Wanneer wij denken aan minimaal een wild zwijn, blijkt het slechts een veldmuisje.

Donderdag 20 mei 2021...

Op het gezellige terras van De Klep hebben we ons heerlijk maaltje genuttigd. We zitten nog even uit te buiken. ’T Is echt heel gezellig hier en we genieten er vol van. Zo tof om weer op een terras tussen de mensen te kunnen zijn en te genieten van het bewegende leven om je heen. Het is rond zessen. Okej, wat gaan we doen? Auto halen om terug naar het thuisfront te keren? Of stappen we nog een stukje door.

Met de vol gegeten buik hebben we allebei behoefte om nog wat stappen te zetten.  Kunnen we het samen geknede breisel wat nu  als een baksteen in onze maag ligt te klotsen op weg helpen met verteren. Wandelen doet dat beter dan zitten in trein en auto. Fijn. Keuze gemaakt. We gaan op wandeltocht en pakken de eerste paar kilometers van etappe 22 vast mee.

Etappe 22 Venlo - Swalmen 23 kilometer

(in twee delen gelopen. Deel 1 20 mei, deel 2 op 30 mei)

We besluiten richting Tegelen te lopen. Logistiek gezien kunnen we vandaaruit makkelijk en snel bij de auto komen. Om zes uur wandelen we weer door de straten van Venlo. Voor het station staat een verschrikkelijk standbeeld. Zo lelijk dat ik het echt op de foto wil hebben.

We steken het zebrapad over, lopen voor het station langs en moeten een lange brede laan volgen. De Kaldenkerkerweg. Het zonnetje gaat inmiddels achter de wolken waardoor het frisser wordt. Op zich prima, we hoeven zeker geen kou te lijden, maar worden wel geacht door te blijven stappen willen we warm blijven. Goede stok achter de deur!  Na een kilometer of twee buigen we af en moeten we een soort parallel weg nemen, de vierpaadjes. We komen in een mooie luxe villawijk terecht. Het ene huis nog groter en statiger dan het andere. De villawijk ligt op en tegen heuvels waardoor enkele huizen echt hoog staan. Een beetje wat je tijdens vakanties ziet. Huizen op de top van een heuvel die vanuit het lager gelegen gazon middels een smalle steile lange trap te bereiken zijn.  De lanen waarop we lopen lijken een soort geul. Aan de linker hand kijken we tegen een hoge stuwwand vol bomen aan,  de andere kant  heuvels met op de top een giga huis. We lopen dus echt een beetje in de diepte, maar het is echt mooi. We vragen ons af hoeveel het huis zou kosten wanneer je heuvel en huis oppakt en in Rotterdam neerzet. Wellicht is het dan onbetaalbaar.

Kenmerkend voor het zuiden zijn de plekjes waarop een klein kapelletje of een Kruis met Christus staat. Dat we ons in een omgeving bevinden die overwegend katholiek is, is goed voelbaar. Ook hier, midden in de villawijk is er een plekje om te bidden of te eren. Aan de verse bloemen en de brandende kaarsjes is te zien dat de plek ook daadwerkelijk veel bezocht wordt.

Wanneer we de woonwijk uitlopen komen we eindelijk het blauwe bord van Venlo tegen. Alleen hier met een rode streep. We lopen de plaats immers uit. Terwijl ik het bord zie realiseer ik mij dat we helemaal geen bord tegen zijn gekomen toen we Venlo inliepen.

“Ach weet je wat? Dan schieten we toch een foto van beide kanten. Hebben we Venlo uit, en Venlo in!” oppert Louise.  Why not!

Enkele meters later moeten we (weer) door een klaphek en lopen we de Jammerdaalsche Heide op.

Jammerdal, of op z’n Venloos Joamerdal, is een wijk tussen Venlo en Tegelen. Het is inmiddels natuurgebied geworden waardoor de bewoners alleen nog in de gebieden “onderste molen” en “bovenste molen” wonen. Die namen zijn weer afgeleid van de in vroegere tijden aanwezige watermolens.

