Bier, wijn en bitterballen bleken niet het beste proviand, maar voldoen wel als heerlijke afsluiter!

Al zoveel keren hadden we gepland om met beide gezinnen deze etappe te bewandelen. Maar bliksemde en regende het niet, dan was er wel weer iemand ziek, hadden we het te druk, waren we bezet met andere dingen.

Terwijl ik met Louise steeds dieper het zuiden in wandel en al richting Montfort loop,  blijft die verdomde 17e etappe maar op de plank liggen. Ik zou ‘m bijna vergeten. Het begint bijna een doorn in het oog dan wel een obstakel te worden. 

Maar vandaag, 20 juni 2021, gaat het er dan toch van komen. Van tussen neus en lippen afspraak tot concrete afspraak sinds gisteravond! Een zevenkoppige bemanning op de route, die heb ik nog niet gehad. Leuk!

Etappe 17 Millingen aan de Rijn - Groesbeek 20 kilometer

-Op deze blog staat dit reisverhaal op een datum in april. Noodzaak want anders loopt mijn gewandelde lijn niet meer in chronologische volgorde-

Rond tienen hebben we in Groesbeek afgesproken. Hein en Ann zetten daar de auto neer en wij halen ze op. Kinderen in de achterbak, de rest van de familie op de achterbank, Luc en ik voorin, past prima. We rijden met ons zeven naar Millingen, parkeren de auto, gaan per direct op zoek naar een koffie to go en een wc… Ann en ik zullen eens niet moeten plassen…

Wanneer we met een hoop bombarie en lawaai de startmodus cq rood/wit markeringen hebben gevonden, schieten we nog even een selfie als zijnde “De startfoto”.  Echter door de hoeveelheid hoofden op deze selfie  is de gigantisch grote achterliggende kerk onzichtbaar!

Het is net na elven en we zijn én routé! Binnen een kwartier zijn we de bewoonde wereld van Millingen uit. Het is prachtig wandelweer. Misschien net iets te warm, maar het is droog, half bewolkt, half zon en af en toe een wind die in een fractie de hitte van je af weet te blazen.

Tussen vlak land, weilanden en hier en daar een akker, wandelen we over verharde weg langs de rijksgrens. Het is een wijd uitgestrekt gebied. Fantastisch om jezelf van prikkels te ontdoen. Weinig geluid en weinig beweging. Enkel een windzucht, een grazende koe of voorbij vliegende mug. Heerlijk. Het varieert van harde grindweg tot asfaltweg. Het is rustgevend. Hein, Ann, Luc en ik wisselen doorlopend van samenstelling. Het ene moment wandelen Luc en Ann voor, dan Hein en ik, Hein en Ann en Luc en ik. Heel relaxt wisselen we elkaar af en kletsen over koetjes en kalfjes.

De drie pubers hobbelen achter ons aan maar ondanks hun goddelijke jonge lichaam hebben wij oudjes toch steviger de pas erin. Zou je niet verwachten! Uit pure noodzaak houden we bij tijden een pauze om het gat tussen ons en de jonge helden te verkleinen. Op zich  prima anders lopen wij bejaarden onszelf nog voorbij. Een pauze kletsen we evengoed wel vol en geeft de pubers  tijd om zich weer bij de groep te voegen. 

Af en toe moeten we de jonge goden wel aan slingeren maar over het algemeen blijven ze ons vanuit de verte wel volgen. Komt vast goed. Eigenlijk hebben we geen idee of we nu in Duitsland of in Nederland lopen. Best gek. Meestal is er een grijpbaar iets als een grenspaal, een bord, een auto met kenteken, maar op de een of andere manier hebben we hier niets. Tot dat we langs een huis met een soort van schuur/ loods lopen. Er staat tekst in het Duits. Ok, de linkerkant van de weg is in ieder geval Duitsland. Hoe het met de rechterkant zit weten we nog niet.  De ingerichte rustplek weten de jonkies als eerste te vinden. Terwijl wij rond lopen te scharrelen zit het jonge tuig in de stoel uit te rusten van de eerste vijf kilometer!

Op de loods een tekst die wij vertalen als: Wanneer je hier te voet bent/was, ben/was je er werkelijk!

