De beste therapie om jezelf te vinden is niet jezelf te zoeken maar jezelf tegen te komen

12 september 2021 - Sint-Pietersberg, Nederland

"Ik kan geen negatief ding verzinnen, het is op elk front alleen maar... hoe zal ik het zeggen...

   ... mooi geweest"

Wat doe je als echtgenoot wanneer je echtgenote na een lange afstandswandeling al 27 kilometer in de benen heeft?

Precies, dan trakteer je haar diezelfde avond op een heerlijk dinertje, met een heerlijke wijn en een heerlijk toetje met als afsluiter een romantische stadswandeling door Maastricht van pak 'm beek een kilometer of 5 á 6. Top! Heel blij mee😂

EBEBF434-A1F5-4811-9B2F-F09B5D656B192ADB3E5A-8686-43DB-B9EC-6010B9CA89EBB28BF631-3B73-49CD-A95D-493082FA5F5C3AF50864-C692-40B3-8566-5BE3C1543BC76D4FD0FD-961F-49BE-BDFC-D89565DF4A19

Maastricht was/is leuk. Zeker heb ik genoten. Niettemin heb ik mijzelf uiteindelijk naar het hotel moeten duwen en was blij toen ik een matras onder mijn lichaam  voelde. Mijn arme voeten waren uitgeblust. En de rest van mijn lijf eigenlijk ook.

697A319A-6C07-44C8-A0BC-A64B6E74CFA7Etappe 26  Strabeek - Maastricht 17 kilometer

Al vroeg ringelt de wekker. We hoeven er niet persé om 7 uur uit maar het is wel lekker vast gewekt te worden en in alle rust op te starten. Louise hangt al vroeg aan de Whats app om te zeggen dat ze richting station is. Wij draaien ons nog een paar keer om, nemen een bak koffie op bed en besluiten tegen negen uur dat we nu maar eens echt het nest uitspringen en ons klaar gaan maken.

Half tien staan we in de ontbijtzaal maar er blijkt iets niet goed gegaan te zijn. Er is geen eten voor ons omdat we niet geregistreerd staan voor ontbijt en de broodjes op de man af precies zijn ingekocht😏. Okej, oplossing... Ik bel Louise en vraag of ze niet naar station Randwyck wil komen maar naar het hoofdstation Maastricht. Wij pakken onze boel op, laten de auto bij het hotel achter en reizen ook van Randwyck naar Maastricht. Tegenover het station duiken we de Douwe Egberts koffiecorner in, bestellen een koffie en croissant en treffen Louise en Joe. De zon lacht ons tegemoet. Alleen daar word je al vrolijk van.

9E3CBFF8-19A8-4A6F-BE12-7F40973A85B3

Na de koffie springen we in de trein van 10.37 richting Valkenburg. Even voor elven stappen we op het mooie oude leistenen station van Valkenburg uit. Iedereen is blij, iedereen in goed humeur, iedereen klaar voor de tocht. Ongelooflijk zin. Zin in de tocht, zin in wat ik vandaag op de route ga zien,  zin om naar de eindstreep te gaan en zin om het doel af te sluiten en daarna de tijd en rust te nemen voor er weer een nieuw doel op tafel wordt gelegd.

2BB3D908-CCBB-46CE-AE6D-CB7AC4A8050FD400AA68-A082-4D69-8D9E-020F121E0B1120C93823-6774-4212-9715-E2BC93801143

Aangezien ik gisteren een goede tour van links naar rechts door Valkenburg heb gehad weet ik vrijwel direct hoe we moeten lopen om op het startpunt te komen. Ik herinner mij dat ik inderdaad een dwarsstraat van het station voorbij ben gelopen. De weg naar het startpunt blijkt inderdaad heel herkenbaar. Ik zie alles voor de tweede keer voorbijkomen, alleen nu loop ik van rechts naar links door Valkenburg. 

Eenmaal bij het startpunt in de buurt vraag ik allemaal even op te letten op de rood-wit markering. Luc ziet het snel dus op deze laatste etappe is het voor het eerst dat we geen zoek- cq opstartmodus hoeven te ondergaan aleer we op de juiste weg zitten. 