Het is prachtig. Enorm heuvelachtig, veel stuifzand gebied met in het dal een water. Ook hier waan je je weer in het buitenland. Dit is de tweeëntwintigste etappe. Van de zessentwintig moet ik er nog zes (Millingen – Groesbeek ligt in het midden nog te wachten!). En nog steeds na al die etappes wordt ik keer op keer verrast door de schoonheid van de Nederlandse natuur.

In het dal lopen we al langs het water waar twee hoentjes zwemmen. Louise doet haar best om met schijnbewegingen alsof ze brood voert de hoentjes te lokken. Ik lach haar uit. Maar verrek, de hoentjes komen toch haar kant op gezwommen. Ze had ergens gelezen dat eenden en hoentjes de beweging van eten voeren herkennen. Je kan ze dus goed voor de gek houden. Maar wel een beetje gemeen natuurlijk!

Via een grote bocht klimmen we de enorme heuvel omhoog. Bij elke stap verder omhoog wordt  het uitzicht mooier. Halverwege komen we wat spelende kinderen tegen. Als je als kind hier onderaan de heuvel woont is het natuurlijk fantastisch om hier einde van de dag nog  te kunnen bonjouren en ravotten. Geweldig!

Er loopt hier nog een enkeling  rond die net als ons van bovenaf de heuvel even blijft staan of erbij gaat zitten om van het prachtige en rustgevende uitzicht te genieten. Het is half zeven in de avond. Als we hier rond het middaguur zouden zijn dan hadden we zeker van de gelegenheid gebruik gemaakt om hier neer te strijken en van onze lunch te genieten. Maar aangezien de avond invalt en we vanuit Tegelen ook nog terug naar Rotjeknor moeten zijn we genoodzaakt toch een beetje door te lopen. Het zen- en genotsmomentje  houden we nu dus even wat kort.

Vanaf de heuveltop lopen we gelijk bosachtig gebied in. We zien het klaphek waar we doorheen moeten maar zien ook een groot bord wat onze nieuwsgierigheid wekt. Het blijkt dat we op een prehistorische grafheuvel staan uit de vroege IJzertijd ca 500 tot 800 voor Christus. Er zijn nu zeven grafheuvels maar men denkt dat de begraafplaats groter moet zijn geweest.

De bevolking hier bestond uit boerengezinnen die hun doden cremeerden en in urnen deed. De urnen werden hier begraven waaroverheen ze een heuvel van zand strooiden.

Tussen de grafheuvels ligt één vorstengraf. Helaas is deze grafheuvel in het verleden al leeggeroofd, men gaf de doden waardevolle zaken mee. Voer voor rovers natuurlijk! Maar tot dusver is dit het enige vorstengraf uit de prehistorie wat intact is gebleven. Wel bijzonder!

Waar de naam “Jammerdal” een afgeleide van is, daarover doen verschillende verhalen cq mythes de ronde.

Eén verhaal zegt dat de naam voortkomt vanuit de gevolgen van een bloederige veldslag in de Romeinse tijd. 54 voor Christus. Het veertiende legioen van Julius Caesar werd na de belofte van de vrije aftocht vernietigd door de Eburonen, een volksstam die leefde tussen Maas en Rijn.

Een ander verhaal is dat er  iemand jammerlijk verongelukt zou zijn tijdens het graven van een put.

Ergens heb ik gelezen dat bewoners uit de omgeving van het Jammerdal deze naam aan het dal hebben gegeven omdat ze geesten horen jammeren.

Tja, dus wat is het nou. Er liggen diverse grafheuvels, er heeft een veldslag plaatsgevonden… aan  rondzwervende oude zielen geen gebrek.  Eigenlijk ben ik wel blij dat we hier rondlopen terwijl het nog licht is!!

We wandelen verder en gaan van de Jammerdaalse Heide over in Wandelpark Tegelen. Het ligt allebei tegen elkaar aan. Wellicht hoort het gewoon bij elkaar alleen heet de rechterkant Jammedaalsche Heide en de linkerkant Wandelpark Tegelen.

We lopen een klein stukje langs vlak gebied met akkers waarna we opnieuw over een mooie laan komen te lopen. We zijn druk aan de klets waardoor we in de eerste instantie niet helemaal doorhebben dat we langs een onnoemlijk groot voormalig klooster lopen. Uitzinnig groot! De Emmausgroep zit erin gevestigd. Echt veel meer dan dat komen we niet te weten. Het ziet er verder uitgestorven uit.