Nu is Duits niet mijn sterkste kant, ik spreek beter Zweeds 😎, Om du var hit till fots, har du verkligen varit här. Maar ik denk dat we met deze vertaling vanuit het Duits aardig in de buurt zitten.

Niet veel verder komen we op een T-splitsing waar dmv borden inderdaad duidelijk wordt dat we aan de linkerhand Duitsland hebben en aan de rechterhand Nederland. Luc wil in Duitsland op de foto, Ann en ik gaan in Niemandsland op de foto, waarna we vervolgens de straat recht, Nederland, inlopen.

Al kletsend blijven we de weg volgen. Totaal niet in de gaten dat we een betonnen zijpad in moeten slaan. Onderweg bewonderen we een prachtige authentieke hoeve die we ook aan het begin toen we Millingen uit liepen, in de verte al in het weiland hadden zien staan, maar verder hebben we totaal geen benul. Tot we aan het einde van de hele lang weg zijn gekomen en tegen een splitsing aanlopen waar geen markeringen staan. Tja, en wat nu. De meningen zijn verdeeld. De pubers stellen voor terug naar de auto te gaan, en we zijn pas op een kwart😂. Luc stelt voor dat we de weg afsnijden en gewoon links inslaan en dan wel zien waar we uitkomen. Ann volgt de meerderheid en Hein en ik menen toch dat we  een zijpad over het hoofd hebben gezien en vinden het verstandig terug te lopen en de originele route te vinden en op te pakken. 

Hein en ik winnen! Halverwege de lange weg terug komen we inderdaad het betonnen zijpad tegen met de rood/wit sticker. Tegelijkertijd komen er drie wandelaarsters aan die roepen dat ze onze pubers heel stoer vinden en het pad ook inslaan. Wij roepen terug dat het toch wel onder lichtelijke dwang is dat ze meewandelen. Effin, het kan niet missen, dit moet de goede weg zijn!

We komen bij camping Zeelandsche Hof aan. Een herkenningspunt dus we zitten echt goed! Het gebied waar we langslopen heet Zeeland. Zeeland in de Duffelt.  De naam van een kleine heerlijkheid die ooit in bezit van huis Bergh was. Tevens een gebied waar in het verleden veel wateroverlast geweest schijnt te zijn. Het is een rivierenlandschap waar zich veel oude Rijngeulen en stroomruggen bevinden. Vanwege de wateroverlast is de enkele boerderij die hier staat, en dan moet je best goed zoeken, op een terp gebouwd. 

Bij de camping wachten we weer even op de jonge mannen onder ons. Het feit dat we af en toe over onze schouder moeten kijken om de jongens te spotten maakt dat we elke keer weer genieten van het prachtige uitzicht over de uitgestrekte natuur.

Zodra de jongens weer één zijn met ons stappen we het gras op. Na een haakse bocht blijkt dat we goed moeten struinen. We moeten steeds hogere passen maken om ons door het hoog gegroeide gras heen te werken. De grappen over teken en enge beesten vliegen over en weer. Mijn benen jeuken als een gek, en bij Ann nog erger. Tot uitslag aan toe. maar toch is het fantastisch. Dit is hoe een wandeling hoort te zijn. Ploegen, ploeteren, elke stap een verrassing laten zijn, niet weten waar je uitkomt en het gevoel hebben dat het moment zou kunnen naderen dat je in de overlevingsstand over moet!

Het is een flink eind door het hoge gras. Hein geeft aan allang blij te zijn niet tussen rondlopende koeien, stieren en schotse hooglanders door te moeten wandelen. Die teken nemen we dan maar voor lief! Op de helft staat tussen het hoge gras een oude grenspaal. Gelijk naast een bruggetje. Dus de brug over en je bent weer terug in Duitsland. Ieder pakt  zijn minuutje pauze om bij te komen van de tocht over de rijkelijk met hooikoorts gevulde allergenen route. De één doet dat in Duitsland, de ander in Nederland.

