Als je het niet had opgemerkt, hadden we het ook niet gezien🤣

Kwart voor zes, in pikkie donker, raas ik, in de eerste versnelling, met een zak over het gescheurde zadel dat  volgezogen is met water, door de uitgestorven Rotterdamse straten richting Station Alexander. Slechts een vestje aan en gewapend met een short onder mijn lange trainingsbroek. Het wordt mooi en warm weer vandaag. Het is nu frisjes maar wanneer straks, rond het middaguur, de mussen dood van het dak vallen, ben ik met deze kledij helemaal voorbereid!

Louise staat mij wederom op te wachten bij de incheckpalen met in haar handen twee bekers dampende koffie. Heerlijk! Ook de etappe van vandaag ga ik met Louise doen. Ons enthousiasme over en weer is aanstekelijk. Elke keer trekken we elkaar over de lijn om snel een volgende etappe samen te lopen. Wanneer je een etappe loopt smaakt dat altijd naar meer. Maar zeggen en doen zijn twee verschillende dingen. De combinatie Louise - Anne..., lijkt zeggen vooralsnog ook te betekenden: Nu doen! Dus Voilá... hier zitten we dan. Met onze dampende koffie in de trein van kwart over zes, op weg Laren. 

Etappe 13 Laren - Vorden 14 kilometer

Over de IJsselbrug vlak voor we station Deventer inrijden zien we ook vandaag weer de prachtige knal oranje grote bal aan de hemel verschijnen. De trein heeft al vaart geminderd en het uitzicht is helemaal vrij. Geweldig! Die opkomende zon blijft magisch. Op de één of andere manier geeft het een positieve boost waarmee je de dag zo zalig begint. Om dertien voor acht staan we op het perron. Frisjes maar ok. We voelen ons alsof we op vakantie zijn en op het punt staan aan een dagtoer te beginnen. De opkomende zon, wetende dat het straks lekker warm gaat worden, maar nu nog even genieten van de frisse wind die over je bol waait en je alert houdt. We zoeken een wc zodat we er de komende uren tegenaan kunnen en hopelijk geen dikke boomstam moeten zoeken ivm hoge nood. Rond kwart over acht nemen we de bus richting laren en stappen uit waar we vorige week opgestapt zijn. Direct lopen we tegen het standbeeld van Albert Mol aan. Nooit geweten dat de man in Laren woonde. Ik zie zijn naam en denk gelijk "O ja" Een Nederlandse bekendheid in tijden van mijn jeugd.  Ik herinner mij wel dat hij op televisie was maar ik kan mij geen programma helder voor de geest halen waarin hij aanwezig was. Mijn ouders keken naar hem. Volgens mij was hij inderdaad de generatie van Jos Brink enzo. Albert Mol is de eerste televisiepersoonlijkheid geweest die, ondanks hij getrouwd was geweest en een dochter had,  op televisie openlijk uit durfde te komen voor zijn homoseksualiteit. Wat een held is deze man. Respect! Geboren in Amsterdam 1917 en overleden in laren in 2004. Toch even een fotootje...

Louise springt er even bij en sprint vervolgens  wereldbakker Wijnands binnen waar we vorige week de mooie gekleurde paashazen hebben gekocht. Ik schiet nog een foto van mij en Albert alleen en ga vast een beetje op verkenning uit zodat we gelijk op het startpunt van etappe 13 zitten.

Laren is een voormalig Esdorp. Vooral bekend om zijn landgoederen met daarop de kastelen en landhuizen. Het dorp werd al in 1294 in documenten genoemd. Echt een oud dorpje dus. In 1812 werd Verwolde, waar we de vorige etappe doorheen kwamen,  bij Laren gevoegd. In 1818 werd Verwolde een zelfstandige gemeente en in 1854 werd Verwolde als gemeente opgeheven en werd het weer bij Laren gevoegd. Klinkt als een geharrewar, zo klinkt het, en is er dus best een hoop te doen geweest om landgoed Verwolde! Er schijnt in Laren ook ooit een treinstation geweest te zijn maar sinds 1938 rijden er geen treinen meer van en naar Laren. Best jammer want om er te komen met OV kost eigenlijk best veel tijd nu. Niettemin doet dat niets af aan de omgeving en blijft het zeker de moeite waard om er heen te gaan.

