Wie niet zou zijn verdwaald, zou maar de helft van dit moois hebben beleefd...

... maar wij zijn de gelukkigen die het totaal pakket in onze pocket steken!

Het vervolgtelefoontje met Ann vond uiteindelijk woensdagavond plaats. Er was veel zin om er samen op uit te gaan en een mooie etappe van het Pieterpad te lopen. Het ultieme vakantie gevoel beleven wanneer je 's ochtends vroeg, nog in het donker,  met je dampende bak koffie en het slaapzand nog in je ogen de auto instapt. Een gevoel wat wij samen regelmatig hebben beleefd tijdens de voorbereidingen van Rotterdam- en Berlijn marathon. Vroeg op pad naar de halve van Egmond, de 20 van Brussel ...  Altijd wel met een takkeneind lopen in het vooruitzicht, maar toch... we genoten ervan. Herinneringen genoeg, waar we samen met een bijzonder gevoel naar terugkijken. Een prima last minute actie weer. Laat vandaag ook zo´n mooie herinnering worden...

Etappe 9 Hardenberg - Ommen 21 kilometer. Het werden er 32!

Tien voor zeven crossen we weg. Op de snelweg zien we links van ons een prachtige heldere bijna volle maan. We zijn even aan het debatteren of het een 7/8 maan of volle maan is maar besluiten toch dat het een 7/8 is. Dus... vanavond goed kijken, want dan zullen we weten of we gelijk hebben.

Een uur later zijn we getuige van een prachtige zonsopkomst. De mooie lucht met op elkaar gestapelde banen van donker- naar lichtoranje naar blauw. De knaloranje bol er middenin en wil duidelijk  achter de bomen vandaan komen. Wat een heerlijk begin van de dag. Dit voelt als: er komt een topdag aan!

Van Luc kreeg ik bij vertrek de mededeling dat hij thuis liever foto's van mijn PP-expeditie ziet verschijnen dan boetes! Zowel mijn avontuur met Dagny als met die van  Deen leverde een snelheidsboete op. Ik doe mijn uiterste best om keurig op toegestane snelheid te blijven. Volgens mij lukt dat aardig, al kost het af en toe wat alertheid! 

Twintig voor negen stappen we bij een benzinepomp binnen voor een plaspauze en een koffie. Met lege blaas en een cafeïne injectie moet het lukken de tocht der tochten van vandaag te starten.

Door naar station Ommen. Net als Hardenberg ook een stationnetje met slechts twee sporen. We leven in de veronderstelling dat we nog ruim in de minuten zitten voor de trein van 9.07. Terwijl er een trein aankomt blijven we op ons gemak de spulletjes verzamelen die we denken nodig te hebben onderweg. Ann zegt: er komt een trein. Ik zeg: ja maar dat is op spoor 1, wij moeten op spoor 2 zijn.  Maar zo blijkt, hebben we toch ergens zitten treuzelen. De ruime aantal minuten zijn al verlopen. Ineens zie ik dat de trein op spoor 2 staat. Shit, dit is wel onze trein. Met de klotsende beker koffie in mijn ene hand, een banaan in mijn andere hand en mijn ov tussen mijn tanden geklemd rennen we het spoor over naar de trein.

Ik trek de ov uit mijn mond en vraag aan de conducteur, die overigens ook de machinist is en vanuit zijn machinistenvertrek uit het raampje hangt met zijn fluit, net als mijn ov, tussen zijn tanden geklemd, "is dit de trein naar Hardenberg?"

Kort antwoord: Ja.   "Oh oh, en staat er een incheckpaal op dit perron meneer?"

Antwoord: Nee mevrouw, die staat op perron 1.

Het is inmiddels 9.07, ik duw de koffie in Ann's handen en ren naar perron 1, check in, en ren terug. De machinist cq conducteur zie ik hangend vanuit zijn raam het hele tafereel aanschouwen. Wat hij denkt weet ik niet, maar hij denkt zeker wat. Het is van zijn blik af te lezen. Een paar opgefokte Rotterdammers die structureel met de haast in hun kont leven... dat is voor een persoon uit deze regio wellicht een bezienswaardigheid. Een lifestyle die ze hier niet of zelden kennen.

Niettemin wacht hij wel netjes op mij, had ik op Rotterdam CS moeten proberen..., was niet gelukt! Ik bedank hem een keer of 10 en spring de trein in waar Ann al staat te wachten.

