Lucky us, een bos vol zeldzaam natuurverschijnsel "ijshaar"

Het inslapen gisteravond ging wat moeizaam, maar volgens mij lag ik tegen middernacht redelijk in te doezelen. Om half zeven ringelde de wekker in mijn oor. Relaxt en uitgerust word ik wakker, doezel nog wat na in mijn warme bedje waarna ik tegen zeven uur Dagny "Goedemorgen" hoor roepen. Terwijl zij vast onder de douche springt, loop ik naar beneden waar een blije Fauve tegen mij opspringt en ik mijn heerlijke eerste bak koffie van deze dag fabriceer. Laat de nieuwe etappe maar komen.

Etappe 6 Schoonloo - Sleen 24 kilometer

Tien over acht staan we bij de auto. We rijden naar Sleen en parkeren daar op een carpoolplaats. Vanuit daar nemen we de bus terug naar Schoonloo en starten we op het punt waar ik eind oktober met Danielle de vijfde etappe ben geëindigd. Het weer lacht ons tegemoet. Het is koud, maar met lichte sluierbewolking, half zon en bijna windstil mogen we niet klagen. Hoe goed wil je het hebben? Nou zo goed als vandaag dus.

Vanaf Schoonloo gelijk stevig de pas erin. Waarom? Nou gewoon omdat we zo zijn en wel van een potje stevig doorwandelen houden. Maar ook wel een beetje om de tenen goed warm te krijgen, want de kou van de grond trekt wel degelijk door de schoenzolen heen, onze arme tenen binnen. gelukkig lopen we de tien teentjes redelijk snel warm.

Al redelijk snel, na ongeveer een kilometer, komen we het bos in. Na de vorige etappe was ik wel even goed klaar met het bos. Gelukkig dat er wat tijd tussen etappe vijf en etappe zes heeft gezeten.  Mijn brein moest echt even ontbossen. Maar na een drie maanden pauze ben ik mentaal wel weer in staat om een lange weg door het bos aan te kunnen! We zijn nog maar net over de bosrand heen waarna ik tegen Dagny zeg, "Kijk, een hond". Zij kijken... "er ligt achter een boom een hoopje. Maar dit hoopje blijkt geen hond. "Nee het is een mens. Of toch een hond..., nee toch een mens."

"Er ligt daar iemand", zeg ik. Even komt de gedachte op dat er iemand laveloos in het bos ligt. Wat moet ik doen?  "Nee hij onderzoekt iets" zegt Dagny.  En ja, het is een man die op zijn knieën met zijn neus vlak bij de grond ligt, en overduidelijk iets aan het bestuderen is. Mits zien wij ook een vrouw rond lopen en ook zien we witte slieren liggen.  "Oh ze voeren een ritueel uit" geeft Dagny aan. Ja inderdaad, ik zie het ook. Iets spiritueels, zo lijkt.  Ze leggen overal watten neer. Mysterie opgelost en we lopen verder.

Maar een stuk verder zien we  rechts van ons nog meer watten verspreidt over de grond. Allemaal om takken heen. We gaan het pad af en struinen tussen de bomen door. Het is een heel apart gezicht. Zwammen?  IJs?... Geen idee. Maar dat verhaal van "een ritueel" gaat niet meer op. De dame die we hebben gezien zal niet honderden vierkante meter bos vol watten, die op uit elkaar getrokken tampons lijken, kriskras door het bos leggen. Dat zou wel heel bizar zijn.

Het valt ons wel op dat het rare fenomeen eigenlijk alleen op takken zit die op de grond liggen. Opeens zienn we twee takken aan een boom die ook wit bedekt zijn, maar die takken hangen half van de boom. Die zijn hartstikke dood. Je ziet het dus alleen op dode takken.

