Het hoofd is ook aardig leeggeraakt, dat scheelt al veel bagage en maakt dat ik bijna vlieg

     Vitaal              💝💝

"Ik zal het altijd blijven zeggen

zo nodig een eed op leggen

Zal het voor je schrijven 

Om eeuwig te laten blijven

In mijn hart zal ik het laten bloeien

Om dan weer verder door te groeien

Er komt geen stop

Het houdt bij mij nimmer op

En rekent men ons ooit tot de ouden

Dan nog zal ik altijd van je blijven houden"

💝💝                Wiel Raes - dichter bij Schinnen (kwam ik vlak voor windraak tegen)

Afgelopen week besloten we dat dit weekend een mooi moment is om (voor mij) het laatste hoofdstuk  "Pieterpad"  uit te lezen en het boek te sluiten. In 50 weken de 500 kilometer. Mooi getal, geweldige voldoening. Louise loopt op zaterdag al mee, Luc sluit op zondag aan en Natasa kijkt of ze ook nog een paar kilometer, desnoods meters mee hobbelt. Woensdag boeken we een hotel. De weersvoorspelling blijken bagger slecht en Louise raakt geblesseerd. Wat doe ik... Luc zegt dat we gewoon gaan. Dus we gaan. Dat wil zeggen. Op zaterdag ochtend brengt Luc mij naar Station Alexander. Ik stap uit en loop naar perron 1 om te wachten op de trein van 9.28 uur. Alleen!

Etappe 25 Sittard - Strabeek 22 kilometer 

In mijn uppie sta ik te wachten en zie veel wandelaars in profi tenue met enorme rugzakken. Mijn kin leg ik op mijn borst en bekijk mijzelf, voor zover dat kan, van borsthoogte richting mijn voeten.  Heb wel mijn wandelschoenen en wandelsokken aan, maar dat is het enige echte wandeltenue van vandaag. Gekleed in een zwarte broek van de Zara, met glitters en een hardrockshirt uit Kopenhagen zie ik er niet echt uit alsof ik 20+ door de bush bush ga lopen. Daar sta ik dan, gepaard met een klein Nike rugzakje met twee broodjes, flesje water, Iphone, twee powerbanks, Labelo, insectenspray, bankpas, Ov kaart, een uitgeprint lesje Zweeds voor in de trein en mijn Pieterpadgids. De andere wandelaars blijf ik aanschouwen waarbij de gedachte borrelt... ben ik zo makkelijk...? Zorgeloos...? genoeg aan niets? Of ben ik zo naïf...

In snel vaart laat ik de inhoud van mijn tas door mijn hoofd gaan. Ja wat heb ik nodig? Horeca is open, heb ontbeten, ben slechts een halve dag op pad en Luc heeft mijn pyjama, schone onderbroek, sokken en tandenborstel in de auto liggen. Okej, ik bedenk mij dat ik echt niets meer nodig heb dan dat. Kom op Anne, Je hebt op 39 kilometer na heel Nederland doorkruist. Zo moeilijk is het toch niet. Waarom laat je je van de wijs  brengen door een knoeperd van een rugzak die voorbij komt waaien ... Go with the flow, tis zoals het is. 

Tijdens de reis zit ik relaxt mijn Zweedse les nr 44 te leren waarbij ik hoop over twee maand mijn Zweeds A2 examen te doen. Op moment dat de trein station Roermond binnenrijdt en ook weer uitrijdt, realiseer ik mij dat dit de laatste keer is dat ik al deze stations passeer. Ineens voelt het gek. Bijna een jaar lang was er een doel. Nederland van Noord naar Zuid doorkruisen. Ik heb diverse stations gehad en ken ze allemaal. Altijd op de heen of terugweg kwam je  wel langs één of meer plekken waar je dacht ... Oh hier waren we de vorige keer, drie week geleden, twee maanden geleden..., enz. Memories! Maar na morgen dus niet meer. 

Kwart voor twaalf stap ik in Sittard uit. Ik zoek een toilet, duik daarna de AH to go in en haal een croissant met een bak koffie. Terwijl ik door de bijna uitgestorven winkelstraat van Sittard loop naar het startpunt op de markt, peuzel ik het croissantje op en geniet van mijn koffie. Ik ben verbaasd over hoe stil het op een zaterdag  in het centrum is. Onderweg spot ik dezelfde fiets die ik vorige keer met Louise zag toen we richting eindpunt liepen. Dan ben ik dus bijna op de Markt waar het startpunt moet zijn.

Op de markt is het wel gezellig druk. Verleidelijk om eerst een terrasje te pakken maar ik doe het niet. Voor ik daadwerkelijk de route op ga besluit ik even een blik te werpen in de Dominicaanse  Sint Michielskerk. In de gids heb ik gezien dat Sittard prachtige kerken/kathedralen heeft. Ik vind het jammer dat tijdens het wandelen, er vaak net niet de tijd is om eea te kunnen bezichtigen. Maar de Sint Michiels kom ik toch langs dus... De kerk valt gelijk op zodra je de markt opkomt. Een prachtig gebouw in de hoek vrijwel geheel van leisteen gebouwd. Een minibezoekje kan er wel even af. 

