Verdwalen onmogelijk zegt de gids...

Hoogste tijd dat die gids dan herschreven wordt!

Etappe 5 Rolde naar Schoonloo 18 kilometer (zijn er 23 geworden)

Gisteravond heb ik tot middernacht aan deze blog zitten schrijven. Vanmorgen de wekker een half uurtje eerder gezet zodat er na een goede nachtrust,  ook voor het ontbijt nog wat zinnen op papier kwamen.

Het liefst wil ik zo snel mogelijk alles geschreven hebben, want einde dag haal ik al  momenten van de tocht door elkaar. Je ziet, hoort en denkt zo veel tijdens een etappe, dat het eigenlijk te veel is om het volledig helder in chronologische volgorde in die bovenkamer vast te houden. Na 26 etappes is dat natuurlijk helemaal onbegonnen werk. Vandaar de reislogger. Hopelijk loop ik binnen 12 maanden het PP uit en kan ik met plezier mijn en onze belevingen teruglezen en zeggen we "O ja...,  zo was het!

Vanwege COVID-19 is alles dicht. Daarom hadden we extra brood op onze ontbijtlijst opgegeven waarvan we een heerlijk lunchpakket in elkaar hebben gezet. Wordt een goedkoop tochtje met al onze eigen producten mee onderweg. Maar we hebben er zin in. Allebei hebben we, voor de verandering,  geen plaatje in ons hoofd over het te verwachten landschap. We zijn nieuwsgierig wat de route ons vandaag gaat brengen.

9 Uur staan we op straat en lopen richting bus waar we slechts een minuut of 10 op moeten wachten. 20 minuten daarna staan we midden in Rolde. Lezend in het gidsje..., komen we er,  na het kul verhaal van Berend Botje, achter dat Bartje, met wie we gisteren gelijk in Assen op de foto moesten, helemaal niet uit Assen komt.  De niet veur brune boonen biddende jongen,  komt uit Rolde. Effin, nu is Bartje, in tegenstelling tot Berend Botje, slechts een fictief hoofdfiguur uit het gelijknamig boek. Dat verzacht! Wetenschap weer opgekrikt. Niettemin is Bartje het boegbeeld van Drenthe.  En wel... we staan met hem op de foto.

We lopen over de hoofdweg van Rolde richting de kerk. Tussen wat knusse boerderijtjes door komen we achter de kerk aan de rand van de begraafplaats waar we doorheen moeten. Het beginpunt van etappe 5.

We lopen via het kerkhof. Er bevind zich spoorrails van de vroegere spoorlijn Assen - Stadskanaal in de bodem. In 1907 aangelegd en naast reizigers  werden er over deze spoorlijn ook goederen vervoerd. Vlees uit Gieten, Aardappelen uit Rolde en mijnhout uit Drenthe. Dat er veel hout uit de grote hoeveelheid bossen te verkrijgen is..., dat begrijp ik na vandaag helemaal. Ik geloof niet dat ik ooit  in zes uur tijd zoveel hout, bomen en bos heb gezien als vandaag. Anyway, deze spoorlijn duikt op een aantal stukken in de route opnieuw op. Handig als wegwijzer! Met rechts het kerkhof en links vrije natuur lopen we het pad af. En het uitzicht over de vrije natuur met de mooie blauwe lucht en het zonnetje is een waar kadootje. Een dag kan je niet beter beginnen.

Achter de begraafplaats moeten Hunebedden liggen. Die loop je echt niet zomaar voorbij,  maar mijzelf kennende zou het zomaar kunnen. Ik ben dus waakzaam. Hunebed D17 en Hunebed D18 zien we gelijk. Deze twee horen bij de bekendste! Ze zijn de meest geschilderde en gefotografeerde Hunebedden.

We zijn amper tien minuten onderweg, hebben prachtig weer en de meest geschilderde Hunebedden aanschouwt, dat moet een goed voorteken zijn van het verdere verloop in deze etappe. Wat kan er nog misgaan. Mwa, best wel wat... blijkt later vandaag.

We lopen het pad verder door en moeten via een klein bruggetje de Drenthse Aa oversteken. Het is, mede door de blauwe lucht en de witte wolkjes hier en daar zo heerlijk om even op het bruggetje te blijven staan en te genieten van de ruimte en het fantastische weer wat ons opnieuw gegund is. Hoe relaxt kan het leven zijn. Even vast blijven houden dit gevoel!