Einde dag eenmaal in ons huisje blijkt, nadat we op internet hebben gezocht, dat we getuige zijn van een zeldzaam natuurverschijnsel. We  hebben ijshaar gezien. Een zeldzaam natuurverschijnsel die alleen onder heel gunstige omstandigheden ontstaat.  Het is een schimmel die een stofwisselingsproces veroorzaakt waarbij water vrijkomt. Wanneer dit water door de dunne spleetjes van dode takken naar buiten wordt geperst terwijl het vriest, dan krijgt deze waterdamp een structuur die uit hele dunne haartjes bestaat. Alleen bij ideale weersomstandigheden blijft het ijshaar groeien. Dit zeldzame natuurverschijnsel is meestal alleen te zien in de vroege ochtend. En de kans is het grootst wanneer het een paar graden vriest, er geen sneeuw ligt, en de luchtvochtigheid hoog is. Lucky us! Hoe gok je dit uit. Een zeldzaam natuurverschijnsel... en wij, happy girls, zien  een bos vol.

Na wat te hebben rondgedoold en hier en daar het zeldzame ijshaar op de foto te hebben gezet gaat de vaart weer in de benenwagen. Achter ons lopen twee jongen mannen, ook met rugzak. Ik meen ook PP-lopers, maar enige kilometers later zijn we ze kwijt. Wellicht goed afgeschud. Geen hond die ons tempo bij kan houden natuurlijk. Alleen Fauve!

Het massale bos kan ik dit keer toch beter handelen dan de vorige keer. Wellicht doordat er toch wat meer afwisseling is. Hier en daar een prachtig vennetje op een open plek, kringel bospaadjes, paden met keien, karresporen enzovoort. Het is van alles wat. De zon die door de wolken wil komen drukt enkele stralen door de takken van de hoge bomen heen. Het is prachtig en rustgevend. Via het schoonloërveld en door het open terrein "De Tweelingen" ... 

...lopen we stevig verder door boswachterij Schoonloo. Een leuk en gevarieerd bos. Maar toch ben ik af en toe ook wel even blij om het bos uit te zijn en een stukje over cq door open plekken te lopen.

Na een uitvoerig en diepgaand gesprek over snot waarbij alle ins and outs over snot en snottebellen (heerlijk onderwerp op de vroege ochtend!) aan bod zijn gekomen, kwomen we erachter dat we al ruim anderhalf uur en ruim zeven, bijna acht kilometer hebben weggelopen.  Het wandeltempo wat we aanhouden is zeker niet voor mietjes. 

Dagny heeft eerder al twee-derde van de route  gelopen dus ze weet op dit stuk aardig de weg. Eenmaal op een mooie open plek waar ik een foto wil nemen geeft ze aan om toch even een stukje verder door te hobbelen omdat daar dezelfde open plek zichtbaar is en er ook een bankje staat met de afstand. Dan hebben we twee vliegen in één klap.

Nou heel mooi want op het bankje staat dat ik 90 km van het Pieter Pad erop heb zitten. Bijna de eerste 100. Hoe tof is dat. Maar voor vandaag zitten we op de helft van de route. Nog even doorstappen geblazen. 

Ondanks dat het fris is, heb ik het toch warm. We blijven onvermoeibaar in dit tempo doorlopen dus dat hakt er eigenlijk best in. We lopen zo vlot dat ik af en toe tegen mijzelf moest zeggen niet te vergeten de omgeving in mij op te blijven nemen. De omgeving is te mooi om zo maar doorheen te crossen. 

Het prachtige weer, de frisse bries waardoor een ijskoud puntje van je neus en de blosjes die je zelfs zonder spiegel voor je snufferd op je wangen kan zien. Je daarnaast bevinden in het mooie landschap met de bossen, afwisselend met uitgestrekte weiden en akkers. Het is weer een fantastische beleving. Het is weer top.

Ter hoogte van Schoonoord moeten we het Oranjekanaal oversteken. Een kanaal dat half in de 19e eeuw is gegraven, tussen 1853 en 1861, ter ontsluiting van veengebieden en om turf van Zuid-oost Drenthe naar de Drenthse hoofdvaart te brengen. er moest een kanaal dwars door Drenthe komen. de gravers moesten zich een baan door de Hondsrug graven. Hier bij Schoonoord moesten ze door de rug van Rolde heen graven. Dat het kanaal een zandrug doorsnijdt zou te zien moeten zijn aan de diepe ligging, maar daar heb ik niet opgelet... Ingebruikname was in 1865.  Effin, het Oranjekanaal voelt als een soort mijlpaal in deze etappe. Geen idee waarom, maar het voelt gewoon zo. 

