Tentoonstelling Spuuglelijke tuinen en Limburgs witte goud in the pocket!

“Pieterpad wandelen” stond, voor mijn gevoel, alweer tijden in de kast. Slaat natuurlijk nergens op! Het is dinsdag.  Ik had een paar begeleidingen op de praktijk en die verliepen zo goed dat ik einde dag  een gelukkig blij ei was. Wanneer cliënten lachend de deur uitlopen geeft dat een energy boost! Op de valreep sprak ik Louise en die was ook wel weer aan een tripje toe. Donderdag enige mooie dag deze week. “Ik kan!”   “Ik ook!” Geregeld!

Etappe 21 Swolgen – Venlo 21 kilometer

Mijn wekker ringelt. Het is half zes. Ik sla het ding uit en slaap verder. Nog een keer gaat ie af. En nog een keer, en nog een keer. Slaperig kijk ik op mijn Iphone. Zes uur geweest. Pff, waarom gaat ie zo vroeg af? Ik draai mij weer op één oor. Ineens gaat het lichtje branden. Shit. Ik zou half zeven bij Louise voor de deur staan. Vandaag Pieterpad. Met het slaapzand in de ogen en wazig zicht doe ik mijn uiterste best om een zo helder mogelijk kort whap berichtje naar Louise te sturen. “Sorry, verslapen, het wordt tegen zevenen”.   Pingggg   “Geeft niets…” Aan de andere kant bleek er nog iemand door de wekker te zijn geslapen en net een minuut eerder haar bed uitgesprongen te zijn.

Het werd tien voor half acht.

Effin, maar goed dat we gisteravond last minute besloten met de auto te gaan ipv met de trein. Geeft toch wat meer spelingsruimte

Het is heel mistig. De lucht zit  potdicht. Jeetje, hebben we dit wel goed gepland?  Maar dan, halverwege zien we door de dikke wolkenlaag een zilvergrijze bal. Prachtig gezicht! Het is de zon die met man en macht door de wolkenbrij probeert te komen. Los van de mooie blik maakt het ons ook goed gestemd.  De zon doet z’n best dus het zit wel goed met die planning van ons.

We besluiten de auto in Venray te zetten. Qua OV, vanuit alle te bewandelen dorpjes, is dit de meest logistieke plek. Dus waar we ook heen lopen, vanuit elk dorp is het niet verder dan hooguit 20 min met één bus of één trein. Vanuit Venray is het 17 minuten met de bus naar Swolgen.

Kwart voor tien stappen we met onze koffie to go  bus 88 in. Ik check in en neem plaats. Louise checkt in, maar haar kaart werkt wat minder mee. Mobiel chipkaart laden in de bus zou moeten kunnen maar lukt ook niet. De buschauffeuse geeft, na een gezellige kletspraat, aan dat Louise maar gewoon gaat zitten en dat ze later wel kijken.

Vlak voor we Swolgen inrijden heeft de mobile oplader in de bus kennelijk weer wifi contact. De chauffeuse zet de bus aan de kant en vraagt of Louise haar kaart nog wil laden. In alle rust blijft de bus wachten en krijgt Louise alle ruimte om op haar gemak de OV chip op te waarderen. Ongelooflijk hoe relaxt de mentaliteit buiten de randstad is. Fantastisch!

Half elf zijn we op de route en kunnen we starten aan de etappe waarbij we zeker weten ook op zoek te zullen gaan naar het Witte Goud! We moeten vanuit de start door naar de Lambertusstraat. Hoe grappig. Daar moet even een foto van naar het thuisfront met de mededeling: Als jullie me zoeken…, ik zit op de Lambertusstraat!

Swolgen is maar klein. Twee koprollen en we lopen alweer in groengebied. De Swolgenderheide. Een heuvelachtig zandpad tussen bomen door. Ondanks dat het `heide´ heet, voelt het, door de bomen,  toch echt als bos. We vinden het heerlijk om weer over bospaden cq in de natuur te lopen. We voelen de heerlijk frisse gezonde lucht en laten de rust over ons heen komen. We kletsen een beetje over het een en ander. Hebben elkaar immers al drie weken niet gezien 😊.

