Ik zit nog in Duitsland dus ben niet thuis met eten vanavond...

En dat was de caloriebom! Aldus, de geweldige aardbeivlaai van de aan de coöp vastgeplakte bakker in Montfort

Ondanks de afspraak  in Montfort slechts een half uurtje pauze te nemen, hebben we onszelf te goed gedaan met een dik uur. En ja, dat uur  konden we best goed gebruiken.  Niettemin zijn we ook verbouwereerd dat het al twee uur is. Negen uur vanmorgen waren we op de route, we hebben slechts een kilometer of twaalf gelopen en we zijn al vijf uur verder. Enerzijds voelen we ons relaxt,  anderzijds lijken we beiden een beetje teleurgesteld in onszelf. Twaalf kilometer in vijf uur... Dat moet beter kunnen. 

Een keer of tachtig komen we erop terug en moeten we even tegen elkaar zeggen dat we ervan balen. Maar laten we vooral niet in wat geweest is blijven hangen. Mits het de moeite waard is om in te blijven hangen natuurlijk!! In dit geval is de lengte van tijd zeker niet de moeite waard. En wanneer we gaan rekenen komen we ook tot de conclusie dat de koffiebreak in Sint Odiliënberg en een uur pauze hier in Montfort zeker een aftrek van ruim anderhalf uur mag hebben. Dan wordt het dus drie en een half uur. Dat klinkt beter. Weet je wat? We doen het er gewoon mee want we kunnen immers niet anders. Go with the flow.

Etappe 24 Montfort - Sittard 24 km

Het is twee uur en we gaan op pad.  Richting Sittard. We bekijken de kaart en besluiten in een dorp ergens net over de helft te kijken hoe de vlag erbij hangt. Zijn we moe, dan bellen we een taxi, zijn we niet moe (genoeg) dan lopen we nog een dorp verder.

We staan even te  kijken welke weg we in moeten slaan. Een eenzame Pieterpadder komt ons achterop gelopen. We wachten af welke richting hij uitgaat. Voor het zekere roept Louise nog , "Ook Pieterpad?"   Ja, roept de jonge man. Okej, dan weten we dus zeker als we hem volgen, we de goede weg hebben.

Al snel lopen we het bord voorbij waarop staat dat Montfort hier eindigt. Okej, nu dus echt op naar Sittard. Of in ieder geval, tot hoever we komen. Lallend en brallend staan we bij dit bord allerlei foto's van onszelf te schieten. We lijken een beetje uitgelaten. Nee, we zijn uitgelaten!  Of dat is omdat we Montfort verlaten of omdat we klaar voor de volgende etappe zijn... Ik heb geen idee. Maar lol hebben we in ieder geval. In Roermond was het ook lallend en brallend een complete fotosessie. Het zal de tijd van het jaar zijn, wellicht!

Aan de andere kant van de weg doet een grote machine zijn werk op het grote weiland. het is een mooi gezicht waardoor ik toch even een foto schiet.

Niet veel verder zien we de ruïne. Het kasteel van Montfort. Omdat het al na tweeën is nemen we niet de tijd om de ruïne van dichtbij te bezichtigen. We nemen genoegen met een blik vanaf de verte. Het kasteel was (ooit) één van de grootste kastelen van Nederland en dateert uit 1260. Het werd door de Prins bisschop van Luik, Hendrik van Gelre, gebouwd. Hij was de eerste Heer van Montfort maar werd in 1285 op gewelddadige wijze vermoord. Heerlijkheid Montfort werd daarna onderdeel van het Graafschap en later van hertogdom van Gelre. Onder de hoede van  Hertog Reinoud II groeide het belang van Kasteel Montfort. Na de 80 jarige oorlog heeft het kasteel nog lang dienstgedaan op militair gebied. Nadat in de loop van de jaren al eea van het complex gesloopt was, werd in 1780 begonnen aan de sloop van het woonkasteel tot er een ruïne overbleef. Hiervan zijn inmiddels een paar torens en een middenstuk gerestaureerd. In 2011 werd een groot middeleeuws keldercomplex ontdekt. Ook dit is inmiddels voor Publiek te bezichtigen. In 1685 en 1686 zijn de enorme tuinencomplexen aangelegd die aan de andere kant van de weg liggen. Er liggen ook enorme wijngaarden in, en die wilde Louise natuurlijk wel even van dichtbij bekijken. 

