Het niet geregisseerde is juist de charme die elke etappe maakt tot een verhaal op zich

En dan, vanuit het niets, zegt mijn vent dat hij de volgende etappe van het Pieterpad met mij wil lopen.

"Heb vanmiddag nieuwe schoenen gekocht dus ben er helemaal klaar voor. Gaan we morgen?".   Gezellig. Leuk. Wat goed van je.  Maar dan wel vroeg opstaan hoor.   

"Moet dat? "   Ja eigenlijk wel.  Voor negenen in de trein.

" Trein?"  Ja trein!      "24 KILOMETER????"    "Dat had je wel even mogen zeggen!"    Je vroeg er niet naar! ...
 

Etappe 18 Groesbeek - Gennep 14 kilometer

Gisteravond snel lunchhappen gehaald voor het geval Luc echt wil wandelen.

Zondagochtend acht uur: sta naast mijn bed... Luc slaapt...

Kwart over tien:  Er rolt iemand de trap af...  Wel gaan.... niet gaan..., nog wat onvoorziene pubercapriolen..., en al snel gaan we richting einde ochtend.

Half 12 zegt Luc:  Eigenlijk toch wel lekker om te gaan. Okej, we gaan. Inmiddels lees ik dat Duitsland verboden gebied voor Nederlanders (Covid) is. Etappe 16 gaat deels door Duitsland. Etappe 17 ook. Hmm. Nog meer om over na te denken. Het is zo'n zondagochtend waarop je het heel druk hebt met eigenlijk niets!

Luc neemt een quickshower, we gooien de rugzakjes op de achterbank, zeggen de kids gedag en gaan op weg richting Nijmegen. Onderweg overleggen we. Het plan springt van links naar recht en van boven naar onder. 24 kilometer is te veel, te laat op de dag, onzekerheid over Duitsland.

Kunnen Millingen Groesbeek 20 km proberen en hopen dat de Polizei ons niet aanhoudt?  Ja, ok, doen we. Luc maakt zich niet zo sappel over dat stukkie Duitsland. Prachtige route dus zeer de moeite waard. We programmeren de navigatie en rijden verder. 

Of misschien toch Gennep Vierlingsbeek? Luc? Wat vindt jij?  "Hoeveel kilometer? 18!  Ik lees voor uit het gidsje over het plaatsje Gennep "Ja , klinkt leuk. Laten we die doen.  Navigatie wordt opnieuw ingevoerd. We rijden verder.... 

Wacht, het wordt best laat. Groesbeek - Gennep doen. 14 kilometer.  "Oh, gaan we dan door bos? Ik wil door een bos."  ja, dan ga je over de Sint Jansberg. "Ja  goed. Doen we dat. Beter!"  Of toch die andere... en nog 26 keer als... als... als... Het wordt de kortste etappe. Groesbeek - Gennep. Half twee komen we in Gennep aan.

We willen een taxi nemen naar Groesbeek en dan teruglopen naar de auto. Maar eenmaal op het marktplein besluiten we maar gewoon omgekeerd te lopen en vanuit Groesbeek een taxi terug te nemen. De hemelkraan laat enkel wat spetters vallen waardoor het weer wat somber lijkt. Maar temperatuur is prima. Gennep is volledig uitgestorven. In het centrum staan een aantal authentieke gebouwen waaronder kerk en gemeentehuis met daaromheen wat oude pandjes. Maar er loopt geen kip op straat. Jammer want ik geloof serieus dat wanneer hier op het plein de terrasjes vol zouden zitten, het best aardig vertoeven is. We smeren 'm gelijk langs de kerk naar de rand van Gennep waar we tegen een kerkhof aanlopen die aan de Martinustoren ligt. Gennep is in WOII zwaar verwoest. Ook de Martinuskerk. Enkel de toren staat er nog.

We moeten naast de Martinustoren inslaan en lopen onder een oud stuk stadsmuur door richting een dijk. 

