Het is cool om een warm mens te zijn!

Tijdens een stevige wandeling door weer en wind eerder deze maand spraken we af samen de etappe Ommen - Hellendoorn te gaan lopen. Leuk leuk leuk.  Eigenlijk hetzelfde verhaal.  Geen tijd om een heel weekend in te plannen, maar toch heel blij worden van enkel één dag weg van je vaste honk. Een dag die hopelijk weer vol zit met vakantiegevoel.  Je geniet immers het meest van de kleine onverwachte dingen. We gaan lekker met de trein. top!

Etappe 10 Ommen - Hellendoorn 21 kilometer

Tien voor vijf ringelt de wekker in mijn oor. Vol ornaat spring ik mijn nestje uit, zet mijn bakje koffie, haal de vaatwasser leeg en dek de tafel voor de mannen die over een paar uurtjes zullen ontwaken. Kwart voor zes spring ik in het donker op Jort zijn oude fiets. 

Gisteravond: “Neem mijn oude fiets mam, en laat maar bij het station staan. Hoeft niet op slot hoor. Ze mogen 'm meenemen!”   Okej, die wil  heel graag van zijn fiets af. Zo gezegd, zo gedaan.

Al na de eerste meter fietsen begrijp ik waar de wens vandaan komt. Piepend en krakend met een slinger in het wiel en enkel de eerste versnelling die bruikbaar is, trap ik mij helemaal lens richting Station Alexander. Met tong op de grond door het  snelle en vele trappen, waarbij ik slechts als een slak vooruit ga, kom ik vijf minuten na afgesproken tijd bij Alexander aan.  Mijn billen hebben  tijdens het fietsen al de in het gescheurde fietszadel opgezogen regenwater van de afgelopen twee weken, er weer vol uitgeperst! Hmm, geen hond die deze fiets mee zal nemen, denk ik. Kansloos!

Met een natte kont ren ik het station in. Louise staat in de hal op mijn te wachten. Al lichtelijk in angst dat ik mij verslapen zou hebben. Nee hoor… het was die eerste versnelling… maar gelukkig nog ruim op tijd!

We halen een bak koffie en lopen richting perron waar we om zes uur dertien op de trein richting Zwolle stappen. Op dit zelfde tijdstip start de zonsopgang. We zijn slechts het station uitgereden en kunnen door een wat viezig treinraam, getuige zijn van de prachtige knal oranje omhoog komende grote bol. Het blijft elke keer weer waanzinnig om die zon vanuit de horizon op te zien komen.

Een relaxte reis volgt. We drinken onze koffie en kletsen over ditjes en datjes. Na Utrecht doemt er een steeds meer relaxte omgeving op. We  genieten onderweg van de mooier wordende stukken landschap  waar de trein doorheen raast. Meer en  meer gaat het kriebelen en krijgen we zin om aan de wandeltocht te beginnen.

Zes over acht stappen we in Ommen van de trein en het oude stationnetje, wat uit 1903 stamt,  uit. We gaan én route...

Ik ben van mening dat we nog door het centrum moeten maar dat blijkt niet het geval. Het punt vanaf de vechtbrug heb ik de vorige keer  al met Ann gelopen toen we in Ommen aankwamen en naar het station moesten. Wel jammer. Vorige keer waren we na 32 kilometer te gaar om het leuke stadje te bekijken. Ik leefde ook in de veronderstelling dat ik hier bij de tiende etappe wel aan toe zou komen. Maar dat was dus net even een misrekening. Nou ja, wie weet ooit... We pakken de route in het boekje dus drie zinnen na de start op. We missen hierdoor het uit de 13e eeuw stammende edelmanshuis wat ooit aan de adellijke familie van Pallandt toebehoorde. Helaas pindakaas. 

We moeten het spoor oversteken. Even vertwijfeling. De bekende opstartmodus! Maar Louise ziet een wandelaar met rugzak. "Kan niet missen, dat is vast een PP wandelaar" zegt ze. We volgen de man en inderdaad we zitten op de rood-wit sticker route.  We gaan met een bocht naar rechts mee waarna een straat naar rechts en stappen de rijkelijke natuur in. Al vanaf moment één is het (weer) genieten. Het stadje Ommen laten we achter ons...

We lopen op een smalle verharde weg met aan de rechterkant uitgestrekte weiden en links hier en daar een verloren authentieke boerderij. Het soort uitgestrekte gebied wat ik heel Overijssels vindt.

