1 Dag vakantie die je de mogelijkheid geeft je emmer wat te legen en je batterij even te laden

In mijn over-enthousiasme riep ik begin juni dat het Pieterpad voor mij eind juni wel uitgelopen zou zijn. Not! Het drukke leventje,  Limburg rampenland vanwege overstromingen, uitgestelde  vakantie door omstandigheden... 

Tel het bij elkaar op en we zijn drie maanden verder.  So be it! Shit happens en zo dramatisch is het ook weer niet. Er is meer in het leven dan "Het Pieterpad lopen" 

Eind Augustus maken we ons klaar voor het nieuwe schooljaar. Alles weer richting oud patroon. Heerlijk. Na weken lang radiostilte spreken Louise en ik elkaar weer en het eerste wat we  willen... Lopen! 3.5 etappes liggen er nog te wachten. Ik kan de finish ruiken en wil gaan met die banaan.

Etappe 23 - Swalmen - Montfort Deel 2

Deel 1 is op 30 mei gelopen

5 uur sta ik naast mijn bed, ik douche, kleed mij aan, ontbijt en maak mij klaar om te vertrekken. De oude gare afgedankte stalen ros waar ik voorheen mee door de ochtendgloren richting Pr Alexander fietste, is enige tijd geleden qua onderdelen volledig kaal geplukt toen deze door Deen (op aanraden van Jort) bij de Mac Donalds in het fietsenrek was gezet. 

Overgebleven opties: metro, of auto op de gratis parking bij Alexandrium zetten. Ik kies voor het laatste. Gewapend met mijn bak koffie en mijn vertrouwde rugzak, die ik overigens uit het stof moest halen, ga ik richting station. 6.15 treffen Louise en ik elkaar. We kopen een bak koffie in de corner en stappen om 6.28 in de trein richting Utrecht alwaar we overstappen op de trein richting het Limburgse land. Onderweg zien we in onze ooghoeken een prachtige lucht. Donker met daarin diep oranje stroken. We werpen een blik, vinden het prachtig,  maar hebben meer aandacht voor elkaars kletspraat, wat kleine werkkarweitjes op de laptop en wat studie. Het is relaxt!

Half negen stappen we in Roermond uit de trein. We gaan door de stationshal. Eenmaal buiten is het eerste wat ik zie de letters ROER💋. 

Gelijk doemt het beeld van de laatst gelopen halve etappe met Louise weer op. Ik leek het even kwijt te zijn maar nu ik hier sta komt alles mij weer voor de geest. De lekkerste ramen en beef terriyaki... , hier voor deze letter op zitten peuzelen als een stel zwervers. Nu weet ik het allemaal weer.

We huppelen op de letters af en beginnen te klooien met de zelfontspanner op de Iphone. We zijn nog niet eens op de route maar de pret zit er alweer vol in.

Na de fotosessie hobbelen we terug richting taxistandplaats, springen de voorste auto in en vragen de chauffeur ons bij de camping in het Spikkerdal, waar we de vorige keer geëindigd zijn, af te zetten. Tegen kwart over negen staan we op de route, slaan de gids open, en steken van wal.

We lopen aan de hand van de markeringen een zandweg op.

Echter in de gids is het nog even zoeken waar we nu precies gebleven waren. We wandelen, lullen er een eind op los, en lezen de route in de gids om te zoeken waar we op papier nu lopen. Dat valt eigenlijk niet mee. Ik lees de zinnen over en over again, maar het is mij niet geheel duidelijk waar we nu precies in de routebeschrijving zijn gestopt. Effin, gewoon maar lopen en we komen vanzelf een herkenningspunt op de route tegen die synchroon loopt met de gids.

Na het zandpad gaan we een aardig stuk over verharde weg(en). Aan de kant wordt het beeld afgewisseld met weiland, bloementeelt, en akkers. Een enkele boerderij komen we tegen. We zijn onder de indruk van de zonnebloemen. De hoogte, de grote en vooral hoe mooi ze zijn. Dom maar waar realiseer ik mij niet direct dat het hier om zonnebloemtelers gaat. Die kunnen natuurlijk super goed zonnebloemen kweken. Ik denk terug aan de jaarlijkse Floralia op de basisschool. Voor de zomervakantie kreeg iedereen een zonnepit waar je goed voor moest zorgen tijdens de grote vakantie. In september was de jaarlijkse Floralia waar iedere leerling zijn of haar zonnebloem mocht brengen. De gene die de grootste had won de eerste prijs. Lopend langs de zonnebloemen bedenk ik mij, "Oh wat knap dat iemand ze zo groot kan laten groeien." Lekker helder op de vroege ochtend 😎