Ik weet dat we ter hoogte van de kerk moeten zijn en terwijl ik die kant oploop, kom ik weer een grote zwerfkei tegen waarop staat aangegeven dat zich  hier de dorpskern bevindt. Ik heb uit de verhalen begrepen dat sowieso in Drenthe en Overijssel de grote zwerfkeien in de dorpskernen te vinden zijn en het een soort competitie blijft wie de grootste zwerfkei heeft. Kennelijk doet Gelderland hier toch ook een beetje aan mee.

Zodra Louise met haar tas volgeladen de bakker uitkomt gaan we gelijk de route op. Vandaag geen opstartmodus met moeten zoeken naar de markeringen, want we zitten gelijk goed. De kerk voorbij en al snel lopen we de dorpskern uit en slaan we rechts een zandpad langs akker en weiland op. Ondanks het nog best fris is, staat de zon al best hoog en is ie flink aan het schijnen. Prachtige dag om weer te wandelen. 

De Lenderinkstege is een lang pad. We zijn slechts tien minuten op weg en voelen ons gelijk weer vrij in de natuur waarbij  prikkels en stress van ons afglijdt. Onze bovenkamer weer leegmaken. Dat lukt prima in deze omgeving. Geen tien yogalessen in de Randstad kunnen daar tegenop.

Onderweg lopen we langs een klein huisje waar een oude zwarte Mercedes met open motorkap in de tuin staat. Louise raakt er verliefd op en wanneer ze de eigenaar van de auto en het huisje ziet staan, spreekt ze de man aan. Het is een lieve oude  man die  in Gelders dialect vriendelijk antwoord. Wel verstaanbaar voor ons gelukkig. Hij zegt "Jaaa mooiiii he", en begint te glunderen wanneer hij naar zijn parade paardje kijkt. Trots dat hij op zijn prachtige auto wordt aangesproken.  " Hej mot nog twee joar zo stoan en dan gooiikm terug in de verzeukering".  Over twee jaar valt de auto nl onder de oldtimers en is ie belastingvrij. Dus tot die tijd staat de Mercedes tentoongesteld in zijn voortuin. 

We lopen een stukje verder en komen een bouwsel van oude spullen tegen wat aan het begin van een lieflijk zandpaadje staat. Een spaarpotje erbij met de tekst "10 cent voor de kleinkinderen" . Vermoedelijk dezelfde oude man heeft dit met zijn kleinkinderen geknutseld. Echt leuk. Je kan kiezen om de weg rechtdoor te gaan en einde rechtsaf, zoals de gids beschrijft. Of je pakt voor 10 cent dit zelfgemaakt paadje waarmee je twee meter van de route afsnijdt. Niet om die twee meter maar wel omdat het te schattig is nemen we het paadje. 10 cent hebben we niet, een euro wel. En dat vinden we het ook waard. Dus euro in het potje en wij door het paadje.

We komen uiteindelijk op de Dochterenseweg. Het is een heel gevarieerd gebied. We lopen langs weilanden, akkers, sloten, bosachtige stukken enzovoort. We kletsen maar lopen ook vele stukken stilzwijgend voor en dan weer naast elkaar. Er is zoveel te zien. En alles wil je in je opnemen en in je brein vast blijven houden. We genieten opnieuw met volle teugen.

Na een lang stuk te hebben gelopen komen we in een gebied wat bos is en toch ook weer niet. We vragen ons af of het bosgebied aan weerszijden van de weg privé terrein is aangezien het allemaal met prikkeldraad is afgezet. Al snel komen we op een kruispunt en zien tussen de bomen door een groot grasveld met in de verte een prachtig groot landhuis. Het stuk voor het kruispunt blijkt het bos(je) 't Onvree te zijn en het kruispunt overgestoken blijkt het landhuis wat we zien "Huis 't Ross" te zijn met daarnaast "'t Rossbos". Aan het grote informatiebord midden op het kruispunt blijkt dat we in Groot Dochteren zijn aangekomen. Het is een buurtschap wat uit een aantal verspreide boerderijen bestaat. En dus ook een enorm landhuis, waar vroeger hun landheer woonde. Het is een prachtig gebied en ook echt Gelders. De bossen, de uitgestrekte weiden de landgoederen met daarop de mooie landhuizen!