Gelijk krijgen we de koude wind frontaal. Op zich is het prima te doen maar het voelt net even frisser dan zojuist, toen we lekker beschut tussen de gebouwen stonden. We lopen hoog waardoor we goed op de uitwaard van de Niers en daarachter de Niers zelf neerkijken. De Niers is een 114 kilometer lange regenrivier die in Duitsland ontspringt. Het is het snelst stromende riviertje in Nederland. Van de 114 kilometer stroomt deze rivier slechts 9 kilometer door ons land waarna de Niers uitmondt in de Maas. Na enkele bochten komen we op een lang zand/grindpad terecht waar we keer op keer konijnen voorbij zien sprinten die vervolgens in de berm als sneeuw voor de zon verdwijnen. De konijnen op de foto krijgen is eenzelfde verhaal als de vogels in eerdere etappes fotograferen! Lukt niet!! De hoge berm blijkt vol konijnenholen te zitten. Het is een volledig labyrint. De schattige diertjes rennen als gekken voorbij en vliegen door de holen het ondergronds gangenstelsel in en komen er elders weer uit.  Aan het aantal konijnenholen cq formaat van het complex te zien mogen we aannemen dat het om een behoorlijke populatie gaat!

Wanneer je ver vooruit kijkt zie je de weg in de horizon verdwijnen. Hij lijkt oneindig. Overduidelijk zullen we nog even door moeten voor we een afslag tegen komen. Niettemin is het heerlijk want het is vlak en wijds. Je kan ver weg kijken over het uitgestrekte gebied wat heel rustgevend is en waarbij je je ongelooflijk vrij voelt. Een soort proloog op deze etappe waar je nog even de kans krijgt je overtollige breinblokkades met de frisse gezonde wind mee te laten voeren naar het niemandsdal.

Het is weer zo relaxt. Ook vandaag merk ik dat we gelijk helemaal weg van alles zijn. De drukte aan het thuisfront is echt  in de vergeethoek geparkeerd. Ondanks we een halve dag verspeelt hebben ben ik blij dat we toch deze middag nog  meepikken. Ik denk altijd maar zo... Als een plan anders loopt dan in beginsel gepland, dan is dat ergens goed voor. Soms kom je er achteraf achter, maar soms ook niet. En dat is prima. Dat we vandaag hier zijn gestart en niet in Braamt, zal ook z'n reden hebben. fine! Niet geregisseerd en de dingen nemen zoals ze komen. Uiteindelijk zijn dat altijd de beste momenten en maakt de dingen juist tot een eigen verhaal.

We komen bij het Genneperhuis uit. Slechts een herinneringsplek en stukje ruïne. Er staat een informatiebord over het Genneperhuis. Een stuk verderop, op een heuvel, zijn nog wel resten van muren te zien.

Waarschijnlijk werd al in 900 na Christus door de Romeinen een eenvoudige vesting neergezet. Gennepervesting werd in 1012 voor het eerst genoemd. Het is dus echt  heel oud. De vesting werd door de jaren heen versterkt. Tijdens de Tachtigjarige oorlog werd de vesting een speelbal tussen de Staatse heersers  en de Spaanse heersers. Het ging over en weer. In 1635 werd de vesting weer door de Spanjaarden veroverd. In 1641 wilde De Staten Generaal in Den Haag  kost wat kost het Genneperhuis  terug veroveren om vrije doortocht te hebben langs de Maas. Frederik Hendrik vertrok op 7 juni van dat jaar met 19.500 soldaten naar Oeffelt waarna hij het beleg sloeg om het Genneperhuis. De gevechten gingen door tot 27 juli waarna de Spanjaarden zich aan Frederik Hendrik overgaven. In 1672 braken de Fransen het Genneperhuis grotendeels af. De Hollanders bouwden het in 1675 weer op, waarna de Fransen het in 1713 volledig opbliezen. Vanaf toen was het wel gedaan met het Genneperhuis en is nu het bord en de enkele stukken muur wat ons herinnerd aan het bestaan van de geschiedenisrijke  vesting.  