Het is heerlijk om weer op het pad te lopen. Toch voelt het even onwennig. Tussen februari en eind mei hebben we zoveel gelopen dat we bijna niet de kans kregen uit de flow te raken. De start was dan altijd wel even zoeken naar de markeringen maar op zich leek alles zo vanzelfsprekend. Ik merk dat ik dat nu even niet heb. Ben een beetje onrustig, weet wel dat we goed zitten maar op de een of andere manier kan ik mijn setting niet goed vinden.

Niettemin lopen we stuk door. Onderweg lopen we langs veel bloementeelt en akkerbouw. 

Louise duikt hier en daar een veld in om te kijken wat er geteeld wordt. Het is ons niet altijd helemaal duidelijk. We komen een soort van knollen tegen waarvan we niet zeker zijn welke soort het is. Ook venkel, Mais en volgens mij andijvie (??).

De route gaat een beetje van wegen tussen akkers door naar korte stukje bos.  Wat heet. Volgens mij is het bos waar we nu inlopen de Melicker heide. Terwijl we er lopen constateer ik de ovaal vormige boog waar we onderdoor lopen met aan het eind een ovaal vormige opening. Het is moeilijk op een foto vast te leggen maar het beeld terwijl we er onderdoor lopen is echt heel gaaf.

Vlak voor we Melick inlopen treffen we een afgebroken spoorweg. Aan onze rechterhand zit de spoorlijn in het wegdek geïntegreerd en aan onze linkerhand loopt het spoor normalerwijs  door tot aan de horizon. God knows where it goes! 

Het is de IJzeren Rijn. Een gebroken spoor die van Roermond naar Mönchengladbach loopt. Het spoor maakte van 1879 tot en met 1991 deel uit van de verbinding Antwerpen - Ruhrgebied. Het spoort moest de geduchte concurrent worden voor de Rijnvaart tussen Rotterdam en het Ruhrgebied.

België wil heel graag dat deze spoorlijn weer geopend wordt en beroepen zich daarbij op het verdrag iot 1839. Een verdrag waarin werd bepaald dat Limburg weer Nederlands zou zijn, maar België wel recht behoud voor passage over Nederlands grondgebied. Omdat Nederland weinig belang heeft bij het openhouden van deze spoorlijn voelt Nederland dus niets voor heropening. De spoorlijn loopt notabene ook dwars door waardevolle natuurgebied. Om dit natuurgebied te ontzien zou het Nederland miljoenen kosten  om tunnels aan te leggen. Nog steeds wordt er tussen België en Nederland gebakkeleid. Het conflict is te vergelijken met de ruzie tussen België en Nederland over de vrije doorvaart naar Antwerpen over de schelde. Dit conflict duurt al eeuwen dus wat de IJzeren Rijn betreft zou het ook weleens heel lang kunnen gaan duren. 

Het is eigenlijk best een flink stuk over verharde weg waar we vrijwel naast autoweg lopen. Enerzijds saai, anderzijds ook weer niet. We treffen prachtige veldbloemen aan. Vooral de blauwe korenbloem. Bijna elke etappe kom ik deze tegen. Nu weer. Hele struiken, waarvan ik niet wist dat dat kon. Vol trots vertel ik Louise dat ik tegenwoordig ook de blauwe korenbloemen in de tuin heb. Keer op keer kom ik ze tegen en uiteindelijk heb ik zaden bij de bloemist gekocht en ze gewoonweg in de tuin gestrooid. Zowaar zijn er een heleboel op gekomen. Te gaaf. Ik ga er nog meer strooien!

Aan het einde van deze weg die nog steeds omringd is door veel akkerbouw en bloementeelt naderen we een viaduct om de N293 over te steken. 