We hervatten de tocht en moeten alsmaar op deze zandweg door blijven lopen. Het pad kruist op een een asfalt weg waar ook de spoorlijn weer in het wegdek terug te vinden is. Daar steken we over en vervolgen opnieuw een zandweg. Zo gaat de benenwagen voort tot Anderen. Daar moeten we even langs een stukje autoweg, onder een viaduct door en via een fietspad komen we in een bos terecht. 

Ja wederom prachtig . Een ander bos dan de andere bossen die we tot nu toe hebben gehad. Wat is er anders dan? Weet ik niet. Maar het is anders.  Het is bos met daar tussenin open velden cq vlaktes. We lopen langs zo'n openveld en  moeten volgens het gidsje een stuk langs een sparrenbos volgen. We kijken op en zien het sparrenbos links voor ons liggen. Dat gaat helemaal goed. Voor we echt het Sparrenbos inslaan wandelen  we langs een weilandje.  In eerste instantie lijkt het een leeg weiland. Maar dan ineens zien we een paar lieve grazers opdoemen.  Lieve aandoenlijke witte koeien staan te grazen, nee niet die Bertha nummer zoveel die het op Daan had voorzien gisteren, maar echt lief! Ons hart smelt. Daan neemt ze op de foto en de dames kijken ons met een liefelijke blik terug aan. Geen idee wat ze denken, maar het kan niet anders dan goeds zijn over ons!

We komen door het Sparrenbos heen en lopen een beetje te dollen. Hejeeee, denk je dat die boom heel zwaar is. Dan neem ik 'm vast mee voor kesjtmus. Deze past in mijn tas, ja deze past op mijn rug. Hoeven toch nog maar een klein stukkie dus kan makkelijk. We verzinnen erbij dat we vanmiddag terug thuis komen met een autodak vol kerstbomen gebonden. Het slaat weer helemaal nergens op maar onze fantasie moest weer even de vrije loop nemen. Lachbuitje waarmee gelijk onze buikspieren weer een onderhoudsbeurtje hebben gehad.

Ongemerkt raken we op een ander soort bospad waar ook geen einde aan lijkt te komen. Hier staan we soms stil doordat we geluiden van beesten horen. We lopen druk te kletsen en dan ineens is het van  "sst"  en staan we allebei per direct stil, sluipen van het pad af net over de bosrand heen, en luisteren. De geluiden kunnen we niet thuisbrengen. We denken een soort van vogels, maar het zou ook een ander dier kunnen zijn. Op de grond vind je allerlei soorten poep. Er loopt dus echt van alles rond. In onze fantasie, hoe verrassend, zullen we straks wolven treffen die ons de weg versperren en met wie we dan een gevecht aan moeten gaan om onze tocht te kunnen vervolgen. Uiteraard zullen wij winnen!

Wanneer we op een gegeven moment weer roerloos staan te luisteren als zijnde in een quiz "welk dier hoort u hier", valt het ons ook op dat we onder hele hoge bomen staan. Een prachtige lichtval door de bladeren vanuit die enorme hoogte valt over ons heen. Het echt zo mooi.

Wanneer we vooruit kijken zien we alleen maar boomstam. Oneindig veel boomstammen. Het is werkelijk waar een mega bos.

Je voelt je ook echt in een bos. Het Kralingse bos is niets in vergelijking met dit. Sterker nog, Het Kralingse bos is slechts een parkje met aan de rand een groepje bomen gepland. Maar dit..., waar we nu zijn, is echt bos. Het grote donkere bos, met zijn ontelbare bomen, waar vele dieren mogen wonen, met mooie lichtvallen, met geheimzinnige duisternissen, een bos die zeker vele geheimen kent, waar veel (nog) niet vertelde verhalen in voortleven en waar je, als je verdwaalt, uren rond zal blijven dwalen waarna ook jouw verhaal achterblijft in dit grote donkere bos

We lopen weer te lopen in het bos bos bos, met de gids in de handen en gefocust op de wit-rood markeringen. Want, hebben we gisteren gemerkt, kan je zonder er erg in te hebben zomaar iets voorbij lopen. Ik lees de beschrijving in de gids aandachtig. Keer op keer. Na het perceel met Sparren, en die hebben we gehad, moesten we, let op: voor het tweede pad links, rechts via een verscholen overstap een grasland ingaan. En dan moesten we het pad met een paar slingers volgen tot we bij het water uitkomen.  Zo. En daar ging ie mis.