De trein rijdt richting Hardenberg. Ineens besef ik dat mijn iphone-snoertje  in de auto ligt. Ah nee, kan ik de powerbank niet aansluiten en de mobiel loopt zo snel leeg. Er volgt een gesprek over hoe we eventueel nog aan een snoertje kunnen  komen. Wellicht een AH instappen zodra we in Hardenberg zijn. En dan ineens draait een meneer schuin tegenover ons zich om en reikt zijn hand met daarin een Iphone-snoertje.  "Bedoel je zo'n snoertje? " Vraag jij mij.  "Ja" zeg ik.  "Oh neem deze maar mee, want ik heb er meer dan genoeg."   Ik weet even niet goed hoe ik moet reageren. Ik bedank 16 keer maar zeg ook dat ik geen contant geld bij mij heb om dit snoertje terug te betalen.  "Of zal ik het u terug sturen na vandaag?"  Vraag ik hem weer.  "Nee nee hoeft echt niet. Ik heb echt veel van deze dus ik kan er best één missen. "  Zijn vrouw die naast hem zit knikt één stemmig mee.

Echt zo ongelooflijk lief. Ik ben echt even woordeloos van de goedheid van deze mensen. Ze komen uit Sittard en gaan drie dagen achtereenvolgens de etappes van Sleen naar Ommen lopen. Pieterpad lopers! Het is zo grappig dat op de één of andere manier zijn de Pieterpad lopers toch één en sociaal met elkaar. Je wil allemaal dat iedereen net zoveel van het pad kan genieten als dat jezelf doet. Sommige mensen blijven je altijd bij. Deze mensen behoren zeker tot die groep "sommigen".

We komen aan op Hardenberg. 

Lopen gelijk richting winkelstraat, passeren het beeld waar Deen en ik afgelopen maandag de afsluitende foto hebben gemaakt, en wij maken hier de openingsfoto van onze toer door het, hopelijk, mooie Vechtdal.

Luc vroeg mij thuis wie de man eigenlijk was. Ik wist het niet. Maar nu blijkt dat deze meneer de klepperman van Hardenberg is. Een klepperman is de nachtwacht van de stad die zijn ronde doet met een soort van ratel en roept hoe laat het is. Volgens de beschrijving waakt hij nog steeds over Hardenberg

We passeren de kerk, waar ik even in twijfel sta of we inderdaad de goede kant op gaan, maar al snel blijkt dat we inderdaad op de juiste startroute zitten. We lopen de Vechtbrug over en gaan al snel een natuurgebied in, wat deels nog wel tussen het bewoonde gebied ligt. Ondanks hier en daar een plukje nieuwbouw aan de zijlijn staat, is het vanaf moment één al genieten. Er ligt totaal geen focus op die plukjes nieuwbouw, maar enkel op de mooie en frisse omgeving waarin we lopen. We horen stromend water, waar vissen verboden is en waar een wildwater kano baan blijkt te zijn. Dat is wel heel tof. 

Wanneer we omkijken zien we het centrum van Hardenberg in de verte verdwijnen. Een teken dat de drukte weer ver achter ons gaat blijven en de rust van de natuur ons weer tegemoet zal komen. We lopen een lang smal pad langs het water...

Wandelend door/langs de molengoot, de oude loop van de Vecht,  genieten we allebei in stilte. We lopen ieder op ons eigen manier de frisse lucht op te snuiven en de stilte met daarin enkel het geluid van fluitende vogels te ervaren. De bries is wat fris waardoor we af en toe de mouwen van ons shirt over onze knokkels heen trekken. Niettemin hindert de kou ons niet. Het weegt niet op tegen het moment van nu om hier te mogen zijn. Op dit betonnen pad tussen de weiden door zouden we grote grazers, oa  Hereford, moeten zien, maar moeten we er even bij denken want helaas waren de dieren vandaag in hun hut.

Aan het einde moeten we een klein tunneltje onderdoor. Het tunneltje wordt gesierd door geschilderde tekeningen op de zijwanden. Het is beter dan saaie betonnen muren. En dan tref ik toch een haas! Helaas is Deen er niet bij en helaas is het een getekende haas. Anyway, bij deze heb ik zowaar toch een haas gespot.

We komen op het Sumpelpad wat je in de gauwigheid zou lezen als Stumpelpad...  zou goed bij mij kunnen passen, maar het is toch echt Sumpelpad. Er wordt rondom veel gewerkt aan weg, bomen, akkers-weiden. We passeren menig grond- of graafmachine. Bij het aantreffen van een grote lunchbox naast één van de machines doemt bij ons nog een grap op om de lunchbox op te pakken en 500 meter verderop te zetten. Maar we besluiten toch even niet zo flauw te zin. Maar hij was nest grappig😜.