We bevinden ons volgens het informatiebord,  in het centrum van Grootdochteren. Je hebt Groot Dochteren, het noordelijke deel, en Klein Dochteren, het zuidelijk deel. Samen  buurtschap Dochteren. In vroegere tijden,  1207, toen de plaats voor het eerst werd genoemd,  was de heer van dit gebied, Graaf Gerard van Zutphen. Het gebied heette toen Thuchtere. Huis "t Ross werd in 1750 in opdracht van de regent van Zutphen gebouwd. Het oude schooltje van Groot Dochteren, wat we overigens niet hebben gezien, stamt uit uit 1926 en werd in de jaren 70 gesloten. De hoofdmeester van de school is toen in de school blijven wonen. Hoe lief!

Al snel nadat we de twee bosjes doorgelopen zijn komen we weer in uitgestrekt gebied en lopen richting het spoor waar we overheen moeten. Het is de Spoorlijn Zutphen - Hengelo. Na de aanleg van de spoorlijn in 1839 tussen Amsterdam en Haarlem, volgde deze spoorlijn van Zutphen naar Hengelo in 1865. Het was één van de belangrijke lijnen in Nederland vanwege de verbinding met Duitsland. De lijn werd ook de staatslijn D genoemd. De trein raasde met een snelheid van meer dan 20 km per uur door het landschap. Mensen die de trein voorbij zagen razen waren zwaar onder de indruk van de snelheid. Daar kunnen we ons toch niets bij voorstellen. De snelste marathonlopen van deze tijd zou de trein van toen dus inhalen 😂

Een grote kudde koeien staat in de weide aan de andere kant van het spoor. De zwak voor deze dieren blijft! Dus... Camera's weer in de aanslag.

We volgen de asfaltweg langs de riedel koeien, een groot doek met de mededeling dat "we weer naar buiten mogen", een enkele boerderij en verder alleen uitgestrekt landschap. We moeten door tot het Twente kanaal en daar een brug over.

Het Twente kanaal is grotendeels met de hand gegraven, hoe bizar. Ik blijf mij er elke keer weer over verbazen hoe die Nederlanders in het verleden handgegraven kanalen aan hebben gelegd! De aanleg van het Twentekanaal had te maken met het werkverschaffingsproject. Het kanaal werd in 1936 geopend en loopt van Eefde, waar ik als 6 jarig meisje twee keer in de week om acht uur in de ochtend zwemles had🩱😃,  via Hengelo naar Enschede en was bedoeld voor grondstoffen vervoer voor de textielindustrie. Het hoogteverschil tussen Eefde (Zutphen) en Enschede is 20 meter. Daarom zijn er drie sluizen op het kanaal aangebracht.

Tja, en dat Eefde. Het zijn plaatsen waar ik nooit meer bij stil sta maar op het moment dat ik het hoor of lees komen er gelijk flashbacks in mijn hoofd. De Zwemles inderdaad. Ik herinner mij dat ik met nog een meisje uit het dorp in Eefde op zwemles ging.  Mijn moeder haalde mij  's ochtends heel vroeg uit bed en terwijl het buiten nog donker was zat ik met mijn boterham en dat andere meisje, op de achterbank in de auto op weg van Voorst naar Eefde. Dat moment "met boterham in het donker in de auto" staat mij zo goed voor de geest. Evenals de wit betegelde viezige kleedkamer van het zwembad, de enge zwemjuf in haar zwarte badpak, en die vreselijke haak waarmee die enge  juf in dat zwarte badpak mij door het water stond te trekken wanneer ik op mijn rug moest leren zwemmen. En na de zwemles ging ik door naar school. Die les was dus echt heel vroeg in de ochtend!

Effin, we staan op De Dochterensebrug die ons over het Twentekanaal brengt. Midden op de brug/weg  staan we nog wat te kleppen  waarna een vette Porsche Cayenne voorbijkomt. We moeten aan de kant springen. Ik zaai de man vriendelijk terug omdat hij vaart mindert en hij zwaait ook vriendelijk terug. Eenmaal voorbij gereden beseffen wij dat het Matthijs van Nieuwkerk was. Geen idee wat zo'n man daar doet. Of wellicht is het een dubbelganger die wel heel extreem op hem lijkt.

Eenmaal het kanaal over blijven we een verharde weg volgen waar we nog steeds door uitgestrekt landschap lopen. Weide, akker, hoge bomen wat een beetje het gevoel van een laan geeft,  met hier en daar een prachtige oude boerderij, een enkele auto die ons voorbij rijdt. We hopen hier op het platteland hazen te spotten. Bij goed geluk zie je er één sprinten maar de beesten zijn zo snel waardoor het onmogelijk is ze op de foto te krijgen.