Eenmaal over het viaduct lopen we na een enkele boom en een akker vrijwel direct Melick binnen. Op de kaart ziet Melick eruit als een aanzienlijk dorpje. Niet te groot, maar ook weer niet piepklein. We komen, ondanks we slechts een puntje van Melick door lopen, tot de conclusie dat het best een saai dorp is. Enkel woonerven met jaren 70 bouw. Wellicht dat er dieper in het dorp meer charme is. De gids geeft aan dat Melick een kerkdorp is..... Het zal. Wij worden niet heel warm van het dorpje. Het enige wat onze aandacht even weet te trekken is een voortuin waarin we zien dat er een baby is geboren. Een jongen met de naam Kai. Aangezien de middelste telg ook zo heet schiet ik een foto waarna we vervolgens het dorp door crossen.

Niettemin zijn de mensen, de enkeling die we tegenkomen, wel vriendelijk. Sporadisch kom je een man of vrouw tegen die zijn of haar stoepje staat te vegen. Het is de enige beweging die we hier zien. Een dame die met een soort heksenbezem het stoepje voor haar woning schoonveegt roept ons toe : Een fijne wandeling dames. Het is prachtig weer vandaag. We bedanken haar voor de positieve aansporing en wandelen verder. Leuk om weer iemand tegen te komen die begaan is met de wandelaars. Ergens kan ik mij voorstellen dat je als bewoner er misschien ook wel tureluurs van wordt. Maar waar ze in het noorden en midden van het land alle wandelaars enthousiast aanspreken en aanmoedigen, ontbrak dat gevoel volledig in Noord Limburg. Daar werd je enkel aangestaard alsof je een buitenaards wezen bent. Nu we dieper in het zuiden komen valt het ons beiden op dat de mensen weer vriendelijker, gemoedelijker en meer betrokken zijn.

Immers, is het ook een manier om je eigen provincie te promoten! Want laten we wel zijn. Iedere bewoner die ik tijdens/op het Pieterpad heb gesproken heeft mij staan te vertellen dat "dit plekje", het plekje waar ze zelf wonen, echt wel heel mooi is. Zo niet zelfs "De mooiste". Tja, "De mooiste", die ken ik ook. Dat hoef je de Rotterdammers, en dan helemaal de hardlopers onder ons, niet te vragen. Er is maar één "De Mooiste".  En voor al die mensen die aan het Pieterpad wonen is er ook maar één plek "De Mooiste". 

Vanuit Melick vervolgen we onze weg naar Sint Odiliënberg. Alleen de naam doet ons hart al sneller kloppen. Een naam waarbij je lichtelijk een vakantie gevoel krijgt. We verwachten er dus heel wat van. We volgens eerst nog een geasfalteerde weg waarlangs we een zuivelbedrijf cq runderboerderij tegenkomen. Ineens ben ik Louise kwijt. Dan blijkt ze even de greppel overgesprongen te zijn. Alle Bertha's staan op stal en ze kan het niet laten om er even een close-up van te schieten. Louise is dus de stal ingedoken. Mits ze weer terug geklauterd is op de weg komt de boerenknecht aangefietst. Net op tijd om niet betrapt te worden 😅

Onderweg, vlak voor Sint Odiliënberg, passeren we de Romeinse woonheuvel. Aan de hand van de naam zou je denken dat we een berg of heuvel opklimmen maar alles behalve dat. Het is zo vlak als wat. Er moet hier een door de roer uitgeschuurde steile rand zijn maar wij bespeuren deze niet. Het monument die op de plaats van de archeologische vondst staat trekt onze aandacht waardoor ik weet dat dit de Romeinse woonheuvel moet zijn. De plek werd in de tijd bewoond en er zijn resten van een Romeinse villa en een grafveld gevonden. De vondsten zijn te zien in het Roerstreek museum waar wij helaas niet komen tijdens deze tocht!   

We zien in de verte twee torens opdoemen. Dit moet de kerk van Sint Odiliënberg zijn. We lopen slecht enkele minuten en dan bereiken we het bord "Sint Odiliënberg welkom". We zijn allebei wel toe aan een bak koffie en besluiten de dorpskern op te zoeken om te kijken of er ergens een koffie to go is. Omdat we waarschijnlijk na het bereiken van Montfort nog door willen lopen besluiten we om niet ergens neer te strijken maar gewoon een "to go" ergens te scoren zodat we gewoon door kunnen lopen. In Montfort dalen we dan wel ergens op een terras neer. Voor nu geldt: koffie scoren en gaan met die banaan.

Dat is niet gelukt!