Na een stukje langs het kanaal te hebben gehobbeld maken we weer een afslag het bos in. We lopen hier en daar over behoorlijk drassige paden richting Boswachterij Zweeloo/Sleenerzand.  Een gebied wat tot de 18e eeuw stuifzandgebied was. In de jaren 20 werd dit gebied bebost. Het is een heerlijk bos om te wandelen. Ook hier weer afwisselende paadjes en open vlaktes met vennetjes of stukjes heide. Het zijn juist die open stukjes met  heide of vennetjes die je even weer het gevoel geven  op  oeroude grond te lopen.  Echter dat Drenthe is huisvest op keien en modderplaten... daar kom je tijdens deze toch wel achter. Met grote regelmaat is het wel even glibberen.  Maar tot nu toe komen we er nog redelijk zonder kleerscheuren vanaf.

Onderweg zien we een berg met daarop een bouwsel van enorme Scandinavische zwerfkeien. We hebben ons niet echt ingelezen en daarom geen idee wat het is. Dus...: pad af, het grasveld op en een kijkje nemen.  Het blijkt "het Pieter Pad monument" te zijn ter nagedachtenis aan Bertje Jens en Toos Goorhuis-Tjalsma, de bedenkers cq oprichters van het Pieterpad.

Even stilstaan, een kiekje, kleine kletspraat en we gaan weer verder. De kilometers  gaan echt heel hard. Dagny meende dat ze wel wist dat ik stevig doorliep maar deze snelheid was even vergeten. We hebben nl eerder samen een heel toffe wandeling gemaakt. Dat was in Spanje, van Llanca de berg over naar Cadqués, het geboortedorp van Dali. Een stevige tocht maar zo'n gave ervaring!

Maar goed, we gaan verder... Op een open plek, soort driesprong, besluiten we even een slokje water te nemen. Dagny is al op een bankje neergestreken, Fauve wijkt niet van haar zijde, en ik loop nog een beetje rond om hier en daar wat foto's te schieten. 

Ook weer de bekende Pieter Pad borden met daarop de kilometers. We hebben inmiddels ruim 15 km erop zitten. Volgens dit bord zouden wij, ten opzichte van het bankje waar ik bij Schoonloo neergestreken was, slechts vier kilometer verder zijn. Alles prima, maar of het bankje, of dit bord, is niet op de juiste plek neergezet. Maakt niet uit, maar de kilometerstanden op deze borden moeten we dus niet te serieus nemen, zo blijkt. we houden de loop app wel bij. Die klopt altijd. Denk ik!

Okej, een korte break met een snelle slok en een kleine hap, en we gaan weer én routé.

Van een uitgestrekte grasvlakte naar weer een vengebied...

En het bos weer in...

Links van ons zien we een heuvel. Vanaf het bospad zien we al gelijk dat het hier om een speciale heuvel gaat. Het is omringt met palen en al snel zien we een bord aan de andere kant staan. Het blijkt inderdaad een bijzondere en een grote prehistorische grafheuvel te zijn. Tumulus. Er zijn in deze heuvel, door Archeologen,  lagen uit verschillende perioden gevonden. Maar ook een volledige wapenuitrusting die dateert van 1300 voor Christus.

De heuvel werd in de middeleeuwen gebruikt om veroordeelden op te hangen. Deze galgenberg was een markeringspunt van de markegrens. Ook is 3500 jaar geleden de hoofdman van het Sleenerzand in deze grafheuvel begraven. Hij kreeg zijn gouden oorsierraden (die hoofdman was heeeeel modern in die tijd), zijn bronzen bijl en pijlen mee. De palenkrans werd opgericht als teken dat de doden met rust gelaten moesten worden. De palen die dus ook onze aandacht trokken. De palen die er nu staan zijn in 1996 gereconstrueerd. Dus geen originele meer. 