We zijn redelijk snel de bebouwde kom uit en komen op een veldweg. Joe mag direct van de riem af wat voor het lieve beest natuurlijk heerlijk is. De schone frisse lucht en de vrije ruimtelijke natuur is één groot feest voor hem.

9E4C65A5-0EF7-4BFD-A034-613D42787ECA96BB291C-4D81-4F83-A2F5-86EB0406F007

We belanden op de Ingendael/bergse heide. De zon is goed aan het branden en omdat we over een zandweg lopen met aan de zijden velden en lage begroeiing, is er weinig mogelijkheid om niet in de zon te lopen. Op een terras is het natuurlijk heerlijk, maar van wandelen krijg je het best warm. Lucky Joe... hij kan een bochtje verder zo het water in springen. Met een enorme plons en een hoop gespetter laat hij zichzelf gaan en verkoelen. Het ziet er erg aantrekkelijk uit maar helaas voor ons niet weggelegd.

041968A6-B4F3-482A-85FA-2EA3A910CD79

Joe komt de kant weer op en schudt zichzelf royaal uit waarbij we wat verkoelende spetters meepikken. Wanneer meneer klaar is vervolgen we onze weg waar we aan het eind een brug overlopen om de Geul over te steken. Veel stukken van de reling zijn volgeladen met drap en slierten. Dit zagen we gisteren in Valkenburg ook. Het zijn de nog zichtbare restanten van de overstroming begin deze zomer. Door deze restanten is het goed te zien hoe hoog het water heeft gestaan. Het is echt bizar. In Valkenburg waren veel horeca en winkels nog steeds gesloten vanwege de opgelopen schade. Dat zijn dingen die echt triest zijn om te horen en vooral om te zien. 

70CC3FC8-8C6E-4F8A-8C73-E836EDA3DD51B48DA5FD-5C61-462A-879F-7007FE5014B135212FBB-6069-492A-96E4-89D86BBCC819

Eenmaal de Geul overgestoken gaan we een bospad op die een tijdlang evenredig aan de rivier blijft lopen. Het pad stijgt wel dus de kuiten worden goed aan het werk gezet.. Door de bomen heen werpen we af en toe een blik op het water.  Het is heerlijk lopen. Wandelen onder de schaduw van de bomen met beneden het water. Het geeft een verkoelend gevoel. Zalig.

Onderweg lopen we langs een weide met paarden (weet even niet meer het ras) Ze staan lief te grazen. Maar op moment dat ze ons zien beginnen ze te lopen. Recht op ons af. Gelukkig had ik al foto's genomen dus eenmaal dichterbij kon ik maar één ding verzinnen. Wegwezen!

Ik wurm mij snel door een klaphek en zet koers richting het pad omhoog waar Luc al staat en die we straks ook moeten nemen. Louise kiest ook al redelijk snel eieren voor haar geld en volgt dezelfde route.

56481875-228D-4F73-9529-A445D01EA53DC7697B0E-9C1B-4B92-9898-4E5A45AF93D594BC1B6B-32C5-4AC9-A657-4F3C5A0E2D031B581730-2E14-4F1D-9B09-3BE2DDD6331D

We zitten ergens ter hoogte van Berg. Ik dacht altijd dat het Berg en Terblijt was. Maar kennelijk is Berg los van Terblijt. Want na Berg, lopen we naar Terblijt. Geen idee wat ik ervan moet verwachten maar Luc heeft familie die uit Berg en Terblijt komt. Nu weet ik niet of de één uit Berg en de ander uit Terblijt komt, maar in ieder geval is het Berg en Terblijt maar vandaag Berg en daarna Terblijt!! 

Ingewikkeld allemaal!

E70401F5-1B73-42E3-9FEC-61F2603BE678D7CA5E88-D824-4383-A27F-0E5CA7F234BA

We komen het bos uit en wandelen een gewone woonwijk in. Nou ja, gewoon... een straat met over het algemeen mooie echte Limburgse gesloten hoeves. Lijkt mij heerlijk om in zo'n hoeve te wonen. Vind ze echt prachtig. Luc is ondertussen naar zijn neef aan het appen waarbij hij een foto stuurt van het bord "Terblijt" (zonder Berg en ...) .  Omdat Luc ook wat witjes begint te zien, en wij hem gezien zijn ziek zijn in augustus  wel in de gaten houden, besluiten we op zoek te gaan naar een eetgelegenheid om even energie er in te gooien, het ijzergehalte  op peil te houden en batterijtje even op te laden. Het wordt ook steeds warmer dus alles met elkaar maakt dat het wel pittig kan zijn wanneer je eigenlijk nog steeds in een recovery zit. 