We moeten de weg overstekken en door een akker heen. We vermoeden dat er wortels verbouwd worden. Louise kan het niet nalaten er toch één uit te trekken, en ja hoor, een wortel! Overduidelijk nog niet volgroeid maar Louise is blij als een kind met haar zelf getrokken miniwortel.

Nadat we de akker aan de andere kant weer aflopen gaan we omhoog een brug over die ons over de A74 brengt. Eenmaal bovenop zien we het bord “Nederland” en beseffen we dat we op de grens met Duitsland staan. Het bord Duitsland zien we aan de andere kant niet dus we maken op dat we net in het stukje niemandsland staan. Ook best een bijzondere ervaring.

We dalen af naar de voet van de brug om ons laatste stukje van vandaag uit te wandelen. We hadden besloten om tot half acht door te lopen en proberen tot Tegelen te komen. Precies goed ingeschat want het is tegen half acht en we zijn bijna in Tegelen. Onderaan de brug komen we weer een bidplaats tegen met een groot kruis waaraan Christus is genageld. Tegenover de heilige plek moeten we de weg naar Tegelen centrum inslaan. Ook deze straat heet Kaldenkerkerweg. Toeval? We begonnen op de Kaldenkerkerweg in Venlo en eindigen op de Kaldenkerweg in Tegelen.

De eerste vijf kilometer van etappe tweeëntwintig hebben we gelopen. Was lekker even zo’n avondwandeling die we nog net  meepikken voor we richting huis gaan. Hopelijk snel weer een gaatje in de agenda om deze route te kunnen hervatten. Voor nu gaan we, na onze éénendertig kilometer vandaag, eerst eens lekker nagenieten.

Zondag 30 mei 2021

2e deel etappe 22 Tegelen - Swalmen ca 17 kilometer

Louise moet voor pivézaken vanavond in Limburg zijn. Laten we gebruik maken van de situatie en het resterende gedeelte van etappe 22 uitlopen. Geen wekker om zes uur in de ochtend vandaag, het is zondag dus ietsje later! Tussen half acht en acht uur afspreken vinden wij prima. Vandaag is het Louise die zich verslaapt en in allerijl belt of het ook half negen mag. Prima. Ook goed. Uiteindelijk tijdstip van vertrekt: 8.45 uur!

Onderweg besluiten we de auto in Roermond te zetten. We moeten ongeveer 17 kilometer. Maar stel dat we toch nog een paar extra kilometers erbij willen trekken, dan is Roermond een prima plaats. Plus het feit dat we daar gezellig het terras op kunnen. Maar laten we eerst maar eens in Tegelen komen en naar Swalmen lopen.

We nemen het Arriva lijntje tussen Nijmegen en Roermond die ik inmiddels wel kan dromen. Een kwartier later staan we in Tegelen en lopen de weg terug zoals we die tien dagen geleden  heen zijn gelopen. Dan zien we een kerktoren uitsteken. Daar is vast een gezellige dorpskern, laten we via de kerk teruglopen, besluiten we. Hoe sfeervol kan het zijn?  De dorpskern zag er mensloos uit, bestond uit enkele jaren 70 huizen, een paar bomen, en een kerk die in bezit is genomen door keten "Anytime fitness" 

Pff, daarvoor omgelopen. We steken gelijk het plein over en komen een sterveling tegen. We vragen de man of we in de buurt koffie kunnen halen. "Nee nee, hier niet hoor. Voor twaalf uur wordt er hier geen koffie geschonken." Ow, okej. Is er een supermarkt open dan?  "Nee geen supermarkt hoor. Dat mag allemaal niet open he." Ow okej, is het hier zo streng dan?    "Jaa met die Corona. Nee er is echt geen koffie. Mag voor twaalf uur niet!"

50 meter verder gaan we een hoek om en voila... een dorpskroeg die open is met een groot bord "Koffie en gebak".  Zo daar gaan we dus even naar binnen. Ondertussen loopt ook de sterveling achter ons. "Oh toch koffie. Wat een geluk!"