Effin, Luc en ik gaan door. Nog steeds dezelfde lange zand/grindweg waar inmiddels al wel wat bochten in komen en waar we her en der over een bruggetje moeten om de Niers over te steken. 

 

Ondanks het nog steeds eenzelfde zand/grindweg en  heel vlak is, maken de bochten en bruggetjes waarbij diverse vertakkingen van de Niers gepasseerd worden, het net even wat afwisselend. 

In de verte zien we de Maas tussen het groenlandschap. Het is het punt waar de 114 kilometer lange Niers stopt en het riviertje in de Maas uitmondt. We lopen het gebied uit en komen Milsbeek binnenwandelen. Gelijk op de hoek staat een lieflijk theehuisje waar koffie to go is. Die pikken we gelijk even mee. 

We krijgen een ministroopwafeltje bij de koffie die zo hard als een baksteen blijkt te zijn. Of te lang in de kou gelegen, of gewoonweg ver over datum. Gezien de lockdown zou dat ook niet zo verwonderlijk zijn... Anyway, de koffie is een straffe bak maar smaakt ons goed. Al wandelend nuttigen we het sterke bakkie die wellicht het effect van een pepertje in het achterwerk zal hebben. Kunnen we wel gebruiken! De weg die we inslaan lijkt ons het bos in te brengen maar het gaat slechts om een luttel stukje bos. Met wat bochten komen we bij een asfaltweg uit die we over moeten steken en ons vervolgens via een smal paadje tussen een paar boerderijtjes en een weiland naar een saaie jaren 70 woonwijk brengt.

We bekijken de huizen in de woonwijk en bespreken hoe lelijk wij de huizen eigenlijk vinden. Voor de verandering misschien ook weleens goed om te bespreken hoe lelijk iets is in plaats van alleen maar het moois. Alhoewel ik wel blij ben dat we op het Pieterpad vrijwel alleen maar "mooi" tegenkomen natuurlijk. We horen ver voor ons kerkklokken luiden. Aan de Kerkstraat komen wij, hoe kan het ook, de kerk tegen. De dienst is net voorbij. Slechts een enkele kerkganger komt via de nog openstaande deur naar buiten. Ze zeggen allemaal vriendelijke gedag. We lopen de straat door waarbij ik alert ben op een bewijzering die aangeeft waar de Britse oorlogsgraven zijn. Ik zie het niet direct en Luc besluit het aan een dorpsbewoner te vragen. We moeten terug naar de kerk. De oorlogsgraven blijken aan het gewone kerkhof verbonden. Wanneer we teruglopen zien we inderdaad de bewijzering en gaan het kerkhof op. Achteraan kunnen we via een hekje de oorlogsgraven bezoeken. 

Het is niet heel groot. Op het Canadese kerkhof bij de Holterberg, waar ik met Louise was, lagen aanzienlijk meer militairen. Het oorlogskerkhof hier in Milsbeek is een Brits kerkhof waar 210 Britse soldaten zijn begraven. Echter is het gevoel wanneer je langs de graven loopt exact hetzelfde. Jongens van 18, 19, begin 20... Het blijft een bizar idee. Het is niet relevant om altijd te denken: Ja, en waar maakt mijn zoon van 18 zich druk om...?  Maar toch doe je dat wanneer je aan het graf van een 18 jarige militair staat. Een jonge jongen die weg was van huis om zich te offeren voor een ander! Bij elke confrontatie blijft het idee bizar en het went nooit! Ik zie veel overlijdensdata op  9 februari '45, 12 februari '45 en enkele in de dagen erna of begin maart 1945. Wanneer ik het opzoek zie ik dat er inderdaad op 9 februari 1945 om 9.30 uur een aanval op de Duitsers is gestart en Milsbeek op 12 februari 1945 is bevrijdt.  