Ik kijk even rond en neem  plaats op een kerkbankje. In een soort van zen moment neem ik de sfeer en de rust in mijn op. Alsof ik iets over mij heen wil laten komen voor ik daadwerkelijk aan mijn tocht begin. Vervolgens zoek ik een losse 2 euromunt die ergens op de bodem van mijn tas slingert. Ik drop 'm in het potje en pak er een grote kaars voor die twee dagen zal blijven branden. De behoefte om een kaarsje te branden is heel sterk. Weet niet waarom. Het komt  acuut in mij op en ik volg dat gevoel. De kaars steek ik aan waarbij ik niet aan enkel één persoon denk maar  aan verschillende mensen rondom mij. Ik steek de kaars voor de mensen dicht bij mij die er niet meer zijn, voor de mensen rondom mij die een troost kunnen gebruiken, degenen waarvan ik hoop dat ze het geluk zullen vinden en voor degenen die het nodig hebben om even een engel op de schouder te mogen dragen. Maar wellicht ook voor mijzelf opdat ik de komende twee dagen een behouden laatste tocht zal ervaren.

Ik loop de kerk uit en voel mij er klaar voor. Luc belt en vraagt of ik al begonnen ben. Hij zegt dat hij zojuist zijn moeder heeft gevraagd of ze mee wil naar Maastricht. Ze was erg enthousiast en had binnen een half uur haar tas gepakt. "We wachten je dan vanmiddag in Valkenburg op en vanavond brengen we mijn moeder naar tante Nieke en slaapt ze bij haar. Super leuk natuurlijk, ik wordt er enthousiast van! Na een rondje marktplein vind ik het startpunt. 

Nu echt op de route. Ondertussen ook Louise aan de lijn. Blessure gaat beter en eigenlijk wil ze morgen toch aansluiten om de allerlaatste etappe mee te lopen. Te tof.  Ze vraagt of het lopen alleen ok is. Ze bedoeld of ik mij veilig voel. Ja dat voel ik. Gewoon lekker aan de wandel gaan en alle beren loslaten die je op de weg tegen denkt te komen. Vandaag opgewacht worden door Luc en Gemma, Morgen wandelen met Luc en Louise en wellicht opnieuw door Gemma opgewacht worden..., het lijkt een klein feestje te worden.

Ondertussen wandel ik Sittard centrum uit en beland op een stijgende weg. Het is de Kollenberg waar ik oploop. Eigenlijk een heilige berg waar ook veel nonnen te vinden zijn.  Ik passeer de zeven voetvallen. Zeven kapelletjes met daarin voorstellingen over het leven van Jezus. De voetvallen lijkt op het nieuwe Testament in een notendop.

Boven aan de Kollenberg staat een kapel. Het is gesloten maar ik kan door de ramen een blik naar binnen werpen. Het is de kapel van de heilige Rosa. Rosa was een zuster die in 1668 door de Paus heilig werd verklaard. In ditzelfde jaar kwam er een dysenterie-epidemie opzetten. De dominicanen riepen de bevolking van Sittard op om tot Rosa te bidden. Dit werd massaal gedaan en de epidemie verdween. Dankzij Rosa. Daarom werd op de Kollenberg, uit dankbaarheid, een kapel voor haar gebouwd. Elk jaar, op de laatste zondag van Augustus trekt vanuit de Sint Michielskerk een processie de Kollenberg naar de kapel van Roda op.

Het is wel even een klimmetje, maar ik heb ze erger meegemaakt op het PP dus deze is te handelen. Eenmaal over de top van de berg  kom je op een splitsing waar ook een kapelletje staat. Het lijkt een soort onbesproken eindpunt van de heilige berg. Direct kom ik op een veldweg die uiteindelijk uitkomt op een uitgestrekt gebied met akkerbouw. Het zijn graan-/korenvelden en als het goed is leven hier veel hamsters in de vrije natuur, de zogeheten korenwolven. De naam zegt het al..., de beestjes houden van koren. De diertjes waren ooit bijna uitgeroeid. De boeren hadden er schoon genoeg van dat hun koren massaal werd opgevreten door de hamsters. Deze plek is vrijwel nog de enige plek in Nederland waar de korenwolf voorkomt. Er wordt nu speciaal graan voor de diertjes ingezaaid zodat ze eten hebben en de rest van het koren kennelijk met rust laten.

De open plek tussen de korenvelden voelt fris en vrij. Ik wandel stevig door, snuif de frisse lucht in mij op en geniet van het verre uitzicht over de velden en akkers. Luc belt mij nog even snel. Vraagt of het goed gaat en zegt dat hij straks met zijn moeder in de auto stapt. Het gaat goed. Ik loop wel pittig door maar toch ook relaxt en merk dat ik vooral erg bezig ben met de natuur om mij heen. Misschien zag ik er vanmorgen toch even tegenop om alleen te gaan. Stiekem moest ik een beetje terugdenken aan die engerd die mij leek te achtervolgen op de etappe Zelhem-Braamt. Maar nu ik eenmaal loop merk ik dat er geen enkel gevoel van onbehagen is. Het is prima. Ik leef in het hier en nu en het pad komt zoals het komt. Heerlijk.

Terwijl ik door wandel, geniet ik van alles om mij heen. Toch dwarrelen allerlei losse gedachten door mijn hoofd. Een soort film van alles wat afgelopen jaar gepasseerd is. Out off the blue voel ik de contrasten van het leven thuis tegenover het hier zijn  in de natuur en  - misschien wel -  in het niets, heel sterk. Ik raak overspoelt door emotie. De tranen rollen over mijn wangen en stoppen lukt niet. Wat is het? Ik weet het wel, maar het is veel! Blij dat ik even alleen ben.

