Is die mooie natuur echt 'zo niet Nederlands' ? Of ken ik mijn eigen land gewoon niet!

Na een iet wat uit de hand gelopen Grieks feestje afgelopen vrijdag stond mijn hoofd behoorlijk op tollen.

Een "Out off order" moment is welkom. Maar dat lijkt niet te lukken. Het leven raast maar voorbij. Inmiddels is het een festiviteiten arme Koningsdag. Hoe vul je deze vrije dag  in? Chillen?  Klussen? Of het Pieterpad bewandelen..., besloot Luc rond het middaguur terwijl hij druk zand in de tuin stond te scheppen.  "Is het daar niet te laat voor?"  "Hoezo!?"

Besef van tijd lijkt er bij Luc nooit te zijn. We leven in het nu, dus... handelen in het nu. Wat later komt, dat zien we wel! Voor de andere partij die vooruit probeert te denken best lastig. Maar het kan ook heel relaxt zijn. Zoals nu. Waar maken we ons druk over? 

Luc houdt voet bij stuk dus, boeien..., ik spring de AH in en haal lunchhappen. Even na één uur zitten we in de auto. We gaan op weg. We leven nu, dus... handelen in het nu en wat later komt dat zien we wel...

Etappe 19 Gennep - Vierlingsbeek 19 kilometer

Ondanks etappe 17 nog ligt te wachten besluiten we op ons eindpunt van vorige keer te starten. Gennep! Etappe 19. Ik rijd en vraag Luc op OV9292 de reistijden voor trein of bus te bekijken van Vierlingsbeek, eindpunt, naar Gennep, beginpunt. Overduidelijk een nieuw fenomeen want ik zie Luc in mijn ooghoek druk druk druk met zoeken in de app en hoor tachtig tijden voorbijkomen. Ik snap er niets meer van.  Na een hoop getier blijkt dat onze aankomsttijd in Vierlingsbeek tegelijk is met de vertrektijd van de trein. Gaat 'm niet worden

Ok, Luc, kijk omgekeerd. Hoe zijn de tijden vanuit Gennep naar Vierlingsbeek, dan lopen we andersom. Na ingewikkelde zoekwegen blijkt ook dat ongunstig.  Beide richtingen moeten we via Boxmeer.  Hoe zijn de tijden daar? Zetten we de auto op de middenstip. Ik opper verschillende suggesties maar Luc raakt ervan in de war . "Ja wat is het nou!!??" Roept hij geïrriteerd.  "Ja schat, ik kijk hoe wij het best kunnen reizen zonder al te veel tijd te verliezen. Jij wilde perse gaan!" Roep ik geïrriteerd terug. Vorige keer ging het debat tijdens de autoreis over: Welke etappe? Dit keer gaat het over: Waar stallen we de auto...?  Een heerlijk ongeorganiseerde zooi...  Iets met "Het niet geregisseerde.... 🤔"

Het wordt Boxmeer. Pakken de bus naar Gennep, lopen naar Vierlingsbeek, nemen de trein terug naar Boxmeer en gaan dan op huus oan. Tien minuten voor vertrektijd staan we bij de bushalte. Tien minuten na de vertrektijd staan we nog steeds bij de bushalte. Stoom uit de oren. Bijna drie uur in de middag en wij staan bij een verlaten busstation in Boxmeer met een bus die volgens de dienstregeling gewoon hoort te rijden maar dat niet doet. Appen met de klantenservice haalt ook niet veel uit want de dame heeft geen idee waarom de bus niet rijdt. Twee minuten voor drie besluit ik dat we de trein van één minuut over drie richting Vierlingsbeek nemen. Straks uitgewandeld en aangekomen in Gennep zien we wel verder. We leven immers nu, en handelen in het nu! 