De kroeg heeft een biljart/pool zaal waar al een enkeling aan een potje poolen is geslagen. Wij bestellen koffie, duiken het toilet in en vervolgens het kleine terrasje op. Terwijl wij gaan zitten stroomt het terrasje vol met inboorlingen die klakkeloos bij ons en anderen aan de tafel gaan zitten en in dialect met elkaar beginnen te lullen. Niets coronaregels, gewoon zitten, bier erbij, sjaggie draaien en de rest van de zondag blijven we hier zitten. We kijken onze ogen uit. De ene bierbuik is nog groter dan de andere. Het is een gewaarwording voor ons. Na de koffie besluiten we snel door te gaan. We zeggen gedag en gaan op pad.

We wandelen de weg van tien dagen geleden precies omgekeerd en komen uit bij het Kruis met daaraan Christus genageld. Hier moeten we de etappe hervatten. Even weer de zoekmodus..., maar al snel zien wij diverse wandelaars aankomen met het welbekende Pieterpadgidsje in de handen. We volgen gewoon. We passeren een klaphek en komen gelijk in een glooiend groengebied, wat ooit een vuilstort geweest moet zijn. 

In ons binnenste doemt het ultieme vakantiegevoel acuut op. Naast de omgeving draagt de felle zon hier zeker ook haar steentje aan bij. We besluiten, en wel midden op het pad, om onze lange broek te wisselen voor een korte broek. Louise staat net ongegeneerd in haar onderbroek wanneer er wandelaars aankomen. Zonder blikken of blozen zeggen we gedag waarop zij melden, "wij hebben niets gezien hoor".  De blote benen is een heuse verademing!

We wandelen de vlakte over en komen in het natuurgebied "Holtmuhle" terecht. Het gebied meet 129 hectare. Geliefd bij wandelaars. Vandaag is het sowieso druk met Pieterpadders. Maar mensen uit de omgeving klagen sowieso wat betreft de drukte. Het natuurgebied wordt dagelijks door ca 200 recreanten bewandeld ed. Het verstoord de rust en er blijft veel zwerfvuil achter. Wanneer ik daar over nadenk, ook al loop ik hier nu zelf, dan hebben de bewoners wel een punt. Louise en ik zien, ook op andere etappes, hoe een deel van de mensen echt  slordig en respectloos met de natuur omgaat. Wij blijven ons daar over verbazen. Wat wij inmiddels onderweg op de grond en tussen bossen en bomen hebben aangetroffen is echt schandalig. Maar het zal een moeilijk discussiepunt blijven omdat je mensen dergelijke plaatsen ook niet wil ontnemen. De vraag is, "Hoe voed je die onbehouwen en respectloze mensen op?" Ik heb geen idee!

We lopen langs stuikgewas waar door de stuiken heen blauwwater is te zien. Het betreft een recreatievisgebied. Ik voelde mij even in Kroatië bij de Plitvic meren waar je ook door de stuiken heen het blauwe water kan aanschouwen. Op de foto is het eigenlijk niet heel goed te zien maar ik doe toch een poging.

 Aangezien de zon echt fel is, is het heerlijk om hier onder de bomen door te wandelen. Lekker beschut en af en toe toch een lichte bries die ons door de bladeren heen bereikt zodat we wat verkoeling hebben. Goed uit te houden zo!

Binnen Holtmuhle ligt de overgang van het midden terras van de Maas naar het hoge terras van de maas. Om die reden kom je hier ook veel steilwanden tegen. Door de afwisseling van warmte tijden en koude-/ijstijden in de afgelopen 3 miljoen en nog wat jaar, zijn er 31 terras niveaus in het Maasdal. De jongste is ca 40 meter boven NAP de oudste is ca 220 meter boven NAP. Ook lezen we op een informatiebord over dieren die in Holtmuhle hebben geleefd. We zien oa apen die  lang lang lang geleden hier geleefd hebben. Terwijl wij verder lopen ontstaat er een gesprek over het klimaat. Hoe is het hier geweest aangezien er dieren hebben geleefd die enkel in tropische landen voorkomen. Ooit hebben wij hier ook een tropisch klimaat gehad. En dan krijg je de discussie: klimaat. 