Al wandelend bekijken we het tuinencomplex  wat aan onze linkerhand ligt. Het is echt enorm maar ook prachtig. Je moet wel groene vingers hebben en een hele goede tuinman om dit goed te onderhouden😂

Langs  de laan ligt een enkel huis of boerderij. Hier en daar zie je een boer in zijn overal het boerenterrein op of aflopen. Bij een gewoon woonhuis staat een oudere heer zijn tuintje en grasmat te besproeien. Louise zegt de man gedag waarna hij spontaan grappen aan ons begint te vertellen gevolgd door een mop. Hij moet er zelf het hardst om lachen. Het is een flauwe mop maar uit beleefdheid lachen we mee. We willen verder lopen maar de man roept of we er nog ééntje willen horen. Een vieze. Nou vooruit, zeggen we.

De man vervolgt:

"een vrouw van 90  jaar leest een advertentie over een cursus koken zonder pannen. Nou dat wil ze wel. Dus de volgende dag gaat ze erheen om de cursus te volgen. Ze belt aan en er doet een man open die piemelnaakt is. De vrouw zegt: Oh, ik kom eigenlijk voor de cursus koken zonder pannen, waarop de man zegt, Oh maar dat was gisteren. Vandaag is de cursus naaien zonder naald en draad."

De goede man ligt helemaal in een deuk. We lachen met hem mee en denken tegelijkertijd: Wegwezen hier anders staan we hier vanavond nog naar flauwe grappen te luisteren😆

 

We zeggen de goede oude man gedag en zetten de vaart erin. Ondanks we niet puur voor de afstand willen lopen maar vooral voor het genieten van alles wat we zien en tegenkomen, zeggen we toch tegen elkaar dat we even door moeten trekken omdat het anders wel heel erg laat wordt. Een geluk op deze route lijkt tot zover toch dat er niet al te veel culturele zaken onderweg zijn waarvoor continue een pitstop ingelast wordt. Het is vooral natuur. Er zijn wel culturele bezienswaardigheden, maar niet direct op of aan de route zelf. Daarvoor moeten we van de route af. Op zich wel jammer maar gezien de tijd gaan we dat gewoon niet redden. Misschien dat we ooit, als we later terugkomen voor de resterende etappes, dit  alsnog kunnen bekijken.

We gaan van zandweg, naar bos/heide naar graslandschap of akkerlandschap. We passeren de Duivelsekei. Wat ik begrijp geeft dit punt uitzicht over de akkers van Grootbroek, wat ooit moeras is geweest maar nu waardevol cultuur landschap. Dit staat aangegeven met WCL Waardevol Cultuur Landschap. Deze gebieden liggen over Nederland verspreid. Het uitzicht vanaf dit punt kan ik dan niet helemaal plaatsen. Het ligt zeer zeker te midden van verschillende stukken mooi landschap. Wellicht dat dat ermee bedoeld wordt want specifiek uitzicht vanaf dit punt kan ik niet echt waarnemen.

Tussen de bosje kom ik een halve boomstam tegen met daarop een kruisje waar Jezus Christus aan genageld is. Of het hier gaat om een "In memorian" plekje, een bedevaartplek of iets dergelijks... het is ons niet geheel duidelijk. Het ligt wat verscholen tussen  de bladeren waardoor je er zo voorbij loopt. En toch viel mijn oog erop. Het zal wellicht een betekenis hebben dan wel een reden waarom mijn oog erop viel. 

We vervolgen de route waarbij er geen eind lijkt te komen aan de zandwegen die we na elke nieuwe afslag weer inslaan.