Misschien moest het zo zijn. Alleen in de natuur, alleen met mijzelf, alleen met alles wat in mijn brein zit opgesloten en wat mij de afgelopen jaren bezig heeft gehouden en op de automatische piloot heeft gezet.  Waar ik vanmorgen in Roermond dacht...dit was de laatste keer, straks stap ik op het eindstation uit, zo spring ik na het weekend weer terug op de intercity die maar door blijft denderen en waar het eindstation nog lang niet inzicht is. Sterker nog, ik weet niet eens waar het eindstation is! 

Los van elkaar is alles te overzien, maar bij elkaar een ongelooflijke berg. Hoger dan de Sint Pieter! Huishouden en gezin draaiende houden, eigen opleiding, examens,  praktijk opstarten, kind niet goed in zijn vel, elke keer weer terug in dat dal, een eetprobleem, 6 mnd rigoureuze verbouwing, Covid-gedoe, een ADHD'er  full time in thuisonderwijs begeleiden, überhaupt hem op de rit houden, oudste loopt zichzelf in de weg na zijn eerste studiejaar vanaf de slaapkamer te hebben gevolgd en is mislukt,  kind die op  mentaal vlak een diagnose erbij krijgt  die niet ernstig is, maar wel een etiket voor de rest van zijn leven, allemaal moeten leren hoe daar weer mee om te gaan,  het  moment (letterlijk) van op vakantie gaan ...man met spoed naar het ziekenhuis, uiteindelijke oorzaak niet ernstig, het gevolg op dat moment toch wel, vakantie ingekort, halve vakantie verpleegster moeten spelen... en dan is de vakantie voorbij en begint de riedel weer van voor af aan.... En ja,  ik doe dat zelf, maar sta  aan de rand van weer een nieuwe opleiding. Aan de rand van weer een nieuwe uitdaging, aan de rand van... en daarnaast al het andere ook weer draaiende moeten houden. En dan wil ik ook mijn  familie nog zien, en wil ik mijn sociale leven draaiende houden, en... en... en!

Ik sta non-stop aan. 24 uur per dag. 24 Uur per dag aanstaan kost ongelooflijk veel batterij. Ja natuurlijk stap ik 's avonds in bed en ja natuurlijk slaap ik ook. Maar ook 's nachts ben ik bezig met wat er morgen allemaal weer moet en wat ik morgen niet moet vergeten, en waar ik morgen wel nog even aan moet denken, hoe ik morgen mijn ongelukkige zoon wel gelukkig kan maken, wat ik morgen kan doen zodat mijn man wel gezonder gaat leven, en wat ik vandaag ben vergeten, wat ik vandaag net niet goed heb gedaan en morgen anders of beter moet doen, en nog, en nog, en nog veel meer. En niet te vergeten altijd weer in verweer tegen mensen die menen mij zo goed te adviseren over hoe je het wel moet doen, en hoe het veel beter anders kan waarbij ik altijd weer uitleg waarom het soms zo moeilijk is en anders is en vermoeiend is... De beste stuurlui staan aan wal!

Elke dag zie ik als een nieuw begin. 's Avonds in bed denk ik altijd, okej morgen beginnen we weer opnieuw van voren af aan. Maar met een anders denkend kind in huis loopt heel vaak dat nieuwe begin toch weer anders dan anders... 

Ik denk ik huil ik denk ik huil. Het lucht op. Ondertussen ben ik paden afgelopen vol brandnetels. Tussen het huil-denk patroon door komt het tijdens het struinen door de brandnetels nog wel in mij op dat ik blij ben een lange broek aan te hebben, maar verder raast de natuur en de gedachten even aan en in mij voorbij. 

Al wandelend besef ik wat het Pieterpad mij heeft gebracht. Ik ben eraan begonnen omdat ik het een prachtige uitdaging vond. Nieuwsgierig naar hoe het is om lange afstandswandelingen te doen. Nieuwsgierig naar hoe Nederland is. Nieuwsgierig naar hoe Nederland mij zou kunnen verrassen. Nieuwsgierig naar of ik dit ook echt leuk zou vinden. In alles is het antwoord op die vragen positief. Maar wat het mij echt heeft gebracht? In de afgelopen 50 weken heb ik 24 keer even uit mogen gaan.

24 keer kreeg ik de kans om van die doordenderende intercity af te stappen en had ik voor mijzelf de tijd en de ruimte om met mijzelf te mogen zijn. Soms alleen, vaak met andere lieve mensen. 24 keer mogen ervaren hoe het voelt wanneer de tijd even niet telt, 24 keer voelen dat één zijn met de natuur een ongelooflijke  rijkdom is. 24 keer mijzelf mogen ervaren wie en wat ik eigenlijk echt ben. 24 keer even helemaal weg van mijn rol thuis als moeder, echtgenote, politieagentje, scheidsrechter, huishoudster, kinderleidster, strijkster, wasvrouw, schooljuf, hofdame, privéjeugdcoach, ruzie-susser, taxichauffeur, geldschieter, waakhond, beschermengel, logistiekmedewerker cq planner, privéverpleegster, bediende, moederoverste, vraagbaak  en wat nog meer... 

Wist je dat... Moeders per kind per dag 200 x worden bevraagd. Ik heb drie kinderen en een man. Ik wordt dus 800 x per dag bevraagd. En bij alle 800 vragen wordt verwacht dat moeder het antwoord weet! 😂

Dat innerlijke gevoel wat je laat beseffen wie je daadwerkelijk bent is in het dagelijks leven vaak ver te zoeken.  De storm aan emotie overvalt mij ongelooflijk maar ik laat het gaan.  De ruimte die er vaak niet is, is er nu dus wel en het lucht op.  