Dat we door onze leefwijze schade aan de aardbol en klimaat aanrichtingen, daar geloven wij allebei in. Maar in hoeverre is Nederland overdreven bezig en buiten de realiteit gestapt? Want ja, de aarde warmt op, het klimaat veranderd. Maar hoe vaak in de afgelopen miljoenen jaren is het klimaat veranderd van tropisch naar ijskoud en weer andersom? Diverse malen. Klimaatveranderingen vinden al miljoenen jaren plaats. Moeten we dan niet een middenweg vinden als het gaat om oplossingen? Want is het niet een combinatie van? Onze (foute) leefwijze wat je wel in de hand hebt en een natuurlijk fenomeen wat je niet  in de hand hebt? Is het fair om de mensheid de volle schuld te geven van de veranderingen? Gelukkig gaat de wandeling over een lange weg... tijd genoeg om onze ideeën en gedachten te bespreken!

We lezen op een informatiebord dat Holtmuhle een oud gebied is waar veel groeves liggen. Slechts één ervan is nog in gebruik. 

We moeten langs de grenspalen lopen en aan de Nederlandse kant blijven. We houden de nummers in de gaten. Echter zien we door de bomen heen een veld met prachtig gele bloemen opdoemen. We gaan toch even Duits grondgebied op om foto's te nemen, wandelen in Duitsland verder parallel aan de Nederlandse weg en kruipen op tijd weer tussen de bomen door het Nederlands grondgebied op. We lopen echt bovenop de grens.

Bij grenspaal 439 moeten we aan de Duitse kant gaan lopen. Alsmaar rechtdoor tot we bij een café komen die we rechts moeten houden. Het is een gebied waar geen gebouwen te vinden zijn dus een café in de gaten houden moet lukken.

We komen inderdaad bij het café uit waar aan de ene kant een autoparkeerplaats is en aan de andere kant een paardenparkeerplaats. Het terras zit vol. Vermoedelijk met wandelaars en ruiters. Het is een gemoedelijk stukje. Maar aangezien het terras vol zit besluiten wij gewoon door te lopen. 

Echter hebben wij niet in de gaten dat we, terwijl we aankwamen het café rechts hadden, maar toen we doorliepen het café links hadden. We maken een flinke daling en bijna in de bocht beneden vraag ik of Louise misschien een rood-wit markering heeft gezien. Een man komt bij ons staan en vraagt of we hulp nodig hebben. Maar hij weet het eigenlijk ook niet. We lopen toch maar terug de weg omhoog en beseffen dan dat we het café rechts hadden moeten houden. Een andere wandelaar liep ook te puzzelen en samen met ons slaan we het goede pad in met "rechts" van ons het café.

Het is een bijzonder pad. Het is mooi, het is knus, het is goed vertoeven door de beschutting die het ons biedt met de felle zon aan de hemel. Maar de paden zijn ook smal en de afgronden naast de paden zijn best steil. Hier zie je dus heel goed de steile wanden van het Maasterras. Voor mountainbikers een prachtgebied!

De man die ook aan het puzzelen was heeft eenzelfde tempo als wij. Ondanks de smalle en steile paden met veel boomstronken waarvoor je uit moet kijken, houd ook hij stevig de pas erin.  Het is relaxt. De route is vooral natuurgebied waardoor je minder waakzaam bent op dingen die je wil bezichtigen. We kletsen er dus een behoorlijk eind op los en volgen gewoon het pad. Af en toe gaat er even een wijsvingertje omhoog met de kreet "Hej, volgen we nog de rood-wit tekens?"  Maar het lijkt tot zover nog redelijk goed te gaan.

We komen uiteindelijk op een soort (zand)plein. Er staat een schuilhut die volledig vol gekladderd is. Op zich is het idee wel leuk dat iedereen die langskomt op deze plek een boodschap achterlaat. Alleen die ongelooflijke malloten die het weer nodig achten om kreten als "Fuck you, en shitzooi" met koeienletters op de hut te schrijven vind ik dan weer zo verschrikkelijk. Het blijft fascinerend hoe een bepaalde groep mensen binnen onze samenleving  zo veel moeite heeft met normen en waarden. Kennelijk lukt het niet zich deze normen en waarden aan te leren. Natuurlijk krijg je van huis uit veel mee. En dat vormt je zeker. Maar wat ze je in huis niet hebben kunnen leren, kan je buitenshuis alsnog bestuderen. En wie weet pik je er wat van op! Het hele leven is immers een leerproces!