Dat tweede pad links, rechts... is tot op heden een raadsel. Geen idee waar het was, wat het was of hoe we er moesten komen. We hadden een grasland aan de rechterhand, en aan de linkerhand het onnoemelijke Hans en Grietje bos, maar het overstapje was onvindbaar. Laat staan het water. Op het plaatje in de gids stond bij deze beschrijving een foto van  twee gasten die een slootje, "het water" oversprongen. Daan en ik hebben, sinds ik uit de gids, het tweede pad links, rechts via verscholen overstap ....,  had (voor)gelezen en de foto had laten zien,  de hele weg mentale voorbereiding getroffen en bij elke blubberregenplas  geoefend op "slootje springen". Maar nee, dat tweede pad links, rechts, via verscholen overstap een grasland in en slingeren tot aan het water... dat kwam niet. Geen slingerpad, maar kaarsrecht. Wel een grasland rechts maar geen pad. We bleven lachen. We zijn in vorige etappes ook weleens even het spoor bijster geweest en het kwam altijd goed. 

Toen zag Daan in een pad links een grote markering op een boom staan. Het was een paar bomen verder het bospad in, maar het was overduidelijk een PP markering. Dus wat doe je dan als Pieterpad loper... Je volgt die markering.  Lichtelijk in twijfel omdat de beschrijving in het gidsje van geen meter klopt. Toch er van uitgaande dat we een markering als juist mogen aannemen, vervolgen we onze weg via dit brede bospad in.  We liepen stevig door en raakten dieper in het bos. Echt onnoemelijk groot en het maakte niet uit welke kant je opkeek, overal om je heen werd je omringd door bos. De markering aan het begin van het pad was de laatste die we tegenkwamen. In eerste instantie denk je, nou ja, geen markering dan gewoon rechtdoor lopen. Alle zijpaden dus negeren.  Maar meestal staat er als reminder wel ergens een markering op een boom zodat je als wandelaar weet dat je nog steeds goed op de route zit.

Het duurde langer en langer en uiteindelijk begonnen we het allebei toch wel een beetje vreemd te vinden dat er nergens meer een rood-wit streep stond. Weer gingen we de routebeschrijving lezen. Tweede pad links, rechts, via verscholen overstap... We staan stil, draaien om, kijken het hele pad af..., missen we een zijpad?   Het enige wat we zien zijn bladeren op de grond, bomen om ons heen, en heel in de verte de lichtboog als zijnde  de ingang waar we doorheen zijn gekomen.

Toch maar weer een stukje door. We lachen nog en ondanks licht opkomende irritatie over de niet kloppende routebeschrijving kunnen we hier en daar nog wat grappen maken.

"Weet je wat ik denk Daan? "   "Nou, wat dan? " "Nou die markering op die boom he... Ik denk dat er iemand lollig wilde zijn en gewoon die boom een kwart slag heeft gedraaid."  Even is het stil, en dan schieten we allebei in de lach. De fantasie gaat weer de vrije loop. Over potten verf die we gaan kopen en waarmee we zelf markeringen  aanbrengen om iedereen de verkeerde kant op te sturen, over hoe we bij het pp comité wel even voor de deur gaan staan om de problemen op onze manier op te lossen (gedetailleerde uitleg laten we achterwege) , en nog een aantal fantasieverhalen volgen. Hadden we even nodig. Lachen is en blijft het beste medicijn. Dus als je het negatieve, in dit geval de irritaties,  al met iets positiefs inluidt, is het negatieve effect uiteindelijk van korte duur. Let maar op.

Daan en ik weten allebei precies hoe je de zaken aan moet pakken en de waslijst met hoe fout de organisatie het in dit bos heeft aangepakt wordt met de minuut langer.  Zeker op momenten als dit, zijn wij denk ik wel de aangewezen personen om het Pieterpad boek te herschrijven en het comité even te vertellen wat zij niet goed doen en wij juist wel.

We komen  bij een splitsing. Ja en dan kan je drie kanten op. Maar er is geen markering en ook de beschrijving klopt niet.  Daar stonden we dan.  In eerste instantie natuurlijk een ongelooflijke bevestiging hoe fout het PP comité dit weer had georganiseerd. Maar goed. Het was nu zaak om zelf te improviseren.