427DB64C-6A21-4E43-BD42-49CDA627BE4789970B1A-E710-44CF-833B-C0378C1B8379

B1F47083-93DF-471E-837C-B1B75F2145F298F9A23F-EAB9-41DA-899E-372DC58A0D7A

Ik geef Luc alvast mijn banaantje om toch iets binnen te hebben en kijk ondertussen op de kaart wat we aan eet- en drinkfestijnen op de route tegenkomen. Het zijn natuurlijk allemaal kleine dorpjes, maar anderzijds zijn ze in die dorpjes ook gewend aan Pieterpadders dus vaak zie je ook wel boerderijtjes waar ze versnaperingen voor wandelaars aanbieden.

Herberg de Bonte Haan, ook boven het bord van Terblijt, blijkt uiteindelijk aan de Lindeweg te liggen die wij helemaal af moeten lopen. We verwachten er eigenlijk niet te veel van. Maar tot onze verbazing blijkt het een super gezellige herberg te zijn waar best wat levendigheid qua mensen te vinden is.

Bij de ingang staat een ijzeren ledikant die volhangt met afgelopen wandelschoenen. Echt te leuk!

5EC0E375-88E6-49CE-97C8-99FDAE1F38B9E8D5C60F-3162-4C46-B254-BAD2CB9895C6

We zoeken een plekje half zon half schaduw. Allemaal even een bezoek aan de wc en we laten de koffie, de uitsmijters en de rijstevlaai aanrukken. Na slechts een koffie en croissantje als ontbijt is dit een zeer welkome maaltijd. Het smaakt ons uitstekend en ook qua tijdstip, 12.40 en lengte van de wandeling, bijna 7 kilometer, is dit een prima moment voor een lekkere break.

Ondertussen appt de neef van Luc terug met de vraag of Luc verdwaald is. Luc appt terug dat hij op zoektocht is naar een mooie golfbaan voor de jaarlijkse neven golfdag. Maar appt er gelijk achteraan dat de ware reden het lopen van het Pieterpad is. Hij heeft in totaal vier etappes meegelopen en is van binnen toch ook wel een beetje trots op zichzelf. Terecht!

We nemen een dik half uur en besluiten dan weer op pad te gaan. Mevrouw Matti heeft al een paar keer gebeld met de vraag of we al weten hoe laat we ongeveer op de Sint Pieter aankomen. Luc heeft gezegd tegen vier uur. Dus dan moeten we nu, met nog tien kilometer te gaan, wel in de benen want ons kennende wordt er nogal eens gestopt onderweg!

CDA22D6C-D998-4445-A8C8-7136D649C99F

Wanneer we het terrein van de herberg aflopen spotten we een fiets in de boom als reclame voor een natuurvakantie. We zetten 'm op de foto en stappen de Lindeweg weer op om richting Bemelen te gaan. 

A8377675-B1E2-40B2-902D-749762C3906903425C95-C87E-488C-87EB-189FDEE81B29

Ondanks de warme zon pakken we op dit stuk toch ook lekkere wind. Het is apart. Want de warmte voel je goed, maar toch voel je ook de frisse wind over je armen glijden. Warm en koude te gelijk. Apart maar heerlijk. Eigenlijk het perfecte wandelweer. Het uitzicht is ook heerlijk. Het knal groene gras onder de knal blauwe lucht waar her en der de witte streep wolken in hangen. Alsof je in een schilderij staat. 

Achter ons loopt een dame met een hond. Het beest mag los door door het grasveld lopen. Het dier rent er aardig op los. Louise besluit dat het voor Joe ook wel weer even tijd is om los te mogen gaan. Letterlijk en figuurlijk. Fantastisch om te zien hoe het dier als een bezetene helemaal uit zijn pan gaat over het prachtige knal groene gras.  Wat moet dit een heerlijk gevoel voor een hond zijn. Knallen in een oneindig grasveld wat zich in een schilderachtig plaatje bevindt.