We gaan door over de steile smalle paden met soms echt diepe afgronden naast ons. Uiteindelijk blijven we een flink stuk dalen. Wanneer we beneden aankomen lopen we eigenlijk een typisch Hollands plaatje in. Echt zo apart. We lopen de Duitse steilhelling af, komen precies op de grens Duitsland - Nederland te staan. En het eerste wat we weer van Nederland zien is ... Nederlands! Een wei met koeien!

We moeten een haakse bocht naar links maken. Rechts hebben we de Nederlandse akkers en weilanden, links hebben wij de Duitse steilwanden. Louise en ik lopen zigzaggend over de weg. Okej, ik ben ff naar Duitsland, ben zo weer terug. Hej, ik ben er weer hoor, terug op Nederlandse bodem... blijft leuk. Zelfs een foto waarbij we allebei in een ander land staan moet genomen worden.

Ik sta in Nederland. Louise in Duitsland. Hoe maf!

Een stukje verderop komen we twee grenspalen tegen. Een nieuwe, en een oude. En die oude is heel erg oud. De nieuwe, stamt uit 1818 (wat je nieuw noemt, hihihi). Maar de oude steen wordt voor het eerst op een kaart uit 1690 aangegeven maar vermoedelijk is de grenssteen nog ouder. Het markeerde grens tussen hertogdom Gelre (1339 - 1675. Deel oosten Nederland en neder Rijn) en herzogtum Jüllik (va 1356 Deel tussen Maas en Rijn)

We lezen dat we café "de Grens" naderen. We besluiten daar een lunch te nemen. Al snel lopen we langs een heel druk terras. Dit moet het zijn. Bedenken we. Dorstig rennen we het hek door en bemachtigen een tafeltje. Het terras is omringd door trampolines, glijbanen, een helikopter waar je in kan klimmen enzovoort. Het is een kabaal van jewelste met alleen maar gillende kinderen. We zien de een na de andere ouder een kind op een speelattribuut dumpen waarna vader/moeder 'm nokt.

We nuttigen ons drankje en wachten op onze uitsmijter. Rustig  kijken we om ons heen en komen tot de conclusie dat we letterlijk tussen friet en frikadellen etende tokkies zitten. Hoe kan dat? Totaal geen fietsers- en wandelaarspubliek, wat we eigenlijk wel hadden verwacht.

Tijdens onze visuele toer worden we  onderbroken door de ober die onze uitsmijters voorzet. We laten de tokkies los en de lunch ons uitermate goed smaken.

Wanneer we weglopen komen we er achter dat enkele meters verder café de grens staat en er nog twee normale accommodaties in de buurt waren waar alle wandelaars en fietsers hun lunch pakken. We hebben in de gauwigheid het verkeerde terras genomen. Niettemin heeft het ons super goed gesmaakt en moeten we er wel een beetje om lachen.

We moeten bij café De witte Stein een pad nemen. Het Prinsenpad. Ook hier lopen we precies op de Duitse grens. Het is een druk punt. Veel fietser en heel veel wandelaars. Een ware optocht! De meesten met het befaamde Pieterpadgisje.

Doordat we ook hier exact op de grens lopen weet je nooit precies of je nu in Duitsland of in Nederland bent. Rechts is het Nederland waar we akkerbouw en weilanden zien. Links is Duitsland waar we bebossing aanschouwen. 

Uiteindelijk moeten we linksaf een wildrooster over en, volgens mij, lopen we dus weer Duitsland in. Het is een goede route wat betreft vandaag. Het is echt warm en de zon is mega fel. We hebben veel bos waardoor we veelal in de koelte lopen. Echt heerlijk. Vandaag op open vlaktes lopen zal zeker geen pretje zijn, vermoed ik. Blij dat het, door puur geluk, zo samenvalt. We komen uiteindelijk op een lange zandweg die we af moeten lopen. Toch nog een beetje in de volle zon. Maar op veel stukken kunnen we toch de schaduw van de bomen pakken.