Ondertussen hebben mijn mentale capriolen mij ongemerkt een uur verder gebracht en wandel ik nabij Windraak. Het is een klein dorpje waar ik bij binnenkomst verkeersregelaars zie staan. Ik vraag of dit de route van de Amstel gold race is, aangezien ik ook veel fietsers op deze route zie en toevallig weet dat een vriend van ons vandaag fietst (240 kilometer. Over uitdagingen gesproken). Nee dit is het NK mountainbiken, zegt de man. Okej. Weten we dat ook weer. 

Gelijk zodra je Windraak binnenwandelt loop je tegen een bankje en een drinkwatervoorziening aan. Het fonteintje om je dorst te lessen hangt er inmiddels, wellicht door de zware jaren heen, armtierig bij. Er staat "geneeskrachtig water tegen". Het bordje wat er onder hoort te hangen is door de zware jaren heen verzwolgen denk ik. Maar ik weet toevallig uit mijn gids tegen welke kwalen dit geneeskrachtig water is. Namelijk:

* Dorst * platvoeten * stuipen * bedwateren * zadelpijn * schurft. 

Ondanks de positieve werking van het water pas ik er voor en pak ik toch liever mijn eigen waterfles. Ik wandel het dorpje door en voor ik het weet ben ik het weer uit. De lengte of breedte van dit dorpje beslaat niet meer dan één koprol.

Ik steek de weg over waar ik een stukje verderop links in moet slaan. Op de hoek hangt een houten huisje met potten honing. Er woont een imker die honing heeft verzameld van de bijen langs het Pieterpad en waar hij honing van heeft gemaakt. Een pot is zes euro. Ik heb wat losse munten en een briefje van vijf die ik in het geldkistje doe en stop een pot honing in mijn tas. Toch weer een dingetje typisch van het PP gescoord. Daar kan ik gewoon blij van worden. Kai gebruikt veel honing dus hoop dat hij hier ook blij van wordt.

De straat van de imker loop ik verder in. Halverwege tref ik nog een krijtbord met de mededeling dat ik hier mijn krachten weer kan vinden. Maar aan krachten heb ik op dit moment nog geen gebrek dus ik besluit geen stop te maken maar lekker door te lopen. 

Ondanks de stevige bewolking is de temperatuur heerlijk. Sterker nog, het is zweet weer. Ik twijfel of ik mijn lange broek zal wisselen voor een korte broek, maar  besluit nog even af te wachten hoe de route eruit gaat zien. Vorige keer helemaal lek gestoken en zojuist stevig door de brandnetels moeten stappen.

De velden en akkerbouw blijven aan mijn zijde. Echter is aan de andere kant van de weg de akkerbouw inmiddels ingeruild voor bosachtig gebied.

In plaats van er naast te lopen kom ik toch in het bos zelf  terecht. Het is een combinatie van hellingbos, wijnbouwgebied en ergens te midden moet een Heemtuin zitten. Ik zie het op de borden maar weet niet of ik er uiteindelijk ook doorheen zal komen. In ieder geval loop ik door park Windraak heen. De wijngaard zit verscholen in het bos. Als ik 'm tegenkom hoop ik dat er een proeverij naast zit... en anders is het pech.

De natuur in het park wisselt zich inderdaad af. Het is leuk er te lopen. Je slingert door het bos heen. Soms even klimmen, dan weer dalen en dan ineens sta je weer naast een akker of een veld. De stijgingen en dalingen kunnen soms best pittig zijn maar op zich is het wel te doen. Ook het in mijn eentje door bos lopen is prima. Wel ben ik alert op de routebeschrijving en markeringen. Verdwalen met twee man sterk vind ik niet zo erg. En dat gebeurt natuurlijk nogal eens wanneer je druk in gesprek bent met je wandelmaatje. Dat laatste is nu natuurlijk niet het geval, maar je raakt zo nu en dan wel eens in gedachten verzonken... Dat is ook een afleider.  In mijn eentje verdwalen voelt  minder prettig dus ik doe mijn best goed op te letten waar ik loop.  

Ik loop op een smal pad met links van mij een open veld en rechts van mij een bos. Vanuit het bos zie ik een enkele wandelaar het veld opduiken die hetzelfde smalle pad oploopt. Af en toe is het dus even het pad af om voorbijgangers te laten passeren omdat het pad  te smal is om met twee naast elkaar te lopen. Zodra je het bos ingaat moet je na enkele meters een trap af. Het is een redelijk diepe afdaling. Ik stap naar beneden en halverwege sta ik stil De rest van de trap is volledige gebarricadeerd door puin van bomen en struiken. Het lijkt restant van de overstroming te zijn. Bos-puin wat meegevoerd is. Even sta ik voor de ravage mij af te vragen hoe ik verder moet. Maar tegelijk bedenk ik mij dat ik toch echt wandelaars uit het bos heb zien opduiken en aangezien dit het enige pad is moet er een mogelijkheid zijn. Ik kruip onder het touw door wat aan de linkerkant van de trap gespannen is. Een dun steil zandpaadje loopt naar beneden. Voorzichtig om niet weg te glijden stap ik zijwaarts het paadje naar beneden waarbij ik mij vasthoudt aan het touw en onderweg onder takken door moet kruipen. Eenmaal beneden kijk ik terug omhoog en ben ik toch wel onder de indruk van de berg puin die de trap blokkeert. 