Niet veel later komen we bij de Berkel aan. De Berkel is, in vergelijking tot de Maas, de Rijn, de IJssel enzovoort, een smalle rivier. Ooit was het een belangrijk vaarwater tussen Zutphen en de Achterhoek. 

Het is, uiteraard, ook weer een rustig en lieflijk plekje waar we de oversteek moeten maken. Er staat een picknicktafel wat uitnodigt om even de tas neer te zetten, onszelf te ontdoen van de kleding die nu te warm wordt zodat we met korte mouwen verder kunnen lopen, en even een slok water te pakken. Het is heerlijk hier. En wat een rust. Ik spot een stuk verderop in het gras een visser. De man zit in alle rust met zijn hengeltje uit te wachten tot hij beet heeft. Ik ben geen visser, maar volgens mij zou ik het op deze plek ook wel een dagje uithouden om gewoon zitten te zitten met een hengeltje in de Berkel uitgegooid zonder mij druk te maken of ik überhaupt beet heb of niet. Een hond die bij een groep mensen hoort die een paar meter van ons weg staan, komt vrolijk zijn stok brengen en kijkt Louise smekend aan. De stok gooit ze weg waarna de hond er als een blij ei achteraan rent. Wij vervolgen onze weg!

Na de oversteek lopen we weer een bosachtig gebied in. We kunnen nog een zijpad inslaan om de Staringskoepel te bekijken. Een kunstwerk wat door de dochter van de dichter Staring is gemaakt. Maar we besluiten door te lopen en wandelen richting de oude Vordenseweg via een mooie beukenlaan.

We zijn in landgoed Veldhorst. Een oud landgoed met een landhuis en weer diverse boerderijen. Nu wel in bezit van natuurmonumenten waardoor het landgoed ook goed onderhouden wordt.

Het valt ons op dat er in het bos, tussen de bomen, best flinke geulen lopen. Sommige staan vol met water, sommigen niet. We weten allebei eigenlijk niet wat de geulen zijn. Zijn deze bewust aangelegd door de mens om voor afwatering te zorgen? Heeft het te maken met de vochtvoorziening van de bomen? Of is misschien de grond gezakt maar staan de bomen hoger vanwege het enorme wortelstelstel die hun omhoog houdt. We weten het niet maar vragen het ons wel af. Gaan we thuis opzoeken! Antwoord volgt!

Klein stukje verder zie ik door de bomen heen een water liggen. Het ziet eruit als een veen. "Hej, daar ligt een Veen" roep ik naar Louise. In eerste instantie ziet ze het niet. Het ligt inderdaad ook een beetje verscholen. Het doet mij een denken aan bepaalde veengebieden die ik in Drenthe zag. Een veen wat omringd is door heide en geelachtige gekleurd riet of iets dergelijks. We kruipen tussen de bomen, stuiken en stekels door en zien inderdaad een prachtig veen liggen. Het begint heel ondiep maar weten natuurlijk niet hoe het in het midden is. "Kijk uit hoor" zeg ik,  "straks ligt één van ons in het water en worden we de bodem in gezogen".  Stel je voor zeg. Worden wij over twee honderd jaar gevonden en gaan we, tentoongesteld in het museum der oudheden, de eeuwigheid in als "de twee vrouwen van het Kienveen" vermoedelijk verdronken in het jaar 2021😅

Stokken genoeg om ons er uit te trekken, zo constateren wij. Het is inderdaad het Kienveen. Midden in het bos, op een openstuk heide waar in de seizoen bijzondere planten en bloemen groeien als het melkviooltje, de moeraswesporchis, vleesetend vetblad, zonnedauw en jeneverbesstruiken. Wij zijn net te vroeg in het seizoen maar dat neemt niet weg dat het nog steeds prachtig is.