Kwart over drie lopen we door de straten van Vierlingsbeek. Her en der komen we gezinnen tegen die met elkaar een speurtocht doen. Overal zie ik oranje bordjes of biljetjes hangen. Het oranje comité van Vierlingsbeek heeft zich overduidelijk ingespannen om Koningsdag toch tot een klein feestje te maken. Ik ga op zoek naar de rood-wit markeringen aan de hand van de beschrijving in de gids. Luc heeft begrepen dat we een pontje moeten nemen dus hobbelt hij achter mensen aan om te vragen waar de pont is.

Het advies om eerst de beschrijving te volgen wordt volledig in de wind geslagen. "We moeten toch met een pontje over?"  Ja schat, maar pas over een paar kilometer, niet hier. "Hoe zo niet hier? " Er staat dat we met een pont over moeten dus ...

Een paar dorpelingen wijzen de weg. Maar, zeg ik tegen de mensen, is dat de pont op de route van het PP?   "Oh lopen jullie het PP? Maar dan moet u de pont verderop hebben en niet deze!"  😎. Zo zeg, bijna verkeerde pont. Het had wel typisch op z'n Matti's geweest, maar gelukkig zijn we voor een nog latere aankomst in Gennep behoed!

We lopen een stuk met de mensen op en kletsen over de omgeving, het Pieterpad en de prachtige route die we volgens hen tegemoet gaan. Ze brengen ons richting route en wijzen ons hoe we deze verder moeten volgen. Te lief.  Na een minuut of tien komen ze bij hun huis aan waar we elkaar gedag zeggen en ieder z'n eigen weg gaat. We lopen gelijk tegen een straat D'n Umloop aan. We moeten een beetje lachen. Als we Luc zijn aanwijzing hadden gevolg hadden we inderdaad 'N Umloop gehad. Blij als een ei lopen we de route van het PP op. We kijken over uitgestrekt gebied met aan het eind de dijk met daarachter de Maas. Het weer is fantastisch, de lucht voelt schoon en fris, de irritaties die we in de auto hadden zijn vervlogen, en we voelen ons volledig zen. Besef van tijd is er niet. We leven in het nu en handelen in het nu. Wat later komt, dat zien we wel.  Zo heerlijk.

We lopen over een weg die zigzaggend door afwisselend natuurgebied gaat. Tussen bomen door en langs velden vol gele bloemen. Ik heb geen idee welke bloemen het zijn. Wellicht veldbloemen. Je ziet ze bijna overal waar grasvelden zijn. Het is prachtig!

Terwijl ik het grasveld op ben gelopen om de gele bloemen te fotograferen, komt er een wat oudere dame achterop gelopen. Denk dat ze rond de zeventig is. "Mooi he!" zegt ze tegen ons. Ze loopt een stuk met ons op en vertelt dat ze  het PP alleen doet en nu aan haar zevende etappe bezig is nadat ze in Maastricht is begonnen. Ze vertelt ons dat ze de Camino al vijf keer heeft gelopen waarvan vier keer alleen. De Camino staat op mijn bucketlist waardoor ik het PP als een eerste soort training beschouw.  Natuurlijk wordt ik erg nieuwsgierig naar haar verhaal en begin vragen te stellen. De Noordelijke route, die ik wil doen, blijkt zij ook te hebben gelopen. Het is een mooie route, maar ook de zwaarste route. I know. Maar toch kies ik, vooralsnog voor de Noordelijke route. Het is tevens de Hollandse route. De Nederlandse Pelgrims legden hun boten in San Sebastian aan en liepen vanuit daar de route naar Santiago de Compostella. Ik hoor haar verhalen en merk dat mijn enthousiasme groeit. Wat een waanzinnige ervaring moet de Pelgrimtocht zijn. 