Het bos cq park Windraak duurt voort waarbij ik veelal over smalle, zo nu en dan behoorlijk stijgende, paadjes blijf gaan. Soms even iets breder maar vaak gaat het weer over in heel smal met ook veel brandnetel en in de lucht vooral heel veel muggen. Vandaag ruik ik kennelijk minder aantrekkelijk, Chanel 19 😁,  want ze laten mij dit keer aardig met rust. Wel ben ik zielsgelukkig dat ik eerder vanmiddag mijn lange broek niet voor mijn korte broek heb verruild.

Eenmaal beneden kom ik op een holle weg. Als eerste tref ik een bord aan waarop staat "toertocht Amstel goldrace" met een pijl. Ohw, dan kom ik Peter, die van die 240 kilometer, toch nog tegen. Ik neem mij dus voor een beetje op te letten. 

Het is ook mooi lopen op deze holle weg. Je loopt diep maar toch kijk je net over de randen heen waar je vaak tussen de bomen door de akkers zit liggen. Veel daarvan kleuren, zo lijkt, goudachtig. Het is een prachtig gezicht.

Ik loop halverwege richting Puth. Nog steeds heb ik de moet erin. Het loopt tegen tweeën. Ondanks mijn ontbijt vandaag wat karig was en ik enkel in Sittard een croissantje heb gegeten heb ik niet echt honger. Vervelen doe ik mij ook allerminst. Ik geniet echt van de omgeving en natuur en vind dat de route van vandaag ook super leuk en afwisselend is.  Vanuit de holleweg kom ik bij graanvelden uit. Het is prachtig om te zien. Ze lopen bijna tot aan de horizon, zo lijkt, en de wind waait het koren één kant op waardoor er een hele mooie waas over het veld lijkt te komen. Heel toepasselijk staat er op een hoek aan de overkant van het korenveld een houtsculptuur van een enorme hamster. De Korenwolf!

Eenmaal in Puth aangekomen loop ik gelijk tegen Huis Schinnen aan. Eigenlijk Kasteel Terborgh. Schinnen is een dorp verder maar toch draagt deze hoeve de naam. Huis Schinnen schijnt ook in Madurodam te staan. Het is een carréhoeve. Ooit zou er een Motteburcht (bij)hebben gestaan maar deze is rond 1600 verdwenen. Huis Schinnen licht aan de Geleenbeek en wordt/is langzaam aan getransformeerd tot hotel ed. Het is wrs één van de oudste kasteelterreinen van de provincie Limburg. Omdat de heerlijkheid Schinnen zelf over een hoge jurisdictie beschikte behandelden ze in de vroege tijden de criminele zaken zelf. Op het kasteel was een schepenzaal waar de boeven en bendes werden verhoord. Onder de toegangspoort zitten nog steeds de kerkers waar de criminelen werden opgesloten.

Ik besluit even een foto te nemen. Er staat een auto voor de ingang waar ik maar omheen drentel omdat ik even niet een goede hoek kan vinden de hoeve op de plaat te zetten zonder die auto voor in beeld te hebben. Wat ik niet zie is dat de bestuurder in de auto zit en mij ziet stuntelen. Hij draait na enige tijd zijn raampje open en vraagt of hij even de auto weg moet zetten. Nou graag!  Hij rijdt achteruit, ik neem de foto, en hij rijdt weer vooruit op de oude plek.. Hij blij, ik blij, en we gaan weer én route.

Langs het Stammenderbos gaat de wandeling voort en steek ik daarbij de Geleenbeek over. Vanuit Puth loop ik eigenlijk redelijk pal langs Schinnen en ga richting Spaubeek. Het is niet ver van Puth zo op de kaart te zien. Een voorbij wandelende koe staart mij aan maar laat mij verder met rust. Gelukkig!

Het is tegen drie uur wanneer ik het bord Spaubeek tegen het lijf loop en waar ik de A76 over moet steken middels een viaduct. Natuurlijk is zo'n snelweg in de natuur spuuglelijk. Maar een snelweg oversteken heeft toch iets magisch. Elke oversteek moet er toch even een selfie gemaakt worden

Een saai stukje volgt. Terwijl ik over de viaduct gelijk links een plantsoen in moet lopen die langs de A76 loopt, belt Luc mij. Ik neem de telefoon op en loop ondertussen door. Luc moet gedacht hebben..."Hoezo wandelen in de natuur." Het verkeer raast voorbij waardoor ik Luc nauwelijks kan verstaan. Hij zit met Gemma in de auto en vraagt of het droog is gebleven bij mij. "Ja zeker. Het is eigenlijk warm hier. Niet veel zon maar wel drukkend zweet weer. Heb drie druppels regen gehad maar ik liep toen net in het bos dus geen last. En jullie?" 

Luc antwoord dat ze na Dordrecht een ongelooflijke stortbui boven hun hoofd hadden en zij dachten dat ik diezelfde bui inmiddels ook wel gehad zou hebben. Lief dat ze begaan zijn met het feit of ik in een stortbui loop en hopen dat het mij toch bespaard blijft. Dat laatste gelukkig is  het geval.

"Wij zijn rond kwart over vier in Valkenburg," zegt Luc. Ik geef aan dat ik verwacht rond vijf uur in Valkenburg aan te komen.  "Okej, wij wachten op het terras tot je er bent!

Gelukkig raak ik steeds verder van de snelweg verwijdert en  passeer een aantal velden waar ik ineens een grote vogel boven mijn hoofd heb hangen. Uiteraard denk ik gelijk aan een joekel van een roofvogel. Met mijn camera volg ik het beest. Kijkend tegen het licht in valt dat niet mee maar het lukt. Het beest strijkt neer ergens midden op een akker. Dan pas zie ik dat het om een gans gaat. Helaas geen roofvogel. Niettemin staat ie wel mooi op de plaat!