We kruipen gebukt onder de takken, stekels en andere struiken door weer terug richting het pad terwijl Louise ondertussen zegt: wow, dit hadden we niet gezien als je het niet had opgemerkt. Ik begin te lachen. Nee inderdaad Louise, wanneer je iets niet opmerkt, zie je het ook niet😂. Even valt er 10 seconde stilte en dan schieten we allebei in de lach. Ja, zegt ze, ik zeg het en denk tegelijkertijd: dit klopt niet. Ik moet hierdoor gelijk aan een uitspraak denken, die ik nog steeds heel vaak gebruik.  Een vroegere vriendin van mijn zus zag ooit een groep geestelijk gehandicapten die aan het fietsen waren en toen zei een geestelijk gehandicapte: Zullen we gaan? Dan kunnen we vertrekken! Dat is net zo'n uitspraak waarom ik toentertijd zo gelachen heb, maar nog altijd gebruik. En weet je wat het gekke is? Wanneer ik dat zeg: Zullen we gaan, dan kunnen we vertrekken, is er niemand die gek opkijkt en denkt, hmm dat is wel een vreemde inderdaad. Maar goed, weer een soort Johan Cruijff uitspraak. "Als je het niet had opgemerkt hadden we het niet gezien!" 

We gaan het pad weer op en volgen de weg over het landgoed wat je uiteindelijk verlaat via een prachtige poort waarop "landgoed Veldhorst" staat. We stellen ons zo voor hoe dat vroeger geweest moet zijn. Dan kwamen die landheren aanrijden met paard en wagen en een hoge hoed op de bol over die hobbelige zandweg naar hun huis. Eenmaal binnen werden de grote gebraden kalkoenen op de zilveren schalen de eetzaal binnengebracht, zoop je met al je vrienden die enorme karaffen rode wijn leeg,  de bedienden kusten de grond voor je voeten, en als klapper op de vuurpijl liet je 's avonds laat de harlekijnen komen voor het amusement en vermaak. En dan,  als afsluiter,  werd er een batterij prostituees in je zaal losgelaten. Wat een leven! Wanneer ik het zo bekijk hoop ik van harte dat ik in mijn vorige leven een vent ben geweest! En dan het liefst een landheer hier ergens op een landgoed in de omgeving Laren!

We moeten de weg naar Zutphen een stukje over maar komen al snel weer in een bos terecht. Ik zie het bordje met daarop "gemeente Bronckhorst" staan.

Gelijk komen weer de jeugdherinneringen boven. Bronckhorst kwam ik in mijn jeugdjaren ook regelmatig. Er zat een restaurant waar wij met het gezin met enige regelmaat gingen eten. Ik weet niet meer hoe het heet. Ik herinner mij alleen dat soms op een zondag, of wanneer we bezoek hadden, en mijn ouders besloten dat we maar lekker uiteten gingen, zij in hun scala aan vaste restaurants er ook één in Bronckhorst op hun lijstje hadden. Er staat mij bij dat we dan ook met een pontje een oversteek moesten maken maar ik weet niet meer zeker of dat inderdaad bij Bronckhorst was. En ook niet te vergeten de kaasboerderij! Waarvan later de zoon mijn vaste danspartner werd. Toen gingen wij allemaal vanaf de tweede klas middelbare school op dansles bij dansschool Wensink in Arnhem. Wat klinkt dat nu ouderwets. Maar effin, zoonlief van de kaasboerderij uit Bronckhorst was de laatste paar seizoenen bij dansschool Wensink mijn vaste danspartner.

Ik vertel over mijn jeugdherinneringen en van het éne gesprek vallen we in het andere waardoor we eigenlijk geen erg meer hebben in de omgeving. Ik hoor achter mij een geluid dichterbij komen. Denkend dat het een auto is die middendoor rijdt spring ik in een reflex naar rechts om ruimte voor de auto te maken. Mits ik rechts bijna in de berm beland en mij omdraai zie ik een man op een racefiets in mega vaart op mij afkomen. Geen auto maar een fietser. En die wilde mij juist  via de rechterkant inhalen. Ik spring gauw naar links om de fietser te ontwijken maar hij bedacht op datzelfde moment  hetzelfde. Zonder na te denken spring ik net op tijd weer naar rechts. Even denk ik: shit, ik kom niet meer weg dit gaat volledig mis. Toch op een haar na raast hij mij voorbij en het gaat echt net aan goed.  De man gaat in volle vaart door terwijl hij nog wel achterom kijkend een paar honderd excuses naar mij maakt. Louise staat met een hartverzakking midden op de weg stil. Gelukkig, goed afgelopen. Die had echt niet tegen mij aan moeten rijden want dan hadden we serieus, hier midden in het bos, een ernstig probleem gehad. Even tot tien tellen, rustig in en uitademen en we kunnen weer lachend de route hervatten.