Onderweg proberen we nog een strompelende vlinder te redden. We zien dat het beestje niet kan vliegen. Een stuk van zijn/haar vleugel blijkt afgebroken. We pakken de vlinder op en zetten het verderop in een stuik op een blad in de hoop dat het nu kans maakt te overleven. Tegen beterweten in natuurlijk. Maar toch. Voor een eigen gemoedsrust is een dergelijke actie soms noodzakelijk, ook al weet je dat de afloop van het verhaal anders verloopt dan je je op dat moment in je hoofd prent.  Zelf, middels je eigen fantasie, een (goed aflopend) einde invullen is soms heel fijn en goed voor je mentale gesteldheid.

Verder langs akkers, en vooral heel heel heel heel heel veel maisvelden, moeten we een bosweg inslaan die ook weer langs graslanden en akkerlanden loopt. Op de hoek treffen we een klein monumentje met een kruisje aan. Het kruisje herken ik. Een gelijk kruisje heb ik bij een oorlogsgraf van een gevallen soldaat moeten zetten tijdens de Airborn freedomtrail op het oorlogskerkhof in Arnhem. Het blijkt inderdaad om een oorlogsmonument te gaan. Op deze plek, of in dit gebied is een vliegtuig gecrasht. een Halifax MK III io 1 november 1944. 7 vliegeniers kwamen hierbij om. De namen staan op het monument.

Dan komen we vlak bij Sint Joost, ter hoogte van Echt. We zien een soort cirkel van keien met daarin een bankje. Ik loop er direct op af omdat ik van mening ben dat dit een monument of iets dergelijks zal zijn.  Not. Het heeft wel wat weg van een heksendans. Wie weet is dat het ook wel. Echter staat er nergens een informatiebord dus laten we er maar vanuit gaan dat het een naamloos dan wel niets betekenend kunstwerk is puur voor de leuk. Er ligt een water, Kranenbroek, achter de keien. Nooit van gehoord. Maar we lopen ook op het Kranenbroekerveldpad in het Marissen en Kranenbroek. Heel veel Kranenbroek dus. Ze kunnen er hier geen genoeg van krijgen want alles in deze cirkel van .... zoveel meter begint met Kranenbroek.

We nemen een blik bij het water. Het geluid en geploeter van de kikkers is indrukwekkend. Zo hard dat het bijna lawaai is. We zien ze niet maar horen ze aan alle kanten. En het grappige is dat we zojuist constateerden dat we bijna geen vogels (meer) horen fluiten. In de maanden april en mei, waar we grotendeels door Overijssel, Gelderland en Noord Limburg liepen, werden we onderweg regelmatig vergezeld door oorverdovend vogelengezang. Nu is het eigenlijk doodstil. Enkel hier bij dit water, Kranenbroek, is er een kabaal van kikkersgekwaak.

We passeren Echt, waar we niet veel van meekrijgen omdat we enkel langs de rand van het dorpje lopen. Als we het richtingsbord met "Echt" erop niet hadden gezien, zouden we niet eens weten dat we het dorpje langs zijn gekomen. De weg brengt ons nu richting het nog kleinere Slek. Opnieuw is het weer door en langs maisvelden, over zandpaden en door heide cq bosgebied. Het klinkt heel saai. Maar dat is het niet. Eigenlijk vinden we het wel heerlijk. Louise en ik hebben elkaar sinds 2e week juni niet meer gezien. Het telefoontje afgelopen week om van elkaar te horen hoe het leven staat en waarin  al snel werd besloten te gaan wandelen en dan verder te kletsen, is het enige contact wat er de afgelopen maanden was geweest. Er is dus heel veel bij te kletsen want er zijn maar weinig momenten van stilte onderweg. Niettemin pikken we de mooie natuur onderweg wel mee. Maar dat het enkel natuur is en niet al te veel andere bezienswaardigheden, voelen we op dit moment niet echt als een gemis. We genieten, we ontstressen, we ontspannen en we kletsen onze ziel volledig leeg. Heerlijk zo'n dag

Nabij Slek moeten we een splitsing nemen. Uiteraard ook weer op een zandweg. Maar wel de moeite om even op de foto te zetten Een splitsing die een soort tweelingzandweg is. Hoe grappig.