Vanuit de lange weg die mij van de snelweg doet verwijderen kom ik uiteindelijk op een veldweg terecht die overgaat in een soort bos. De Diependaalseweg. Ik ben onder de indruk van de weg die veel verschillende vormen aan neemt. In eerste instantie stijgt de weg behoorlijk. Maar op zich is ie goed te belopen. Maar van het een op het andere moment merk ik dat ik kriskras over de weg moet gaan en op moet letten niet te struikelen, wat overigens een paar keer bijna gebeurt, aangezien er enorme reliëf verschillen in de route zitten. Enorme diepe geulen van soms meer dan een halve meter zitten er over de hele linie. Volgens mij moet ik zo nog een metertje of 700 door klauteren. Dit kan niet anders dan een restant van een overstroming zijn. Wanneer ik ver gevorderd ben zie ik in tegengestelde richting een man met een wandelstok mijn kant opkomen. Ook gewaagd, denk ik bij mijzelf. Ik duik gelijk een geul in zodat hij op het rechte meest stabiele stuk kan blijven lopen. We treffen elkaar en ik zeg tegen de man dat het wel uitkijken geblazen is. Ïk schat hem ver boven de 70, misschien wel 80! Hij gaat stilstaan. Hij beaamt dat hij voorzichtig moet zijn. Op mijn vraag of dit restant van de overstroming is antwoord hij dat dit idd restant van een overstroming is maar niet van de laatste. Die van drie jaar geleden heeft dit aangericht. Het was daarvoor een weg waar je met de auto kan gaan maar dat is niet meer mogelijk nu. Hij wil weten of ik het gebied ken en waar ik vandaan kom. We praten wat en na vijf minuten breken we op en gaan we ieders onze weg.

Ik hob van de ene kant van de weg naar de andere en op die manier kom ik uiteindelijk, na weer een smal pad omhoog, in een bocht uit op een akker. Blij dat ik dit stuk gehad heb. Op een boom tref ik een waarschuwing voor wandelaars aan. Moet er een beetje om lachen. Wellicht is dit voor de fietsers bedoelt die nogal eens met een vaart voorbij kunnen racen, want iets beters kan ik niet verzinnen. 

En je zou het niet denken maar ook op het pad van zojuist kom ik idd een mountainbiker tegen. Een uitdaging op zich!

Langs de  goud gele akker ga ik verder over het karrenspoor en kom van deze weg weer op een ander karrenspoor terecht vanwaar ik uiteindelijk op een zand/grindweg beland die tot in het oneindige lijkt te lopen. Het is een mooi gezicht. Van dichtbij is de weg best breed. Maar hij loopt zover door dat hij in het zicht steeds smaller wordt en uiteindelijk verdwijnt in iets. 

Ondertussen wordt het wolkendek boven mij steeds dikker en op bepaalde plekken toch ook behoorlijk grijs. Ondanks ik mij helemaal kapot zweet begin ik mij toch ook een beetje zorgen te maken of het straks niet gaat regenen. Het is rond half vier. Ik gok op nog anderhalf uur lopen. Die zou ik graag nog even droog houden. Aangezien deze weg toch oneindig door loopt en de omgeving even van hetzelfde is besluit ik een tandje in tempo bij te zetten.

Ik passeer de schilderachtige boerderij waarna ik Terstraten inloop. Dat voelt goed. Weer een dorpje verder. 

Niet veel later loop ik midden in het dorp. Naar mijn idee is het slechts een straat waaraan een aantal boerderijen staan. En die boerderijen zijn echt prachtig. Vakwerkhuizen uit de 17e en 18e eeuw. Gemaakt van een raamwerk van geteerde balken die op vuurstenen fundering staan. Tussen de balken zijn wilgentenen gevlochten waaroverheen een specie van stro, koemest en leem. Het waren boerderijen voor de armere boeren. En die armere boeren moesten eens weten, dat je in 2022 waarschijnlijk een godsvermogen voor hun boerderij op tafel moet leggen om er in te mogen wonen!

Niet voor niets is Terstraten één van de meest geschilderde en getekende dorpsgezichten van Limburg. En waar is waar, zelfs de vogelhuisjes zijn in stijl!

Na even over een gewone weg te hebben gelopen, gewoon wil zeggen: één met asfalt, moet ik een smal pad inslaan waar ik een voetgangerssluisje moet passeren. Het is echt een super smal pad wat kriskras door het bosje slingert en de begroeiing mij aan alle kanten tegemoet komt. De muggen paraderen in grote hordes om mijn hoofd waarbij ik probeer ze met mijn boekje weg te slaan.  Ondertussen lipppen stijf op elkaar in de hoop dat er geen zwerm muggen mijn mond invliegen. Weer een moment dat je denkt, zoooooo blij met mijn lange broek. Ook  moet ik  veelal bukken om onder struiken door te gaan en mijzelf af en toe lospeuteren uit stekelstruiken, dan wel met armen in de lucht lopen om te zorgen dat ze niet door de brandnetels gaan. Ik voel de takken en grassprieten onder mijn broekspijpen tegen mijn onderbenen gaan en hoop stellig dat mijn huid de brandnetels bespaard blijft.

Ook hier moet ik stukken stijgen. Op een gegeven moment komt ik best hoog te lopen. Ik ben op een heel smal pad en zie rechts van mij een pittige afdaling. Behoorlijk stijl. Ik hoop maar dat er geen tegenligger komt. Zoiets als op een Frans één autobreed bergweggetje omhoog rijden en maar hopen dat er geen Franse boer heeft besloten met zijn tractor op diezelfde weg de berg af te rijden.