We komen uiteindelijk op de weg naar Vorden. Als het goed is zijn we de grens van Vorden gepasseerd al weten we niet helemaal precies waar. Niettemin klinkt het natuurlijk weer heerlijk wanneer de naam Vorden al op de route staat. Dan weet je dat je dichtbij de eindstreep bent.

We zitten nog wel op de Larenseweg, die in het begin de Oude Vordense weg heet. Volgens mij is de naam overgegaan in Larenseweg op de grens van Vorden. Ook best bijzonder. Je loopt van Laren naar Vorden en de Oude Vordenseweg gaat op de grens van laren naar Vorden over in Larenseweg! Even een stukje terugkijkend zijn we hier dus de grens overgegaan.

Okej, dan is het antwoord op de eerdere vraag : waar we de grens zijn gepasseerd, bij deze ook opgelost!

We wandelen heerlijk in het open gebied. Zijn de Lochemseweg gepasseerd. Zijn ook de Borculoseweg gepasserd, steken de Heijendaalse weg over...

... en komen langs een privélandgoed met weer een ongelooflijk landhuis. "Het Enzerinck".  We zijn onder de indruk van de pracht van de natuur waarop het landhuis staat. Maar ook de omvang van het landhuis. Natuurlijk liggen de huizenprijzen hier lager dan in het westen, maar dan nog! Wat moet zo'n huis kosten en wat een vermogen moet je hebben om een dergelijk huis te bezitten en vooral ook te onderhouden. Het is bijna jaloersmakend. Ik stel mij voor hoe ik zou leven wanneer ik hier zou wonen. Een oprijlaan, zo groot als de hele straat waar ik met tig andere mensen woon. Een gazonnetje voor je huis waar ongeveer alle voetbalvelden van Excelsior twee keer in passen en dan over het woonoppervlak van het landhuis zelf nog maar te zwijgen. Het is zo enorm dat ik het eigenlijk niet kan bevatten dat een dergelijk huis in privébezit kan zijn. Echter, ondanks het jaloersmakend kan zijn, gun ik het de mensen die zich dit kunnen veroorloven ook. Wanneer je zo hard werkt, want laten we wel zijn dat je met een nine tot five job dit echt niet krijgt, dan mag je ook genieten van de zaken die je je daardoor kan veroorloven.

Het is prachtig

We lopen om het landgoed heen en moeten elders een klein zand cq bospaadje inslaan. Het staat op een leuke manier aangegeven via houten bordjes bij een boom. Het valt ons op dat de mensen hier maximaal gebruik maken van de materialen die ze uit eigen omgeving halen. We zien bankjes en vogelhuisjes uit boomstammen gemaakt. We kwamen een schutting tegen van gekapte struiken die gedroogd waren en door de draden van het hek getrokken. Hoe creatief is dat! En hoe duurzaam is dat. Met gekapte materiaal uit eigen tuin iets nieuws opbouwen in eigen tuin. Ook de wegbewijzeringen zijn veelal van gekapt hout en ga zo door. Daar kunnen we in de stad zeker wat van leren. Over duurzaamheid gesproken! Ga in de noordelijke provincies in de leer en volgens mij ga je dan pas echt begrijpen wat duurzaamheid is en bovenal ga je begrijpen hoe zwaar wij de natuur aan het verzieken zijn. Hier, waar wij nu lopen, daar hebben ze het pas begrepen, terwijl wij in het westen altijd maar denken het beter te weten. Nou hierbij een eyeopener: In het westen begrijpen wij er geen snars van! 

We gaan over het paadje en moeten aan het einde gelijk een bocht om. Er lopen kippen en een haan te scharrelen. Ook is er een dame de boel aan het harken. Louise vraagt of we haar kippen even op de foto mag zetten. Dat mag. De vrouw komt gelijk naar ons toegelopen. Ze begint te vertellen over de omgeving en over haar kippen.

De haan is namelijk erg agressief. Dus ook wij moeten wel aftasten wanneer we te dichtbij komen. Het beest valt doorlopend haar man aan. Ooit hadden ze een andere haan. Die was wat liefelijker maar omdat ze kuikens wilden, en deze haan kennelijk vruchtbaarder is, hebben ze van haan geruild met andere mensen. Maar ja, de haan is agressief, valt haar man aan, laat geen kip met rust want wil de hele dag sex, en kraait de godganse dag waardoor de buurvrouw haar nood klaagt. 