Het eerste pad gingen we  in om te kijken of we iets tegenkwamen wat bij de beschrijving zou passen. Niet. Teruglopen. welke kant dan op? We proberen alle paden. Alles ziet eruit als bos, alles lijkt op hetzelfde bospad en alles leidt tot niets. Dat wil zeggen: niet de juiste weg. Ik zet google maps aan. Die stuurt ons ook alle kanten op want zelfs google maps leek in het bos volledig gedesoriënteerd te zijn.

Ik kreeg een helder idee. De route.nl app. Daar staan de etappes van het Pieterpad in. De app pakte de route gelukkig direct. We zijn inderdaad van de route af. Bijna 600 meter. Nou valt mee. De app leidt ons weer helemaal terug naar de lichtboog waar we dit bos binnengekomen zijn. Daar begint de app alle kanten op te draaien en wil maar dat we het grasland opgaan. Volgens de gids moesten we ook ergens een grasland op, namelijk: bij dat 2e pad links, rechts over een overgang... via water... Maar dat was hier niet. Er was geen overgang, er was geen slingerweg, er was geen water. Daan struint door de bosjes en de berm langs het grasland om te kijken of er iets verscholen zit waar we dan overheen moeten. Maar er is niets te vinden. Weer google maps aan. Route: Schoonloo. Google maps stuurt ons terug naar Rolde.  Goed, rustig blijven. Opnieuw proberen.

We liepen een pad links in, en terug. een pad rechts, en terug, weer het lange pad op volgens de eerste markering, ook niet goed. Daan haar google maps aan, ik mijn google maps aan, gids 80 keer opnieuw lezen, kijken of we op de loop-app en google maps plaatsnamen zagen die overeenkwamen... We hadden aanknopingspunten nodig want we hadden geen idee meer waar we zaten. Af en aan liepen we heen en weer van hot naar her, van boven naar onder. Wanneer je dan later je loop app bekijkt krijg je dit beeld:

Ondertussen waren we een uur verder. Daan stelde voor dan toch het hele pad maar uit te lopen waardoor we wellicht het bos zouden doorkruizen. Maar ook hier kwam geen eind aan. We kwamen op een grote kruising en zagen in de verte een auto. Twijfel. Wat doen we? Richting die auto of toch maar terug. We liepen toch weer terug.

En het stoom kwam helemaal niet uit onze oren hoor. Welnee. Rustig blijven was ons motto. Fout lopen  is op zich niet het ergste. Dan loop je door, je komt ergens uit en dan kan je twee dingen doen. Je loopt met een omweg alsnog naar de route, of als je het echt zat bent pak je een taxi of een bus. Het probleem nu was dat we midden in het bos stonden met aan alle kanten een  uitzichtloos bomennetwerk. Op alle routemappen zagen we ook alleen maar groen. Groen op de kaart betekend: bos. Dit bos is 2700 hectare. Ga daar maar eens zoeken. Daar ben je, als je de weg niet kent, niet één twee drie uit.  4G werkte midden in dit bos niet optimaal dus google maps was niet geheel te vertrouwen. Elk pad die je in zou slaan, zou je nog dieper het bos in kunnen brengen en je raakt volledig het spoor bijster. Kortom, je komt geen meter verder. En dat is wat zo frustreert. 

Uiteindelijk hebben we Meindersveen in google maps ingevoerd en op een gegeven moment leek ook google het richtingsgevoel weer terug te hebben. Op de kaarten zag ik dat zowel google maps als de originele route  uit de gids de Steenhoppenweg kruisen. Dus als we daar zouden komen dan konden we naar een markering zoeken en de route hervatten. Dit was dus even het aanknopingspunt en de focus. De Steenhoppernweg moesten we voorlopig aan blijven houden en dan kijken we wel weer verder. Met de navigatie in de handen vertrouwen we nu op google en lieten we ons verder door het bos leiden.

En natuurlijk was het mooi.  Over de grond waren hele stukken bos bedekt met mos, alsof er een kilometers brede deken glooiend neer was gelegd. En onwijs veel paddenstoelen in alle kleuren, soorten en maten. In het bos, zeg park met een boomrand, hier in Rotterdam vind ik het al bijna een sensatie wanneer ik een bosje oesterzwammen aantref. 

 

Wel jammer dat bij de broer van K. Spillenbeen, waar we gisteren in de Gasterseduinen voor de deur stonden, ook  hier geen koffie to go was. Want een stevig bakkie hadden wij nu wel gelust.