Louise begint over mijn vorige etappe met de engerd. Hoe kwetsbaar ben je wanneer je alleen in het bos loopt? Tja, goede vraag. Dat weet ik niet. De etappe Zelhem – Braamt, die ik ook alleen liep, daar heb ik mij geen moment onveilig gevoeld terwijl ik er toen juist een beetje tegenop zag om alleen te gaan. De man met wie ik toen een stukje opliep zei toen dat je alleen in een bos helemaal niet zo kwetsbaar bent.  Wat is wel en wat is niet?  Het blijft volgens mij altijd een kwestie van net het verkeerde moment op een verkeerde plek.  Hoe kan je zorgen dat je minder kwetsbaar bent? Thuis blijven zitten is daarbij geen optie! Een alarmpje, pepperspray, karatelessen…

“Je mag Joe wel mee als je weer een keer alleen wil lopen.” Oh dat is natuurlijk wel heel tof. En ook heel gezellig. “Ja waarom niet?” zegt Louise. “Joe kan één etappe makkelijk aan, hij vindt het leuk en wanneer je met een hond loopt ben je toch net wat steviger.”  Die houden we in ons achterhoofd!

Na een kilometer of drie moeten we een klaphek door waar aangegeven staat dat er wild rond kan lopen. Ik hoef zeker niet te vertellen hoeveel wild we gezien hebben….

Maar maakt niet uit! We lopen Het Schuitwater in. Een natuurreservaat op, of te midden, van de Swolgenderheide. Eerst nog even langs een hoek wat  “Het Plekske van Geluk”  is. Wanneer je het gebied inloopt kan ik mij er wel in vinden dat men het plekske zo noemt!   Het is mooi, rustgevend, ruimtelijk, leuk…., wat heb je nog meer nodig voor een beetje geluk?

We lopen langs water, over houten vlonders om het water over te steken, tussen veel groen door. Alsof je door een tropisch woud loopt. Het schuitwater is een natuurgebied rond de oude Maasmeander, wat ooit door de rivier is uitgesneden. Je komt dus steile oeverwanden tegen. Hier lopen voelt als een soort survivallen. Wellicht dat het glijden over de modderpaden hier aan bijdraagt.

Halverwege komen we een klas tegen met docent en een boswachter die een les over Bevers geeft. We vragen of we even mee mogen luisteren en dat vindt de boswachter helemaal prima. Louise en ik sluiten dus aan. De groep 8’ters vinden het toch maar wat dat er twee buitenstaanders zich in hun groep mengen. Na het verhaal waren de kinderen, toen wij er naar vroegen, ook duidelijk over hun leerzame ochtend. “Het was geen reet aan”.  Louise deed nog een poging om aan te geven dat als ze de middelbare leeftijd van ons bereiken, ze al dit moois waarin zij hier leven zeker wel gaan waarderen. De boodschap kwam niet echt aan…

We glibberden verder over de modderpaden. Dat er in de afgelopen dagen voldoende regen is gevallen wordt hier wel duidelijk. Doorlopend zijn we op zoek naar droog stukken in de berm waar we met regelmaat door stekelstruiken moeten klauteren om de modderpoelen, waar je af en toe tot bijna je enkels in zakt, te omzeilen. We springen kriskras over de blubberige plassen van de ene kant van de berm naar de andere. Het loopt niet handig maar toch hebben we er plezier in. Een paar kaplaarzen zouden hier goed van pas zijn geweest. Als ik die aan had gehad zou ik zeker als een klein kind hier vol in de modder hebben gestampt. Heerlijk!

We zijn misschien net een uur onderweg maar voelen ons nu alweer vrij en verlost van alles wat we weer even zat waren. Wat dat dan ook mag zijn. Het enige waar ik nog mee bezig ben is het hier en nu, en mijn schoenen niet vol blubber te krijgen, dus springen over modderpoelen van droge plek naar droge plek.

Wanneer we Het Schuitwater uitlopen komen blijven we in groen gebied en volgen een karrenspoor tussen bos/heide en weilanden dan wel akkers. De zon is nog niet echt door maar de temperatuur is heerlijk. Niet te koud, niet te warm, een lichte bries, schone gezonde frisse lucht. Zelfs de paarden hebben zich om laten vallen en liggen in totale zen modus op één oor in het weiland te snurken. Hoe zalig.