FE804C96-AC5B-4A25-B9C5-18F2A259906E

De weg langs het prachtige groene veld, volgens mij nog steeds de Lindeweg, is lang. Maar uiteindelijk moeten we rechts inslaan en komen we ook linea direct een bos in. Geen geleidelijke overgang maar echt direct. Alsof je een drempel overstapt. 

Het blijkt de Bemelerberg te zijn. 

F0A03376-EA5E-4A95-9631-77E417E29960

Ook hier is het genieten aangezien je weer heerlijk beschut onder de bomen door kan lopen. Ondanks de temperatuur echt zomers is, toont alles toch al wat herfstachtig. Zalig vind ik dat. Ik houdt echt van de lente en de zomer, maar wanneer de herfst aanbreekt wordt ik ook weer blij. Even denkend aan mooi herfstweer uiteraard, en niet de wind en regendagen waarop je van de straat geblazen wordt. Alhoewel..., op die dagen in je kloffie in de luistoel voor de openhaard heeft ook  zijn charme. Ook met shitweer is er dus iets positiefs uit te halen 😂. Anyway, ik houd zelfs van de winter met lage temperaturen. Ooit dacht ik dat ik veel blijer zou worden van leven in een land met een tropisch klimaat. Maar naarmate ik ouder wordt merk ik dat ik de jaargetijden steeds meer  waardeer. Elke overgang vind ik heerlijk. Nu ik er zo over denk besef ik dat ook tijdens het lopen over het Pieterpad die overgangen meer voelbaar zijn. De verandering in de natuur ervaar je tijdens het wandelen veel intenser. En je komt van Noord naar zuid Nederland zoveel soorten natuur tegen, de plekken waar je doorheen loopt zijn zo divers, dus de veranderingen die je meemaakt omvatten meer dan de vogels in het voorjaar horen fluiten en in het najaar weer weg zien trekken richting het warme Afrika. 

Daarbij heeft elk jaargetijde in de natuur zijn schoonheid. 

EF116CCC-DA02-46A1-A9D6-87B503FF1848E2EFA015-E5CE-42C9-8745-6D2B2003F3ABD08413C0-E055-4590-80B5-B5142939DAD8

De wandeling over de Bemelerberg loopt gestaag. Bij elke tak of boom wil ik een foto nemen. Het slaat nergens op. Maar het is zo heerlijk en zo mooi hier dat ik alles maar op de plaat wil zetten alsof ik de indrukken mee wil nemen naar huis. Dat doe je natuurlijk ook wel. maar de echte indrukken zitten toch in je hoofd. En eigenlijk heb je ze voor jezelf,  maar vaak heb ik het gevoel dat ik het aan iedereen wil laten zien. "Kijk hoe prachtig, kijk hoe mooi, moet je zien..."

Ondanks ik mij op het laatste stukje van het hele PP bevindt, merk ik dat er niets is waarvan ik genoeg heb of waardoor ik mij verveel. Voor zover ik hier ben is er nog geen moment geweest dat ik het zat ben en blijft alles in mijn ogen fantastisch. Op die ene keer in Drenthe na toen Daan en ik volledig de weg kwijt waren in het grote donkere bos en we ruim een uur rondjes op dezelfde plek hadden gelopen. Okej, maar dan mag je het ook even zat zijn!

Vanaf een grindweg komen we uiteindelijk op een zandweg waarvan in de gids staat dat het er soms best modderig kan zijn.