Ik merk ondertussen dat ik de tocht ondertussen wel zwaarder begin te vinden. Mijn benen worden moe. Soms komt er even een twijfel of ik het wel redt tot het eindpunt en we niet eerder af moeten haken. De vraag is een beetje..., waar. We zijn Echt al voorbij. Laten we eerst maar eens in Slek aankomen en dan kijken we wel

We moeten links aanhouden en komen wederom bij een Romeins monument. De schat van Pey. Op deze plek zijn in 2014 ook Romeinse munten gevonden met ook een zilveren hakbijl uit de 5e eeuw. Op deze route in het Zuiden bevinden zich diverse punten waar Romeinse oudheden worden gevonden. Dat is wel echt super gaaf.

We wandelen dwars door Slek heen, maar ik ben mijn twijfel en vermoeide benen even vergeten. Het dorp heeft een handje vol huizen en boerderijen. Hij zijn boeren slingerweggetjes tussen...  hoe kan het ook... maisvelden door en tussen weilanden met koeien. Louise merkt op dat het om Dikbil koeien gaat. Die hadden we inderdaad nog niet eerder gezien. De gewone melkkoe en de schotse hooglanders zijn we in heel Nederland overal tegengekomen. Maar Dikbil koeien nog niet.  "Ze zijn heel bijzonder", zegt Louise. "Kijk zelfs hun uier is anders dan bij normale koeien. Kijk maar." Ik loop langs en observeer de koe die ze mij zojuist aanwijst. Ik kijk nog eens goed en bedenk dat dit echt geen koe met een uier is maar een stier met een balzak en een penis. "Dat is een stier", roep ik.  "Nee joh, dat is echt een koe!"

Aan de andere kant van de weg staan nog een paar Dikbil koeien. Ik zie gelijk een bruine ertussen met eenzelfde uier die Louise net bij de andere dikbil aanwees. Ik zie gelijk dat het een stier is. Toevallig staat de boer met een hoop bezoek op zijn erf. Louise roept naar hem en vraagt of het hier om Dikbil koeien gaat. "Jazeker" zegt de boer. "Maar die rooie (de bruine dus) is een stier!!"  Voilá  Geeft niet, Een uier en het mannelijk geslachtsdeel lijken ook best op elkaar😂, zeker wanneer het om Dikbil koeien gaat, hahaha. We moeten er samen smakelijk om lachen.

Vlak voor we Slek uitlopen komen we voorbij een klein kapelletje. Het blijkt open te zijn dus we sluipen toch even naar binnen om een glimp op te vangen. Het doet altijd bijzonder aan om even in een kerk of kapelletje te zijn.  Schuin achter het kappelletje staat een bankje. Ik besluit daar gelijk mijn lange broek en T-shirt met mouwen uit te trekken en in korte broek en hempje verder te gaan. Het is zo Bloody hot. Ik zweet mij echt kapot. Het is heel raar weer. Enerzijds bewolkt en soms lijkt het zelfs te betrekken. Maar het is ongemerkt ongelooflijk drukkend zweet weer. Ondertussen worden we ingehaald door de eenzame Pieterpadder die we in Montfort checkte op de route. Wij hebben hem kennelijk ergens ingehaald zonder dat we er erg in hebben. 

Nu loopt hij ons dus voorbij. We zeggen gedag terwijl ik net met nog 1 broekspijp aan mijn been in het plantsoentje naast de kapel sta. Ziet er vast niet uit maar so what. Wandelaars onder elkaar zijn wel wat gewend. Wel makkelijk dat we hem voorbij zien komen want we zien gelijk welke weg we in moeten slaan. Onderweg komen we nogmaals de inmiddels wel bekende Dikbil koeien tegen. De stier staat met zijn voorpoten in de voerbak. Enerzijds ziet hij er best aandoenlijk uit. Toch geeft hij af en toe een geluidje af waarbij je denkt "Okej ..., toch maar even afstand.