Het is best een lange weg met wat bochten.  We lopen een bosachtig gebied tegemoet.  Wanneer we tegen de bosrand aanlopen vervolgen we eerste nog een klein stukje  verharde weg waardoor we de Besthmener hooilanden links van ons houden en het bos rechts van ons. Uiteindelijk komen we bij de (bos)ingang en buurtgemeenschap Besthmen aan. We worden verwelkomt door een informatiebord over het gebied en over kamp Erika.  We vragen ons af of we daar voorbij zijn gelopen of dat dit monument nog op ons pad moet komen. 

  

Geen idee, dus we gaan het wel zien. De weg leidt ons  een smal lang kronkelend bospad op en we komen aan de voet van de Besthmenberg.  Een blije hond komt op ons afgerend. Louise en ik halen het beestje enthousiast aan. Ook zijn baasje komt op ons afgelopen en vraagt of we het PP lopen. Uiteraard! Oh een super leuke route, zegt ze. Het is op dit pad heerlijk vertoeven, en je loopt zo lekker in de zon, voegt ze er aan toe.

Ik vraag haar naar Kamp Erika.  Oh die is ook verderop, geeft de dame aan. Daar komen jullie vanzelf langs. Dan moet je nog even een stukje verder omhoog lopen,  zegt ze.  En vergeet vooral de uitkijktoren niet.   Nou top! We bedanken haar en gaan door. 

Het is inderdaad heerlijk hier. De hogere bomen worden op het pad vervangen door lagere struiken. Aan onze kuiten is goed te voelen dat het smalle zandpad ons stiekem stevig omhoog laat klimmen. Een goede kuitenbijter hoort er op deze vroege ochtend bij. De zon schijnt op onze bol.  We kunnen het eigenlijk niet beter treffen (weer!)

Eenmaal bij de uitkijktoren willen we natuurlijk maximaal van het uitzicht genieten. Dan zit er dus niets anders op dan naar boven te gaan. Echter valt dat niet mee wanneer je hoogtevrees hebt. Aj!  Ik red het tot halverwege de toren. Ook al neem ik mij voor strak naar voren te blijven kijken, mijn blik gaat toch continue door de open traptreden naar beneden. Mijn benen tintelen en uiteindelijk sta ik stokstijf. Met hoogtes ben ik niet zo’n held! Ik blijf steken en besluit niet verder te gaan. Louise klimt lekker via de ijzeren smalle trap verder omhoog en krijgt van mij het verzoek een paar mooie plaatjes daarboven te schieten. 

Ondertussen werk ik mijzelf weer naar beneden en wacht af tot Louise ook weer met beide beentjes op de begane grond staat. Effin, de eerste klim op deze Besthmenerberg, de voorpost van de Sallandse heuvelrug, hebben we bedwongen. Een warmloper dus! We vervolgen ons pad verder over de inmiddels wat breder geworden lange zandweg. Al genietend wandelen we van het heideveld het bos in. Enorme stapels gekapte boomstammen zien we aan weerszijden van de weg. Als kleine kinderen, en wellicht zijn wij niet de eersten, moeten we toch even een foto nemen waarop we zo staan alsof het lijkt dat we de stapel aanduwen, dan wel opklimmen.

Grappend dat door ons de stapel boomstammen toch begint te rollen en we “Even Apeldoorn moeten bellen” gaan we na de fotosessie weer verder op pad. 

We komen bij het monument van Kamp Erika. Dit was oorspronkelijk een sterkamp van de theosofische beweging onder leiding van Krishnamurti. Tijdens de tweede wereldoorlog kwam het in handen van de Duitsers. Zij vernoemden het kamp naar een liefkozend heidebloempje. Maar het kamp was uiteraard alles behalve liefkozend. Het was een werkkamp waar gevangenen in het bos te werk werden gesteld. Het kamp heeft verschillende functies gehad en ontaarde uiteindelijk in een sadistisch concentratiekamp wat lijnrecht tegenover de vreedzame sferen stond toen het nog tot de theosofische beweging behoorde.Na de oorlog diende kamp Erika als interneringskamp voor NSB´ers. Nadat er een tyfusepidemie uitbrak, vanwege de slechte hygiëne, overleden er ruim 120 gevangenen.

Op de plaats van het kamp zelf is tegenwoordige een vakantiepark te vinden. Hier op dit kruispunt in het Ommense bos is er op elke hoek van dit kruispunt een sober monument te zien. Het houten kruis kan ik niet vinden. Wellicht hadden we dan toch ergens het pad af gemoeten. 

Allebei hebben we nog nooit van dit kamp gehoord, tot we  het informatiebord lazen aan de voet van de Bestmenerberg.  We bekijken en lezen de teksten op het monument en staan even stil bij de wreedheden die hier in de geschiedenis plaats hebben gevonden. Ik blijf het altijd heel vreemd gevoel vinden wanneer ik op een plek sta waar ooit vreselijke dingen zijn gebeurt, die wellicht ook de geschiedenis hebben (kunnen) verandert. 