We komen langs een gaard maar vragen ons af wat er wordt verbouwd. Wijn? Toch een boom voor in een tuin, fruitboom… We dubben en discussiëren waarna Louise uiteindelijk een helder moment heeft en aangeeft dat het wellicht hop is voor het brouwen van bier. Hop groeit hoog, zegt ze. Ja natuurlijk. Limburg en bier. Één en één is twee! Louise wil even hoppen tussen de hop dus terwijl ze de hopgaard in hopt sta ik met mijn camera in de aanslag om hoppende Louise tussen het hop op de plaat te zetten. En daarna is het… Hopsakeeeeeee. Door naar de volgende ronde.

Opnieuw gaan we een bosachtig gebied in. Houthuizerheide. Drassig maar ook weer heerlijk. Slingerpaadjes door laagstruikgewas met ook veel hoge bomen. Louise begint opnieuw over mijn avontuur van de vorige etappe.  “Ja, wat als je hier een engerd tegenkomt? We lopen hier godsverlaten alleen en niets of niemand in de buurt waar je heen kan rennen. Slechts één smal pad door de bush bush!”  Ja daar heb je wel een punt. Maar… hier op de route kom je volgens mij alleen maar mensen tegen die bewust een wandelroute volgen, zeg ik.  Die zijn niet op ellende uit maar streven enkel hun doel achterna. De vorige keer ging ik een gebied in wat op een redelijk toeristisch stuk begon. Mensen vanuit alle kanten kwamen daar hun auto parkeren en gingen van daaruit alle richtingen op. Op zo’n punt lopen alle soorten mensen. Ook niet wandelaars. En ja, een niet wandelaar met een kronkel, die kan je dan net tegenkomen. Ik denk dat je die op deze route dus niet zo snel ziet.

Maar next time pepperspray en een wandelaars-alarmpje en misschien inderdaad Joe aan mijn zijde zou wel een idee zijn.

We lopen richting Zwaanenheike. Hier en daar komen we weer een huis of boerderij tegen. Het valt ons op de we veel bomen en bloemen kwekerijen tegenkomen in deze omgeving. Seringenteelt, fruitbomenteelt, hopteelt. We lopen eigenlijk van de ene boomgaard naar de andere. Groot, klein…, alle soorten en maten.

Van Zwaanenheike wandelen we langs diverse akkers en boomgaarden van het ene dorp naar het andere. Alleen moet je onder het begrip “dorp” hier niet zo’n grote voorstelling maken want het betreft slechts enkele boerderij met daarbij een enorme gaard of akker. Meer is het eigenlijk niet.

Af en toe kom je de heide even weer af, ga je door een dorp of door landbouwgebied, waarna je de heide weer induikt om elders er weer uit te komen. Het is mooi, afwisselend en rustgevend. Leuke etappe tot nu toe.

Al kletsend lopen we over het zandpad en midden in het gesprek onderbreek ik Louise. Schuin boven ons hangt een vogel doodstil in de lucht. Slechts een enkele keer klapt hij met zijn vleugels om vervolgens weer minuten lang in standje standbeeld  te blijven hangen. Louise begint het tafereel te filmen. Het beestje wacht, wij wachten. En dan ineens duikt het beest als een speer recht naar beneden op zijn doel af. We zien ´m tussen het gras verdwijnen. Weer wachten we geduldig af en verdomd... een halve minuut later duikt hij ie uit het gras vandaan weer omhoog met een muisje in zijn klauwen. Halverwege het weiland aan de andere kant van het pad duikt hij weer neer en begint aan zijn maaltje te peuzelen. Arm muisje. Maar wel een heel gaaf gezicht. 

Uitgelaten door het tafereel waar we getuige van mochten zijn wandelen we verder. Geen wild achter het klaphek gezien maar wel een roofvogel die zijn prooi voor het middagmaal wist te spotten en te vangen. Heel tof.

We wandelen verder en komen van de ene soort omgeving in de andere. Van weiland naar akker naar zandpad en kale vlakte. Het is heerlijk wandelen en zo ontzettend genieten. Vervelen doet het zeker niet. Vandaag zijn we erg in de klets-mood. We lullen er dus flink op los waardoor we af en toe geen erg hebben in waar we lopen.