De Camino-dame moet in Groeningen zijn. Wanneer wij de Groeningsche Bergen via een bospad inslaan moet zij rechtdoor om in het dorpje te geraken. We wensen elkaar succes met de wandeltochten en avonturen waarna ieder de eigen route vervolgt. Wij raken op een stukje bosachtig gebied wat op een klein rivierduinencomplex ligt. Door de omliggende weiden en akkers die je tussen de bomen door ziet, is het een gevarieerd wandelpad. Het schijnt een walhalla voor dassen te zijn met een scala aan dassenburchten. Echter lopen wij die mis (uiteraard!). De diertjes zien we jammer genoeg niet en daarnaast heb ik eigenlijk geen idee hoe een dassenburcht eruit ziet. Weet dus totaal niet waar ik op moet letten

Vanuit de Groeningsche bergen, waar we hier en daar een beetje moeten klimmen, maar wel minder steil dan de vorige etappe, lopen we automatisch over in Maasheggen. Een eeuwenoud gebied met natuurlijke waarden die bij hoog water vollopen. Boeren plantten vroeger ondoordringbare heggen die na de uitvinding van het prikkeldraad moesten wijken en werden vervangen. Maar ook hier in de natuurlijke waarden wordt de natuur weer in ere hersteld. Het vreselijke prikkeldraad moet, gelukkig, weer  plaats gaan maken voor nieuwe ondoordringbare heggen van Essen, sleedoorn, meidoorn en braam. 

We lopen tegen een bord aan waarop staat aangegeven dat we nabij de grens van Brabant-Noord Limburg lopen. Naast het bord moeten we een zandweg langs akkers en weilanden inslaan. Het is een lang stukkie maar prima vertoeven. Vervelen doen we allerminst. We zijn nog niet eens zo heel ver, ik denk een kilometer of vijf, maar we ervaren in dit korte stuk al een enorme afwisseling van natuur. Achter het struikgewas waar we langslopen zitten vele wandelaars uit te blazen. Zij hebben natuurlijk de wandeltocht van vandaag grotendeels achter de rug terwijl wij nog aan het begin staan. Toch moet ik bekennen dat de zorgen om de late start die ik in de auto nog voelde, volledig zijn vervlogen. Het is eigenlijk zoals altijd, slechts een enkele stap de wijde wereld in, en de in het brein geplante obstakels en zorgen zijn weg. Soms tijdelijk, maar soms ook helemaal.  

De weg leidt ons steeds dichter naar de Maas. Het is echt geweldig om hier te lopen. In het begin kunnen we het water nog niet echt zien maar aanschouwen wel bovenste delen van de vlaggenmasten van boten die we boven de gewassen uit voorbij zien zweven. Eigenlijk een heel gaaf gezicht om net een stuk Nederlandse vlag gestaag boven de dijk uit voort zien bewegen. Heel rustgevend. Kletsend lopen we door en zonder we er erg in hebben staan we ineens aan het water. 

Weer overtreft het ons gevoel. Weer is het zo gaaf hier. Weer is het zo anders en zo rustgevend. Een aantal keren lopen we van het pad af om aan de rand van het water te gaan staan en te genieten van de gezonde, frisse lucht, het geluid van het klotsende water tegen de oever en het uitzicht. Tussen de struiken in de uitwaarden zitten verschillende toeristen op campingstoeltjes of een kleed te genieten. Nederlanders, maar ook Duitsers, Italianen enzovoort. Nederland, vakantieland! 

We lopen verder en het pontje komt tegelijk met ons bij de oever aan. Naast nog één voetganger hebben we de veer voor ons alleen. Misschien goed dat we deze etappe omgekeerd lopen. Ik bedenk even hoe Louise en ik net aan de laatste voetveer naar Millingen te pakken hadden. Luc en ik hebben het risico van een laatste pont missen bij deze ingedekt. En... hebben we nu het zonnetje er bij, die zouden we bij avond wellicht ook missen.