CE80766E-6EE9-4D20-8D79-223622322F6ED843C0A1-A214-4A0D-BF04-A5E4F05A7FEB8A78DDD5-67D2-4775-B612-95BB2B66DF5B

Nou die komen we te weten! Op het moment dat we de weg links opgaan komt er van rechts een dame met een mountainbike aan de hand de stijgende modderweg oplopen. We zeggen gedag en ik maak eruit op dat de helling te snel stijgt waardoor ze maar is gaan lopen. Dan komt er vervolgens van links een man op een zelfde soort fiets aan die tegen haar begint te praten. Ze blijken bij elkaar te horen. De man roept naar haar, jaaaa het is wel echt glibberig. Okej... fietsen blijkt dus een uitdaging gezien de modder. Hij was kennelijk voor zijn vrouw even de weg gaan checken, de held! Mits we het de man horen roepen voelen we onze voeten over de modder glijden waarbij we zo nu en dan de grasstengels en struiken in de berm beet moeten pakken om niet volledig tegen de vlakte te gaan waarbij je in een modderbad belandt. De man vraagt aan ons of wij misschien weten wanneer er weer een verharde weg komt. Ik zeg hem te denken dat er over een kilometer ofzo wel weer asfalt zal zijn maar het niet helemaal zeker weet.

"Laten we het hopen" roept hij. We wensen hem en zijn vrouw sterkte en doen ons best zelf overeind te blijven.

98FBE54F-7482-4D8F-A2AB-B17737E870B8En dit stukje was zo ongeveer het minst erg!

We zoeken in de berm de droge stukken zoveel mogelijk op en attenderen elkaar waar die droge stukken zijn. Omdat het veelal holle weg is, valt het ook niet altijd mee om door de berm te kunnen lopen. We horen hoe onze schoenen her en der in de modder gezogen worden. Het is echt uitkijken geblazen. Toch...  ook dit vind ik weer zo heerlijk. Het is een moment, een onderdeel of noem het zoals je het noemen wil, wat hoort bij een tocht door de natuur. 

We komen van het modderpad af en stappen gelijk het gras in om zo onze schoenen een schoonmaakbeurt te geven voor zover dat lukt. Grotendeels krijgen we de blubber eraf geveegd. Ondertussen was onze Max Verstappen gestart.  Best knap hoe Luc zichzelf door de modderpoel heeft gemanoeuvreerd terwijl hij de race van Max op de Iphone volgde en niet onderuit is gegaan. Eenmaal in het gras heeft hij een momentje verdiend om stilstaand naar Max te kijken 😁

E0966C4B-AB51-4201-8A02-ACE3DD56542F

Wat die asfaltweg betreft denk ik dat ik aardig goed gegokt heb. Even denk ik terug aan het fietsende echtpaar. We hebben niemand in de blubber zien liggen dus ze hebben het doorstaan en inderdaad is er een asfaltweg verschenen waarbij ik denk dat het nabij de kilometer is geweest.

We komen langs de krijtrotsen die echt prachtig zijn. Het voelt bijna alsof we in Oostenrijk door de bergen wandelen. Alles wat op dit moment samenvalt geeft de sfeer. Het weer, de uitzichten, het grazende vee, de rotsen, de stilte ... Het is geweldig.

A3EE4F94-99F9-4D91-834F-6E9ECAF2D69D3556A6BD-9A97-4ABC-95A2-741D088EB5AE

Gestaag lopen we langs de weiden, rotsen, tussen maisvelden en akkers over een lange  geasfalteerde weg Bemelen uit. Het is volgens mij het laatste dorpje voor we daadwerkelijk Maastricht binnenlopen.

Ik check nog even de gids en zie inderdaad dat we , zodra we hier de vrije natuur verlaten, in de stad zullen raken.  

AFA2CC19-109C-429D-9A59-60EFAEF0DFC67B76FFA1-DA4A-42A4-A3AC-3EE7C7E3A1679A06E8FF-94E9-4BB4-9E42-50223E40A8FA00A97F00-3B68-450C-8838-E5F890DCAA0C

We zien een moeder op een kinderfiets met nog een fiets aan haar hand. Wanneer we dichterbij komen horen we kinderstemmen. Haar kinderen zijn door het mais aan het struinen waardoor zij met de te twee fietsen met hun op moeten lopen. We moeten een beetje lachen en zeggen tegen haar " Heerlijk he, wat een paradijs voor de kids."    "Voor hun wel maar als moeder moet ik wel afzien",  roept ze lachtent  terug,   duidend op de fietsen die ze bij zich moet houden.  We wensen haar succes en lopen vrolijk verder.  " O ja,  Ik wil ook wel even met Luc op de foto in het maisveld voor we de maisvelden verlaten" roep ik. Luc vindt het natuurlijk weer overbodig maar duikt toch even met mij de velden in.