We moeten door een ienieminiestukje bos, volgens mij het Hazenbosch (weer een haas!!). Ann ziet hier haar kans om beschut achter een boom toch nog even een plas te plegen en schiet met wat tissue de bosjes in. Ik moet eigenlijk ook. Het moment dat Ann terugkeert krijg ik het pakje tissues in mijn handen waarna ook ik de bosjes inschiet. Zo te zien, aan diverse tissues  achter verschillende boomstammen, hebben meer dames hier in dit Hazenbosch en hazenpad gekozen... 

Ik pleeg mijn plas, zit wijdbeens gehurkt in het Hazenbos uit te druppelen en merk dat ik niet meer overeind kom. Er zit iets vast in mijn rug. Een lichtelijk gevoel van paniek bekruipt mij en in een fractie van een paar seconden zie ik een beeld voor me waarbij Ann en wellicht de boomsnoeiers verderop, mij in deze houding het bos uit moeten tillen. No way. Even ontspannen, nog een poging en weer zit het vast. Nog een poging... gelukkig,  ik kom overeind. Het schiet los en ik kruip het Hazenbosch weer uit, beetje lachend naar Ann..., "het zat vast in mijn rug, kwam niet meer overeind. Maar gelukkig uiteindelijk wel..." Beetje lacherig hervatten we de route en al keuvelend komen we op een mooi pad tussen het Hazenbosch en uitgestrekte weiden. Aan de horizon zien we een peleton bomen. Alles bij elkaar geeft weer een fantastisch kleurenpalet. De bebossing aan de overkant geven mooie zachte kleuren af. Alsof er een soort waas overhangt. Het is echt prachtig.

Aan de andere kant van de weg zien we prachtige vennen tussen de bomen liggen, waarachter zich ook weer weilanden en akkers bevinden. Best bijzonder dat je op een smalle weg staat waar aan weerszijden zich een totaal ander plaatje bevindt. Het is echt mooi en we voelen ons echt een beetje op vakantie. We schieten een paar foto's en wandelen rustig verder.  

De omgeving is naast super mooi vooral heel rustgevend, ontstressend, relaxt... kortom, prima omgeving om een druk hoofd te legen en de batterij weer op te laden. En dan zijn we nog maar net onderweg. Bijna bij elke bocht ontstaat de drang om te fotograferen. Foto's maken om de herinnering extra vast te blijven houden!

We komen bij een afslag waar de Pieterpad markering, rood-witte sticker, aangeeft dat we daarin moeten slaan. Er staat een wegmarkering maar verder is er niets bijzonders te zien. Ik zou dus niet weten waarom wij als wandelaar niet langs het afzetbord mogen. We lopen er dus omheen en vervolgen onze weg. Concluderend dat boven ons de lucht inmiddels echt kraak helder blauw is.

Hoe mooi wil je het hebben

De weg leidt ons aan de ene kant langs de Heemser hooilanden en aan de andere kant nog steeds langs het schitterende natuurreservaat Rheezermaten. Het is een uitgestrekt graslandschap. Schitterende kleuren groen spreiden zich uit over de immense velden. Zomers zou het grasland hier bloemrijk moeten zijn. Daarvoor zijn we net wat te vroeg in het jaar hier. Niettemin is het evengoed mooi. Ook met elke stap verder op de route lijkt het alsof de vogels nog harder gaan fluiten. Ik vind het opvallend hoeveel vogels ik hoor.  Los van het voorjaar is het ook kenmerkend voor een natuurreservaat, denk ik. Het zal zeer zeker een geliefde plaats voor vogels zijn.

We lopen de Rheezerbrink op richting het dorpje Rheeze. Het is een mooie laan met aan weerszijde hoge bomen waar doorheen je wederom uitzicht hebt op de prachtige uitgestrekte weiden. Ook hier is het, net als door eerder gewandelde dorpjes in andere etappes, alsof je een lange entree geniet en over een soort van rode loper wordt geleidt richting een mooi dorpje. 

Uiteindelijk komen we in Rheeze aan.

Al gelijk na binnenkomst zie je dat je in een oud esdorp bent belandt. Een goed bewaarde brink met daaromheen de prachtige authentieke boerderijen gegroepeerd. Met recht dat een deel van Rheeze als beschermd gebied is aangewezen. Zo'n mooi authentiek stukje Nederland waarin zoveel oudheid aanwezig is, waarin zoveel geschiedenis ligt. Je voelt het wanneer je er doorheen loopt. Ik geniet ervan. Hoe zou het hier vroeger geweest zijn. Het maakt mij nieuwsgierig. Het is een pittoresk stukje. Een zoveelste stukje waarbij ik besef dat ik hier anders nooit gekomen zou zijn.