De weg gaat langs Heide en vervolgens door het IJzerenbos. Het bos blijkt een zeer gunstige biotoop te hebben voor amfibiën. Echter hebben we er geen één kunnen spotten. Soms dan toch even een tegenvaller. We hoeven dan ook niet gelijk een commodo varaan te zien, maar een leuke kikker of salamander zou aardig zijn. Niettemin is het hier heerlijk om te lopen. Ondanks het zweetweer is het in dit bos zeer aangenaam. Het is wel wat uitkijken want het staat vol met brandnetels. En dat net nadat ik mijn lange broek uit heb getrokken. Praktisch gezien had ik deze beter aan kunnen houden. Toch, qua temperatuur ben ik nog steeds blij dat ik de helft mijn kleding in mijn rugzak heb gepropt.

En dat ik mijn lange broek in de rugzak heb gepropt zal ik weten. In het laatste stuk van  het IJzeren bos vol brandnetels raken we op een smal pad tussen gras en weet ik veel wat voor struiken in. Ik voel van alles op mijn benen waarna Louise enkele momenten later roept, "Ik wil niet veel zeggen Anne, maar je achterbenen zitten werkelijk waar helemaal vol met muggen." Ik voel ze zitten, ik voel ze steken, ik voel ze overal. Echt niet normaal. Ik sla ze vol continue van mij af maar besef tijdens het lopen dat het totaal geen zin heeft want die beesten blijven mij aanvallen. Gewoon maar verstand op nul en stug doorlopen. Vanavond thuis zien we wel wat de schade is. 

We kachelen stevig door over dit grasland. Even moet ik terug denken aan de etappe Millingen - Groesbeek waar we met Luc, Ann, Hein en de kinderen ook door pittig grasland moesten struinen en waar Deen tot overmaat van ramp ook zijn telefoon nog eens wist te verliezen. Dit zijn momenten, hoe niet leuk ook (door die muggen lek gestoken te worden), die ronduit bij een tocht als deze horen. Kortom: Heerlijk. MIndset om,  en de rot muggen heb ik niet meer gevoeld ook al zaten ze zich met tientallen te gelijk mijn huid te wroeten. Dus ... toch leuk!

We komen het IJzeren bos uit en zijn even kwijt waar we precies in/op de route zitten. We zien geen markering en in de gids lijkt het even abracadabra voor mij. Dan ineens zien we op een bankje een wazig geverfd rood/wit streepje. Nou, dat had beter en duidelijker gekund. Effin. we hebben het gevonden, we moeten dus rechts!

De weg blijft hetzelfde. Een smalle geasfalteerde weg die ons langs bos, grasland en maisvelden stuurt. Voor we echt linksaf moeten langs vlakke graslanden komen we een bord tegen waarop we lezen dat we zojuist door het smalste stukje Nederland zijn gelopen. Het smalste stukje Nederland is 4.8 kilometer breed. Je kan hier met een uurtje van België naar Duitsland lopen. Het behoort tot Echt-Susteren. Deze gemeente heeft het meeste buitenland van heel Nederland! Dit stuk Nederland bestaat uit veel Idyllische beekdalen en moeras- en oeverbossen. Dat Limburg smal is weten we wel, maar ik heb mij niet gerealiseerd dat het hier echt zo smal is. 4.8 kilometer is natuurlijk helemaal niets. Een half uurtje hardlopen en je hebt drie landen op je runkeeper staan. Dat is best tof. Moet ik een keer doen! 

Echter loopt het Pieterpad niet door België, wel door Duitsland. En als het goed is gaan we straks opnieuw de grens weer over richting onze oosterburen.