Dan zie ik, vanuit de zandweg waarop we lopen, in de verte een groene band aan de horizon. Het lijkt of je tegen een bergrand aankijkt. Ja we zijn in Limburg, nog steeds Nederland maar toch. We voelen ons alsof we op vakantie zijn en in buitenland rondlopen. Geweldig hier.

Een stukje na houthuizen komen we langs een buurtkapel. Een klein schattig kapelletje. Hoe verder naar het zuiden, hoe vaker je kleine lieflijke kapelletjes tegenkomt. Deze was opgericht door de bewoners van Houthuizen uit dankbaarheid dat het dorp goed de oorlog door is gekomen.

Ik duik elke kapel in. Ondanks ik niet gelovig ben intrigeert het mij enorm. Dat is altijd al zo geweest. Waarom dat is kan ik niet verklaren. Misschien toch een beetje het magische, het mysterieuze en het ongrijpbare wat een kerk en haar geloof uitstraalt. Voor mensen die geloven is het over het algemeen een enorme houvast. Ik heb dat geloof niet maar vind het wel heel bijzonder hoe mensen zich eraan vast kunnen klampen en zich gesteund voelen door hetgeen zij geloven en zich daardoor veilig(er) voelen. En dan voel je je veiliger omdat je in iets of iemand gelooft terwijl je eigenlijk helemaal niet zeker weet of datgeen of die persoon ook daadwerkelijk bestaat. Maar ondanks dat heb je toch die overtuiging. Het blijft een heel interessant fenomeen.

We gaan weer verder...

Louise en ik zijn helemaal zen. We hebben een week of 3, misschien wel 4, niet meer samen gewandeld. Het maakt dat we elkaar weer bagger veel te vertellen hebben. We kletsen een eind raak, afwisselend met korte stiltes waarin we even genieten maar vaak al snel wordt er weer een onderwerp aangebroken. Ondertussen vragen wij ons af hoe knap het eigenlijk is om samen elke keer weer vijf uur lang vol te kunnen lullen en nooit met elkaar uitgepraat te raken. Het is elke keer weer gezellig en elke keer voelt zo’n dag samen weer heel eigen.

Enthousiast ergens aan beginnen, last minute misschien toch geen zin hebben,  moe raken, pijntjes ervaren, emoties delen, je ei kwijt moeten, over poep pies plas praten, lulkoek brallen…  Alles is goed en we lijken in alles een goede match te zijn.  Natuurlijk is het plan met verschillende mensen de etappes te lopen en heb ik met Louise de meeste gedaan. Ook dat is prima. Het loopt zoals het loopt! En het feit dat wij elkaar elke keer weer vinden om verder dit pad te bewandelen moet dan zo zijn.

Ondertussen zitten we in deze etappe ongeveer op de helft. We lopen door/over Kaldenbroek, een vroegere maasarm. We wandelen langs een B&B. Een authentiek gebouw waarbij overduidelijk alles vanuit natuurlijke producten is opgebouwd.

Al gauw zien we op de borden staan dat hier oa Ayurverda yoga wordt gegeven. Het plaatje waar we in staan klopt met wat we lezen op het bord!  We zien een tuin met terras en besluiten eerst de Nepal shop in te gaan waarna we een plekje op het terras nemen voor een bak koffie. Heerlijk dat we weer ergens naar binnen kunnen lopen. We snuffelen rond in de shop en kopen wat frutsels. Vervolgens duiken we het terras op waar we een heerlijk plekje in de zon hebben. We genieten. Van de rust, de omgeving, het feit dat we hier zijn,  en de koffie.

Na een half uurtje besluiten we weer de benen te nemen. We mogen dan wel op de helft zitten…, je weet nog niet wat komen gaat. Als alles vlot verloopt zijn we over pak ‘m beet twee uur in Venlo. Maar niet altijd loopt alles volgens plan. Zeker niet bij mij!

De route gaat over asfaltweg door afgelegen gebied. Ook hier weer veel boom- en struiktelers. De woonhuizen die we zien zijn huizen die naast een bedrijfspand staan.  Wellicht de woonhuizen van de bedrijfseigenaren.