Via de brink lopen we over een bochtige weg door Rheeze

Wanneer we het dorp bijna uitlopen zien we een gezellig hoekje. Volgens mij echt gemaakt voor (Pieterpad)wandelaars om even te kunnen pauzeren. Beste plekkie in de zon

Verderop bij een prachtige boerderij staat tegen de buitenmuur een kast met daarin eitjes, jam, souvenirs en een geldkistje. Zoals ook in Groningen en Drenthe zie je hier weer de goede trouw. geldkistje open en bloot met het verzoek de euro's van je eventuele aankopen netjes in het kistje te doen. Hoe mooi is dit gegeven. We worden over het algemeen doodgegooid met de slechtheden van de mens. We gaan daardoor bijna denken dat het merendeel ook daadwerkelijk in slechtheid leeft. Wanneer je hier bent wordt je veelal op de andere kant gewezen. Er is echt nog heel veel goedheid onder de mensen, en ik ben er van overtuigd dat er meer goedheid dan slechtheid is. Maar omdat we zo beladen worden met alleen maar de dingen die niet goed gaan, laten we ons daarin meesleuren en stappen we blindelings over de dingen heen die wel goed gaan. Maar uiteindelijk kan je alleen bouwen op die goedheid. Blijven hangen in alles wat slecht gaat daar is nog nooit iemand blij of gelukkig van geworden. Laten we vaker naar die andere kant kijken. En ja zeker, er is echt wel meer dan nodig "slecht" op deze wereld, maar weet dat daar tegenover eigenlijk veel meer goeds is. Houd je daaraan vast, dan zie je zelfs door de regen heen de zon weer schijnen!

We hebben Rheeze zo goed als dwars doorlopen. Daar waar een Pieterpad teken "linksaf" staat, treffen we ook een groot bord, waar je serieus niet omheen kan, met "Pieterpad omleiding"

Overduidelijk een richtingpijl. We staan even stil om te kijken of we echt goed lezen wat we lezen en er staat echt "omleiding". We lopen dus rechtdoor.  "Nou dit is wel heel duidelijk aangegeven zeg" , zeg ik tegen Ann.  "Ik herinner mij nog dat Danielle en ik op de route Winsum - Groningen best een eind om zijn gelopen, denk een kilometer of 3, wat best veel verwarring gaf omdat het om een omleiding bleek te gaan die helemaal niet goed aangegeven was".  Oh, ja, ja dat is dan wel balen. " Jazeker, ze kunnen nog wat van hier leren want dit is wel heel goed aangegeven. Noch Ann, noch ik had de website bekeken of er nog bijzonderheden of omleidingen op de route zouden zijn. Dat krijg je bij een last-minute actie, dan mis je soms informatie. Maar goed, als we de rood-witte markeringen volgen moet het goed komen.

Na een lange bocht en langs een weide met pony's en een paar koeien, stevelen we op een bosje af. Verschillende wandelaars met een zelfde gidsje in de handen, komen van tegengestelde richting. Zondermeer zijn dat lotgenoten, Pieterpadders dus. Pieterpadders hebben het standaard gidjes in zijzak of handen en/of rugzakje, wandelaars op een andere route hebben een geprint velletje papier in de handen. Aldoende leer je alle soorten wel kennen.

We gaan het bosje in en worden er gelijk blij van. Ja ja, in Drenthe was ik het zat. Maar ik kan het weer handelen. En daarbij, dit is ander bos. Rood/oranje/bruine kleuren, en boven de bomen strak blauwe lucht met een stralende zon. Bomen waaraan je ziet dat het een oeroud bos(je) is. Het is enorm heuvelachtig. Echt heel gaaf. 

Maar het bos(je) is overduidelijk ook een goede kuitenbijter, want de heuveltjes liegen er niet om. Over smalle bospaadjes slingeren we van de ene heuvel naar de andere. Ik voorop, Ann erachteraan. Hier en daar moeten we over takken heen stappen of juist weer wat bukken om er onder door te kunnen. We krijgen bijna het gevoel dat we aan het trailen zijn.

Bij elk bochtje vinden we een rood-wit markering. De route is echt super duidelijk aangegeven. Om blij van te worden.

We lopen langs een berg, nou ja, eigenlijk een heuvel maar voor Nederlandse maatstaven zouden we het een berg kunnen noemen. Een behoorlijke, dan wel begroeide, zandduin. We lopen voorbij waarna Ann zegt:  "Weet je waar ik nou zin in heb?"   Nou? Vertel!   "Om deze enorme berg op te rennen en dan keihard er weer af te rennen." . Nou ok...