Ondertussen hebben we geen idee waar we lopen. In Nederland of in Duitsland. Maar we lopen ergens op de grens. Ergens aan de rand van het IJzeren bos moet de overgang zijn. Het Duitse ambt Tüddern zou, net als Elten (eerder op de route van Braamt naar Millingen)  na de tweede wereldoorlog aan Nederland zijn gegeven. Tegen betaling, uiteraard want we zijn en blijven Hollanders, is in 1963 de grens weer verlegd en het ambt teruggegeven aan Duitsland. De route gaat pal langs Schalbruch, richting Isenbruch

Op dit punt bij Isenbruch zou volgens het Pieterpad gidsje Nederland het smalst zijn met 6.7 kilometer. Ook best apart dat we paar kilometer terug het bord tegenkomen waarop staat dat we zojuist door het smalste stuk van Nederland zijn gelopen, de site van visit Limburg aangeeft dat in de gemeente Echt-susteren Nederland met 4.8 kilometer het smalst is en de gids zegt dat bij Isenbruch, grenspaal 309b,  Nederland met bijna 2 km meer het smalst is!? Het zal! Het kan natuurlijk ook zijn dat wij het gewoon verkeerd begrijpen. Er zou ook een bijzondere grenspaal moeten zijn, die 309b dus. Maar ook die hebben we niet gezien. We zijn niet meer scherp! Maar één ding is wel zeker. Waar dan ook precies... we hebben door het smalste stuk gelopen!

Ondertussen neemt ook onze gespreksstof steeds meer bijzondere vormen aan.  Doordat Louise wat last krijgt van haar buik, waarbij ik constateer dat het met haar stoelgang te maken kan hebben, sla ik volledig door met verhalen, dan wel een verhaal. Het gaat over obstipatie waarbij ik in geuren en kleuren vertel wat er gebeurt wanneer je na een week of twee obstipatie naar het toilet gaat, En dat verhaal begint bij naar het toiletgaan, het verloop/proces op het toilet en het doorspoelen en alle toebehoren... Gewoon poep en pies praat dus. Stemgeluid wordt met de minuut luider waarbij we behoorlijk in een deuk liggen. Totaal niet meer in de gaten wat er om ons heen gebeurt. Tot we ineens achterop worden gelopen door... jawel, de eenzame Pieterpadder. Die ene, die we in Montfort al tegen waren gekomen. Er valt een aantal seconden een stilte waarna we ons best moeten doen niet keihard te gaan lachen. We beseffen dat de eenzame Pieterpadder al die tijd achter ons heeft gelopen en van twee dames een ongelooflijk goor kakverhaal heeft moeten aanhoren. Met alle smeuiïge details included.  O wat is dit erg!

Hij loopt ons voorbij, zegt gedag en blijft een paar meter verderop staan om een praatje met ons te maken. We doen of onze neus bloed en lullen gewoon terug waarna we hem een voorsprong geven en we in alle rust ons gesprek en de wandeltocht weer oppakken.

Het is een blubberig pad. De eenzame Pieterpadder zei ons dat we al lang en breed in Duitsland zitten dus daar gaan we dan maar vanuit. We hopsen een beetje van links naar rechts over de weg om modderpoelen te omzeilen. En ook hier volgen uiteindelijk weer zandpaden, gras- en akkerlanden en maisvelden. Heel veel maisvelden. En dan ineens staat Louise stokstijf stil en roept op fluistertoon naar mij. Ik huppel terug naar waar ze staat. Ze wijst het maisveld op en verdomd, en springt een hertje over het gras. Ik probeer snel mijn camera te pakken maar ben net te laat. Het hert springt verder van ons af waardoor te ver weg om in te zoomen en uiteindelijk is het tussen het mais gesprongen en verdwenen.

Niet te zien😥

Op de Isenbrucher Mülhe treffen we echt Duitse borden en kentekens aan. Het is inmiddels bijna zes uur. Ik maak een selfie en zet deze in de Matsoni app, de familie app, met de mededeling, Ik zit nog in Duitsland dus ben niet thuis met eten vanavond. Lekker flauw, maar voor nu vind ik 'm wel leuk.