Net wanneer we verder willen ontdekt Deen dat hij zijn telefoon is verloren. 😖Geweldig, heeft hij net sinds gisteren in bezit en meneer is 'm al kwijt. Vlak voor we het veld ingingen had hij 'm nog. Dus het wordt zoeken in het hoge gras. Een hoop gevloek en getier. Maar... we kunnen boos worden en schelden, echter zit er maar één ding op. Gewillig met een hoop geduld het pad aflopen en links en rechts het pad afspeuren. Het duurt even voor Luc en Deen ook die overtuiging hebben maar uiteindelijk dooft het stoom uit de oren en gaan we allemaal op zoek. Terug door dat hoge graspad. Ondertussen bel ik Deen zijn mobiel doorlopend en hoop dat  één van ons 'm hoort. We zijn met zeven man sterk. Moet lukken. Ieder pakt een stuk pad en Luc en ik lopen het hele pad af tot aan de camping. Daar gaat Luc met Deen nog verder de verharde weg op en ik keer terug het hoge gras in waar ik bijna op mijn knieën het pad afstruin, kijkend tussen het gras en bellend naar de mobiel. 

Ineens wordt er opgenomen "Ik heb 'm". Het is Hein. De telefoon lag bij het bruggetje naast de grenspaal recht voor zijn voeten. Als we gelijk even heel rustig hadden gekeken hadden we die kilometer terug en weer heen niet hoeven struinen. Maar effin, het is gelukt. We kunnen weer ademhalen.

Ann is al doorgelopen om zo snel mogelijk het gras uit te zijn omdat ze het met de allergieën niet meer volhield. Wij struinen met elkaar het pad verder af naar waar Ann op ons staat te wachten. Er lijkt geen einde aan het pad te komen. Het is mooi, het hoort er bij, het geeft de sfeer die je wil..., maar het is best pittig.

Uiteindelijk komen we één voor één bij de bielzen aan waar Ann lekker op is gaan zitten. Iedereen neemt een plekje en er wordt  een slok water genomen en een hap brood gegeten.

Okej, we waren  fout gelopen, we moesten naar een Iphone zoeken, maar mensen... nu gaat het niet meer mis en lopen we linea direct naar de finish. We hebben er bijna acht kilometer op zitten. Inclusief extra kilometers vanwege het zoeken, dat dan weer wel, maar we zijn echt bijna op de helft. Beetje peptalk moeten we erin houden toch?

We stappen een mini stukje bos door waar we uit moeten kijken voor overstekende koeien en/of stieren, en komen daarna weer op verharde weg uit.

Op de verharde weg passeren we een oude terpboerderij uit 1810. Echt oud! De Plezenbrug. Het is  een ongelooflijk grote boerderij. Ik sta soms echt versteld van hoe groot oude boerderijen/huizen/villa's zijn. Gewoon bizar. Het zullen gerust welgestelde mensen zijn geweest die zich dit konden veroorloven in vroege tijden maar in deze tijd is dit toch onbetaalbaar. Slechts weggelegd voor miljonairs. Niettemin is het prachtig.

Schuin tegenover de boerderij zien we een weiland met grazende koeien waarachter een ooievaarsnest staat die druk bezet lijkt. We proberen de vogels van dichtbij te fotograferen en menen drie ooievaars in het nest te zien. Het lukt ons net niet om zo ver in te zoomen dat we het helder krijgen. Maar wel gaaf!

De jonge goden zeuren er inmiddels een eind op los. Het is ver, zere voeten, waarom moeten we mee...., We lopen nu richting Leuth en zeggen daar echt op een terras neer te strijken waar ze bitterballen mogen bestellen. We lopen inderdaad het dorp redelijk snel binnen. We zien op de hoek De Thornse molen. Een horeca gelegenheid die we wielrenners onderweg hoorden noemen. Maar nu we er voor staan zijn we het erover eens dat we hier voor geen goud een drankje pakken.  We krijgen niet echt een warm gevoel om hier naar binnen te gaan. Op een bord staat "De vriendenkring". Dat klinkt goed. Links af over 300 meter. Ligt op de route dus kan niet beter. We komen inderdaad bij een oude hoeve waarin een brasserie zit. We worden gezellig ontvangen. Terwijl de dame vraagt met hoeveel mensen we zijn, bewegen wij ons  allemaal met een hoop herrie over het terras om tafels en stoelen te pakken waarmee we zelf een plek voor 7 man creëren. De serveerster moet er een beetje om lachen. Nou maak je borst maar nat denk ik, want we gaan zo bestellen. Ook dat blijkt een happening. Niet alleen de kinderen, maar ook de volwassenen veranderen drie keer van keuze wat betreft drank en de borrelhap wordt ook vijf keer op nieuw aangepast. Elke keer wanneer de serveerster de hele bestelling checkt door het hardop te herhalen, roept er weer iemand halverwege dat ie toch besluit iets anders te nemen. Na tien minuten lijkt het gelukt. De vlammetjes en de bitterballen worden aangerukt en de waters zijn omgezet in bier en wijn die we ons uitermate goed laten smaken. 