In de documentatie van oorlogsbronnen vind ik oa het volgende:

Operation Veritable
De Tweede Wereldoorlog was niet ten einde met de bevrijding van Zuid-Nederland. De vijand moest op eigen gebied worden verslagen en daarom besloten de geallieerden via Nederland Duitsland in te trekken. Een van die operaties om vijandelijk gebied binnen te gaan heette Operation Veritable. In het Rijk van Nijmegen en in Noord-Limburg verzamelden de Britse soldaten zich voor Operation Veritable. Die vormde het begin van het grote Rijnlandoffensief en begon op 8 februari 1945. De bedoeling was om met een tankbeweging via Gennep, richting Goch, Duitse troepen in te sluiten.

Spil- en draaipunt
Zo werd het Duits-Nederlandse grensgebied spil- en draaipunt in de geschiedenis aan het eind van de Tweede Wereldoorlog. In anderhalve maand tijd groeide het geallieerde leger in het Rijk van Nijmegen en Noord-Limburg uit tot bijna 500.000 soldaten. Vanaf februari 1945 moesten deze soldaten vechten voor elke meter en velen hebben hun leven gelaten voor de vrijheid.

Bij een aantal graven waren foto's gezet waardoor de man, vele eigenlijk nog jongens,  onder de grafsteen voor ons ineens een gezicht kreeg. Hoe klein ook, het maakt wederom een diepe indruk.

Het is inmiddels tegen drie uur dus we moeten echt wel verder willen we een beetje op tijd terug in Rotterdam zijn. We gaan de kerkstraat weer op en lopen opnieuw een stukje door woonwijk. Wel met net wat minder lelijke huizen dan het eerdere stuk. Op een gegeven moment zien we aan de rechterhand tussen de huizen door een enorm bos opdoemen die tegen een bergwand oploopt. Wat heet... Een berg volgens Nederlandse begrippen. In vergelijking tot de Oostenrijkse alpen slechts een opstapje! Het is de St. Jansberg waar we tegenaan kijken.

We slaan een pad rechts in. Moeten vervolgens langs uitgestorven sportvelden van FC Milsbeek en komen dan uit op een asfaltweg.  We lopen gelijk tegen een bord aan van De boerderééj ien 't Ven. Rechts van ons is er inderdaad een enorm graslandschap met stukken ondiep water. Dat moet het ven zijn, denk ik. En links de oude boerderij. Bij deze boerderij werd na de capitulatie door de 707th  prisoner of war company een krijgsgevangenkamp opgericht. De gevangen Duitsers moesten, onder toezicht van de Britten, de mijnen opruimen die in dit grensgebied lagen en de wegen weer begaanbaar maken.

Een stel wandelaars in tegengestelde richting, staan ook het informatiebord te lezen en vraagt of wij het PP lopen. Ze twijfelen of ze rechtdoor moeten of toch ergens rechts inslaan. Het feit dat ze ons uit het pad zien komen waarvan zij twijfelen of ze daar rechts in moeten slaan, maakt dat ze het even checken. Wij zeggen inderdaad het PP te lopen en ze dus hier in moeten. Ze geven ons mee dat de route richting Groesbeek echt geweldig is maar wel een enorme klim. "Zet je maar schrap." 

Voor we doorlopen zie ik , bijna verscholen onder het informatiebord in het gras, één van de drie in de sloot gevonden Britse betonnen wapenstenen liggen. Het ligt hier nu als gedenksteen.

We lopen langs de verkeersweg, de Zwarteweg, verder  richting de St Jansberg. In de verte zien we de autoweg met een slinger de berg omhoog gaan. Gelijk ontstaat het vakantiegevoel. Alsof je inderdaad in het buitenland bent. Op afstand zien we aan de voet van de berg een terras met verlichting. Kan niet anders dan dat dit een horecagelegenheid is. En aangezien de lampjes branden is ie vast open!  Ik moet ongelooflijk nodig plassen en zeg tegen Luc dat hij, zin of geen zin, gewoon een koffie moet bestellen zodat ik  gebruik van de wc mag maken. Andere optie is in de bosjes neerstrijken maar als ik een keuze heb, dan toch maar een schoon en gewoon toilet.