Na een paar slingerbochten krijg ik gelukkig weer stevige begroeiing naast het pad waardoor ik niet meer de diepte inkijk. Dat is ivm mijn hoogtevrees toch een stuk comfortabeler lopen over zo'n smal paadje. Ik vind mijzelf super stoer dat ik hier in mijn uppie loop!

Ik daal uiteindelijk weer en kom in vlak gebied terecht waar ik langs de Platsbeek loop over een oud kerkenpad. Het is het pad van de boze moeders. Toen ik het las dacht ik aan een heel oud spannend verhaal ver in onze geschiedenis. Maar het fenomeen boze moeders betreft hier een strijd van boze moeders tegen de uitbereiding van Maastricht airport. Wel met succes overigens.

Dan kom ik eindelijk Aalbeek in maar loop eigenlijk ook direct Aalbeek weer uit. Uit mijn hoofd weet ik dat het vanuit Aalbeek naar Strabeek een hele krappe vijf kilometer lopen is. 4.8, las ik ergens. Nou dat moet binnen een uur gepiept zijn lijkt mij.

Ik moet opnieuw een hekje door waarna ik in een weiland of plantsoen terechtkom waar een paar koeien heerlijk staan te grazen. Gelukkig staan ze wat op afstand. Koeien heb ik een zwak voor, maar om er pal naast te staan..., dat vind ik nou ook weer iets te veel van het goeie. Eenmaal het weiland uit ga ik opnieuw een zandweg op tussen akkers waarbij mijn uitzicht weer tot in den verre reikt. 

De route van vandaag is leuk en afwisselend. Het heeft echt van alles wat. Maar wat ik zo  heerlijk vind vandaag is dat je veelvuldig door wijde omgeving gaat met verzichten. Het geeft een ruimtelijk en vrij gevoel. Het gevoel dat de wind stevig door je brein blaast en alle stress, spanning, sores, zorgen en de rest van de waslijst eruit ramt. Het doet mij goed op dit moment een route als deze op mijn bordje te hebben. De emoties die mij in het eerste uur van deze route overvielen, borrelen nu in het laatste uur opnieuw op. Misschien dat het naderen van de finishstreep een bepaalde emotie losmaakt. Natuurlijk moet ik morgen nog, maar de kilometers tot de Pietersberg zijn bijna op vier handen te tellen. Ik ruik het eindpunt Vandaag is de klus bijna geklaard en straks zitten Luc en mijn schoonmoeder op mij te wachten. Ook dat geeft mij een bijzonder gevoel. Er is iemand die op mij wacht.  Er is bijna altijd wel iemand die op mij wacht, net als dat bij velen vaak iemand op iemand wacht. Werk, socializen, thuisfront... altijd wordt er ergens gewacht. Maar nu is het anders.  Er is iemand voor mij gekomen die op mij wacht. Hoe tof is dat?

En nee,  ik ben niet gespannen vandaag (althans, dat denk ik van mijzelf), ik voel mij niet verdrietig, niet slecht, of iets anders in de negatieve spiraal. Toch lopen de tranen out off the blue opnieuw voluit. In mijn uppie stevel ik al jankend voort. Ik huil niet van verdriet, ook niet van geluk, maar de overloop in mijn hoofd en lijf is groot. Ik loop gewoon even leeg.

Hier zijn, in het niets, een stipje te midden van de grote natuur waar de tijd stil staat, niemand iets van mij verlangd en niets er even toe doet, maakt dat er ruimte is om leeg te lopen. Niets in mij zegt dat ik  moeite moet doen het tegen te houden.

Mijn emmer stroomt vandaag even een stukje verder leeg. Eigenlijk hoop ik dat het heel erg leeg loopt! Maar of het genoeg is geweest dat is iets waar je meestal later pas achter komt.

Een dame op de fiets vraagt mij of ik hier bekend ben. Met dikke tranen op mijn wangen kijk ik haar aan. Ik denk even na en zeg dat ik niet van hier ben. Ze blijft mij even aankijken alsof ze niet goed weet wat ze moet zeggen.  " Irritant die Hooikoorts ... " zeg ik, terwijl ik mijn ene wang afdroog. Een soort van fisherman's  friend momentje...  Ze knikt en zegt dat ze zich afvroeg of ze ook rond kon fietsen hier. Ik kijk even om mij heen en geef een suggestie van wat ik denk hoe ze rond kan fietsen. Ze bedankt en trapt weer door. Ze is nog niet weg of Luc belt.

"We zijn er hoor! We zitten op het terras en oma aan de wijn. Ben je er al bijna?" 

Even ben ik kwijt waar ik loop. Het is tegen half vijf dus aan de hand van de tijd zeg ik Luc dat het wellicht een 30 a 40 minuten duurt voor ik in Valkenburg ben. Mits ik neerleg zie ik dat ik tussen Klein Haasdal en  Groot Haasdal loop. Het is dat ik de grote houtsculptuur van de haas zie staan waarna ik pas een bord ontdek. Maar die haas is een goede hint.

Inmiddels zie ik ook dat Ann mij een half uur geleden heeft geappt. "En ben je wandelen? Hopelijk niet alleen, maar indien wel, hoop dat je lekkere muziek hebt, veel opladers, en stopt voor lekkere hapjes en drankjes ..."  Te lief. Ik app haar vanavond wel even terug. Ik ben wel alleen, en ik wil haar eigenlijk graag vertellen dat ik oprecht blij ben dat ik toch alleen ben gegaan. Deze eenzame tocht, voelt alles behalve eenzaam. Het voelt goed en bovenal heb ik deze only the lonely tocht even heel hard nodig. Blijkt nu! 