Dus wij bergje op... rennen is wat hoog gegrepen want het valt vies tegen om met een beetje tempo door het mulle zand boven te komen, maar neemt niet weg dat het heerlijk is om een zandberg op te klauteren en we er volop van genieten. Eenmaal zwaar hijgend boven  met tong op de grond, hebben we tussen de begroeiing door echt geweldig uitzicht over het bos.

Je kijkt over de boomtoppen heen. We nemen foto's en zouden zeker billenglijdend de berg af kunnen. Maar dat doen we maar niet. We stevelen de berg weer af. Als een stel kinderen staan we stil bij elke tak, bij elke boom, ontdekken we versieringen (wellicht voor een speurtocht neer gehangen) , struinen en klauteren we genietend tussen de struiken door, berg op en weer af, over paden en alles wat er bij  een avontuurlijke boswandeling hoort. Uiteindelijk, na best wat oponthoud door als een stel kleine kinderen door het bos te hobbelen, komen we aan de rand van het bos. We gaan het verlaten...

... en komen op een asfalt weg. We lopen een aantal minuten door maar ik krijg het gevoel dat het niet klopt. Ik check route.nl etappe 9 en zie dat we inderdaad van de route zijn. Maar anderzijds is dat ook moeilijk te checken omdat we ons op een omleiding bevinden. Toch gaan we terug. Mits we weer bij het bospad komen, zien wij mensen van een ander pad af rollen. Ze hebben een Pieterpadgids in de hand. Ok, Pieterpadders, dan moeten wij de weg in die zij uitkomen. En zo vervolgens we onze weg door het bos. Een zelfde episode als voorgaand volgt!

Na enige tijd komen we alsnog op een geasfalteerde weg terecht die ons (opnieuw) langs het mooie natuurgebied Rheezermate leidt. Weer zijn we onder de indruk van het natuurschoon.

Verwondering van de kunst om het gewone  met andere ogen te zien

Het is mooi en er staat een bankje midden in het prachtige gebied. Enerzijds willen we wel even zitten maar anderzijds willen we ook door. We hebben er 11 kilometer opzitten en hebben daar eigenlijk best lang overgedaan (omdat we als kleine kinderen doordat bos liepen te bonjouren natuurlijk) We gaan dus door en besluiten straks ergens neer te strijken om een broodje te eten. We lopen wat te kletsen en te doen waarna we vervolgens een bord "Hardenberg" tegenkomen. Er wordt wat lacherige gedaan en ik maak een foto... "FF ermee op de foto dan doen we voor het thuisfront net of we weer terug bij de start zijn..."

Ondanks dat het lampje nog niet echt gaat branden, beginnen we toch aan elkaar de vraag te stellen of we de weg die we zojuist bewandeld hebben al eerder hebben gezien... toen we uit Hardenberg vertrokken bijvoorbeeld?  Nee dat hadden we niet. Nee echt, de weg hadden we echt wel herkend. En we hebben echt de Pieterpad stickers gevolgd. Het kan gewoon niet mis zijn. We lopen dus door. We arriveren aan de rand van een saaie woonwijk. Nee, dit kan echt niet goed zijn. Ik pak wederom de route.nl etappe 9 erbij en zie dat we tegen de wijk Norden aanzitten. Die wijk loop je langs wanneer je Hardenberg uitloopt. Dit kan toch niet waar zijn?

Terwijl we eigenlijk het antwoord wel weten vragen we toch aan een voorbijkomende man of we ons echt in Hardenberg bevinden. We zeggen daarbij dat we naar Ommen moeten.  "Neeeeee Ommen is echt helemaal de andere kant op hoor!" Oeps, we bevinden ons, na inmiddels twaalf kilometer lopen, op drie kilometer van de start. Ja we balen. Maar we kunnen er ook keihard om lachen.  Tegelijkertijd begrijpen we het ook niet. We hebben de omleiding gevolgd en snappen niet op welk punt wij de markeringen voor de tegengestelde richting aan zijn gaan houden. In eerste instantie denk ik dat we drie kilometer van de route zijn. Ik pak de route app erbij en kijk of ik een afsnijdt route kan vinden. Die zie ik niet direct en ik wil ook geen risico nemen om nog  meer om te gaan lopen. In uiterste geval bellen we een taxi, desnoods taxi Tonnie, om ons voorbij Rheeze af te zetten. Maar in eerste instantie lopen we maar gewoon de route terug.  Volgens mij, op het  8.5 km punt van de juiste route moeten we de oude route herpakken. Okej, minimaal 3.5 kilometer teruglopen sowieso. 