In Afferden stappen we van de pont af. Door De Maas over te steken zijn we de grens van Brabant naar Limburg overgestoken. De Rivier vormt de natuurlijke grens tussen beide provincies.  Grappig want ik stond er niet bij stil dat het Pieterpad ook een stukje door Brabant loopt. Ik leefde in de veronderstelling dat deze provincie werd overgeslagen. Niet dus. al is het maar een klein stukje want in etappe 20 ga je vanuit Brabant al weer de grens over naar Limburg.

Effin, we moeten gelijk richting dorpscentrum lopen. Inmiddels moet ik ook echt heel nodig plassen dus we spreken af bij de eerste de beste koffie to go een pitstop te maken. We lopen langs wat oude huisjes en binnen enkele minuten staan we in de dorpskern met de plaatselijke frituur "Eethuis het eendje". Een groepje hangjongeren heeft zich voor de cafetaria gestald en hangen daar een beetje te hangen op fiets en hekje. We vragen hun of "Het eendje open is". Alsof we van een andere planeet komen staren ze ons een halve minuut aan waarna één gast roept "Ja!". Thx! We lopen om de groep heen naar binnen bestellen een softijs en een koffie en sprint ik de wc in. Dat lucht op. We genieten van ons ijsje en de koffie drinken we wandelend verder op.

De wandeling door Afferden is echt minimaal. Een koprol en je bent het dorp al weer uit. Op de hangjongeren voor de frituur na zien we geen sterveling. Afferden heeft duidelijk geen Oranje comité! Of het comité had er vandaag geen zin in. Kan ook natuurlijk. Wellicht is het carnavalsvereniding hier aan de andere kant van De Maas actiever. 

We lopen het dorp alweer uit en komen op een lange, heel droge, zandweg. Halverwege een bord met aanbod voor koffie to go. Jammer, die hebben we net achterover gegooid dus we slaan deze even over. Weer lopen we langs velden met de prachtige gele veldbloemen. Het wijde gebied gaat over in een soort zandlaan tussen bomen. Her en der zien we weide met in de verte een boerderij. Mensen zien we niet, maar in de verte horen we muziek dreunen en gebral van (denken wij) feestende pubers. Tja je moet wat op Koningsdag! Ook wanneer je in afgelegen gebied woont. Dan moet je er het beste van maken en wat doe je dan? Dan houdt je een vet schuurfeest. Ik zou hetzelfde hebben gedaan!

We wandelen door en komen na verloop van tijd in een "Stilte gebied". We zien een bord waar dit met koeienletters op staat. Terwijl we dit lezen horen we (ook hier) op de achtergrond de bassen uit een enorme box komen met een hoop gerinkel van flessen en gebral van gasten/pubers. "Stilte gebied toch?" vraag ik aan Luc. We moeten er allebei wel om lachen. Het is lastig voor de dieren in het gebied maar ik begrijp de jongelui die hier wonen wel.

We passeren Hannes, Herman en Harrie, waar ik echt even een foto van wil maken want ze zijn zo schattig, en lopen richting een klaphek waar we doorheen moeten. We staan voor het hek waar ook een bord staat met de mededeling dat we afstand van de dieren moeten houden. "Welke dieren treffen we hier dan aan?" vraag Luc mij.  "Ik heb werkelijk waar geen idee. Een dolle stier misschien?"  In ieder geval moeten we minimaal dertig meter afstand houden.  "Ook van een konijn?" vraagt Luc.  Weet je wat?  We zien het wel. Als het er op aankomt is er vast wel een boom waar we in kunnen klimmen. Hoop ik!

We gaan het klaphek door en komen in een prachtig reservaat wat veel weg heeft van de Archemerberg. Het is een uitgestrekt heideveld met her en der bomen. Het gebied is voor een groot gedeelte kaalgeslagen om heide de kans te geven weer voldoende terug te kunnen groeien. Het gebied toont droog en dor.  Dit samen met het prachtige weer geeft acuut het gevoel dat we ons elders op de wereld bevinden, behalve in Nederland. We wanen ons in het buitenland ver weg van alles.  