Mits we de uitgestorven dorpskern inwandelen, komt er een mevrouw met een reclame bord onder een poort van haar huis doorgelopen. Koffie en vlaai, staat er met krijt op het bord geschreven. Ik kijk haar aan, zij mij. "Ik zie jullie lopen en denk, die hebben vast zin in koffie dus laat ik de boel maar open gooien" zegt ze tegen mij terwijl ik op haar af loop. We lopen onder de poort van de ouder hoeve door en komen in een tuin terecht die vol met tierelantijnen hangt, en waarin verschillende kleine tuinhuisjes staan die ook weer volgepropt zijn met allerlei prullaria. Alles wat je ziet is voor een habbekrats te koop. Louise en ik kijken onze ogen uit. We lopen door de tuin alsof we door een museum lopen. 

Uiteindelijk begeef ik mij naar het terras, waar ik onderweg vier winterpoppetjes scoor, en plaats neem om een koffie en een thee te bestellen. We zijn dus toch even neergestreken. 

Terwijl we koffie drinken zien we metalen verroeste dieren in de tuin staan. Ik spot een konijn waarbij ik direct aan Deen moet denken. "Oh die moet je meenemen", oppert Louise. Ik trek het dier uit de tuin waarna de eigenaresse er een papier omheen doet. Op de millimeter af past het in mijn rugzak. Mazzel. Vervolgens ga ik naar het toilet waar ik mij direct thuis voel. Terwijl ik zit te piesen trekt de vloer mijn aandacht waarbij het even duurt voor ik besef dat de vloer eruit ziet als de nieuwe vloer in mijn badkamer. Alleen is deze sepia/wit en de mijne zwart/wit. Zittend op de wc met broek op de enkels weerhoudt het mij niet om een foto te schieten.

Het thuis gevoel is verklaard!

We kletsen nog even wat met de eigenaresse en mits wij haar gedag zeggen komen er fietsers en een verloren wandelaar aan om ook een bak koffie te drinken en een korte pauze te nemen. Ze attenderen ons erop dat de vlaai hier heerlijk is. Ons antwoord is dat het nog te vroeg is voor een caloriebom en wij eerst onszelf nog moeten bewijzen eer er een ware calorie explosie in ons lijf plaats mag vinden. We groeten elkaar en gaan er van door.

Wij vervolgen onze weg richting de twee kerktorens. De Basiliek van H.H. Wiro die op de Stint Petrusberg staat. Het is een prachtige Basiliek. We kunnen er helaas niet in, wel omheen (zo goed als). Achter de Basiliek ligt een klein begraafplaatsje. Voor een groot deel zijn er perkjes met graven waar Nonnen liggen. Uit de oudere tijd zijn het graven met grote grove grijze kruizen. Uit de nieuwere tijd zijn het graven met wat verfijndere zwarte kruizen. Het is een rustgevend en idyllisch kerkhofje.

Na een rondgang over het kerkhofje lopen we weer terug om de route, net buiten de dorpskern, op te pakken en onze weg naar Montfort te hervatten. Net als in Melick, lopen wij hier aan de rand van Sint Odiliënberg ook door saaie jaren 70 bouw wijken. Maar vrij snel nadat we Sint Odiliënberg daadwerkelijk achter ons laten komen we in bosgebied terecht. "Het Sweeltje". Het gebied omvat bossen die zich op stuifduinen bevinden. Het is er heerlijk lopen. Van rechte stukken naar slingerende paden met her en der een slootje aan de zijkant die je puur bij toeval door het struikgewas ziet. Het valt ons op dat het bezaait is met kevertjes. We doen ons best niet op de beestjes te trappen maar dat is nog een behoorlijke uitdaging aangezien ze met velen zijn. Wanneer we even door de hurken gaan om de mooie beestjes van dichtbij te bekijken wordt Louise van het een op het andere moment compleet euforisch omdat ze meent een babykever te zien. Echter moet ik haar er van overtuigen dat het hier een zwarte bes betreft die toevallig naast een groep kevertjes ligt. Het kost wat overredingskracht, maar nadat ze zelf met een stokje het (volgens haar) beestje omrolt moet ze bij het zien van het steeltje inderdaad constateren dat het hier om een zwart besje gaat en niet om een babykever😂

Het Sweeltje is een aardig stukje bos. Het loopt eigenlijk vanaf Sint Odiliënberg door naar de noordelijke rand van Montfort. We zijn er dus wel even zoet mee. Maar dat is prima. Het is een heerlijk stuk om te bewandelen en jezelf van alle stress te ontdoen. Het is eigenlijk het moment dat ik hier loop wanneer ik besef dat ik eindelijk rust in mijn lijf heb. Zo onrustig dat ik eigenlijk aan de tocht vandaag begon, zo rustig ben ik nu. Er zijn hectische tijden en omstandigheden achter de rug. Onze vakantie werd ingekort en ik besef nu dat die korte vakantie voor mij eigenlijk niet voldoende is geweest om echt even alles van mij af te gooien.