Dat het bos met al de natuur die het herbergt mooi is staat als een paal boven water. Maar ik merkte op een gegeven moment dat ik niet meer om mij heen zat te kijken en de natuur in mij op zat te nemen, maar dat ik naar de grond zat te turen terwijl ik liep. Ik luisterde stoïcijns naar mijn voeten die de bladeren lieten ritselen. En bij Danielle leek dit hetzelfde. Natuurlijk waren we verdwaald. Dit had ons een uur, een paar extra kilometers en frustratie gekost. Maar daarna ga je weer door en pak je de boel weer op. Ook de drive om gewoon tot het eindpunt te willen lopen was er nog steeds. Maar de omgeving werd te eentonig. We waren al 18 kilometer alleen maar door bos aan het lopen. De andere etappes was van alles wat, dit was bos bos bos en nog eens bos. Sparrenbos, Dennenbos, Eikenbos, Grote bos, Donkere bos, en nog heel veel meer bos. Het was genoeg en het werd saai. Alle bomen in alle vormen en maten hadden we nu wel gezien.

En toen, eindelijk kwam daar een asfaltweg die we over moesten steken. Een andere weg zien gaf verademing. We fleurden op, we gaven een vreugdegilletje, "een weg, een weg, kijk een weg..."Volgens de route zou Meindersveen niet ver meer zijn. En eenmaal in Meindersveen zou Schoonloo binnen handbereik zijn. We werden echt blij.

Ennnnn, toen staken we de weg over..., en we kwamen weer op een pad langs en door een bos. De genietmodus ging een beetje over in de "door moeten lopen modus", en eigenlijk van zo'n mooie route vind ik dat best jammer. Of het echt een saaiere etappe is of dat het gevoel er was doordat we een uur zoekende zijn geweest waardoor we wellicht ook uit de flow zijn gehaald... ik kan het niet verklaren, maar ik merkte dat ik dit bos helemaal spuugzat begon te worden en dat ik eigenlijk geen boom meer kon zien. Maar ja, wat moet je? Er zit niets anders op. Op de kaart zag ik dat we de Steenhoppenweg naderden. We kwamen op een soort Karrenspoor waarop van rechts  een ander karrenspoor uitkwam. Even schoot door mijn gedachten dat het pad rechts misschien wel het pad was wat wij hebben gemist en waar wij nu misschien wel uit hadden moeten komen. Mits ik dit denk roept Daan: "He kijk, een markering!" Ik kijk links en zie idd op een boom een duidelijke PP markering. Met voor ons de Steenhoppenweg zitten we weer op de route. Het had even wat voeten in aarde, zeg in bosgrond, maar we zitten weer op de route en de zorg dat we nog meer om moeten lopen is weg. Opluchting bij allebei. Dat eindpunt gaan we dus zonder kleerscheuren halen.

Na dit bospad kwam er nog een semi bospad rechtsaf en toen eindelijk eindelijk eindelijk kwamen we in veengebied terecht. Meindersveen. De kleuren van de gewassen waren bijna gelijk aan het water waardoor we de Meinderveenseplassen in eerste instantie niet zagen.  

Het waren slechts enkele kleinere plassen waarna een uitgestrekter gebied  volgde. Het was echt een verademing om hier te lopen. Alleen al doordat de frisse bries die niet meer door de bomen werd gevangen maar nu lekker tegen je gezicht aanblies. Dit besef kregen we eigenlijk pas nu we uit de bossen waren, de bries voelden en dachten, he, die heb ik in de afgelopen uren niet gevoeld! 

Rustig vervolgden we ons pad. Maar ik weet eigenlijk niet of we nog echt notie namen van de omgeving. We waren moe, nog wel zen, maar het toch ook wel een beetje zat. Deze etappe vonden we weinig afwisselend en dus eentonig en het feit dat we waren verdwaald waardoor we een uur rond hebben gedoold met een niet kloppende of onlogisch geschreven routebeschrijving zal er wellicht aan bij hebben gedragen. 

In het gebied zagen we eerst twee Pieterpad wandelaars die languit lagen te genieten van de rust en het heerlijke weer. Zouden ze ook verdwaald zijn geweest? Verderop zagen we weer twee wandelaars. Tenminste één. Ze was haar stijve nek aan het losdraaien en ondertussen verscheen de andere wandelaarster ten tonele vanuit de bosjes terwijl ze  lopend richting andere wandelaarster haar broek dicht stond te knopen. Okej, Er liep geen lekkere vent achteraan dus ik neem aan dat ze voor een plasje of misschien een grote boodschap in een struikje had gezeten.  Wij sloegen het tafereel gade, deden er eigenlijk niets mee, maar hadden wellicht een beetje onze eigen gedachte dan wel voorstelling hierover. Onderwijl liepen we  gewoon door. Beide dames bleken uiteindelijk een eind achter ons te lopen.