We gaan het terras op en zien dat er soepjes zijn. Nou zeg, nog beter dan een verplichte kop koffie. We bestellen een asperge- en een tomatensoep en mogen inderdaad ook het toilet gebruiken. Zo dat is een opluchting! De soep kost geen drol en smaakt echt heerlijk. Een goede energiebom om die enorme beklimming te ondergaan die ons te wachten staat.

Het gaat dan wel niet om Mount Everest, maar laten we de Sint Jans ook niet onderschatten...

We genieten even van onze pauze en gaan weer op weg...

Voor je de berg op kan loop je tegen de grensweg aan. Dit moet haast wel op of vlakbij de grens van Duitsland zijn. Terugkijkend op de routeapp zie ik dat we hier letterlijk bovenop de grens staat. Ik kruip even de bosjes in om een overwoekerde wegbewijzering te bekijken. Er zou ook een grenspaal moeten staan maar daar kijk ik kennelijk  overheen. Gebeurt mij wel vaker!

We moeten niet de berg op langs de autoweg, maar schuin oversteken en het bos ingaan. Het eerste stuk zien we links van ons door de bomen het veengebied waar we ook langs gingen toen we op de Zwarteweg liepen. Aan de rechterkant zien we gelijk enorme stuwwallen. Dit verraad inderdaad wel dat we straks echt een behoorlijke klim moeten maken. 

In het bos lopen we ook beschut. De frisse wind die we tot de ingang van dit bos bij de Sint Jan hadden, voelen we niet meer. De temperatuur is gewoon lauw. Ondanks we wel wandelaars tegenkomen is het echt een rustige plek. Ook geen enkele mountainbiker kom ik tegen. In voorgaande etappes was dit toch wel een ander verhaal. Luc valt het ook op dat we geen fietser in het vizier krijgen. Zijn vermoeden is dat er op deze berg een fietsverbod is.

We moeten doorlopen tot we een stenen muurtje tegenkomen en daar moeten we dan rechts af. Mijn aandacht is echt gericht op een stenen muur(tje). Luc zijn aandacht wordt getrokken door een klein watervalletje die uit de heuvelwand komt. Echt ieniemienie. Te schattig. De Sint Jansberg heeft een steil hellingsprofiel. Er ontspringen vele beekjes op plaatsen waar doorlaatbare en ondoorlaatbare lagen in deze hellingen zichtbaar worden. Dan krijg je oa dit soort lieflijke watervalletjes.

Gelijk na het ontspringende watervalletje is er rechts wel een helling met langgerekte natuurlijke traptreden. Luc meent hier inderdaad omhoog te moeten, maar ik zoek nog steeds het stenen muurtje. Een paar andere wandelaars zien ons worstelen met de route en beginnen met ons mee te denken. Na wat gesoebat kijken we richting het watervalletje en zie ik in de grond een stenen muurtje. Wat heet... het zijn misschien tien klinkers naast elkaar gemetseld. Kan niet missen natuurlijk, Dit moet het stenen muurtje zijn. Echter zou ik het in een gids omschreven hebben als een in de grond gemetseld stenen plateautje. Dit zijn soms wel dingen waar ik tegenaan loop in de beschrijvingen. Het is net hoe je iets leest of opvat. Mijn beleving van een muurtje is dus duidelijk anders dan de schrijver.  Effin, het komt altijd wel in orde en we zitten nu ook helemaal goed op de route. 

We klimmen omhoog en treffen in de kom tussen de stuwwallen cq heuvels een water aan. We zijn onder de indruk. Dit is echt zo niet Nederlands. 