Ondertussen beginnen mijn benen wel echt heel zwaar en moe te worden. Mijn voeten beginnen pijntje te vertonen. Nu horen pijntjes en kwaaltjes erbij. Daar loop je doorheen. Maar ik merk dat ik wel richting het dakje, om het zo maar te noemen, ga. Bij Louise is het eigenlijk hetzelfde verhaal. We lopen inmiddels ter hoogte van Nieuwstadt. Nog wel in Duitsland maar we zullen straks bij Millen de grens weer overgaan. We hadden de afspraak dat we op het moment dat het dakje zou zijn bereikt, een taxi zouden bellen om ons naar Sittard te brengen. Maar we zitten nu zo vlakbij Sittard dat we voor die laatste drie a vier kilometer maar even op de kiezen bijten. Nu afhaken zou complete onzin zijn.

De grensovergang bij Millen

En dan komen we eindelijk bij de rand van Sittard. We zijn er nog niet maar het einde is wel inzicht. Nog slechts een kilometer of twee en dan zijn we op het eindpunt. Nog heel heel heel even... volhouden.

We moeten een weg oversteken waar een meneer  ons toevallig tegemoet loopt.  Hij laat zijn hondje uit. Terwijl hij ons aan ziet komen beseft hij dat we Pieterpadders zijn en vraagt of hij ons even op de foto moet zetten bij het bord Sittard. Helemaal prima. Ook hij maakt er een complete fotosessie van. Hij schiet er een hele riedel. Maar dat is ok. De één komt met een stormvloed aan moppen, de ander geeft een gratis fotosessie weg. De oudere mannen zijn blij met de aanspraak die ze hebben. En wanneer wij ons blij tonen groeit ook hun trots over het verrichten van een goede daad.  Die daad waarbij je zelf de afloop in mag vullen. Daar wordt je blij van!  We hebben veel goede daden op sociaal gebied verricht vandaag.  Hoop ik!

We vragen de man of we er bijna zijn. Oh zegt ie, jullie gaan helemaal goed. Oversteken en oneindig door blijven lopen langs het water. Dan kom je uiteindelijk gewoon in Sittard uit. Zo gezegd, zo gedaan. We steken over, lopen vanaf de weg het pad naar beneden langs het water. Er lijkt inderdaad geen einde aan te komen maar zoals de man ons zei blijven we het pad volgen.

En dan zien we de kerktoren opdoemen en zien we de straat naar het centrum eindelijk steeds dichterbij komen. We moeten nog even het centrum door om op de markt te komen. Het centrum doet gezellig aan maar elke stap die ik zet doet zeer. Wat ben ik toe aan een stoel, aan voetjes in de lucht, aan een glas wijn en aan een lekker maal. Hier en daar pik ik nog iets op van de binnenstad van Sittard, maar het lukt mij niet meer er echt van te genieten. Eigenlijk op het moment dat je beseft: Ik ben er, lijkt het of alle laatste energie uit je wegstroomt. Dat is een kwaal waar ik ook bij hardloopevents last van heb. Zodra ik de finish zie stroom ik leeg en moet ik mijzelf de finish over duwen. Vandaag een beetje net zo.

We volgen de bordjes richting markt en even rond zeven uur komen we op een gezellig schemerig plein waar sommige terrassen gezellig gevuld zijn, sommige niet, maar waar we voldoende restaurantjes zien om een geschikte uit te zoeken. We doen een rondje marktplein, maken onze keuze en strijken neer bij een Italiaan.  We zijn uitgeblust maar na een korte tijd lijkt er ook wel weer wat energie op te komen. We genieten van ons wijntje en van ons maaltje. Het restaurantje hebben we goed uitgekozen. Sfeervol en heerlijk eten. 

Wow, etappe 24 zit er ook op. 37 kilometer hebben we vandaag in de benen. Wat een topprestatie. Nog twee etappes liggen er te wachten. Ik hoop ze deze maand nog te lopen. Hoe mooi wanneer ik het Pieterpad voltooi in precies een jaar! Maar mens, voor nu, wat ben ik moe!

Nu naar huis en lekker naar bedje toe!