Het is natuurlijk best typisch dat we, zodra we ons in een waanzinnig mooi gebied bevinden, we ons gelijk in buitenland wanen. Volgens mij moet ik mijzelf de vraag stellen:  Is dit mooie stukje natuur echt  zo niet Nederlands?  Of ken ik mijn eigen land gewoon niet. Op het hele Pieterpad kom ik door prachtige stukken Nederland. Het is wat Louise eerder tijdens een wandeling zei: Elke keer denk je dat het niet meer kan overtreffen, en toch doet het dat wel. Ik weet niet of ik het antwoord heb wanneer ik de St Pietersberg bereik. Misschien heb ik nog een LAW nodig om te weten of ik Nederland inderdaad niet ken of dat dergelijke stukken echt "zo niet Nederlands" zijn.

Opnieuw vallen we in verbazing wanneer we "Het Quin" bereiken. Het is echt adembenemend mooi. Het is een groot ven wat gevoed wordt door kwel- en regenwater. We blijven in elke bocht en op elk heuveltje stilstaan om te genieten en de schoonheid van de natuur in ons op te nemen. We blijven maar kijken. Alsof we de pracht niet helemaal kunnen bevatten.

Hier is weer dat gevoel dat het natuurlijk schoon niet rijmt met het Nederlandse. En waarom dan niet? Het gaat om dezelfde vraag. Eigen land niet kennen of echt zo niet Nederlands. Hoe dan ook, we staan hier, en we kunnen er niet over uit hoe geweldig het hier is. We maken de klim op de 30 meter hoge rivierduin en genieten nogmaals van de laatste momenten hier op "Het Quin" voor we de afdaling maken en het groot ven uit het oog zijn.

Eenmaal gedaald lopen we nog steeds in eenzelfde gebied maar wel heel vlak. Het gebied zou vol amfibieën moeten zitten. Nu verwacht ik niet gelijk een krokodil op het pad tegen te komen, maar een keer een diertje spotten zou leuk zijn. Tot nog toe is het mij  niet gelukt een ree, een hert, roofvogel, das of zwijn recht voor mijn neus te krijgen. Het gaat een soort trauma worden wat we aan Canada over hebben gehouden. Drie weken door Canada trekken en geen beer gezien! Nu trek ik Nederland van Noord naar Zuid door en er staat vrijwel niet meer dan een mus en een konijn op mijn lijstje van gespotte dieren in het wild! Effin, 't is zoals het is...

We komen wandelaars tegen en mensen waarvan wij denken dat het biologen zijn aangezien ze dingen aan het bekijken zijn met verrekijker, vergrootglas, meetapparatuur. We blijven het smalle zandpad door het droge dorre gebied volgen en komen bij een klaphek uit. Het gebied met dieren waar we 30 meter afstand van moesten houden gaan we dus verlaten. Geen dier gezien!

Langs een veldweg komen we aan de rand van een bospad waar we op moeten gaan.

Het is van droog dor vlak gebied, langs velden, waarna bos. De route blijft verrassend. We wandelen van de ene soort natuur in de andere soort waardoor het geen moment verveeld en we continue getriggerd worden. Het blijkt ook dat we best prima doorlopen qua tijd. We hadden natuurlijk een beetje zorgen over de nogal late start. De kilometers kunnen soms langzamer gaan doordat je vaak even de route af gaat om iets te bekijken/bezoeken, informatieborden  te lezen, monumentjes te bekijken. Ineens beseffen we  dat deze route geen enkel cultureel dingetje heeft waardoor je even stopt of afstapt om je te verdiepen.