En sta dan na een uur maar eens op om nog 12 kilometer te moeten lopen... Wijn met bitterballen halverwege is fysiek gezien niet de perfecte pauzebreak. Mentaal gezien is het prima!

In vrolijke hoedanigheid hervatten wij de route. We spotten een monumentje die we heel mooi en subtiel vinden. Waar het standbeeld of monumentje voor staat weten we niet. Het is een rechthoekige steen waarin twee golven zijn verwerkt met daar bovenop een klein bootje met kapitein. Voor we Leuth echt uitlopen zien we de oude fabriek van De Duffelt. Het was een stoomzuivelfabriek. Leuth had, en heeft volgens mij nog, veel belang in de veeteelt, deze fabriek is hier getuige van. Ook was Leuth Pruisisch. Na de grondruil in 1816 is het Nederlands geworden.

We lopen Leuth uit. We moeten langs een wat drukkere weg en ongemerkt komen we van het voetpad in de berm terecht. Niet heel veilig, zeker met die wilde honden; lees onze zonen. We steken over om op het fietspad verder te lopen. De autoweg gaat de dijk op terwijl het fietspad onder aan de dijk blijft. Ondanks we eigenlijk langs een autoweg lopen genieten we toch van de mooie stukken natuur die we hier beneden aan de dijk zien. We moeten verderop omhoog de autoweg oversteken. Bij Boerderij De Snap moeten we een pad volgen om richting Zyfflich te gaan. Al snel zien we het bord met De Snap dus zeker weten zitten we op de juiste route.

Inmiddels is het goed warm aan het worden. Vooral heel drukkend. Ik merk dat het zweet mij op de armen staat. We lopen in erg open gebied waardoor het moeilijk is om in de schaduw te lopen. Maar zodra er een rijtje bomen staat die een lijntje schaduw afgeven ben ik daar te vinden.

Ondanks we weer, of misschien nog steeds, vol in grasgebied lopen vermaken we ons nog steeds en is de route echt afwisselend. Het is een super leuke mooie en gevarieerde route. Het eindpunt is nog lang niet inzicht maar we vinden het nu al allemaal top. Behalve de pubers onder ons. Uiteraard.

In de volle zon lopen we verder. We treffen een paar koeien die het ook echt warm lijken, een paar liggen laveloos in het gras.  Ook hier zijn we weer onder de indruk van de prachtige lucht. Vandaag is de lucht zo ontzettend gaaf. De hemel veranderd continue maar in welke hoedanigheid ook, grijs, blauw, veel wolken, weinig wolken... keer op keer is ie zo ontzettend mooi.

We moeten richting een brug. De brug De Boog is de vrije-  cq  groene grensovergang met Duitsland. Deze verbinding is al eeuwenoud en ligt naast een oude grenspaal die ik niet heb gezien. Het is slechts één wat lange weg die we na boerderij De Snap op zijn gelopen waarna we in de eerste bocht de brug oplopen. De kinderen buigen zich gelijk over de reling om te kijken of er nog  vissen te spotten zijn. We schieten wat foto's en hervatten dezelfde weg die aan de andere kant van de brug in Duitsland verder gaat en ons naar Zyfflich zal leiden. 

Het is een lange bochtige weg tussen bomen in waardoor we weinig wind vangen. Maar juist nu zou een wind over onze bol wel lekker zijn gezien het benauwde en drukkende weer.

Wanneer we af en toe over onze schouders kijken of de jongens nog ergens in het vizier zijn concluderen we elke keer dat we ze wel horen maar niet zien. Ze zijn dus wel binnen bereik maar hun tempo ligt beduidend lager. Nog steeds. Wij beginnen ons ondertussen af te vragen of ze zelf ook niet zo iets hebben van "goh, zien wij onze ouders nog?  Moeten we niet even door kachelen en weer aansluiten?"  Vervolgens de vraag:  "Zijn ze zich überhaupt bewust van het feit of ze ons kwijt zijn of niet?"