Tijdens de tocht over het Pieterpad kom ik ook echt van alles tegen waarbij ik mij realiseer dat er zo veel geschiedenis in Nederland is waar ik vaak geen benul van heb.  Ik ervaar het  als een rijkdom om het op mijn weg door Nederland te weten te komen. Echt mooi!

Nog wat in de denkstand na het besef van de geschiedenis en kletsend over hoe we tijdens deze wandeling dingen te weten komen, vervolgen we het bospad

We moeten aan het eind een klaphek door, een verharde weg, de N341, oversteken en via een tweede klaphek opnieuw een bospad vervolgen. We staan eigenlijk aan een behoorlijk steile oever waar vlak naast het looppad ook een gelijknamige weg loopt. De aanblik naar beneden is mooi. Het water waar we opkijken is een dode arm van De Regge. Een Overijsselse rivier tussen Salland en Twente. Je hebt de boven- Regge, midden-Regge en onder-Regge. Het stuk Regge tussen Hellendoorn en Ommen, waar we nu lopen,  is de onder-Regge die zich bij Ommen uitmondt in De Vecht. Ik wordt afgeleid door een telefoontje. Bellend loop ik langzaam door waardoor ik er niet meer aan denk een foto te schieten. Niettemin zit het mooie plaatje wel in mijn hoofd! Het is wederom mooi en nog steeds geniet ik met volle teugen. Louise idem dito.

Als snel zien we aan onze rechterhand een grote gebogen tak liggen. Onze miezerige zwaar niet ontwikkelde armspiertjes weerhoudt ons er niet van toch een poging te wagen om ons aan de tak op te trekken. Wat natuurlijk voor geen meter lukt. Maar de confronterende slappe armspieren wegen niet op tegen de lol die we samen weer hebben wanneer we elkaar tijdens deze actie fotograferen. Heerlijk om in het bos als volwassene ook te mogen klauteren en aan een boomstam te hangen .

Bijzonder dat je als kind gewoon geniet van klimmen en klauteren in een boom en we vinden dat doodnormaal want dat hoort er gewoon bij. Maar wanneer je als 50 plussers je in een boom begeeft en er op klautert en klimt liggen we in een deuk van het lachen omdat het niet doodnormaal is!

We lopen verder en ondertussen vragen we ons af hoe het eigenlijk komt dat je dergelijk natuurschoon pas gaat waarderen wanneer je ouder bent. Eigenlijk best bijzonder dat je als kind, tiener, of misschien wel jong volwassen, niet altijd ziet hoe mooi het kan zijn, laat staan dat moois waarderen. Het waarderen gaat natuurlijk ook niet wanneer je het niet ziet. Ik ben zelf in een mooie omgeving opgegroeid. Fietste tussen de weilanden en langs de IJssel naar school in het historische plaatsje Zutphen. Maar tijdens mijn tienerjaren heb ik dat inderdaad nooit ervaren als “prachtige omgeving en mooi stadje”.  Pas toen ik verreweg volwassen was en er terugkwam werd ik mij bewust in wat voor omgeving ik ben opgegroeid. Ik was daar best verbaasd over dat ik gedurende mijn hele jeugd dit nooit had gerealiseerd. Gek eigenlijk!

We vervolgen de weg vanuit het bospad cq de steile over en moeten een verharde bochtige weg volgen. Uiteindelijk komen we bij een brug waar we de Regge oversteken. Het is een mooi maar ook knus stukje waardoor we (weer) even op de brug stil blijven staan. Het is windstil en het water spiegelglad. Ook hier beseffen we dat we qua weer het gewoon niet beter kunnen treffen. 

Een bewegwijzering met "outdoor Ommen" zet ik op de foto. Mijn benenwagentocht door Nederland is volledig "outdoor" 

Te leuk, vind ik, om 'm toch even vast te leggen. 

We gaan voort en lopen tussen het boerenland richting Nieuwebrug wat volgens mij tot de regio Giethmen hoort. Ineens ziet Louise een haas sprinten. Het beestje gaat razendsnel over het weiland heen. De snelheid van het dier maakt enorme indruk en ik doe mijn best de Iphone zo snel mogelijk uit mijn zak te trekken, aan te zetten en de camera aan te krijgen.

Dit tempo loopt overduidelijk niet synchroon aan de haas want tegen de tijd dat ik mijn camera aan heb is het beestje is al ver weg gerend. Niettemin doe ik toch een poging. Je moet goed kijken op de foto, maar met een beetje goede wil is de haas te zien.

