Hoezo gaan wandelen?

Wandelen…, voor sommigen, een enkeling of misschien wel velen…, klinkt wandelen als oud-bollig, … bewegen voor de minder sportievelingen, … als je niets kan dan MAAR wandelen…

Nou…, alles behalve dat. Vroeger A-sportief, nu super sportief. Ik zwem, ik roei, ik ren…en … ik wandel. Alles vind ik leuk en bij alle beweging die ik doe voel ik mijn lijf blij worden. Lekker sporten en daarna genieten van dat ongekende gevoel dat je nuttig en gezond bezig bent geweest. Een enorme voldoening.

Wie, de bewegende mens onder ons,  kent dat gevoel niet?

Ik zal zeggen, van alles wat ik doe geeft een pittige wandeling vaak het beste gevoel. Maar wel echt wandelen! We hebben het hier niet over slenteren cq bejaardenpas... Nee, stevig de pas erin. Zes kilometer per uur minimaal. Tegen jezelf strijden om misschien nog wel die zeven kilometer per uur te halen. Door steden, door bos, langs wateren, door alle soorten natuur.

Stijve kuiten, loopneus, rode wangen, door de war gewaaide haren, de stress achter een voorbijgelopen boom te hebben geplakt en een geest die voelt dat ie weer ruimte heeft gekregen, en openstaat voor nieuwe inzichten en nieuwe uitdagingen. Uitdagingen die je vanmorgen nog niet zag zitten, waar je misschien nog niet eens aan dacht, maar waarvan je nu zegt “kom maar op!

**

Ik werd gepakt door het wandelen, puur bij toeval. Een vriendin met slijtages in  diverse gewrichten zei”, “ja wandelen mag ik dan nog wel, maar ja…”

Nou? zei ik. Wat let je? Ik wandel wel met je mee. Prima alternatieve training naast het hardlopen. Ik doe het met liefde.

En zo kwam het!

Samen op dinsdagochtend voor De Tuinen aan de Kralingse Plas. We liepen de eerste keer bijna vijf kilometer.  Het terras oplopend om af te sluiten met een bak koffie was dat een moment van, “Jo, so, woh, jee, echt waar?, vijijijijijijijf kilometer, wow hé, goed man, wat zijn we goeoeoeoeod, vaker doen, bla bla bla. “

Met haperingen in het wekelijks structureel onderhouden van onze wandelsessies bleven we elkaar toch aan de jas trekken. Drie weken ging het goed en dan was er altijd wel weer één die het wekelijks wandeluurtje vergat. Indien niet vergeten dan was het te druk, pijntje, ladiesklaaglied enzovoort, maar de week erna of soms twee week daarna werd het toch weer opgepakt.

Die bijna vijf kilometer werd vijfenhalf, werd zes, werd acht, werd negen, werd elf terwijl ondertussen de driewekelijkse vergeetbeurten, (onzin)pijntjes, te druk, niet relevante (on)nodige kinderhulp aan onze zonen enzovoort steeds vaker uitbleef en we meer en meer op onze wandelochtend gefocust waren. En lukte het de dinsdagochtend niet…, dan werd er gelijk een alternatieve datum gezocht. Echt goed bezig!

Allebei aan een nieuwe opleiding begonnen, zij verstrikt geraakt in een verbouwing, opstart van haar eigen praktijk, ik gestart met training naar de Rotterdam marathon. Toekomst plannen voor ook een eigen praktijk, onze sores binnen ons mannengezin… het wandeluurtje werd niet alleen een lichamelijk conditioneel-opbouwend ding, het werd ook ons sparmomentje. Alles werd besproken, overlegd, gebrainstormd, stress werd uitgesproken en oplossingen voor van alles werden gezocht. Er werd gelachen, gehuild, en alles ertussen in. Alle ingrediënten voor een intense vriendschap kwamen ongemerkt bovendrijven. Nu pas, tijdens al die wandeluurtjes, terwijl we elkaar al veel langer kenden leerden wij elkaar nu pas echt goed kennen. Ondertussen werd ons wandelgebied uitgebreid en daarmee ons kilometergehalte ook. Na het lopen van de halve marathon van Leiden hadden we niet alleen een mijlpaal bereikt, maar smaakte dit zeker naar meer.  Of dat het wandelen betreft of de groeiende vriendschap...? Beide denk ik. Friends for life. Dat durf ik wel te stellen. Het wandelen is ons dingetje en dat zal het zeker blijven.

Wij vonden, en vinden nog steeds, dat we het avontuur verder moeten gaan ontdekken en dat gaan we zeker doen