Het is zo gaaf. Op het moment dat je de helling omhoog gaat heb je totaal geen besef. En dan ineens is er zo'n "Wow" gevoel. Heel erg tof. We lopen langs het water verder en moeten een zandpad rechts nemen. Dan blijkt dat aan de andere kant van het zandpad een net zo'n gaaf water ligt. Enkel dit hooggelegen zandpad scheidt de twee wateren van elkaar.

We komen dieper het bos op de Sint Jansberg in, en het neemt steeds meer de vorm van een sprookjesbos aan. Het is echt geweldig om hier te lopen. De paden gaan slingerend over de berg en door het bos en ongemerkt loop je steeds hoger. Af en toe krijg je het besef wanneer je op de rand van een stuwwal loopt. En ondanks het niet de Oostenrijkse Alpen zijn, ben ik toch keer op keer onder de indruk van de hoogtes.

We lopen en klauteren enkele kilometers door het bos en komen op een gegeven moment, denk ik, op het hoogste punt aan. Het is echt wel even hijgen geblazen om hier te struinen. Af en aan dalen en weer stukje hoger klimmen, dalen en nog weer wat hoger klimmen...

We komen aan de rand van een bos waar een stuk open veld is. Achter het veld zie je niets anders dan hele licht blauwe lucht met hele witte wolkjes. Het is een beeld wat voor mij past bij "boven op een berg staan!"  Een paar koeien staan aan het einde van het veld te grazen. Ik voel mij echt in een ansichtkaart. Ik neem een foto maar blijf ook staan om het beeld wat ik voor mijn snufferd heb in mij op te nemen. Op de een of andere manier kan ik er geen genoeg van krijgen. Alleen de kleuren al. Het groen, met het blauw en het wit, en  daarin de koeien alsof ze erin geplakt zijn. Het lukt mij nauwelijks te stoppen met kijken!

,

Maar toch moet ik door. Ik laat Luc nog even de foto zien en we zijn het er over eens dat het echt een fantastisch beeld is. 

We komen langs nog een stukje open veld en gaan daarna weer dieper het bos in. We blijven dalen stijgen dalen stijgen. Een hele goede kuitenbijter deze wandeling. Al snel komt er een splitsing waar we over een blubberpad moeten stijgen. Er volgt nog zo'n pad, maar bij deze heb je de keus: Onderlangs door het ergste blubberpad waar je hier en daar over takken en stukken boomstam moet klauteren, of het bovengelegen iets mindere blubber pad. Luc en ik kiezen ieders ons eigen weg en treffen elkaar op het punt waar de paden weer samenkomen.

Luc mompelt een beetje over zijn nieuwe schoenen waarmee hij door de blubber loopt. Hij lijkt lichtelijk bezorgd over de witte zolen die zo langzamerhand een vieze smurrie kleur krijgen! 

En dan volgt, zo lijkt,  het pad terug naar beneden. Wel via slingerpaden, dus we zijn niet één twee drie het bos uit. Het is en het blijft genieten op de sint Jansberg. Heerlijk zo samen dwalend door het sprookjesbos met ons twee alleen. Helemaal weg van het rumoerige leven in de stad. Ik heb werkelijk geen idee waar we ons bevinden. De route houd ik bij lange na al niet meer in de gaten. We zijn te druk met door het bos te klauteren en zo lang we de wit-rode markeringen zien gaan we ervan uit dat we op de juiste weg zitten.

 

We dalen verder en verder en komen uiteindelijk bij een prachtig water in een kom tussen de stuwwallen en bomen. Een houtenbruggetje gaat eroverheen. We moeten een beetje aan Kroatië denken. Nu zijn de Plitvicemeren wel turqoise, en liggen tussen hoge rotsen... Dit is donker groen en ligt tussen stuwwallen. Een reële vergelijking is het niet. Maar het gevoel is bijna hetzelfde. Het "wow", het "Jeeeee kijk nou", het "Ooooh wat mooi" . Dat gevoel! Juist dat maakt geen verschil. 

We hobbelen het laatste stukje bos van de Sint Jansberg uit. Ergens hadden we de funderingen van een Romeinse villa kunnen zien maar genietend door het bos hebben we deze afslag totaal gemist. 