Ook gaan we nog even op de foto met een vogelverschrikker die gemaakt is van stukken boomstam. Heel creatief!

We lopen door, zielsgelukkig dat we een haas hebben gezien waarbij ik tegelijkertijd zeg het wel jammer te vinden voor Deen. Hij hoopte tijdens de etappe die ik met hem liep zo vurig dat hij hazen zou zien. Maar helaas kwamen we er geen één tegen. 

We lopen Nieuwebrug voorbij langs klein Archem en constateren dat we nog niet eens vijf kilometer hebben gelopen maar al wel ruim anderhalf uur op weg zijn. We treuzelen veel, maar zien ook veel en hebben totaal geen erg in de tijd. Op zich een goed gegeven natuurlijk want de route geeft overduidelijk veel te doen. Tijdens het lopen vertelt Louise dat ze, sinds ze aan het wandelen is geslagen, zich in vogels aan het verdiepen is. We zien en horen ook veel vogels onderweg. Het lukt nog niet goed om alle vogels aan de hand van hun geluid te onderscheiden maar op zich is de wandeling van vandaag wel een goede oefeningen natuurlijk. 

We lopen langs de stapelberg, passeren een Jeneverbesstruweel die we door het kletsen volledig missen en komen aan bij een hek waarop "Landschap Overijssel" staat 

Om het hek heen wandelen we over een brede zandweg met aan weerszijden prachtige natuur. Een stuk verderop moet ik heel even terugdenken aan het Ballooërveld in Drenthe. De begroeiing is hier net wat hoger maar toch heeft het, met name door de zandpaden, wel bepaalde overeenkomsten. We betreden hier weer oud natuurgebied en dat haalt wellicht ook de herinnering aan het Ballooërveld omhoog. Je voelt je hier ook teruggeworpen in de tijd, alsof je in het niets bent. Je hoofd is leeg en je ervaart geen enkele prikkel alleen de schone lucht en het één zijn met de natuur. Louise en ik zijn onder de indruk van hoe bepaalde bomen groeien. We zien takken aan bomen die gewoon volwaardige kunstwerken zijn.

Ook hier zie je weer hoe bomen gewoon kunnen groeien zoals ze willen groeien omdat alle ruimte daarvoor gegeven wordt. Het gebied is echt prachtig. We wanen ons op vakantie in buitenland. Opnieuw wordt ik met de neus op de feiten gedrukt hoe mooi ons eigen kikkerlandje is en hoe bijzonder sommige plekken hier zijn. Echt wonderschoon!

Alsof we op de prairie rondlopen, komen  we een grondwaterbron/pomp op de zandvlakte tegen met daaronder een drinkbak uit een boomstam gecreëerd. Louise doet een poging om grondwater op te pompen maar dat is toch meer voor mensen met wel ontwikkelde armspieren weggelegd!

Via de schuilhut, waar eea aan informatie hangt en waar we lezen dat hier op de Archemerberg de zeldzame jeneverbesstruwelen in behoorlijke omvang staan, die we zojuist strak voorbij zijn gelopen zonder ze waar te nemen,  gaan we richting het smalle zandpad die ons wederom behoorlijk laat klimmen.  Af en toe kijken we even om zodat we kunnen zien hoever ons uitzicht over het gebied reikt. Elke paar meter verder, wordt het uitzicht wijder en toffer. 

Na een bijna 80 meter klim komen we op de top aan. Het uitzicht is echt geweldig! We lopen rond over de top en proberen alle indrukken in ons op te nemen. Om beurten blijven we maar roepen dat het zo mooi, zo prachtig, zo fantastisch is. Het is echt ongelooflijk gaaf om hier te zijn. Je zou bijna denken dat het ondertussen afgezaagd wordt om elke keer in herhaling te vallen door te roepen dat het zo prachtig is. Maar feit is dat elke keer opnieuw dit het eerste gevoel is wat in je opkomt en elke keer is er weer die behoefte om dat gevoel te uiten. Dus..., zullen we in herhaling blijven vallen en wellicht tot het eind blijven roepen hoe "prachtig" het hier is!

Dan begint de afdaling. De laatste helft moet toch even rennend met gespreide armen/vleugels gedaan worden. We lopen met de warme zon op onze bol, een frisse bries op onze neus en onze vleugels gespreid…, we voelen ons heerlijk, we voelen ons vrij, we voelen ons alleen op de wereld. De route vandaag is echt zo ongelooflijk gaaf. Een enorme afwisseling en keer op keer staan we weer stil in/op/bij een idyllisch stukje natuur waar we de tijd voor onszelf nemen om er even van te genieten en het een plekje te geven in ons brein in de hoop dat het in herinnering blijft.