"Laten we dan gelijk dat bankje pakken om een broodje te eten" stelt Ann voor. Goed plan. We strijken neer, genieten van een mini lunch, de prachtige natuur waar we middenin zitten en het heerlijke weer. We voelen ons te midden van een ansichtkaart!

Ik leidt ons opnieuw het bos weer in...

... en uiteindelijk ga ik toch afsnijden. We gaan lekker off-road. Weer over heuvels, takken en smalle paden. Als blije kinderen struinen we heuvel op, heuvel af. 3.5 kilometer terug is nog te behappen en eigenlijk genieten we weer van ons bosavontuur op dit moment. Wanneer we halverwege een behoorlijke berg afrollen komen rood-wit stickers tegen. We zitten weer op de route, maar voor het zekere houdt ik de route.nl etappe 9 ook steevast in de gaten. Onderweg komen we hier en daar wandelaars en Pieterpadders tegen. We vragen aan iedereen welke kant ze opgaan als een soort van controle  dat we echt de juiste richting volgen.

Uiteindelijk komen we ergens bovenlangs op de berg waar we helemaal in het begin, naar Anns idee😁, als kleine kinderen  omhoog en omlaag wilden en gingen rennen. Nu moeten we via een ander pad naar beneden en dat pad is verrekte stijl. Ik voel mij als op de ski's waar ik een steile piste niet af durf en van ellende met mijn ski's zijwaarts de helling stapje bij stapje naar beneden ga. Zo nu ook de keuze: billenglijden of zijwaarts.

Dat laatste dus!

Achter mij zie ik Ann hangend aan een boom om niet weg te glijden ook stapje voor stapje afdalen

En dan eindelijk na geklim, geklauter, gestruin en dik 15 kilometer op de teller, komen we weer in het dal, lopen we Rheeze binnen en arriveren wij  bij het 8.5 kilometer punt waarvandaan we nu nog 13 kilometer hebben te gaan. Inmiddels zijn we vier uur onderweg. Het gaat een lange dag worden! Ook zit er weer een plas dwars en een koffie lusten we na dit avontuur eigenlijk ook wel.

We gaan richting de grote Beltenweg om vandaar het Diffelerveld/boswachterij Hardenberg in te gaan. Heel gelukkig zien we De Sprookjes Camping! Het lijkt uitgestorven maar wie niet waagt wie niet wint dus trekken we ons mondkapje uit de tas en gaan recht op de ingang van de receptie af. Doodse stilte in de hal. Maar dan komt er uit een hoek toch een dame aanlopen. We vragen of ze koffie to go hebben en of we heel misschien gebruik mogen maken van het toilet. Beide is mogelijk. Koffie 2 euro per stuk en toilet om de hoek. Terwijl ik naar het toilet loop hoor ik de dame in kwestie met nog een paar collega's helemaal jubelen en uit hun dak gaan. "Zo he, yeeeehhhh, we hebben twee koffie vandaag. hatsjiekideeeee!!" Zo dan, het personeel heeft hier ook het avontuur van de dag. Twee dames, die bijna billenglijdend door het bos zijn gegaan... komen een koffie bestellen! Wow.

Na de koffie gaan we én route. Geen tijd meer te verliezen.

Na ongeveer anderhalve kilometer lopen we het Diffelerveld/boswachterij Hardenberg in. We moeten hier een zandpad volgen. Tijdens het lopen door het Diffelerveld/boswachterij Hardenberg zijn we even het besef van onze enorme omweg  en tijdverlies kwijt. Goed teken, we zitten er overduidelijk nog niet doorheen en de ongelooflijke omweg heeft ons niet in een neerwaartse spiraal gehaald. top!

We kletsen relaxt over hoe je mensen met een hulpvraag op het voedingsvlak het beste kan helpen en/of benaderen. Ann komt het eet issue veel tegen in haar werk als arts met specialisatie jeugddiabetes. Ik ga dit fenomeen nu tegenkomen in mijn opstartende praktijk. Het is een onderwerp waar we beiden mee van doen hebben en door het met Ann erover te hebben leer en besef  ik zaken die ik zeker kan gebruiken.  We vergeten eigenlijk dat we aan het Pieterpad bezig zijn en krijgen pas weer een wake-up call wanneer we op een pad langs een weiland lopen waar een paar koeien staan te grazen. Het kalf onder hun vindt ons kennelijk erg interessant en houdt ons maar in de gaten. Hij/zij zet af en toe een nerveuze stap naar achter, naar voren... wiebelt met het achterwerk en neemt een houding aan alsof hij/zij zo in actie komt, terwijl hij/zij ons strak aan blijft kijken. Ann vindt het maar niets. Ze heeft ergens gelezen dat  1 of de zoveel mensen door een koe worden gedood. Een nerveus kalf..., daar blijft ze dus liever bij uit de buurt. Ik wil het beest wel van dichtbij op de foto dus stap de berm in, de greppel over en blijf een paar cm vanaf het schrikdraad staan. Het beestje blijft op zijn hoede maar ik vind 'm eigenlijk te lief!