2E9C4A45-749E-463F-ABD5-BBA2F2099918997FA420-2900-4BE1-91FA-299870F86A46 Genoeg zo, zegt ie, en springt weer het mais uit.

Vrij snel na de foto laten we de Maisvelden inderdaad achter ons. Wel blijven we op dezelfde weg doorlopen. Alsmaar rechtdoor. Er volgt een aan één schakeling van een paar akkers waarbij we op een gegeven moment op een kruising tussen alle akkers het pad rechts in moeten slaan. Een eenzame koe kijkt ons aan. We halen het beestje aan en wanneer we verder lopen loopt het beest een stukje aan onze zijde met ons mee. Echt zo schattig. Ik kijk nog even om en schiet een laatste foto van de weide met daarachter een goudgeel graanveld. Dan vervolgen we ons pad wat een soort paadje is die ons naar de voorstad van Maastricht zal leiden. Ik noem het voorstad, maar geen idee hoe het echt heet.

C665EB85-14F1-4DA1-BD93-A7B19C99845E02A8DDF6-2926-4585-8B74-BE139D57C69F45092A9F-D0D8-4924-B657-9140505BE418B3EE51BD-DB18-407A-AF99-7ECC0D690C16

We raken in ieder geval over de Bemelerweg  in de bebouwde kom. We lopen door een buurt met lanen, oude panden, grotere huizen, ed. Alle drie lopen we de panden te bekijken en te beoordelen. Is het mooi, is het lelijk, gokken wat het opbrengt, zou ik er zelf in kunnen wonen, van wanneer dateert het... enzovoort.

Vervolgens lopen we langs een tuin waarin gedekte statafels staan. Er komt net een mevrouw naar buiten lopen die overduidelijk alles aan het klaarmaken is voor een borrel. "We zijn wat vroeg maar we lusten er alvast één hoor" roept Louise. De dame komt naar ons toe en moet lachen. Ze is de tuin aan het klaarmaken voor een buurtborrel. Als alles al klaar was had ik jullie graag een drankje aangeboden zegt ze. Ze vraagt waar we heen wandelen waarop wij zeggen dat we het Pieterpad lopen en straks op het eindpunt komen. We staan gezellig te kletsen mits er twee dames van tegengestelde richting komen. Ook zij blijven even staan en zeggen dat ze zojuist aan het Pieterpad begonnen zijn. Echt zo bijzonder even. Starters en finishers op de same place. 

Ik herinner mij nog de eerste etappe. Danielle en ik liepen tussen Pieterburen en Winsum waar wij ook mensen tegenkwamen en mee spraken die bijna het eindpunt bereikten. En toen dachten wij, oooohhh zij zijn er al, en wij moeten nog bijna 500 kilometer. En nu hier is het andersom. Wij zijn er bijna en zij hebben de bijna 500 km nog voor de boeg. Het begin en het eind blijven magisch!

We besluiten door te gaan. laatste lootjes

We komen bij de rotonde aan het begin van de stad waar we nog een flink stuk rechtdoor moeten. We steken uiteindelijk  over en moeten een spoortunneltje onderdoor

BE5E60F7-EB06-44D2-95FF-A84EF00B145D4FC8E484-F212-46C7-85A8-E213AA7FC5E2F93598EC-DAE1-46E6-B9F4-22932C8CB714

Het tunneltje is best goor. Overduidelijk wordt het 's nachts in het uitgaansleven gebruikt om alles wat in de weg zit te lozen. Het is even blik op oneindig, niet nadenken en gewoon doorlopen waarbij je oplet om niet in urine of braaksel te stappen. Blij dat ik de tunnel weer uit ben.

De weg vervolgt zich over kinderkopjes waarbij we al spoedig langs het station komen en de stationsstraat in moeten slaan richting de Servaasbrug. 