We besluiten, heel kinderachtig, een één of ander dor weiland in te springen en ons achter de bosjes te verschuilen. Kijken of de jonge goden door hebben dat we van de route zijn. We horen het gekakel, het zijn net wijven, steeds dichterbij komen. Aan de stemmen horen we dat ze ons voorbij lopen en verderop zien we dat ze de ingang van de weide ook voorbij lopen. Druk kletsend en totaal geen besef dat ze ons gepasseerd zijn. Doordat Deen, die druk in zijn verhaal zit, tijdens het praten achterom kijkt omdat Thomas en Luuk achter hem lopen, ziet hij ons bij toeval achter de bosjes staan. 

Als een stel kleine kinderen hebben wij de grootste lol, als een stel volwassenen vinden zij de grap nergens op slaan en zijn wij oudjes zoooo ontzettend flauw!

We dribbelen de weg weer op om ons bij de jongens te voegen. Snel is het patroon weer van hetzelfde. De bejaarden met stevige pas voorop, de jonge goden slow down ver achterop geraakt. Ondertussen spotten we opnieuw een ooievaarsnest met wederom een aantal vogels. Het lukt ons één vogel op de foto te krijgen. Het blijkt een kunst om een vol nest te fotograferen wat ons tot dusver niet lukt!

Kort daarna wandelen we Zyfflich binnen. Op de eerste de beste bielzen strijken de jongens neer. Luc en Hein staan nog even stil bij een menukaart aan de ingang van een restaurant. Echter is er geen sterveling te bekennen dus voor de sfeer hoeven we hier het terras niet op te duiken. We besluiten voor de volgende versnapering door te lopen tot het pannenkoekenhuis op de Duivelsberg. Leuker, gezelliger en daarna hoeven we ook niet meer zover. Althans, dat denken we.

We wandelen verder door het uitgestorven dorp. Slechts een klein groepje mensen van een man of vier treffen we bij een bushalte, maar verder is er niemand op straat en zitten bij bijna alle huizen de rolluiken potdicht. Echter zijn we wel verrast door een huis vol met oranje vlaggen (ivm EK voetbal). In Zyfflich schijnen veel Nederlanders te wonen. In dit huis mag dat duidelijk zijn. Maar in Duitsland een huis treffen die vol oranje vlaggen hangt is best apart.

Ondanks het drukkende weer, de benauwdheid en de warmte die zelfs nu we richting einde middag gaan nog steeds een behoorlijke stempel drukt, weten we als stelletje oude zielen toch de pas er in te houden. De pubers laten zich daardoor nog steeds niet van de wijs brengen en slenteren op hun dooie akkertje ergens ver achter ons. Kabaal maken ze voor tien dus zolang we het gebral in de verte horen weten we dat ze nog in het vizier zijn.

We laten Zyfflich uiteindelijk acherons en zien in de verte hoge begroeiing opdoemen. We realiseren ons dat dit de Duivelsberg moet zijn en dat ons dus een behoorlijke klim te wachten staat. Wij hebben het er even over met elkaar maar besluiten vooral niet te veel aan de pubers te melden aangezien de jonge goden bij tijden nog weleens een klaaglied bij ons op komen hangen over dat de wandeling saai en te lang is😅. Vooral zeggen dat het niet al te ver meer is zorgt er tot dusver voor dat ze in ieder geval door blijven lopen. Al is het met een slakkengang. Niettemin, ondanks het klaaglied zo nu en dan, horen we een hoop gelach, gegier en gebrul met een hoop plezier daar in de verte, dus het lijkt erop dat het klaaglied vooral hoort bij de welbekende puberhouding: O ja, vooral niet vergeten te zeggen dat het stom is.

We belanden, na lang lopen in open gebied met sterkte UV straling, gelukkig in bosachtig gebied. Gelijk voelt het verfrissend. We genieten van de verkoelende lucht en het kunnen lopen in stukken schaduw. 

We lopen recht op een water af waar op een bord staat vermeld dat het hier verboden is voor Nederlandse vissers met een viskaart. Okej. We zitten dus nog in Duitsland. En het water moet vol vissen zitten die de Hollanders kennelijk heel graag aan hun haak laten hangen. De jongens proberen gelijk weer vissen te spotten maar we zien ze niet direct. We moeten ook hier weer bij een brug terecht komen die tevens de grens tussen Duitsland en Nederland is. Na een zandpad langs het water moeten we een bocht door en gaan inderdaad de brug over. Opnieuw een oversteek van het ene land naar het andere.