Eenmaal aan de rand van het bos lopen we tussen de stuwwal en een weiland in. We moeten onder een waanzinnig gave boom doorlopen. De takken die uitlopen zijn dermate zwaar dat er hekjes onder zijn gezet om de takken te ondersteunen. Aan klimbomen en huttenbouwbomen is er in dit gebied ruime keus. Fantastische plek voor kinderen die van klauteren houden. Onze kinderen waren daar vroeger wel van. Onze achterbak lag altijd vol met grandioos grote takken en mega stenen die kost wat het kost mee naar huis moesten. Met hun drie verzamelden ze tijdens een wandeling heel wat bij elkaar. De achterbank lag na de terugweg uit het bos vol zand.  En dan thuis een uur in bad weken om weer schoon te zijn . Heerlijke tijden!

Wanneer ik hier nu loop vind ik het soms wel jammer dat ze niet meer te porren zijn voor een stevige boswandeling. Het is zo genieten en dat genieten gun ik ze zo. Maar het is natuurlijk ook dat waar ik van geniet, dat niet wil zeggen dat een ander, en dus ook mijn kinderen, daar per definitie van genieten. 

Aan het einde van het pad staan we officieel aan het eind van de Sint Jansberg. Waar we links een ander zandpad moeten nemen zie ik rechts een openveld waarvan ik, net als bovenop de berg, weer even onder de indruk ben van vooral de kleuren die het landschap weergeeft. Op de foto lijken de kleuren niet zo mooi helder als wanneer je er daadwerkelijk staat. Weer zo'n moment in een omgeving waar je de echte schoonheid pas ziet wanneer je er daadwerkelijk middenin staat. 

We lezen op een bord dat het sinds kort verboden is om te mountainbiken op de Sint Jansberg. Het mysterie waarom we geen mountainbikers tegen zijn gekomen is hierbij opgelost. Mountainbikers zullen wellicht balen want het is natuurlijk prachtig en uitdagend fietsen en/of crossen op de Sint Jansberg. Maar ik begrijp het wel. Als wandelaar wordt je niet altijd gelukkig van de fietsers die je met regelmaat op een haar na net niet omver fietsen.

Luc staat op het zandpad, de Zevendalsebaan, te wachten. Hij wil graag door.

De zevendalsebaan loopt langs het Zevendal. Een smeltwaterdal die in de één na laatste ijstijd, 150.000 jaar geleden, is ontstaan. We pikken het dal niet echt mee. Slechts aan de kopse kant lopen we er langs. Wel treffen we een bankje aan waarbij een aantal zwerfkeien liggen.  Op de keien staat aangegeven wat de oorsprong is en dat ze inderdaad met de ijsgletsjers 150.000 jaar terug meegevoerd zijn naar hier, en in het Zevendal terecht zijn gekomen.

We zitten inmiddels in de laatste paar kilometers. Het bos en de Sint Jansberg laten we steeds verder achter ons en de weg waar we lopen is weer vlak.  In de verte zien we wel heuvelachtig gebied opdoemen maar dat is vandaag niet meer voor ons weggelegd. Wellicht hoort het bij de vorige etappe die ik (nog) niet heb gelopen. Hoe na deze etappe verder moet ik maar even bekijken met het het "Duitsland verboden gebied voor Nederlanders verhaal " in het achterhoofd. Ik kan de twee etappes natuurlijk gewoon op de reservebank zetten en vanaf Gennep voorlopig gewoon naar beneden lopen. Ik ga het allemaal wel zien. Eerst vandaag maar eens in Groesbeek aankomen.

De lange zandweg tussen  akkers en grasvelden door is behoorlijk lang. Ergens moeten we langs een stuk veld komen waar in september 1944, bij de start van operatie Market Garden, de zweefvliegtuigen neerkwamen. Voorlopig zie ik nog niets. Maar ik ga er vanuit dat dit een punt is wat je niet over het hoofd zal kunnen zien.