Ten oosten moeten nog meer pre historische grafheuvels en celtic fields liggen. Er loopt vanaf deze grafheuvel een wandelroute, de grafheuvelroute, van ongeveer een uur. De route staat aangegeven dmv groene koppen op paaltjes.  Ondanks wij vlot door de etappe gaan vandaag, vinden wij het welletjes, De grafroute laten we bij deze graag aan anderen over, wij lopen gewoon lekker de laatste kilometers van etappe 6 uit.

We vervolgen onze weg door het bos. Soms is het even een moment van kletsen en dan volgt weer een moment van stilte. Ieder is dan weer even in haar eigen beleving, haar eigen wandelpas, haar eigen avontuur. We hebben nog slechts een paar kilometer te gaan. Ondanks dat we de pas er echt stevig inhouden en niet afzwaken, begin ik wel mijn benen wat te voelen. Maar niet vervelend. Het voelt ook wel lekker. Het gevoel dat je lekker en gezond bezig bent.

We gaan al aardig richting einde bos waar we op de valreep een monument tegen kwomen. Gemaakt van wrakstukken uit een Engels vliegtuig die op 14 mei 1943 neer is gestort tijdens de terugkeer van een bombardement op industriegebied Bochum. de brokstukken werden in juni van datzelfde jaar gevonden door een paar scholieren uit Zweeloo en Oosterhesselen. Ze zaten alle vier op de HBS in Coevorden. Deze scholieren hadden al pratend richting school het plan opgepakt om de wrakstukken te verzamelen en daarvan een monument te maken. Zodoende kamden de jongens, nadat de Duitsers de meeste wrakstukken al hadden meegenomen,  elke zaterdag het bos uit en verzamelden alle stukken die nog achtergebleven waren.  Hiervan is na de oorlog een monument zodat de zeven omgekomen bemanningsleden, die op de algemene begraafplaats van Sleen begraven liggen, nooit vergeten zullen worden. Hoe mooi van deze vier jongens!

Het is het laatste stukje bos, we kwomen weer wat in de bewoonde wereld.

Maar zelfs in de bewoonde wereld bevind je je nog wel een beetje in het niemandsdal. Zo rustig en uitgestrekt. Af en toe even een diepe ademteug door je neus naar binnen halen en je ogen een momentje sluiten terwijl je heerlijk door blijft lopen. Je hoorde niets. Niet eens de wind, alleen een vogel hier en daar en hooguit een keer een tractor die de weg over steekt. Zo ontzettend heerlijk.

Het doet mij denken aan vroeger. Ik groeide op in een dorpje in Gelderland. Daar liep, fietste of speelde je ook tussen de weilanden. Uitgestrekt, de lucht van koeienstront, vogeltjes horen fluiten en hier en daar een trekker met een boer die je voorbij reed. Die rust heb ik als kind nooit gewaardeerd. Nu wel en ik geniet er ontzettend van. Helaas altijd van korte duur want in het drukke Rotterdam is zelfs het stilste stukje van de stad niet te evenaren met de stille natuur hier.

We lopen Noord-Sleen binnen. We moeten nog wel even de weg aflopen waar aan het einde de auto op ons staat te wachten. We zijn trots, 23 kilometer in 4 uur 20 gelopen, dat is nog niet eerder gebeurt. Half twee bereiken we het eindpunt en tien voor twee zitten we in ons huisje aan de lunch. Hoe zalig.

De rest van de middag hebben we lekker zitten freubelen en relaxen. Vanavond heerlijke ossenhaas in oestersaus gemaakt en na 60 bakken thee, twee glazen wijn, en een heerlijke douche, duiken wij op tijd ons bedje in.

Morgen 7 uur gaat de wekker weer. We rijden onze auto weer naar het eindpunt van etappe 7, en dat is Coevorden. We hebben heel lux een taxi besteld die ons naar het startpunt in Sleen brengt waarna we morgen de route Sleen - Coevorden buut gaan maken.

Super tof!

Ik weet niet meer waar ik deze foto heb genomen. Ergens op de route. Maar ik vind de lucht weer zo gaaf. Ik plak 'm dus maar onder mijn verhaal. Good night!