Eenmaal weer op vlakke grond waar we over een slingerend zandpad verder moeten, komen we een ouder koppel tegen. In zwaar dialect begint de man tegen ons te praten. We verstaan er geen hout van maar na drie keer vragen waardoor de man langzamer gaat praten komen er toch wat herkenningspunten in zijn verhaal. Hij vraagt of we het PP lopen. Ja dat doen we zeker. Zijn tweede vraag: Of we al bij de dikke steen zijn geweest. Nee dat zijn we (nog) niet.  Hij vertelt ons hoe we bij de dikke steen komen en dat het een enorm ding is. Als we er naast staan lijken we kabouters. Okej, top. Super leuk dat u ons dit zegt. We gaan er op letten dat we de dikke steen niet voorbij lopen.

Nou, als je die inderdaad voorbij wil lopen moet je van goede huize komen. Alhoewel… nog steeds niet vergeten dat ik ooit in een eerdere etappe een hunebed voorbij ben gelopen dus op zich is alles mogelijk natuurlijk! Dat je in verhouding tot de steen een kabouter lijkt is wel heel erg overtrokken, maar de steen is inderdaad heel erg groot.

We zien op afstand een enorme diepe kuil met aan de zijkanten uitstekende boomwortels. Vervolgens zien we een ongelooflijke zwerfkei in de kuil liggen. Het echtpaar wat ons zojuist in dialect aansprak staat er ook en ze zetten elkaar op de foto. Ze zien ons aankomen en zijn zo vriendelijk om ons samen op de foto te zetten bij de kei. We proberen er op te klimmen maar besluiten dit toch maar even niet te doen. We moeten immers nog wat kilometers lopen en het risico nemen ons te bezeren lijkt ons toch niet zo handig. "De Kei" is een zwerfkei die 150.000 jaar geleden in de ijstijd met de Scandinavische ijstongen is meegevoerd naar Nederland. De kei, ongeveer 5.5 bij 7 meter, diende als grens tussen de marken van Lemele en Archem. Alle zwerfkeien waren vrij te gebruiken,  maar aan de zwerfkeien die als grensmarken dienden mocht je niet komen. Daar stonden hele zware straffen op. In het ergste geval leidde dat tot vierdeling.

In tegenstelling tot veel andere zwerfkeien is deze kei nooit uitgegraven. In de 19e eeuw is daar wel een poging toe gedaan. Maar de uitgravers meenden klagende stemmen onder de steen vandaag te horen. Op zich niet zo heel raar omdat aan de zwerfkeien buitenaardse eigenschappen werden toegeschreven. De uitgravers hebben toen de benen genomen waardoor de kei altijd in deze kuil is blijven liggen.

We zeggen de mensen gedag en gaan verder door het licht bebosde gebied van de Lemelerberg. De omgeving doet denken aan het bos waar ik vorige etappe met Ann doorheen liep te dollen. Hier net wat minder heuvelachtig als het stuk bos de vorige keer, maar de soort bomen, de kleuren enzovoort komen redelijk overeen. Gek dat het minder heuvelachtig lijkt want het ligt nl wel hoog. 

De Lemeleberg is net als de Archemerberg een stuwwal die is ontstaan in de voorlaatste ijstijd, het Saalien ongeveer 150.000 jaar geleden. Deze periode was zo extreem koud dat de kilometers dikke gletsjers vanuit Scandinavië tot twee keer toe de lijn van midden Nederland bereikten. Deze gletsjers namen veel puin, zand, keizels en ook de zwerfkeien mee. Van de zwerfkeien werden uiteindelijk de hunebedden gebouwd en daarna werden ze inderdaad voor de grensmarken gebruikt.  Het ijs rukte op waardoor het al het meegevoerde puin opdrukte, waarna het ijs zich weer terug trok. Dit viel weer in herhaling. Hierdoor werden de stuwwallen bij de Veluwe en de Utrechtse heuvelrug gevormd. En dat zijn de Besthmenerberg, de Archemerberg enzovoort waar wij nu overheen lopen en genieten van de prachtige natuur.

Een relaxte wandeling door bos volgt waarna we na ruim tien kilometer in de benen te hebben het bos uitstappen en we weer op verharde weg komen. Wel met altijd bebost gebied aan de ene kant naast of achter ons, en aan de andere zijde naast ons en voor ons weides, akkers of plukjes boerderij. Uiteindelijk  bereiken we Lemele. In de routebeschrijving lezen we dat we bij Zaaldijk het dorp Lemele bereikt hebben. Geen idee wat Zaaldijk is maar in heel Lemele staat maar één grote reclamezuil die boven alles uitsteekt, en dat is die van Zaaldijk. Kan niet missen!