A80EE377-934B-43C4-8084-2F6CCAB17C91BFB6FB99-E9F6-48B3-BAAA-EB91BEE1B0B7FBF70FEA-9840-4AE2-95E1-90A839422CA7

De weg is mij bekend aangezien Luc mij gisteren een stadwandeling heeft getrakteerd😂. We volgen de route via de Vissersmaas over het Onze Lieve Vrouwenplein richting Sint Pietersstraat. We genieten van de prachtige oude panden en de sfeer in de stad. Maastricht is geweldig. Het stomme is dat ik drie jaar in Heerlen heb gewoond. Ik voel mij eigenlijk niet fijn in Limburg. Maar op het Pieterpad was het prima. In sommige plaatsjes in Noord Limburg kwam het nare gevoel wat ik had toen ik in Limburg woonde weer opborrelen. Toch op de laatste drie á vier etappes was dat gevoel weg. En nu ik in Maastricht loop realiseer ik mij dat ik toentertijd, ik was toen 25 (niet zo heel lang terug dus😎), totaal geen oog heb gehad voor de pracht van de stad. We gingen de kroeg binnen en in de ochtendgloren weer naar huis. Een andere leeftijd  met een andere levensfase....

3AC4EC57-9541-40EC-ABB0-367BE8B5B9A743AE62F5-DC24-4957-B5AE-669062E10CC31F2C7B8D-C07C-4B69-859E-B7A0B55E7EA8680B8BE6-D9BB-49BD-A59C-87647673BAA3

We lopen de stad inmiddels uit steken een brug over en lopen langs een parkje waarna we aan de voet van de Luikerweg komen. In de straat pal voor de Luikerweg blijkt het ouderlijk huis van Luc zijn moeder te staan. Luc en ik wandelen er even heen om het te bekijken. Wat bijzonder dat het huis er nog staat en wij er nu voorstaan. We wandelen terug en gaan beginnen aan de laatste klim van het PP. Op naar Fort Sint Pieter en de Sint Pietersberg. 

1E53F9B6-82B9-416C-9F4E-94070E4B79F01D5BFD71-0F8D-4617-9463-6F554ABE5B6C

Onderweg had ik van diverse wandelaar vernomen dat de klim wel even een dingetje is. Okej, het is even een kuitenbijter maar over de gehele linie genomen heb je als Pieterpadder toch heel wat steile klimmen gehad! Na bijna 500 kilometer zou je denken dat we toch nergens meer onze hand voor om draaien. Dus ik kan eigenlijk niet anders zeggen dat het niets meer of minder is dan een klim op de Duivelsberg ofzo. Die was ook best aardig, om het maar subtiel uit te drukken.

Mijn gids heb ik eigenlijk al dicht geslagen. Gewoon maar naar boven gaan. Wat mij betreft maakt het eigenlijk niet meer zoveel uit of ik linksom of rechtsom de berg oploop of waar ik überhaupt aankom op de berg. Het Pieterpad is wat mij betreft al dubbel en dwars voltooid. 

Met blije gezichten gaan we omhoog en lopen eerst de muren van fort Sint Pieter binnen. Mits zie ik Dante lopen en Natasa komt erachteraan. We geven elkaar een knuffel en lopen met elkaar langs de binnenmuren van het fort. We verlaten het fort en gaan via de voorkant over een paadje door het gras. Ik strijk even in het gras neer. Op de een of andere manier moet ik nadenken, al weet ik niet waarover. Terwijl Luc en Louise mij op de foto zetten, zet ik de anderen op de foto. Het is een tof gezicht. De lieve mensen met wie ik de laatste meters beleef staan in het gras alsof ze in een ansichtkaart zijn geplakt vanaf het eindpunt.

9727ED2F-FA58-496A-BDA3-C3B71C5AB2DF48FDAADA-7629-42FE-8A1D-97B538CF69AE

Luc heeft inmiddels zijn moeder aan de lijn die zegt in de taverne onder aan de trap op ons te wachten samen met tante Nieke. Luc besluit samen met Louise daar vast heen te gaan. Natas, Dante en ik klauteren nog via de trap en het keien pad  door naar boven.

We komen op een weide uit. Hier moet ik volgens mij overheen om bij het plateau te komen. Maar omdat ik mijn gids al dicht heb geslagen en eigenlijk geen idee heb lopen we boven het fort langs. Weet je wat? we gaan naar de taverne en een groot glas wijn bestellen. Er staat 17.5 kilometer op de teller dus mocht het nog een kilometer zijn, dan nemen we die voor lief. Het is mooi geweest!