De hele route is een puur natuur route. We zien wel veel,  maar het is allemaal natuur en  alles aanschouwen we tijdens het wandelen. De puur natuur route maakt dat we gewoon door blijven lopen. Het moest dus zo zijn dat we etappe 17 gewoon in de wacht hebben laten staan en etappe 19 voor vandaag hebben gepakt. Op deze manier lukt het ons vast om voor middennacht😉 binnen te zijn

Het bos waar we nu in lopen heet volgens mij Zwarte Heide. We lopen over een breed zandpad wat wel door een bos heen gaat, maar toch is het niet echt een bos bos. Het is een dun besbost bos met hier en daar open plekken waarop een boerderij of een sportvereniging of enkel een weiland. Wel is het een heel relaxt stukje bos. We lopen langs een farm voor, wat ik begrijp, Schotse hooglanders. Maar zelfs op een farm voor schotse hooglanders, tref ik geen schotse hooglander aan. We lopen het zandbospad af en komen op een verharde weg aan met een wegbewijzering St Pietersberg - Pieterburen. Op de foto ermee!

Al gelijk kijken we tegen stuwwallen aan en een stukje verderop vanaf deze asfaltweg moeten we inderdaad een smal bospaadje op waar we behoorlijk moeten klimmen. "Nou Luc, die krijgen we als finish nog even mee op de route..." roep ik lachend. Nog even een extra kuitenbijter bovenop de blaren en de spierpijnen die je al aan deze route hebt overgehouden. We lopen op Op den Berg. Het doet zijn naam eer aan. Sommige stukjes zijn wat vlak maar er zitten  een paar pittige klimmen bij waarbij de afdalingen soms ook wel een puntje van aandacht zijn doordat je uit moet kijken niet door het mulle zand weg te glijden. De vaart die je krijgt tijdens een afdaling is soms moeilijk onder controle te houden. Op sommige stukken is het echt wel heel steil waardoor ik zijwaarts stapje voor stapje naar beneden kom. Luc niet, die stormt overal van af en wacht beneden geduldig af tot mevrouw miezemuis ook beneden is. Ook de bovengronds liggende boomwortels niet onderschatten. Dit zijn, letterlijk, triggy struikelblokken!

Gelukkig komen we elke keer weer heel beneden aan. Gennep nadert en Luc vraag of hij al een taxi kan regelen. "zullen we even wachten tot we zeker weten hoe lang we nog nodig hebben schat?" "Maar we zijn er toch bijna? Dat zeg je net!"  "Ja ok, maar toch wacht je nog maar even met een taxi bellen..." 

Dat blijkt een goede keuze. Want ook al zitten we vlakbij Gennep, we moeten de Heijense bossen nog even door zien te komen. Luc verwacht na elke bocht het blauwe bord  "Gennep" in zijn vizier te krijgen. En dat is lastig. Als je op een gegeven moment op het punt komt waarop je de finish verwacht, dan gaat het einde heel lang duren. Het blijkt dat Luc een blaar op voelt komen. Elke stap die hij zet voelt hij het een beetje meer. Ik snap dat hij het dus zat begint te worden. Toch even de moed erin houden. We staan hier in een bos dus we kunnen ons ook door niets of niemand laten halen. Doortrekken is de enige optie.

Wanneer we uit het bos vandaan in de openlucht op een open weg op een asfaltweg terechtkomen, groeit de hoop van Luc dat we echt in Gennep zijn. "Nee sorry schat, we moeten oversteken en nog een bospad inslaan. Maar het is echt niet ver meer. Nog even!"

Ik loop voorop en achter mij hoor ik wat gemor en getier. "Gaat het nog? ", roep ik af en toe naar achteren.  "Ja hoor", wordt er door Luc teruggeroepen. "Natuurlijk gaat het nog",  waarna ik direct het gemor en getier weer hoor klinken.  Het is lastig wanneer er pijntjes op komen zetten dus ik begrijp het wel. In die laatste paar kilometer wordt je sowieso al moe en als er dan tenen, voeten of benen zeer gaan doen wordt het alleen maar erger en weet je gewoonweg niet hoe je het kan verlichten. Dat is echt heel lastig. Het enige is dat je geen keus hebt om te stoppen, want dan wordt het alleen maar erger.