We zien een bord hangen met daarop “ 900 meter verder over het Pieterpad Koffie to go.”  Zo, dat klinkt als muziek in de oren. Erop af! We moeten rechtsaf, maar er zijn vanwege een splitsing twee straten rechtsaf. We nemen een gok, maar gokken de verkeerde. Een mevrouw die een stuk terug in haar tuin staat te werken roept ons toe. “Jullie gaan verkeerd dames…, jullie moeten de andere straat rechts in.” We kijken achterom om te zien wie ons roept en zien de dame staan. Ze herhaalt nog een keer wat ze zojuist ook riep en wijst ons de goede richting. Je vraagt je soms weleens af of de mensen die langs de route wonen al die PP-wandelaars niet zat worden. Maar nee. Kennelijk niet. De één na de ander blijft je aanspreken, aanwijzingen geven of wat dan ook. De mensen lijken er van te genieten.

We volgen de weg die de tuinierende dame ons wees. Voor we echt aan die bak koffie mogen komen we nog een kale weide met koeien tegen die we toch wel graag even op de foto willen

En dan komen we aan op een schattig plekje waar het uithangbord "koffie to go" hangt met ook de mededeling dat er een wc beschikbaar is. Hoe fijn is dat?

We gaan de tuin in en treffen een lieflijk tuinhuisje aan waarin een koffieapparaat, blikjes drinken, glazen potten vol verschillende theesoorten enzovoort aanwezig is. Ik graai mijn losgeld bij elkaar en gooi het in de pot waarna ik twee bakken Senseo zet. Ondertussen gaan we ook op zoek naar het toilet en treffen een houten huisje aan, meer vierkant hok, waarin een wc staat die spik en span is. Nou wat wil je als wandelaar onderweg nou nog meer? 

Terwijl ik de wc induik treft Louise in de koffiebekers iets aan wat alles behalve op koffie lijkt. Slootwater lijkt treffender. We snappen er niets van en proberen met nog een extra pad en wat mixen met het eerder gemaakte slootwater er toch nog een redelijk drinkbaar iets van te maken. Kleingeld is op dus we kunnen ons geen extra pads meer veroorloven. We eten gelijk een boterham. Normaal drink je de smaak van niet te vreten eten weg, maar in dit geval eten we de smaak van niet te zuipen koffie weg. We gaan verder.

Wanneer we bij het kanaal aankomen ontdek ik in het zand schelpen van slakken die mijn aandacht trekken. Binnen no-time staan we met ons twee in het zand te graven om meer schelpjes te zoeken. Nadat mijn hand vol ligt gaan we verder. Maar met opgehouden hand zo de tocht te volbrengen lijkt mij ook geen goed plan. Ik haal een boterhamzakje uit mijn tas waar ik de schelpen in doe, leg ze boven in mijn rugzak, en zo hoop ik ze heel mee naar huis te kunnen nemen.

Louise ziet als eerste een vakantiepark langs de weg opdoemen en oppert het plan om hier een echte koffie te scoren. Lijkt mij ook een prima plan. Ook al is er een beker slootwater naar binnen gegaan, een echte bak kan er nog wel in. En voor het geval onze blaas hierdoor te vol raakt... we komen vast nog wel een boom tegen ergens. Louise heeft wat tijd nodig om haar mondkapje te zoeken dus terwijl zij haar rugzak leegruimt struin ik naar binnen om alvast te bestellen. De koffiebonen moeten denk ik nog van de plantage komen want het duurt wel even voordat de dame twee bakken koffie heeft gezet. In de tussentijd wacht ik rustig af, klets ik en zie ik een bord boven de bar hangen met de tekst 

“Het is cool om een warm mens te zijn”  

Ik ga er even voor staan, laat de zin op mijn in werken en denk, "ja, inderdaad!" Leuk om te onthouden. De koffie duurt even maar blijkt niettemin een goede opkikker. Al drinkend lopen we het park uit en gaan de route weer op. We hebben allebei het gevoel dat we nog wel zes etappes aankunnen vandaag. Echt een stevige bak koffie dus!

We kletsen een eind raak en merken ineens op dat we ons weer in een totaal ander landschap begeven. Het is weer wijd en uitgestrekt. De lucht boven ons nog behoorlijk strak blauw met in de verte prachtige schapenwolkjes. 

Echter merken we op dat de schapen wolkjes wel steeds een stukje dichterbij komen. Niettemin is het weer nog steeds heerlijk. De zon is warm, de bries is fris en de tjilpende vogels zijn rustgevend.