We komen op een kruispunt uit waar mensen op een bankje zitten, en mensen met een kaart van deze PP etappe staan. Ze overleggen met elkaar. Wij staan op het kruispunt even te kijken hoe we de route moeten vervolgen. Wanneer de mensen op het bankje "musst du auch nach Swalmen gehen" roepen, begrijp ik dat de wandelaars even kwijt zijn waar ze heen moeten en het aan de Duitsers hebben gevraagd. Met een wuivende beweging gebaard de (dikke) Duitser ons dat we rechtdoor langs de slagboom moeten.  We bedanken hem en wandelen de weg die hij wijst. De wandelaars volgen ons. Voor ons treffen we opnieuw een optocht van Pieterpadders aan. Het tempo wat wij erin hebben zorgt ervoor dat we ze stuk voor stuk inhalen en na verloop van tijd hebben we de hele riedel Pieterpadders ver achter ons liggen. Onderweg treffen we  wachtposten aan van waaruit, denken wij, door de boswachter dieren worden gespot. Uiteraard willen we een foto van onszelf op dat ding. Met mijn hoogtevrees lukt het half het trapje op te gaan. Louise is stoer genoeg om het plateau op te klimmen!

Later op de route komen we meer uitkijk/wachttorens tegen met daarop bordjes "verboten".  Gelukkig bij de eerste toren niet gesnapt!

Het is een heerlijk bos waar we doorheen banjeren. Door alle wandelaars ver achter ons te hebben lopen we hier eenzaam en alleen. Heerlijk rustig. We horen veelvuldig geritsel in de bosjes en hopen een beest te spotten. Maar verder dan veldmuisjes, vogels en torren komen we helaas niet. Weer zitten we volop in de praatmodus waardoor we er geen erg in hebben of we nog wel de markering volgen. Ik zie ze niet meer. Ook de beschrijving in het boekje wordt ik geen wijs meer uit. Sterker nog, het boekje blijk ik eeuwen geleden al te hebben dichtgeslagen waarna we maar klakkeloos zijn blijven lopen. Ik start route.nl op en zie dat we van de route zijn. Al betwijfel ik of route.nl synchroon loopt aan de originele route. Toch volgen we de blauwe lijn om terug op de echter route te komen. We moeten flink klimmen om op een pad te komen die, zo blijkt uiteindelijk, parallel loopt aan de originele route. Alleen ligt de originele route zover beneden dat we niet door de bush bush willen klauteren om op het pad te lopen. We volgen dus de hoger gelegen parallel weg. Wel lopen we in de volle zon en achter ons een eenzame man in roze shirt. Louise besluit daarom een vette stok, zeg halve boomstam, mee te zeulen voor het geval de eenzame man twee stoere wijven aan gaat vallen 😄. You never know. Na mijn eenzame etappe Vierlingsbeek - Swolgen...

Wanneer we op een normale weg uitkomen, die ook tot de originele route behoort, zijn we echt  blij. Ondanks we van de route af waren hebben we geen tijd verloren omdat we parallel aan de route zijn blijven lopen. Maar het was warm, afgelegen en in die zin onzeker dat we niet wisten of er wel zijpaadjes kwamen om weer op de route te kunnen komen. 

We passeren een restaurantje. Het lijkt een miniatuurdorpje waar we doorheen lopen. Het is slechts een handje vol gebouwtjes. Een wegbewijzering met de mededeling dat de Sint Pietersberg nog 86 kilometer is! Ja ja , ik ben over de helft. Ik ben ruim over de helft. Vrijwel op drie kwart (etappe 17 van 20 kilometer) ligt nog steeds te wachten. Voor mij is het dus nog 106 kilometer) We steken de weg over en komen weer in bos terecht.

Heerlijk tussen de koelte van bomen en struiken. Ook hier staan we weer met grote regelmaat met onze snufferd boven het struikgewas op zoek naar beesten die we horen ritselen. Elke keer wanneer wij toch denken aan minimaal een wild zwijn blijkt het slechts een veldmuisje of een merel te zijn. Niet te geloven hoeveel lawaai de kleine diertjes kunnen maken. Alsof er een walrus in de struiken ligt.