Gelijk aan het einde van het pad die we aflopen na de (groene)grensovergang staat in de bosjes  een wegbewijzering. Rechterdoor brengt ons in Den Niederlande en terug brengt ons in Deutschland. Gelijk ook de mededeling  "Laat vriendschap heelen, wat grenzen deelen".  Maar dan wel 150 meter terug een bord zetten dat het voor Nederlanders verboden is hier te vissen🤣.  Ergens is hier iets misgegaan in de communicatie, vermoed ik! We volgen het pad en treffen gelijk een grenspaal. 

Het blijft toch heel grappig dat je op deze route doorlopend stuivertje wisselt. Van Duitsland naar Nederland en terug, eigenlijk zonder dat je het doorhebt. Over de hele route hebben we stukken gelopen waarbij we eigenlijk totaal geen idee hadden of we nu op Duitse of Nederlandse bodem waren.  Maar naast dat is de route sowieso prachtig. Echt super leuk. Ik kan het zeker nog honderd keer zeggen.

Tussen de bomen door aanschouw ik nog steeds het water waar we zojuist via de brug overgestoken zijn en langzaam aan lopen we via dit pad het bebost gebiedje uit. We komen aan de rand van de autoweg. Het komt mij bekend voor en ik realiseer mij dat wij altijd op deze weg uitkomen wanneer wij, na het lopen van de zevenheuvelenloop, het gebied weer verlaten om naar huis te keren. We steken de weg over en vullen onze bidons bij een drinkwaterpunt. De jongens nemen plaats op een muurtje en we tanken allemaal wat vocht bij. Dat is zeker nodig met dit zweetweer.

En maar goed ook dat we even bij hebben getankt want wat het klimmen betreft gaat het echte werk nu wel beginnen. We moeten de Duivelsberg op. Ondanks ik er al eerder met Luc en de kinderen ben geweest ben ik even vergeten hoe pittig de klim was/is. Op zich kom ik redelijk goed naar boven maar het is zeker een kuiten en dijbenen bijter. Poeh poeh... na 13 á 14 kilometer nog even deze op je bord krijgen is wel een dingetje. 

Niettemin wel prachtig. Het bos geeft in ieder geval nog steeds verkoeling, we lopen heerlijk in de schaduw en de omgeving is super mooi. We mogen niet klagen. Effin, dat hoef je de puberale jonge goden onder ons niet te vertellen want die klagen toch wel dus het beste wat wij als bejaarden kunnen doen is zo snel mogelijk die berg op en doen alsof onze neus bloedt! Tot onze verrassing gaan de pubers zodra ze bovenaan de berg zijn met Hein nog een extra trap omhoog om te kijken of het uitzicht nog iets extra's te bieden heeft. Ik sta met Luc even bij te komen en net wanneer ik ook de extra trap omhoog wil, komt al het gespuis alweer naar beneden stormen met de mededeling dat er niets te zien was. Hein beaamt dat dus okej, we nemen het voor waar aan. We vervolgen de route en ja hoor, dan eindelijk loop ik bekend terrein op. Het is het pannenkoekenhuis waar wij in de weekenden van de Zevenheuvelenloop diverse malen hebben gegeten en die toevallig op de route van het PP ligt. We sluiten aan in de rij, hebben snel een tafel voor zeven en direct nadat we plaats hebben genomen wordt het bier, de wijn, de cola's en fanta's  weer rijkelijk aangevoerd. We zijn zeker aan deze break toe.

We laten ons de pannenkoeken en de drank heerlijk smaken. Het is rond half vijf en moeten nog zeker een kilometer of zeven. Tegen de jonge goden zeggen we dat het er slechts vier zijn. Voor klagende pubers die nu naar de auto willen klinkt dat net even als een afstand die nog te behappen is!  Op de paal met tig wegbewijzeringen van allerlei wandel- en fietspaden lezen we de route van het Pieterpad af. We lopen heuveltje af en moeten over een smal bospad. Tussen de bossen door lopen we langs prachtige stukken grasland. Doordat het glooiende grastapijt tussen de bomen ligt krijg je een fantastisch mooi kleurenpallet.  Diverse kleuren groen met daarboven het afstekende blauw van de hemel waarin de witte wolken hangen.