Okej, dit is dan misschien maar 1 dag. Maar het is 1 dag volledige vakantie en het geeft even de mogelijkheid om toch je emmer wat te legen en je batterij weer even wat te laden. Ik geniet!

We blijven de weg door het bos volgen. Wanneer we het Sweeltje afkomen moeten we een asfaltweg oversteken en gelijk links gaan, waarna we aan de overkant van de weg weer een zandpad rechts in moeten slaan. We treffen een stukje muur aan met daar omheen keien waarop Romeinse munten vergroot zijn afgebeeld. Ook hier blijkt een vindplaats van een Romeinse nederzetting te zijn. Gouden munten en gouden sierraden uit de Romeinse tijd zijn hier in de bodem gevonden. Het is echt bijzonder over grond te lopen waaronder wellicht nog zoveel historie ligt. Er doemen bij mij altijd weer vragen op over "Wie hebben hier allemaal gelopen?  Wat is er hier allemaal gebeurt? Hoe was het leven op deze plek...., kon ik maar even een blik werpen.  Mijn nieuwsgierigheid wordt steevast gewekt zodra ik ergens loop waar lang lang lang geleden van alles heeft plaatsgevonden.

We lopen de zandweg af, moeten  een bruggetje over. Maar na het bruggetje weten we niet welke kant we uit moeten. Rechtdoor of links af. Rechtdoor is een bospad waar je omhoog moet en wellicht het bos verder ingaat, linksaf is een bospad die langs de rand van het bosgebied blijft lopen. Het lijkt het meest logische maar zeker weten doen we het niet. Omdat we nog een stuk van de volgende etappe willen lopen zitten we er niet op te wachten om nu een verkeerde weg in te slaan. Elke extra fout gelopen kilometer is er immers één.  Achterop komt een gezin aanwandelen. Een vader, een moeder en twee jong volwassen dochters. Al eerder op de route hebben wij ze ingehaald en nu komen ze ons voorbij. We vragen het aan hun en de moeder zegt ons met zekerheid dat we linksaf moeten. Ze wijst het aan in de routebeschrijving in het PP-gidsje. En dan kom ik erachter dat we dus al veel verder zijn dan ik dacht. Al kletsend over de beweegreden voor het lopen van het Pieterpad en in welke formatie we dit doen, lopen we een stuk met de familie op. Uiteindelijk is onze pas toch te snel voor ze en raken wij weer een stuk op voorsprong.

Vanuit het bos komen we op een stukje ongerept grond/gras/uiterwaard (?). Geen idee wat het is. Maar boven aan dit ongerepte stukje zien we in de verte het bord Montfort staan. We zijn slechts enkele meters van de finishlijn. We zijn toe aan koffie, lunch en een korte pauze.

We lopen de laatste meters en gaan op zoek naar een leuke tent voor een lunch. Maar zoals de meeste Limburgse dorpjes ziet ook Montfort er behoorlijk uitgestorven uit. Ondanks het een doordeweekse dag is, lijkt er nauwelijks leven in de brouwerij. Een gezellig terras is dus niet te vinden. Het enige terras wat open is, daar staat een man met een bladblazer zijn best te doen en heel veel herrie te maken. Verder is er geen kip op het terras te bekennen. Niet uitnodigend. We besluiten terug te lopen

Uiteindelijk belanden we bij de Coöp  waaraan een bakker zit geplakt. We gaan hier aan een tafel zitten en treffen het gezin van zojuist. Ook zij hebben geen beter alternatief kunnen vinden dat de aan de supermarkt vastgeplakte bakkerij. We bestellen geen broodje, geen soepje, maar gewoon bak koffie met  een dikke vette aarbeienvlaai. Die calorie-explosie heeft ons lijf nu wel verdiend!  Prima koolhydratenboost om aan te vullen en op te laden!

En hoe ongezellig en uitgestorven Montfort ook is. De vlaai was over de top en overheerlijk!