We zijn onder de indruk van de lelijkheid van tuinen. Hoe kan dat, wanneer je boom-, plant- of stuikkweker bent?? Een Architect woont over het algemeen toch ook in een fantastisch gestyled huis, Een manicuren heeft de mooiste nagels en een kapster het meest modieuze kapsel…? Onder tuintelers werkt dit kennelijk toch anders. De tuinen staan vol buksesstruiken  die ze in de meest verschrikkelijke vormen hebben gesnoeid. Van boogjes, tot een stam met diverse bolletjes, zo´n soort poedel waarvan de buik en bovenbenen kaalgeschoren zijn. De ergste vonden we toch wel een beer! Het is echt malle pietje werk.  Alsof we door een tentoonstelling “spuuglelijke tuinen” wandelen.  Vermaak is er dus zeker wel. We gaan zo op in de verschrikkelijkheid der tuinen dat we geen erg hebben in de vele meters die onze voeten ondertussen weglopen!

Inmiddels hebben we koers gezet richting Grubbenvorst. De place to be wanneer het om asperges gaat. Niet voor niets lopen we automatisch ook over de aspergeroute... Die zoektocht naar dat witte goud komt wel goed. 

Wij hebben natuurlijk al lang besloten dat we dit gebied niet verlaten zonder asperges in onze zak te hebben. De vraag is alleen, waar en wanneer schaffen we ze aan. We willen ze vers van de pers, maar er eigenlijk niet al te lang mee moeten sjouwen. Elke belasting in je rugzak is er weer één!

Wanneer we Grubbenvorst binnenlopen komen we eerst langs de kleine lieflijke St Annakapel.

We werpen even een blik. Het is een hele kleine kapel waar je niet in kan. Slechts op het kleine erfje ervoor kan je je schietgebedje doen en een blik werpen. We wandelen door langs een onnoemlijk groot voormalig klooster wat inmiddels een zorgcentrum blijkt te zijn.

Eenmaal het dorp binnengekomen loop je tegen een kunstwerk van drie reuze asperges aan. Je kan er niet omheen dat je in het centrum van de Aspergestreek staat. Grubbenvorst doet kil en sfeerloos aan. Die hebben natuurlijk maar één zorg: Als onze asperge oogst maar goed is! Waarom je bezig houden met de verder inhoud van je dorp.

Toch wanneer we even verder het dorp inlopen blijkt dat de dorpskern nog moest komen. We lopen tegen een oorlogsmonument aan waarachter we  een Carrousel in het midden van het plein. Kan niet missen dat Grubbenvorst een fanfare heeft die daar optreedt. Het stukje hier doet gemoedelijk aan. Maar het is maar een heel klein stukje. We wandelen om het plein heen en lopen het dorp al weer uit. 

De kerk is het laatste wat je tegenkomt in Grubbenvorst. Het is een ongelooflijk kolossale kerk. Niet mooi maar wel enorm. Er ligt een klein kerkhofje achter. Wanneer je de oppervlakte van het kerkhofje bekijkt,  rijmt dat met de grootte van het dorp. Wanneer ik naar de grootte van de kerk kijk, heb ik het idee dat dit totaal niet in proportie staat. Heel bizar zo groot.  Wanneer we Grubbenvorst uitlopen richting de pont kijken we nog even over onze schouder om het immense gebouw te bekijken. 

We wandelen de asfalt weg verder af richting oever van de Maas

De veer komt net aan wanneer wij ook aankomen. Perfecte timing. We stappen zo de pont op en na het overleggen van wel 1 euro voor ons twee, mogen we meevaren. Het weer is echt fantastisch. Een tochtje over het water is daardoor echt heerlijk. Helaas maar een kort tochtje maar we het kleine niet deert is het grote niet weert!

Aan de overkant lopen we richting Velden. We moeten en behoorlijk lange weg blijven lopen. Eerst richting dijk, vervolgens gaat dezelfde weg over de dijk waarna de weg na een kilometer of twee afbuigt naar een gebied met opnieuw veel akkerbouw waarvan uiteraard veel aspergeteelt.