 Terwijl we kris kras door het heerlijke bos zwieren horen we voor ons een enorm geplons. Er moet dus water in de buurt zijn. Dan zien we tussen de bomen en struiken een prachtig water liggen. Er zitten mensen in volledige relax stand en een hond is druk stokken uit het water aan het vissen. Hij krijgt er geen genoeg van en heeft de dag van zijn leven.  Hij springt af en aan van de kant het water weer in. Het is een idyllisch plekje. Prachtig.

Ondertussen komen ons twee wandelaarsters achterop gelopen. Wij waren hun heel in het begin tegengekomen. Nu vlak voor einde etappe treffen we hun weer. We dubben even met elkaar welk pad we op de splitsing moeten nemen. We gokken gelukkig allemaal op het goede pad.

We naderen het einde van het bos en komen via een klaphek in een veld terecht. Het brengt ons naar een bruggetje waar we eigenlijk niet overheen moeten maar langsheen. Toch klim ik er even op om het stromende water op de foto te zetten. Het is echt een lieflijk stukje. Rechts van het bruggetje moeten we het pad richting Swalmen verder volgen

Er volgt een stukje route wat afwisselend bos cq parkachtig is met deels al weer stukken bewoonde wereld. Het is een stuk route waarbij je aan je kilometerstand ziet dat je er eigenlijk zo ongeveer moet zijn en je op begint te letten of het bekende blauwe plaatsnamen bord ergens staat. Echter het bord Swalmen komen we niet tegen. Maar eenmaal de rustige natuur uitkomend waarna we op een verkeersweg terechtkomen maakt duidelijk dat we in Swalmen zijn.

We zien gelijk mensen met ijs lopen. Iets waar we al kilometers lang naar uitkijken. Eigenlijk al sinds we de lunch achter de kiezen hebben. We kijken rechts van ons en zien een groot bord met een softijs erop en een terrasje met mensen die ijsjes eten. We gaan erop af. Terwijl ik het laatste tafeltje wil confisqueren vraagt Louise wat ik wil hebben en of zij het dan zal regelen. "Ja lekker schat", roep ik terug. Terwijl ik mijn weg naar het tafeltje vervolg zijn alle ogen van het terras op mij gericht.  De mensen blijven ijzig staren waardoor het ijsje in ieders handen ligt te smelten. Ik zie de druppels langs de horentjes lopen. Er wordt niet gesproken maar mij werd duidelijk dat een ieder op dit terras, na mijn uitspraak "schat" richting Louise, zijn oordeel had geveld. Louise en ik zijn een stelletje. Ik moet er een beetje om lachen. Ik kijk de mensen één voor één aan en zeg ze vriendelijk gedag. Zwijgend knikken ze terug. Louise komt met de ijsjes aankakken en we laten het ons smaken.

Na het ijsje moeten we nog even de laatste meters van de etappe Venlo -Swalmen volbrengen. We steken de weg over en moeten door een klein parkje. Terwijl we wandelen zegt Louise, "zo zeg, heel het terras was overtuigd dat wij een stelletje zijn na jouw uitspraak "schat".  Nou had je het ook door?  Lekker conservatief hier, dit kan je in Rotterdam toch niet verzinnen. We lachen er smakelijk om. Hé lieverd, gezellig samen he!

Inmiddels komen we meerdere wandelaars tegen die we op de etappe hebben ingehaald. Zo te zien heeft iedereen zijn route volbracht. We wandelen richting kerk, merken op dat het enige sfeervolle in Swalmen de kerk, het oude gemeentehuis en de twee terrassen voor het oude gemeentehuis is, en je het dan wel hebt gehad. Wel ook weer een kerk die qua grootte buiten proportie is ten opzichte van de grootte van het dorp. Niettemin wel een mooie authentieke kerk.

Etappe Venlo Swalmen hebben we gehad. Heerlijk. Super leuke etappe, prima gepland met dit weer. Alleen die 17 kilometer (de eerste vijf hadden we 20 mei al gedaan) werden er bijna 21. Niet  precies volgens plan dus. Maar maakt niet uit. Genoten hebben we zeker.

https://www.geologievannederland.nl/landschap/landschapsvormen/rivierterras