Ook moeder koe kijkt even wat er gaande is!

We lopen langs het weiland richting ... geen idee. "Dit is niet goed Ann, we moeten terug"  We moesten nl een drukke weg oversteken en daarna links. Maar die drukke weg zijn wij voor ons gevoel nog niet gepasseerd. We zijn een asfaltweg overgestoken waar slechts één tractor voorbij reed. Dit was dus de drukke weg. Het begrip "druk" dan wel "drukke weg" heeft in dit gebied overduidelijk een andere lading dan in Rotterdam! Na dit besef lukt het ons alsnog de juiste weg links in te slaan.

We lopen een rustige asfaltweg over waar hooguit twee auto's ons passeren, dus ook een drukke weg voor deze regio. Opeens zien we iets boven de greppel uitsteken. Het zit doodstil en kijkt ons strak aan. "Ohh kijk nou. Wat is dat? Het is een beer!"    "Zou het echt Ann?"   "Ja ja kijk nou..." 

Dit is ook zo'n moment als 3 uur na het starten Hardenberg weer in lopen zonder dat in de bovenkamer het licht vol aangaat en je beseft dat je  gewoon een rondje hebt gelopen en terug bij af bent... 

Dus... serieus ga ik in op Ann en kijk of er echt een beer in de greppel zit. Luttele ogenblikken later gaat dan toch die gloeilamp aan en dringt het door dat we in Nederland echt van alles hebben behalve beren! Alhoewel... je weet het maar nooit natuurlijk. De wolf is immers ook weer op komen doemen. Maar, laten we vooral nergens gek van opkijken. Niettemin ga ik er even vanuit dat wij niet de eer hebben om de  eerste persoon in Nederland te zijn die de eerste loslopende beer ontdekt. 

Het lijkt inderdaad wel op een beer. Van veraf.

Maar het is slechts een uit de kluiten gewassen ram die iets te veel lekkere dingen heeft gegeten! Effin, een ram, geen beer... kunnen we ook wel meeleven.

We lopen de bochtige weg verder af en horen in de verte water kletteren. We komen aan bij de stuw van Junne. Deze is er één van de zeven die in 1908 gebouwd zijn voor de kanalisatie van de vecht. De oversteek hier is het smalle vechtdal. Doordat er hier wat hoger gelegen oevers zijn, is het nooit nodig geweest om dijken te bouwen. Wat ik niet wist is dat het  hele vechtdal een ecologische verbindingszone is  waar vissen, hier bij deze stuw via een vistrap, stroomopwaarts kunnen trekken naar de paaiplaatsen, de plaats waar ze paren en kuitschieten wat meestal in ondiep of begroeid water gebeurd. 

We gaan de stuw van Junne over en moeten verderop naar beneden waar we langs een grasgebied over een smal paadje langs de vecht de weg richting Ommen vervolgen. We hebben een stevige wind. Frontaal! Maar dat mag de pret niet drukken. We slaan ons er doorheen, maar zijn ook blij wanneer we uiteindelijk linksaf moeten slaan. De wind in de rug, dat is beter.

We moeten een grote heuvel op waar ik bovenop een eenzaam bankje zie staan. Ik ren de berg omhoog zodat Ann mij vanaf beneden op de foto kan zetten. Al moet je goed kijken. Maar in de verte sta ik er toch echt op.

Na nog even een extra blik op de vecht te hebben geworpen lopen wij aan de andere kant van de heuvel naar beneden en slaan de Koedrift op. Dit is een lange weg die ons tussen weilanden door en langs bos, de Heetdelle leidt. Het is grappig dat we op een relatief kort stuk eigenlijk van alles tegenkomen. Dunne (oude)vechtarmen, hooilanden, weilanden, stukken bos.  Het gebied kent veel rivierduinen maar op de een of andere manier heb ik er geen erg in dat ik langs of over rivierduinen loop.  