Te midden van de weilanden en akkers komen we een minicamping tegen. We spieken over de heg heen en zien allemaal tentjes en een paar sleurhutten staan. Door het hek heen zien we een oude boerderij. We kunnen het niet laten om even het terrein op te lopen om een blik op de gebouwen te werpen. Een paar mensen zijn druk bezig hun tentje op te zetten, wat volgens mij niet helemaal gaat zoals ze in gedachten hadden. Door het hek heen werpen ze een paar blikken waaruit ik meen op te maken dat ze niet bepaald op pottenkijkers zitten te wachten. Ik schiet even een foto van de oude Esso pomp en neem even een paar stappen terug. Blijf maar uit de buurt, denk ik bij mijzelf. Straks stort die tent in en dan hebben wij het gedaan. Je weet maar nooit!

Tijd om verder te gaan

Na het leuke bordje van het Pieterpad volgen we de route door een smal steegje. We komen uit op een lange straat waar we eigenlijk rechtsaf moeten. we zien een bord dat er 100 meter links van ons een boerderijwinkel is met streekproducten. We besluiten hier heen te gaan om ons witte goud te scoren.

We staan voor de deur van “Het Vorst” aan de vorstweg in velden. Het is een grote loods . Gelijk bij de deur staan rieten mandjes. De boodschappen mandjes. Drie stappen de loods in en ik besef direct dat dit niet goed is voor mij(n bankkaart). Mijn redding is dat ik enkel een rugzakje heb en nog wat kilometers moet wandelen anders zou ik alles hier leegkopen.

Als eerste een ren je rot naar de asperges. Ik vraag 500 gram en graag geschild. Terwijl de dame de asperges gaat schillen bedenk ik me dat mijn schoonmoeder een pondje wellicht ook wel kan waarderen dus bestel ik nogmaals 500 gram geschild en wel.

Ik scoor no twee zakjes “lekker dromen” thee van kruiden en dergelijke die hier zijn gebrouwd, een sladressing en pot Venloose mayonaise. Het past in mijn tas. Een kilo van het Witte goud en ander culinair spul uit de streek. Ik ben er helemaal yehhhh mee.   Louise komt met een fles Limburgse wijn naar buiten gewandeld. We hebben goed geboerd!

Er volgt een saai stuk route. Opnieuw langs verschrikkelijk gesnoeide buskesstruik tuinen. De gekke maondaagvierder lijkt tot dusver het enige interessante op dit stukje van de 21e etappe. De gekke maondaagvierders waren jongeren die protesteerden omdat ze niet bij het gildenfeest (vroeger op 20 januari) mochten zijn. Daar werd door de ouderen natuurlijk flink gezopen en daar baalden de jongelui van . Als protest gingen ze dan op gekke maandag, de maandag na het gildenfeest, verkleed als oude mannen met hun gezichten zwart gepoetst het dorp in. De gekke maondaagsvierders!

Maar op zich vind ik het nog meevallen. In verschillende recensies heb ik gelezen dat wandelaars deze etappe tot aan Grubbenvorst geweldig vonden, maar vanaf het moment van de pont tot aan Venlo vreselijk saai. Een dergelijke recensie had ik ook gelezen over  het stuk over de dijk van de route Braamt – Millingen aan de Rijn. Die recensie klopte aardig met mijn beleving dus die kon ik wel rijmen. Dat heb ik nu niet. Op dit korte stukje na dan. Want eenmaal van de pont af richting Velden vond ik het prima. Over de dijk, door groen, door dorp, door boerderijwinkel… Best goed vertoeven. Maar nu toch even een minder stukkie. Moet kunnen. In een route van 500 kilometer ontkom je er niet aan dat er af en toe even wat minders tussen zit. Laten we vooral kijken naar wat we allemaal wel hebben op de weg van Noord naar Zuid Nederland. Elke keer weer wordt ik verrast. Dit soort geestdodende stukjes nemen we erbij en zijn we snel vergeten.

Al snel moeten we een klaphek door met ook hier een waarschuwing dat je afstand van de wilde dieren moet houden. We moeten een beetje lachen want op de bijna 400 kilometer die ik er al op heb zitten ben ik nauwelijks tot niet een stuk wild tegen het lijf gelopen. Zelfs geen wilde vent… alhoewell!?

