Weer voet op Drenthse bodem gezet

Vandaag is het er dan toch van gekomen. De hervatting van het Pieter Pad! Nou ja, we zijn niet direct van wal gegaan met het betreden van etappe zes, maar ik heb in ieder geval voet op Drenthse bodem gezet.

Het plan was om 7 of 8  uur vanmorgen te vertrekken. De voorspellingen afgelopen week lieten sneeuw in het Drenthse landschap zien, maar helaas was deze sneeuwvoorspelling gistermiddag omgezet naar regen! Nu zijn we niet van suiker, maar om 24 kilometer te gaan lopen met een voorspelling van 80 a 90 % regenkans..., daar werden we niet echt vrolijk van. Het herziene plan:  We vertrekken rond het middaguur. 

Tasje gepakt, boodschappen gedaan want het is immers lockdown dus er zal zelf gekookt moeten worden. Zowaar kwamen Dagny en ik er gisteravond pas achter dat we allebei roots in het Drenthse hebben. Haar vader en grootouders stammen uit Elp. Mijn moeder en grootouders stammen uit Borger. Slechts een kilometer of 12 ligt dat uit elkaar. Hoe grappig dat we daar na zoveel jaar vriendschap pas achter komen. 

Nu we niet gelijk de route Schoonloo-Sleen zouden gaan hobbelen zei Dagny dat ze mij graag haar eigen plekjes met jeugdherinneringen wilde laten zien waar ze in haar kindertijd veel geweest is. Super leuk natuurlijk. Na onderweg even een plaspauze te hebben gedaan en een koffie te hebben gehaald, reden we door naar Elp. Een ienieminie dorpje en uiteraard landelijk gelegen. We gingen langs het huis cq paleisje van haar opa en oma, haar opa bleek een bekende Drenthse schilder, en ook liet ze de boerderij zien die ooit door haar ouders is gekocht als vakantieboerderij. Tegenwoordig woont daar de tweede ex-vrouw van haar vader maar dat belemmerde  niet om even aan te bellen. Een hartelijke vrouw deed open en verwelkomde Dagny met open armen. Op haar vraag of ze met mij even door de tuin mocht lopen was het antwoord "natuurlijk, be my quest".  Een wandeling door de tuin? Ja door de tuin, en die heeft inderdaad een formaat waarbij je het ronddwalen tussen de boomgaard en weilanden een echte wandeling kan noemen. Met zelfs bokjes en kippetjes ...

Eenmaal weer terug in de auto wilde Dagny ook nog graag de plas laten zien waar ze als kind altijd ging zwemmen. Nog steeds, bij elk bezoek aan Drenthe, mits zomer/warm weer, gaat ze daar zwemmen. Over een weggetjes vol kuilen door het bos kwamen we bij het vennetje aan. Prachtig groen water! Niets tropisch strand in Verwegnistan, gewoon hier op Hollandse bodem tussen de Drenthse bossen!

Na de sight-seeiing van Dagny wilde ik ook graag even Borger zien. Het zal niet heel spectaculair zijn maar mijn moeder is er geboren, mijn grootouders zijn er getrouwd en naar mijn weten stammen er meerdere voorouders van mij uit dit plaatsje. Toch leuk om even gezien te hebben. Dus reden we door om 12 kilometer verderop weer de auto te parkeren. We besloten, als we dan toch in Borger zijn, dan maar gelijk het grootste hunebed te bezichtigen. Goed plan!

Dagny zat in de auto te vertellen dat ze vroeger (en ook haar eigen kinderen) altijd op de hunebedden klommen, maar dat dit tegenwoordig ten strengste verboden is. Oneervol en gevaarlijk. Eigenlijk zit daar natuurlijk ook wel wat in. 

We reden naar het hunebed wat naast het hunebeddencentrum bleek te liggen. We begaven ons door een zee van Scandinavische keien waarna we via een smal bospaadje bij het grootste hunebed van Nederland aankwamen. Er stond een stel elkaar op de foto te zetten onder, voor en naast het hunebed. "Shit" hoor ik Dagny zeggen. "Ja jammer hé, kunnen we niet klimmen"! 

We wachtte rustig op afstand tot het stel klaar was met fotograferen. Gelijk doken we ook onder het Hunebed, want ja, net als dat stel, wilden wij ook op de foto net doen alsof we de enorme kei aan het tillen waren.

Dagny zet mij erop, ik zet Dagny erop... en toen kwam het stel weer teruggelopen. Of ze ons misschien samen even op de foto moest zetten. "Nou ja, super lief als jullie dat willen doen. Dan zetten wij jullie ook samen even op de foto". Zij blij, wij blij.

Iedereen had zijn eigen telefoon cq camera weer terug en het stelletje loopt richting bospaadje om weer uit het parkje te gaan. En wij....? Bij ons kwam het kinderlijke gevoel omhoog en schieten gelijk door de grote keien heen naar de achterkant van het hunebed. Ieder een kant op. Via een verschillende doorgang steken we allebei ons hoofd om de hoek en kijken elkaar lachend aan. Afwachtende houding..."zijn ze weg? Ja zie je ze nog? ... Ja ze zijn weg. Okej, jij eerst..." Ik zie een plat stuk en klim erop, glij er vervolgens weer af (gevaarlijk!!) en klim opnieuw het hunebed op. Hmm, ja ik snap het idee van oneervol. Toch konden we het niet laten. Het kriebelt en het moet. En zo klommen we, tegen de regels in, toch stiekem op het hunebed

Ze zijn wel heel erg gaaf! Die hunebedden bedoel ik!

Er zijn flink wat foto's geschoten en daarna was het tijd om  te gaan. En begon al wat te schemeren en ik wilde graag nog even het kerkpleintje in Borger zien waarna we richting Hof van Saksen gaan. Onderweg, en dat was niet in die zee van Scandinavische zwerfkeien maar op een verlaten stukje bospad, lag een ovale zware steen. Nee niet van één bij drie meter natuurlijk, maar handformaat. Zou dit een hunebed steen zijn denk je?   Ja dat denk ik wel... Ik heb 'm meegenomen.  Zonder nadenken pakte ik de steen op en nam 'm mee. Pas op het moment dat we de parkeerplaats opliepen en wij twee mensen richting hun auto zagen lopen, besefte ik dat zij misschien van het hunebedcentrum waren. En als die mensen mij met die steen zagen lopen..., wat dan? Ik weet niet of het de bedoeling is dat ik een steen mee zou nemen. Maar ik heb het toch gedaan. Nog geen uur in Drenthe en menig regel al overtreden. Beloofd veel goeds.

Nog even langs het kerkpleintje, en eigenlijk was er ook niet echt veel meer te zien, en toen door naar Nooitgedacht om bij Hof van Saksen in te checken. Gelijk de wijn en nootjes op tafel. Nog even samen naar het Sparretje gewandeld om wat extra spulletjes te halen en de hond te laten plassen en daarna lekker ons maaltje gekookt, nog een glaasje wijn, beetje freubelen, kletsen en plannetje maken voor het Pieter Pad avontuur morgen.

Het was een heerlijk relaxt dagje. Morgen 7 uur ons nest uit en 8.15 gaan we op pad richting Sleen. Daar pakken we de bus naar Schoonloo om aan de zesde etappe van het Pieter Pad te beginnen. 

Ik heb er zin in.