Het uitgestrekte gebied duurt voort. We lopen zeker een kilometer of drie á vier langs de weiden, de akkers en onder de mooie blauwe met schapenwolken gevulde lucht door. Waar we eerder deze dag soms merkten dat de kilometers ongemerkt langzaam gingen, valt het mij nu ineens op de kilometers ongemerkt vlot gaan. Ondanks we ons nog steeds in de open natuur bevinden, naderen we al wel de omgeving Hellendoorn.

Na enige tijd door het wijde gebied te lopen belanden we, na de Besthmener-, Archemer- en lemelerberg…,op de Belerberg. In tegenstelling tot de voorgaande bergen met hun natuurschoon vinden we dit stuk net wat eentoniger. Niettemin ook mooi, maar we staan niet meer vol verwondering bij elke bocht stil.  Of raken we misschien gewend aan de pracht en praal van deze natuur en kijken we, met al die mooie kilometers achter ons, er inmiddels niet meer van op. Kan ook! Het is in ieder geval wel heel relaxt. Ook hier horen we de vogels weer maximaal fluiten.  Louise blijft haar hart ophalen en doet doorlopend haar best om vogelsoorten te herkennen. Oefening baart kunst!

We lopen door het bos met veel zijpaden. Overal het bord waarop staat “Sallandse heuvelrug, vrij wandelen op wegen en paden”. Het gebied is echt groot. Er zijn zoveel mooie stukken waar we langs zijn gelopen en  nog steeds langs lopen, waarbij we ons afvragen hoe het zou zijn wanneer we hier zouden wonen. Allebei zijn we overtuigd dat we echt dagelijks in de natuur te vinden zouden zijn. Wat zijn de mensen hier bevoorrecht om in zo’n prachtige omgeving te mogen worden. Ook de boerderijen die we tegenkwamen eerder vandaag. Hoe gaaf. Gewoon in je pyjama het huis uitstappen, in je voortuin gaan zitten, en de uitgestrekte landschappen inkijken. Geen lawaai, geen drukte, geen vieze stink scooters die je huis voorbij crossen… gewoon niets!

Het klinkt heerlijk! Wanneer wij hierheen komen, laden wij echt even op. De hamvraag: Zijn de mensen die in deze omgeving wonen echt doorlopend opgeladen? Voor hun een weet, voor mij een vraag. Of was het nou andersom.  Maar heel eerlijk moet ik achteraf ook bekennen dat ik toch altijd weer blij ben wanneer ik terug kom in mijn vertrouwde Rotterdam met alle handy things binnen handbereik. Eigenlijk gewoon een verwend nest dus!

We komen een boom tegen met op de stam twee enorme bulten. Louise weet te vertellen dat dit een schimmel of bacterie is. Dat heeft haar vriend haar vertelt. Het is best een bijzonder gezicht. Alsof de boom twee borsten op de stam heeft zitten. 

Wat of hoe weet ik niet precies. Maar ik ga het zeker uitzoeken.

We lopen de Belerberg uit(af). Eerst gaan we van zandpad over naar verharde weg. Nog steeds lopen we tussen bosachtig gebied. Een paar kleine oude huisjes tussen de bomen vallen mij op en ik neem ze op de foto.

Ik schiet nog een laatste plaatje in het bos waarna we de weg verder uitlopen.

Op de Noord Esweg komen we uit. Een weg in redelijk kaal gebied waarbij we ver voor ons de bebouwde kom van Hellendoorn zien. Het wolken veld begint aardig vorm te krijgen en de lucht begint te betrekken. Ondanks er geen regen is voorspelt knaagt er toch een gevoel dat meneer de weerman er weleens naast zou kunnen zitten. Dat hopen we natuurlijk niet want ondanks we bijna bij het eindpunt zijn zullen we nog even een paar kilometer door moeten lopen om bij het station van Nijverdal te komen.

Halverwege loopt er een ouder stel, ik schat 70+, die ons aanspreekt. Ze vragen niet eens of we Pieterpadders zijn. Ze zien het gewoon!  “Zo jullie hebben vlot gelopen zeg” . We stoppen met lopen en draaien ons om. Nou dat valt wel mee hoor, zeggen we. Er is flink getreuzeld onderweg maar we zijn heel erg vroeg vertrokken.

“Oh, want meestal zien we de wandelaars tegen half vier pas komen”. 

We kletsen wat met de mensen over dat we de route zo mooi vonden en we inderdaad even na acht uur vanmorgen al op de route waren.

“Nou nu missen jullie wel meneer Roetman. ”

Oh die meneer die al die Pieterpadders opwacht? vraag ik

“Ja” zegt de dame. Hij is 99 jaar en gaat meestal einde van de middag op dat bankje zitten daar - ze wijst naar een bankje -   en dan begroet hij alle wandelaars en vraagt hij iedereen te raden hoe oud hij is. Maar jullie zijn net te vroeg.