0A4B8138-3ACA-48EC-B8D9-A2D3F4247E292242290C-9DCF-4EF5-B778-310DE3A17971

Relaxt en gezellig keuvelend lopen we rustig richting beneden naar het terras waar de family met Louise zit te wachten. Van Gemma en Nieke krijg ik een dikke kus en ze feliciteren mij met het uitlopen van het Pieterpad.

4B6C1D50-2FF5-490C-8E96-D188630046BA88F4840A-5B02-4DF1-83F3-3916FCA172DE

Ik voel mij zo ongelooflijk voldaan. Op dit moment valt er een gevoel over mij dat alles goed is zo. Op dit moment hoeft er even niets meer. Ondanks die denderende intercity waar ik vanavond weer op moet springen heerst er een grote tevredenheid met hoe het nu is. Ik voel mij rijk!

We laten de wijn en bitterballen aanrukken en nemen de tijd om te genieten van de dag en het moment. 

FB81D96F-6EB7-45EA-84E0-CF272DC90A414325D4D1-F38B-4B78-9361-91AB1F933ABEBB1C6BC0-1D17-4832-B49A-18EA22256A7E933BAA97-00DC-4AF3-BA2F-F41A251D9764867AAD34-96F7-4391-8191-522DB14E57AA

Missie voltooid. Het was prachtig, geweldig, heerlijk en verzin hoe je het noemen wilt. 26 Fantastische dagen (waarop ik even uit mocht gaan) met ieder zijn eigen belevenis, met zijn eigen verhaal. Dagen waarop ik, met name met Danielle, rollend en brullend van de lach over de route ging, en dagen waarop ik , zoals gisteren, tranen heb gelaten. Luchtige gesprekken, zware gesprekken, stiltes, lawaai, lachend, huilend, genietend,  gezonde hap, drank met bitterballen, alleen, met z'n twee, met z'n zevenen, van bos tot heide tot prehistorisch of middeleeuws tot weet ik wat. Het heeft allemaal de revue gepasseerd.

De natuur maar ook mijn eigen land op zich ben ik meer gaan waarderen. Hoeveel moois hebben wij in de aanbieding wat wij veelal niet bewust zijn. Maar ook de lering over mijzelf. Wie en wat ik ben en kan. Uitdagingen opzoeken is jezelf tegenkomen. Een onzichtbare spiegel die je jezelf voorhoudt. De beste therapie om jezelf te vinden is niet jezelf te zoeken maar jezelf tegen te komen. Mijn herinnering aan het Pieterpad is goud waard!

In alle vormen heb en ben ik Nederland van Noord naar Zuid doorlopen. Ik kan geen negatief ding verzinnen, het is op elk front alleen maar... hoe zal ik het zeggen...

... gewoon heel mooi geweest.

B22B642D-8653-4A03-98A9-CC3941415228

"Excuse

Ik ben niet gekomen om er te komen

Ik ben er maar zo'n beetje heengegaan

Omdat langs de weg zulke hoge bomen

Boven zulke kleine bloempjes staan

Maar nu ik hier sta, nu..., ik erken

Dat ik werkelijk gekomen ben"

🖋🖋 Pierre Kemp

Foto’s

4 Reacties

  1. Antje:
    15 september 2021
    Hoi,
    Mag ik er nog even overdenken wanneer ik eens een keertje meeloop.🥵
  2. Natasa Basic:
    15 september 2021
    Chapeau Anne & co! Prachtig en lyrisch verwoord. Wat een mijlpaal en mooie herinnering. Ik zeg uitgeven dit Blogverhaal:) gr. Natas
  3. Ann:
    18 september 2021
    Gefeliciteerd Anne!! Ik wist dat jij het kon en zou doen. Zo fijn om de laatste loodjes met je dierbaren to volbrengen. En inderdaad zeer poëtisch en filosofisch verwoord!
  4. Sabine:
    28 september 2021
    Wat een mooie blog weer! En een heerlijk slot. Nu die kust .. :-)