Het is een enorme afwisseling van bospaden waar we moeten klimmen en dalen. Smalle paden, bredere paden, naast afgronden, op vlakke gronden. Ook ben ik deze route heel blij dat we iemand bij ons hebben die meekijkt in de gids en naar de route. Meestal ben ik degene die als een leader voorop loopt met het boek in de handen en bepaalt welke kant we op moeten. 

Maar vandaag rust het boek voor het grootste gedeelte in de handen van Hein. Hij blijkt ook een goede gids te zijn en met Hein kom je ook op de plaats waar je zijn moet. De rol van leader ben ik snel ontwent want ik betrap mijzelf er op dat ik het lezen van de route niet eens mis. Niet dat ik het niet leuk vind. Integendeel. Vind het altijd heel leuk. Ik mag tijdens het lopen graag in het boek meelezen ook voor de weetjes die erin staan. Maar eens gewoon volgend en alleen bezig zijn met het wandelen op zich is ook wel een keer heel fijn.

Het klagende gespuis roept af en toe wel op verveelde toon `hoe veeeerrrrr nooooog`, maar over het algemeen horen wij  achter ons een stel knullen die meer dan genoeg ravotten en lol maken.  Af en toe  rennen ze ons in snel vaart voorbij. Ze  kunnen het dus wel. En die vier kilometer is toch echt twee vingers in de neus werk voor hun.  Gaat dus eigenlijk nog steeds best goed met dat schorrie morrie.

Van de bospaden blijven we afwisselend langs graslandschappen lopen. De kleuren van het gras en de lucht..., de geweldige lucht die al de hele route geweldig is, blijven indruk maken. De glooiende landschappen doen enerzijds zo niet Nederlands aan en anderzijds toch weer wel.  Bij tijden, door het drukkende warme weer is het net  of we ergens in Zuid Europa rondlopen. Echt prachtig. Het is zo ongelooflijk genieten. 

 

Het gejammer van de pubers begint toe te nemen. De te lopen afstand houden we nog steeds op 4 kilometer. Tot dusver gaat die bij de jonge lui er nog steeds in en lijken ze zich niet bewust dat het toch zeer onwaarschijnlijk is dat we na geruime tijd lopen nog steeds vier kilometer moeten. Maar zo lang het voor lief wordt aangenomen blijven we bij vier kilometer hangen in ons verhaal. Volgens de route moeten we ook wel echt bij Groesbeek in de buurt zitten. En heel eerlijk moet ik ook bekennen dat ik mijn benen en voeten ook goed begin te voelen. Ik heb tijdens het Pieterpad  echt wel dagen gehad dat ik zonder moeite 28 of 30 kilometer heb gelopen, maar nu ik krap aan richting de 20 kilometer ga merk ik dat ik het ook wel een beetje zat begin te worden.

Het is niet de route die ik zat wordt maar mijn lijf begint signalen van protest te geven. Ann en ik hebben het er over en we zijn toch wel een beetje van mening dat het heel gezellig is om inderdaad lange pauzes te nemen waarin de bier, wijn, bitterballen en pannenkoeken rijkelijk vloeien, maar dat die gezelligheid ons nu waarschijnlijk de das om doet. Bier, wijn en bitterballen blijken niet het beste proviand. Al is het wel heel gezellig.

Normaal bestaat het proviand uit een slok water en een gezonde boterham of stuk fruit en houden we de pauzes kort. Vandaag was het in alles het tegenovergestelde. Echt geen goede combi voor een lange wandeling waarbij het ook nog eens heel warm en drukkend is. Niettemin hebben we wel van onze ongeoorloofde ongezonde pauzes genoten. Tot in het maximale. En dat is zeker ook wat waard!

We stappen het bos uit en moeten via een met puin bezaaid pad omhoog klimmen. Eenmaal op de top komen we even op adem en keuvelen wat met elkaar. We zien een bordje : IJsboerderij. Hein oppert het idee om daar een ijsje te gaan halen. Klinkt super. Echter is het al richting zevenen dus of de boerderij nog toegankelijk voor Pieterpadders is betwijfel ik. Wanneer we een stukje verderop zien dat we voor de boerderij het pad af moeten besluiten we überhaupt geen poging te wagen. Het is laat, iedereen is moe, we moeten dus gewoon door.