Voor de kasteelhoeve moet ik inslaan waarna ik over een kort bospad kom gevolgd door weer een akker.

En dan kom ik bij het Ravensbosch uit. Ik zie aan het einde van de straat de ingang van het bos opdoemen. Een klein beetje moet ik slikken want het ziet er op afstand uit als een donkerbos. Het is bijna kwart voor vijf. Voorlopig blijft het nog even licht. In het bos lopen wanneer de schemer invalt vind ik wat minder aantrekkelijk.

Maar anderzijds weet ik ook dat het Ravensbosch niet al te groot is en het laatste stukje voor Strabeek. Wanneer ik aan de andere kant het bos uitkom ben ik zo goed als bij het eindpunt. Luc en Gemma zitten daar op mij te wachten. Dat voelt zo fijn dat ik vol goede moed en enthousiasme aan de laatste paar kilometers begin. Ondanks dat mijn voeten hier en daar wat pijntjes vertonen voel ik mij best fit.

Het hoofd is natuurlijk ook aardig leeggeraakt dus dat scheelt al veel bagage en maakt dat ik bijna vlieg😉

Van buitenaf lijkt het bos donkerder dan van binnenuit. Eenmaal in het bos valt het mee. Eigenlijk een gezellig en knus bos. Zeker wanneer er uiteindelijk een beekje aan mijn rechterkant loopt. Het loopt echt pal naast het wandelpad. Zij aan zij slingeren we het Ravensbosch door. Het is heel pittoresk. Bijna krijg ik het gevoel dat ik in een soort sprookjesbos aan het dwalen ben waar de elfjes straks tussen de bladeren verschijnen en op het water hun dansje gaan doen. Ik vergeet de tijd en de zere teentjes en geniet van de laatste meters.

Wanneer ik het Ravensbosch uitkom moet ik een klein pad langs een plantsoen volgen waarna ik langs een autoweg een soort van grindpad moet blijven volgen. Het brengt mij onder de spoorbrug door naar de hoofdverkeersweg waarna ik op het eindpunt  in Strabeek aan ben aangekomen.

Een paar wandelaars voor mij die ook overduidelijk het Pieterpad lopen, wandelen door. Ik ga er vanuit dat ze richting centrum gaan dus als ik hun volg kom ik vast bij Luc uit.  Op een bord zie ik inderdaad centrum staan. Goede richting dus. Tijd en meters verstrijken, maar ik blijf maar lopen. Noch het centrum noch een leuk terras met daarop Luc en mijn schoonmoeder komt in mijn vizier. Na een minuut of tien bel ik toch maar Luc. Mijn live locatie had ik een uur terug al naar hem gestuurd dus hij ziet waar ik ben. Luc neemt op en roept gelijk, "Ik loop nu naar je toe. We zijn 200 meter van elkaar." Oh, wat heerlijk want ik ben toe aan drinken en iets te eten. Op mijn teller zie ik dat ik de 22 kilometer ruimschoots voorbij ben.  

Luc blijft maar dingen noemen die hij ziet en ik nu  ook zou moeten zien. Maar van alles wat hij noemt zie ik niets. "Waar zit je dan?"  Vraag ik.  

"Ja we zitten nu echt vlak bij elkaar. We zijn 200 meter van elkaar vandaan."   Ja maar Luc, dat zei je 600 meter geleden ook.  "Nee echt, gewoon rechtdoor blijven lopen."

Ik loop door en door en door. Uiteindelijk stopt Luc ook met praten want alles wat hij roept als herkenningspunt is voor mij abracadabra. Inmiddels ben ik 1.5 kilometer verder.  Waar ben je Luc?

"Ja vlakbij. 200 meter van jou vandaan."  Ja maar Luc, dat zei je 1.5 km terug ook😂. Ik loop en loop en loop en eindelijk na bijna drie kilometer, volgens Luc 200 meter, zie ik Luc. Ik krijg een dikke kus en samen lopen we terug naar het terras waar Gemma zit te wachten, (nog) ruim een kilometer verder. 

Als klapper op de vuurpijl moest ik dus nog even Valkenburg over dwars doorsteken. Inschattingsfoutje... geeft niets, niets aan te doen, that's live!

Met 27 kilometer op de teller, strijk ik bij Gemma en Luc neer op het terras in het mooie Valkenburg. Bestel een heerlijke carpaccio en ruim water om vocht aan te vullen. De wijn nemen we vanavond wel.

Blij en voldaan en toch ook wel een beetje trots sluit ik deze tocht voor vandaag af. Het was een prachtige route. Zoals elke route was het ook vandaag een bewustwording van de mooie natuur en de rijkdom waarin we leven. Maar vooral was het vandaag  een enorme bewustwording van wat en wie ik ben, en met name,   wat ik er mee moet. Voor de 25e keer mocht mijn knop weer even uit. Dit keer echt helemaal alleen met me myself and I. In mijn niet profi broek met glitters van de Zara en mijn Kopenhagen hardrockshirt. Want ook dat is wie ik werkelijk ben. 

Vanavond lekker met Luc Maastricht in dus de knop uit blijft vandaag ook  uit. We gaan alvast de overwinning van de eindstreep voor morgen vieren. Slechts 17 kilometer te gaan en dan is het echt klaar.