Dat is echt jammer, zeg ik. Ik heb over de man gelezen en het had wel heel leuk geweest wanneer wij hem hadden getroffen.

De mevrouw blijkt altijd boodschappen voor meneer Roetman te doen. Ze zegt ons waar hij woont en op onze vraag of zij denkt dat hij het goed zou vinden wanneer wij bij hem aanbellen, zeggen zij en haar man dat we dat gewoon moeten doen. Zo gezegd zo gedaan. 

Louise en ik volgen de aanwijzingen die de meneer en mevrouw ons hebben gegeven en hopen bij het goede huis uit te komen. We nemen nog even een foto van de lange Noord Esweg die we achter ons laten...

Het zijn eigenlijk de laatste meters van de etappe. Dan volgt natuurlijk ook nog het bord "Hellendoorn" ...

Waarna we de straat ingaan die de oudere dame ons aanwees en waar we opzoek gaan naar het beschreven huis. We zetten ons mondkapje op en bellen aan. Het duurt even maar dan ziet Louise beweging achter het raam. Een oude man schuift een gordijntje opzij en kijkt ons vragend aan. Ik houd het Pieterpad gidsje omhoog, wijs erop en roep met luide stem:  "wij zijn Pieterpadlopers.  Direct begint de man te glunderen, steekt zijn wijsvinger omhoog met een gebaar van “Oh ja goed volk” en gebaart ons naar de achterdeur te lopen. 

Hij doet de deur open en vraagt ons of we inderdaad Pieterpadders zijn.

Zijn gehoor is niet optimaal dus we moeten redelijk hard praten om hem het verhaal te laten begrijpen hoe wij tot zijn huis zijn gekomen. Hij vindt het zo bijzonder dat wij aan een wildvreemde hebben gevraagd waar hij woont. Maar enige tijd later valt het kwartje dat de dame die zijn boodschappen doet toevallig met ons aan de praat raakte en wij door haar bij zijn voordeur zijn verschenen. Meneer Roetman vindt het helemaal geweldig. Hij vertelt over alle Pieterpad wandelaars en alle foto’s die hij al heeft ontvangen. Wij willen ook op de foto, uiteraard. En dat wil meneer Roetman ook. Maar dan moet hij wel zijn mooie pet op hebben dus begint hij door het huis te struinen op zoek naar zijn pet. Die kan hij niet vinden. Maar er ligt een andere waarvan Louise en ik zeggen dat die ook prachtig is. Met meneer Roetman op afstand achter ons maken we een selfie.

Voordat we zijn e-mailadres noteren moeten we eerst nog raden hoe oud hij is. Alsof ons neusbloed roepen wij allerlei leeftijden waarop hij uiteindelijk zelf aan ons onthult dat hij 99 jaar is. Geweldig! 

Het wordt tijd om te gaan. Meneer Roetman laat weten dat hij het zeer waardeert dat we naar hem toe zijn gekomen. Eigenlijk raakt hij niet uitgepraat. Overduidelijk geniet hij van de Pieterpadders en de aandacht die hij aan ze geeft en vooral de aandacht die hij daarvoor terugkrijgt.  Ook wij waarderen het enorm dat we bij hem tot aan de achterdeur mochten komen. Meneer Roetman ontmoeten is een moment wat Louise en ik ook nooit meer vergeten. Het was een bijzondere ontmoeting met een mooi bijzonder mens. Wat een toffe afsluiter van onze route vandaag. 

We zeggen gedag en volgen de weg naar de kerk. Dit is het officiële eindpunt van etappe 10.

Wat was de etappe van vandaag super gaaf. En wat was het geweldig weer een etappe te lopen met een lieve fantastische vriendin. En met het hoogte punt om bij de 99 jarige meneer Roetman in de tuin te mogen staan en deze geweldige persoonlijkheid te mogen ontmoeten. Even denk ik terug aan het bordje boven de bar in het vakantiepark. "Het is cool om een warm mens te zijn". Dat hebben we vandaag maar weer eens ervaren. Ik heb er zo van genoten. Van begin tot eind. 

Overigens:

Die fiets van Jort. Wat ik al zei. Geen hond die deze fiets wil hebben. Ik heb 'm dus maar gewoon weer uit de stalling gepakt en ben ermee terug naar huis gefietst. Maar goed ook want er bleek toch niemand thuis te zijn die mij van het station had kunnen halen. Eind goed al goed!

https://www.joodsamsterdam.nl/oorlog-strafkamp-ommen-kamp-erika/