Wat is dan een oplossing? Vragen wij. Tja, in de pan! Is het antwoord. Je ziet aan de vrouw dat het een tweestrijd is. Enerzijds houdt ze overduidelijk van haar mooie haan. Anderzijds ziet ze ook duidelijk de hinder die het beest geeft. Ja het is echt een prachtig beest, zegt ze. En tot nu toe lukt het ook niet om het juiste moment te kiezen. We weten dat hij in de pan gaat, maar we blijven het ook maar uitstellen.  We kletsen een minuut of tien door over de haan en de kippen. Heel even gaat het over het Pieterpad en de wandelaars, waarna we de route voort gaan zetten omdat we rond twaalf uur bij kasteel Vorden willen zijn. We zeggen gedag na het leuke gesprek met de leuke lieve en hartelijke vrouw en lopen op kasteel den Bramel af.

Ook weer een prachtig gebouw, wat bewoond wordt door particulieren,  waarvan we ook weer onder de indruk zijn van de schoonheid, de plek en de omvang. Het kasteel werd in 1396 voor het eerste beschreven. Ook weer echt oud dus. Volgens diverse verhalen huizen er spoken in en om het kasteel. Blij dat we hier einde ochtend rondlopen en niet rond schemertijd!

En dan die geweldige oprijlaan. De oude keien cq klinkers en de sporen van de koetsen, die wij in onze verbeelding gelijk helder hebben. De taferelen uit de oudheid zien wij continue in onze fantasie voor ons. Het lijkt een soort nieuwsgierigheid naar hoe het echt geweest moet zijn. Ook hier loop je weer tegen een rijke historie aan. Wel weer een heel andere als in Groningen en Drenthe. Dat voelde je het verleden uit de oertijd, de prehistorie. Hier is het echt de oudheid uit de  middeleeuwen die zo nadrukkelijk aanwezig is en waarbij je, voor je gevoel, jezelf elke keer echt even terugplaatst in de tijd.  

Einde oprijlaan moeten we een kort stukje bos door, een parkbos, waarna we weer een asfaltweg op moeten slaan en echt vlak voor Vorden zitten.

We gaan langs een saai stuk waar we aan de ene kant autoweg hebben en aan de andere kant weiland. Vervolgens lopen we via een saaie woonwijk Vorden in.

We lopen het dorp door waar we richting station moeten. Het station dateert uit 1878. Toen een belangrijk station aan een belangrijke verbinding Zutphen - Winterswijk. Het gebouw ziet er kaal en kil uit. In de afgelopen etappes heb ik toch diverse oude stationnetjes gezien die wel iets uitstralen, maar station Vorden komt op mij nietszeggend over. Inmiddels gaat het hier nog  puur om een lokale spoorlijn en dreigt zelfs opheffing. Gezien het feit dat het erg uitgestorven over komt kan ik mij daar wel iets van voorstellen.

We moeten een rotonde over. Rechts van ons zien we een straatje wat wellicht het centrum van Vorden zal zijn. Het doet gezellig aan. Even staan we in twijfel of we erin zullen lopen om een koffie to go te scoren. Maar we besluiten toch door te lopen naar Kasteel Vorden. Begin van het park waarin het kasteel ligt is eindpunt van deze etappe. Daarom besluiten we in het park een plekje te zoeken om daar onze lunch te nuttigen. We steken dus over en zien al snel aan de linkerhand de ingang van het kasteelpark.

We lopen tegen de houtenwegbewijzering aan die in de gids staat genoemd als eindpunt van deze etappe. Met exact 14 kilometer op de teller sluit ik de loopapp van deze etappe af.

Wow, ik heb dertien etappes gelopen. Pieterpad gids deel 1 is uit. Qua kilometers misschien nog niet helemaal maar qua etappes zit ik op de helft van mijn avontuur. Hoe tof. Mede dankzij Louise is er even een boost gekomen in het lopen van de etappes waardoor ik nu al zover ben. Bovenal hebben we het zo ongelooflijk gezellig en zien we zoveel moois. Samen lopen is zeker geen straf! En je weet het... als je dit niet had opgemerkt, hadden we het niet gezien! Was gezegd "Johan Cruijff". O nee "Louise Clay"😜