Nog één keer komen we door een klein stukje bewoonde wereld. Ik weet niet goed of het dorpje een naam heeft of niet.  Ik tref een alleen staande boom in een weide aan die mij doet denken aan een boom in het Kralingse bos, welke al sinds jaar en dag door dezelfde fotograaf dagelijks wordt gefotografeerd. Deze boom is in mijn beleving het broertje van de boom in het Kralingse bos en uiteraard gaat die op de kiek!

We verlaten de lang bewandelde Koedrift en gaan het bos in. Zeesserbosch. In tegenstelling tot het eerdere bos, het bos wat we niet tegen waren gekomen wanneer we gewoon bij 8.5 kilometer linksaf waren geslagen, lopen we hier over brede zandpaden.

We treffen mooie kleine open stukjes aan en af en toe tussen de bomen door een vennetje. Eigenlijk een knus bos. Ondanks de vermoeide benen genieten we er nog steeds van. Enerzijds snakken we naar de eindstreep, anderzijds zijn we nog steeds in staat ons niet te laten leiden door de vermoeidheid maar door de prachtige natuur.

De Sahara, een in de 19e eeuw aangeplant bos om de stuifzanden te bedwingen, waarvoor je even het pad af moet, hebben we maar laten zitten. We hebben er al 28 kilometer op zitten. Laten we maar zorgen dat het ons lukt tegen vijven bij de auto te zijn. Ik denk dat we dan nog blij mogen zijn!  

Via een smal paadje en linksaf een klein houten bruggetje over komen we bij een parking en een asfalt weg, de Beerzerweg. Daar moeten we oversteken en een stukje langs de weg. De route zorgt ervoor dat we uiteindelijk op een bospad komen die parallel loopt aan de Beerzerweg. Voor de afstand maakt het niet uit, voor de leuk maakt het wel degelijk uit.

We belanden uiteindelijk weer terug op de Beerzerweg. Een lange weg die ons naar de eindstreep, Ommen, zal brengen. Twee kilometer moeten we deze weg volgen. Twee kilometer kan ver weg klinken, maar ook dichtbij. Mijn gedachte? "Gelukkig, nog maar twee kilometer". Onderweg komen we, net als vanuit Coevorden naar Hardenberg, ook hier het voorjaar in de grond tegen.

En ook langs de weg treffen we boerderijen aan waarbij je het gevoel krijgt dat je in het Openlucht museum in Arnhem loopt. Elke keer weer wordt ik verrast door iets waarbij je keer op keer beseft hoe rijk Nederland is aan cultuur, historie, natuurschoon. Wij denken altijd maar dat we alles ver over de grens moeten zoeken. Alles behalve dat is waar. Laat ik voor mijzelf praten...: Wat ken ik Nederland slecht. Ook al dacht ik veel te weten!

Met 31 kilometer op de teller lopen we Ommen binnen.

We volgen de weg richting centrum. Ommen is een oud handelsplaatsje. Mag zich zelfs Hanzestad noemen. Een mooi historisch plaatsje aan de Vecht. Ik zou het graag nader bekijken maar we hebben honger en tikken inmiddels de 32 kilometer aan. Laten we het bezichtigen van Ommen overlaten aan het volgende bezoek wanneer ik ga starten aan de tiende etappe van het Pieterpad. Dat lijkt mij een prima vooruitzicht. 

We begeven ons richting station waar de auto op ons staat te wachten. Een 21 kilometer tocht is op een 32 kilometertocht uitgelopen. Nog steeds lopen we te schateren. Een omweggetje kan, maar een omweg van 11 kilometer is best knap. Ann whats appt haar man die vanzelfsprekend vraagt hoe wij dit in hemelsnaam voor elkaar hebben gekregen. Hele goede vraag!! Ondanks een vermoeid lichaam zijn we ook dankbaar. Door het missen van de omleiding hebben wij de Rheezermaten zowel linksom als rechtsom gelopen. We hebben in de eerste 8 kilometer volop genoten van de prachtige Heemser hooilanden en de tweede 8 kilometer hebben wij genoten van het heerlijke Rheezerbelten plus dat wij als een stel kleine kinderen plezier hebben gehad tijdens een avontuurlijke bosroute. Wie niet zou zijn verdwaald, zou maar de helft van dit moois hebben beleefd. Maar wij zijn de gelukkigen die het totaal pakket in onze pocket steken!

Ik heb met mijn lieve vriendin en loop(marathon)maatje een ongelooflijke topdag gehad. Wat hebben we gelachen en wat hebben we genoten. Nu gaan we lekker naar huis, beentjes omhoog en vanavond slapen wij zeker weten als een os!