Rechts van ons zien we op een heuvel het Canadees oorlogskerkhof liggen. Dat is nog wel een ding die we als must op de route hebben. Alles wat daarna komt kan ons gestolen worden. We moeten rechtsaf ipv rechtdoor zoals het boekje aangeeft, maar met wat overredingskracht lukt het de drie jongens te overtuigen dat we het kerkhof echt willen zien en hierdoor geen extra meters hoeven te lopen. We komen uit op de Zevenheuvelenweg. De weg die je tijdens de Zevenheuvelenloop ook overkomt. Ik heb mij nooit gerealiseerd dat ik dus langs dit kerkhof ben gelopen. 

Het is stil en uitgestorven waardoor Luc vreest dat het kerkhof gesloten is. "Nee Luc, alle kerkhoven sluiten bij zonsondergang. Het moet dus echt open zijn."  En zo blijkt want het hek gaat gewoon open. Het is er mooi en vredig. Ieder pakt hier even zijn eigen weg en loopt langs de graven of neemt een plek op een bank. De rust die we hier pakken heeft voor ons allemaal denk ik even twee kanten. We zijn moe en toe aan een uitblaasmoment, en dat moment pakken we hier terwijl we over ons heen laten komen wat al deze jonge mannen die hier begraven liggen voor ons hebben betekend.  Gedurende de route over het gehele Pieterpad ben ik een aantal oorlogsgraven tegengekomen, en elk kerkhof maakt weer indruk op mij. Het is zeker geen plaats waarvan je zegt, "laat maar, ik heb deze in Holten ook al gezien." Het blijft intrigerend en elke keer doemt het diepe respect voor deze mannen weer op. Waar ze ook begraven liggen. Het blijft voor mij een onvoorstelbaar ding dat deze jonge mannen, soms nog jongens, afkomstig van de andere kant van deze aardbol, hier gestorven zijn voor een ander. Voor ons!

Het kerkhof ligt op een super mooie plek. Op een heuvel waarvan je, wanneer je over de rand van de omliggende muur kijkt, een prachtig uitzicht over de vallei hebt.

Eén voor één lopen we het kerkhof af en treffen we elkaar op het voorgelegen parkeerterrein. We besluiten niet terug  naar de bestaande route te lopen maar gewoon de Zevenheuvelenweg af te gaan. Dan komen we automatisch weer op de route en scheelt ons net wat extra meters. Nog één keer moeten we een veld door. In de verte wanneer we goed kijken zien we Groesbeek liggen. Het kost wat moeite om de jongens echt te overtuigen dat het nog maar twee kilometers is. We hebben de kilometers in ons verhaal aangepast! Maar die twee kilometer is wel echt reëel. Gelukkig houden ze vol.  

Langs het maisveld  over de Galgenhei passeren we een galg. Het staat op een oude executieplaats uit de middeleeuwen van heerlijkheid Groesbeek. Later werd het executieterrein omgezet naar een gebied om vee te laten weiden.  We staan heel even stil bij de galg. Ik vind het dan toch een vreemd gevoel dat ik daar op een plek sta waar een paar honderd jaar terug mensen werden gedood als straf voor een misdaad. 

Het is slechts enkele minuten dat we hier blijven staan want de jongeren onder ons laten weten dat we door moeten. Aan het einde van het pad over de Galgenheide komen we in de bebouwde kom van Groesbeek aan. Luc en Deen slaan een weg rechtsom in en de rest van de groep slaat de weg linksom in. Wanneer we de winkelstraat in lopen treffen we Luc en Deen al op een terras aan. Niets houdt ons tegen om aan te schuiven. Gebroken maar voldaan ploffen we op een stoel of barkruk waarna het bier, de wijn, de Fanta, de Cola en de bittergarnituren weer overvloedig worden aangeleverd. Drank en bitterballen bleken niet het beste proviand, maar voldoen wel als heerlijke afsluiter. En die hebben we zeker wel verdiend.

 

Het was top! Maar volgende keer houd ik het wat mijn proviand betreft toch bij water, een banaan en een broodje kaas!😂