigenlijk dat de afwisseling enkel voor en naast je plaats moet vinden, maar nu ervaar ik toch dat ook de ondergrond veranderlijk moet zijn om het leuk te houden. 

Maar toch, we lopen de route best lekker en vlot weg. 

Ondanks we op  hetzelfde asfalt blijven lopen, al kilometers...., voelt het uitgestrekte gebied wel heel vrij en fris. Okej, het was letterlijk ook fris natuurlijk. Maar weer die ruimte..., figuurlijk fris. Daar word ik gewoon blij van.

We gaan maar door, vol gas, door het uitgestrekte gebied, met die éne hele lange geasfalteerde kronkelweg. De weg waar wij nu,  of liever gezegd, nog steeds op lopen. De zon schijnt volop. We zien stukken gras en plassen die ontdooid zijn door de zonnestralen die inmiddels als bijna warm beginnen te voelen. Maar ook zien we nog steeds bevroren stukken. Het is om het even. Schaduwplek of zonneplek. 

De omgeving blijft redelijk van hetzelfde en een ander dorp zullen we ook niet meer aandoen want eerst volgende bestemming is Coevorden. We lopen richting de 20 kilometer dus ik gok op nog een stevig uurtje.

Na de lange Dalerveensestraat uitlopen, slaan we de drift op. Weer een lange laan.

Ineens zien we links van ons een klein monumentje. De opgang of ingang eigenlijk een beetje verscholen tussen de hoge bomen waarmee de laan vol staat. Het is meer een soort inhammetje van misschien een meter of 20 diep.  We kijken elkaar even aan en vragen ons af wat het is. Maar gelijk gaat het lampje branden.  We zijn bij de oude joodse begraafplaats. Een heel klein kerkhofje die in de 18e eeuw door de kleine joodse gemeenschap uit dalen is opgericht. Het is enkel een heuvel met daarop een klein monumentje. Dat monumentje zal er later opgezet zijn want heel lang had niemand een idee wat het heuveltje was. Toen het daadwerkelijk ontdekt werd bleek dat hier tot 250 jaar terug Joodse mensen hun laatste rustplaats vonden. Het is een heel klein liefelijk kerkhofje van enkele vierkante meters. Op het monumentje staan ook namen van Joodse mensen die tijdens de oorlog vanuit Dalen zijn afgevoerd en niet meer zijn teruggekeerd. Het is alleen het heuveltje met het monumentje. De joodse gemeenschap wordt nu elders begraven, maar toch is er ergens begin van de jaren 2000 nog iemand begraven. Achter het hekje staat dus toch nog één grafsteen.

20 kilometer op de teller, einde komt inzicht, we hervatten de route

We komen op een smal paadje terecht die langs het drostendiep loopt. Na een bochtje te hebben gelopen steken we  het Drostendiep over en moeten via een kunstwerk, welke door een Rotterdammer is gemaakt en waarvan we allebei niet echt warmlopen, over een schelpenpad aan de andere kant weer terug . Eigenlijk ook weer niet maar het lijkt of we teruglopen. Ook het schelpenpad is een smal paadje dus we lopen netjes achter elkaar.

Aan het einde komen we bij een soort monument. Het is de herinnering aan de uitgravingen van het kanaalnetwerk door Drenthe voor veenontginning en het vervoer van de turf. Het kanaalnetwerk waar ook het Oranjekanaal toe behoort.

Einde komt nu wel echt in zicht. We gaan weer een brug over en al snel zien we verkeersborden met daarop Coevorden 2. Dezelfde weg moeten we inslaan en over het voetpad lopen we met wat bochten de Achterloo langs de Huttenheugte af. We treffen hier en daar nog een verloren boerderij aan waarvan één zo vervallen en in afbraak was dat het eigenlijk mooi was om te zien.

We wandelen verder en kletsen verder en lopen een beetje op de automatische piloot door. De Achterloo loopt langs het water door maar het lijkt of we naar de middel of nowhere wandelen. Mits ik mij bedenk dat we weleens verkeerd kunnen zitten, raken we ook afgeleid vanwege drie gasten die druk aan het vissen zijn en een enorme vis aan de haak hebben geslagen! Terwijl ik mijn app open om op route.nl  te kijken wil ik ook de grote vis op de foto zetten die de drie mannen aan de overkant van het water van de haak uit zijn bek willen verlossen. Keuze stress...

Een foto van de vis maken wint!

We lopen verder en drie minuten later besef ik dat ik op de app wilde kijken maar ik dat vergeet door de happening van de enorme snoek. Oeps, denk dat we verkeerd zitten. En dat blijkt We moeten naar de andere kant van het water maar we zien geen brug naar het pad waarop we eigenlijk horen te staan. Dat wordt dus teruglopen. Het valt uiteindelijk mee. Denk dat het ons bij elkaar nog geen kilometer extra kost. Het is meer een soort sloot waar we omheen moeten zodat we langs de dijk waarboven de autoweg zit richting Coevorden kunnen lopen.

Coevorden. De enige stad van Drenthe. Kreeg in 1407 de stadsrechten, in 1592 veroverd door de staatste troepen, weer opgebouwd door Menno van Coehoorn, verliest in 1854 de vestingsstatus, wordt vervolgens door de vele gegraven kanalen een knooppunt voor vaarwegen, wordt een indrustriestadje en krijgt als eerste gemeente in Nederland aardgas uit lokale gasvelden bij Schoonebeek. 

Nou, ik wist niet zo veel van Coevorden, eerlijk gezegd wist ik zelfs niet of het nog Drenthe was of al Overijssel.  Het lopen van het Pieter Pad brengt mij ook nog enige kennis van de Nederlandse geschiedenis bij. En voor de duidelijkheid...Coevorden is dus Drenthe en geen Overijssel

Langs het Stieltjeskanaal lopen we Coevorden binnen.

We zijn er... denken we. Not! Bertje en Toos (de bedenkers van het Pieter Pad) hadden er nog geen genoeg van. Coevorden eenmaal ingelopen worden we nog door het Heutszepark gelootst. Aangelegd op de stadwallen in 1900. De opvallende watertoren zie je vanaf alle kanten. Maakt niet uit aan welke kant van het park je loopt.

Eenmaal uit het park moeten we nog een stukje door de stad waarbij we langs een prachtig oud schoolgebouw lopen. Het blijkt de oude HBS te zijn, we lopen langs kasteel Coevorden en gaan uiteindelijk door de Molenstraat. Een straatje die wij een heel mediteraanse vinden lijken. 

We schieten er een fotootje van. En dan eindelijk... einde van de straat, met nog een extra kringeltje naar rechts komen we aan op de plaats waar onze blije taxichauffeur Tonni ons vanmorgen op heeft gehaald. Het station van, tevens eindpunt, Coevorden.

Het is inderdaad ongelooflijk dat ik over de tot nu toe saaiste route nog het meest te lullen heb. Een teken dat er toch veel moois was te zien of te beleven.

Een wijze les is weer getrokken. Hoe saai het in beginsel ook lijkt, met een positieve terugblik blijkt het toch altijd weer mooier dan in eerste instantie gedacht. Kortom, ik heb er weer van genoten!

Blij dat Dagny aan mijn jas bleef trekken en mij aan de afspraak hield om samen een keer een paar etappes te gaan lopen. Zo zie je maar, aanhoudende wind wint! Zo goed van haar. Het was weer helemaal top. Super gaaf dat ik twee nieuwe etappes ook weer met een lieve vriendin heb mogen ervaren. Wordt ik happy van!

Groningen en Drenthe zijn beiden uitgelopen. Op naar Overijssel!