Effin, we lopen het hek door en komen in de uiterwaard van de Maas terecht. Van een duidelijk karrenspoor moeten we over in een vaag karrenspoor. Het is even opletten waar we lopen maar het lijkt goed te gaan. We moeten richting het water gaan waar we onder de A67 door. We zien een PP markering op één van de pijlers staan dus we zitten goed.

Eenmaal onder de autoweg door moeten we een pad in het veld rechts aanhouden. En ja hoor, dan eindelijk op het Pieterpad mag ik tussen levend wild doorlopen. Vele zwarte schotse hooglanders lijken het. Ik weet eigenlijk niet welk ras het is. In ieder geval behoort het tot de familie van de koe. Er zijn er veel met ook veel kalfjes. Echt leuk om er gewoon tussen te lopen.

Het stuk door het veld is behoorlijk. Maar het is heerlijk. Een beetje tussen wildernis, toch op open veld wat een heel vrij gevoel geeft en lekker parallel aan het water. Prima vertoeven weer.

Wanneer we het veld uitkomen lopen we door Genooi waar we ook even een blik werpen in de kapel van Genooi. We twijfelen of we hier in de taverne iets zullen nuttigen maar besluiten toch even de laatste ruk naar Venlo te nemen en daar op een terras neer te strijken. Aangezien ik vandaag in een koopgraage bui zit scoor ik in de taverne een rozenkrans voor Kai. Hij is tijdens vakanties, wanneer we een kerk bezochten, vaak op zoek geweest naar een rozenkrans. We zijn niet katholiek, hebben de kinderen ook niet met het geloof opgevoegd maar op de één of andere manier heeft het hem altijd bezig gehouden (zit dus in de genen... kennelijk) en is hij vaak op zoek geweest of heeft in twijfel gestaan er één te kopen. Ik vind een subtiele, niet te opzichtige en neem ‘m mee. Wanneer hij aan zijn volgende examenronde volgende week begint geef ik ‘m aan hem.

Met inmiddels een rugzak vol leuke dingen struinen we door richting Venlo. We hebben er 21 kilometer opzitten dus echt heel ver kan het niet meer zijn. Het is slechts een kort stuk wat we nog over zand- of grindweg lopen, tussen velden en weilanden. Het laatste stuk lopen we pal langs de Maas waarbij we in de verte Venlo zien liggen. Op zich ook wel een leuk vooruitzicht om nu weer eens in een echte stad aan te komen. Na Groningen kwam Zuid-Laren, wat ook nog wel aardig van omvang is. Dan krijg je nog wel plaatsen als Rolde, schoonloo, Zelhem, Millingen, Groesbeek...., maar verder zijn het eigenlijk allemaal hele kleine plaatsjes met weinig vertier. Ik moet het nog ervaren maar ik denk dat het goed is dat we ons momentje om onze avondkost te nuttigen tot Venlo hebben uitgesteld.

Ondanks we er bijna zijn lijken die laatste meters toch nog wel lang te duren. Maar eindelijk ergens tegen half vijf komen we in echt in de stad Venlo aan. Ik ben er nog nooit geweest en ken het enkel van de grensovergang wanneer we op wintersport gaan!

Ik ben aangenaam verrast door de authentieke middeleeuwse pandjes die ik in het centrum aantref. Mijn eerste indruk is zeker niet een ongezellige indruk.

In eerste instantie denken wij trek in een grote puntzak friet te hebben. Maar eenmaal in het knusse centrum waar we in een gezellig straatje terecht komen besluiten we in brasserie "De Klep" te gaan zitten. Gelijk gaan de telefoons in de powerbank, bestellen we bier en wijn en besluiten we gewoon een lekker maaltje te nemen.

Hoe fantastisch dat we weer een terras op kunnen denderen nadat je na een lange wandeling een lekker glas wijn wel hebt verdiend.  Ok, die plastic bekertjes rode wijn met nootjes op je schoot, peuzelend op een bankje langs de weg...dat had zeker ook zijn charme. Maar dit is zeker ook niet verkeerd.

We bestellen een Stoof en een Saté en genieten van ons heerlijk maaltje. Het was en, is nog steeds, weer helemaal top!