Op ons gemak liepen we het veengebied uit. Hier en daar toch weer even een vertwijfeling in de routebeschrijving maar op zich kon je niet zo heel veel kanten op dus waar je alleen maar rechtsaf kon terwijl de gids zei rechtdoor, sloegen we de enige mogelijke weg in. Ik spiekte af en toe even  achterom of de twee dames de zelfde weg volgden. Een soort check om zeker te weten of we wel goedgingen. Wel was er gelukkig weer ruim aanbod van markeringen.

We belanden weer op de geasfalteerde weg en in de verte zagen we iets wat op lichtjes leek. Zou het dan een horecagelegenheid zijn? Misschien dan eindelijk die koffie to go?  We liepen in de richting en eenmaal dichterbij bleek het een kinderboerderij. We hoopten zo erg dat daar een koffie to go zou zijn. Daan en ik liepen het terrein op en inspecteerden alles. Op zoek naar een deur die open zou gaan, op zoek naar een verkooppunt. 

Kennelijk hadden de twee dames achter ons hetzelfde idee. Ze kwamen op ons af met de vraag of er iets open was. Nee helaas. Dan zit er dus niets anders op dan de laatste paar kilometers gewoon uitlopen en dan halen we in Schoonloo wel koffie.

Voor de kinderboerderij bleven we even met de  dames kletsen. Zij kwamen uit Nijmegen en Den Bosch. De Nijmeegse dame had ook het plan om net als ons elke maand twee of drie etappes te gaan lopen. Alleen zij nam dan elke keer iemand anders voor twee of drie dagen mee. Daan en ik lopen vooralsnog samen. Maar wellicht wanneer een van ons twee het niet meer trekt zou dit ook een optie voor ons kunnen zijn. 

Zij volgden de route via de route-app, en wij dus via het gidsje. Met de app waren zij in het bos niet verdwaald. Ze hadden deze etappe mooi gevonden. Wij gaven aan dat het mooi was maar wel eentonig, Ja het was inderdaad wel veel bos zei de dame met het donkere haar. De route gisteren was echt prachtig gaf ze aan, maar gisteren zijn wij verdwaald, zei ze. Precies op het punt waar wij na het smalle bruggetje ook even in twijfel hadden gestaan. Wij waren daar toen toch goed gelopen doordat Daan verderop in dat pad een markering zag, zij niet. Maar ook daar was het onduidelijk aangegeven. Niettemin, hun verdwaalavontuur was ook in een bos!  Dat de route van gisteren echt heel prachtig was, dat hadden wij ook zo ervaren. Maar toch merk je dat ieder weer zijn eigen beleving gedurende zo'n etappe heeft

We vervolgden alle vier weer onze eigen weg, maar doordat we dichter bij elkaar liepen werd er toch over en weer een vraag gesteld of over de route gedebatteerd.  Het maakte dat we  uiteindelijk kletsend en gezamenlijk de laatste kilometers uitliepen. De twee dames in volle vaart voorop, ik als grootste kletskop in het midden, en Daan lichtelijk versleten als kreunend en steunend achterop.  Eigenlijk was dit best even een goede afleiding want mentaal merkte ik dat ik mij toch een beetje door het einde moest wurmen. Die laatste 2,5 gingen weer even ongemerkt.

Ik heb genoten en ik heb veel gezien. toch was etappe 5 niet helemaal mijn etappe. Wellicht ook niet die van Daan. Maar dat maakt niet uit want elke etappe brengt wel weer zijn avontuur, en elke etappe, saai of niet saai, brengt altijd iets moois in welke vorm dan ook.

Na 23 kilometer bereikten we Schoonloo. We did it again!

We zeiden de dames gedag en wensten ze succes met het verdere PP verloop. Wachtend op de bus plukten wij een boterham uit onze tas en peuzelden die op. Even na drieën bracht de bus ons terug naar Assen waar we eindelijk de bak koffie konden nemen.

Het zat er weer op. Op naar etappe 6.

Ech wel. Vraag maar aan ons!!