Maar Luc is flink en trekt ook wel gewoon door. Op weg naar het einde. Gennep!

Ondertussen belt Jort. Hij vraagt waar wij zitten op de weg en over hoeveel minuten wij thuis aankomen.  "" Nou schat, wij zitten nog helemaal niet op de weg. Ja op de wandelweg naar Gennep!"  "Ohw, dan zijn jullie vast heel laat thuis?"   Of neef Reinier mag blijven eten. Oh ja en ook andere neef Mats."   "Ja is goed schat."  "En oh ja, vriend Juste ook?"  "Jort lieverd, allemaal goed. Haal wel even extra boodschappen bij AH bij en laat dan ook voor ons een hapje over?"  "Ja is goed"

Ondertussen komen we na het laatste stukje bos en Gennepse Heide op een brede weg. Er ligt nog iets groen gebied voor ons, de Looier heide. Maar daar hoeven we slechts met een koprol doorheen. Er loopt een meneer aan wie Luc niet vraagt: "Meneer hoe gaat de route?"  Maar: "Waar moet ik heen om in Gennep te komen?" Het enige waar Luc nog aan kan denken is "Gennep". De man legt het uit. Gelukkig legt hij de weg over het Pieterpad uit. Beter, want nu eigen handig een weg inslaan omdat je denkt dan sneller in Gennep te zijn kan ook weleens verkeerd uitpakken. Voor je het weet loop je om. Dat risico nemen we niet. De weg moet ons langs een water leiden waarna we snel op het laatste stukje weg richting dorp komen. En voila, daar is het water. Zie je wel..., we zijn er nu echt bijna.

We lopen het gebied uit en komen op een verharde weg terecht. De Picardie. Het is wel een lange weg. Het liefst strijkt Luc bij het eerste bankje neer en belt een taxi, maar ik weet hem toch te overtuigen om net het laatste stukje over de dijk mee te pakken en op een centraal en leuk plekje een zitje te scoren waar we onze wijn opentrekken terwijl we op de taxi wachten. Hij is om. We lopen door en pakken zo de weg over de dijk. In de verte zien we een scala aan kerktorens liggen. Welke nou bij Gennep hoort zijn we even kwijt. Maar het blauwe bord van Gennep zegt dat we er toch echt (bijna) zijn.

Het allerlaatste  stukje over de dijk  is zeker de moeite waard. Prachtig uitzicht over de Niers. Ondanks de pijntjes weet ook Luc er wel van te genieten. Niettemin is hij er ook helemaal klaar mee, maar laat ik niet vergeten dat 20 kilometer een eind is voor iemand die dit soort afstanden überhaupt niet gewend is. super knap!

Ik moet bekennen dat zelfs aan de dijk geen einde lijkt te komen. Maar even kiezen bijten en dan lopen we de dorpskern in. We strijken neer op een bankje aan het Genneper park. Met het mooie landschap op de achtergrond schiet ik een selfie, terwijl Luc het (voorgeprogrammeerde) nummer van de taxicentrale belt om een wagen te bestellen die ons naar Boxmeer brengt. Het is half acht. We schenken de wijn in de bewaarde koffiebekertjes van eethuis "Het eendje" en genieten nog even met ons twee hier op het bankje van de laatste Pieterpad etappe 19 momenten. Hier in het eerste Limburgse dorp op de Pieterpad route!  

We komen tegen half tien thuis en treffen een woonkamer en keuken vol met hele bezige 18 jarigen aan die voor zichzelf, broers en ons aan het koken zijn. Het menu: Broodje Shoarma! Geen culinair hoogstandje maar wel berengezellig en dan smaakt alles geweldig.

Het was weer een groot genot. Het was out off the blue, het was te laat, het was te haastig, het was ongeorganiseerd, niet geregisseerd, maar het was vooral TOP!