En inderdaad komen we langs Wijngaard Klein Amerika.  Ook de gerstvelden voor de productie van Whiskey komen we langs. Nooit geweten dat we in Nederland ook Whiskey maken!!

En dan staan we inderdaad voor een groot informatiebord met tekst en uitleg over de bevrijdingsacties van de geallieerden.

Ook dat vind ik altijd iets magisch hebben. Zo'n enorme operatie die in het diepste geheim moest gebeuren. En zoveel en zo'n belangrijk iets stond op het spel. Iedereen die er mee te maken had moest geïnformeerd worden in een tijd waarin bij lange na de communicatiemiddelen van nu niet aanwezig waren. Misschien beter ook, want met de middelen van tegenwoordig wordt het er soms niet makkelijker op om zaken in stilte en in het geheim voor elkaar te krijgen. Niettemin is je bereik natuurlijk wel groter. Anyway... Hoe knap dat dit ruim 75 jaar geleden plaatsvond.  Ook het lopen op grond waar zo iets spectaculairs is gebeurt wat zo'n impact had waardoor de toekomst is veranderd. Het geeft altijd weer opnieuw stof tot nadenken...

Als uitloper moeten we een klein slingerpaadje door waarna we aan de rand van Groesbeek komen.

Even langs de bosrand een stuk vals plat omhoog, en dan moeten we naar beneden lopen waar we  bij een rotonde met daarachter een molen aankomen. Ik besluit dat dit het eindpunt is. Het zal enkele meters verschillen met het officiële eindpunt maar het is goed zo.

Ik strijk op een bankje langs de weg neer. Terwijl ik een flesje wijn en een zak nootjes uit de tas trek, checkt Luc de Uber. Er blijken geen auto's beschikbaar. Lekker handig.  We schenken eerst de wijn in en graaien een hand nootjes waarna we opzoek gaan naar een andere taxi. 

We bellen het nummer uit het gidsje. Het is de regiotaxi. Geen probleem om jullie naar Gennep te brengen maar we zijn er pas over een uur! Ook goed. Wat kan ons het schelen. We bellen met het thuisfront dat ze op onze kosten eten mogen laten bezorgen omdat de taxi ons pas tegen zevenen op komt halen. Wij zorgen hier ook wel voor onszelf. We drinken de wijn, kletsen een eind weg en moeten wel een beetje lachen om hoe we hier als een stel zwervers op een bankje ons zitten te bezatten.

Tussentijd lopen we de cafetaria schuin tegenover binnen en bestellen daar een Schnitzel en een Saté. Allebei krijgen we in een gebaksdoos een volledige maaltijd in de handen geschoven die we mee terugnemen naar het bankje. We zitten heerlijk te eten. Wel een fris windje, maar toch ook het laatste zonnetje. Menig voorbijganger wenst ons een smakelijk eten waarop wij keer op keer vriendelijk een bedankje terugroepen.

Het klinkt misschien heel armtierig maar toch ervaren wij dit niet zo. We laten het eten smaken, we kletsen, we lachen, we voelen het zeker niet als oneindig wachten, en komen dus de tijd prima door. Natuurlijk is op een terras neerstrijken en je wijntje uit een glas drinken en je eten van een porseleinen bord eten en diverse tijden vooraf geregisseerd hebben een heerlijke afsluiter voordat je een auto of trein in springt. Maar toch. Dit is precies de charme die je moet ervaren bij welk avontuur dan ook. Het niet geregisseerde is juist de charme die elke etappe maakt tot een verhaal op zich. 

En bovenal... 't komt zoals het komt en 't is zoals het is. Dus ook het eten uit een kartonnen doos op een bankje aan de straatkant hoort daar bij. Heb in tijden niet zo'n heerlijke schnitzel gegeten!

 

https://spannendegeschiedenis.nl/liberation-route/milsbeek-door-regen-en-modder-naar-de-overwinning