'T is zoals het is... Beste instelling ever. Wordt je alleen maar gelukkig van!

We hebben een super leuke en afwisselende etappe achter de rug, maar voor minder dan 30 gaan we vandaag niet  😉 Als echte die-hearts trekken wij vandaag dus gewoon door en pakken de volgende etappe mee. We raken ervaren, we raken bedreven, we raken enthousiaster... of misschien zijn we wel gewoon gek. Everything is possible. Dus... gaan met die banaan!

Etappe 14 Vorden - Zelhem 18 kilometer

Na het eindpunt van etappe 13, bij de houten wegbewijzering, te hebben bereikt, lopen we een rondje om kasteel Vorden. We zien een mooi picknicksetje voor het kasteel staan. Prima plek om even onze lunch te nuttigen. Maar op het moment dat we de plek zien gaan er net andere wandelaars zitten. We grappen een beetje over hoe we als een stel vervelia's andere wandelaars weg kunnen jagen, maar besluiten het toch maar netjes te houden. We schieten wat foto's van het kasteel en lopen richting een bruggetje die ons verder het kasteelpark in brengt.

Net op tijd zie ik een pad op de weg zitten en weet het diertje te ontwijken. Maar ja, zal dat de volgende voetganger ook lukken? Of wordt dit het beestje zijn dood... Niet als het aan Louise ligt. Het dikke dier is niet bepaald in beweging te krijgen dus met een stokje rolt ze de pad over de straat de berm in en zorgt dat hij weer op vier pootjes staat zodat ie veilig de bush bush in kan springen. In ieder geval één goede daad vandaag!

De route door het park is maar kort. Het is een rondje kasteel en niets meer niets minder. Ook de horeca is uiteraard gesloten dus het is doorlopen of een picknickplekje zoeken. Ergens moet ook een Pieterpad monument liggen. Het zijn voetstappen in de grond en zijn daar in 2006 neergelegd. De opening van Het Pieterpad was al in 1983 hier bij kasteel Vorden. Het markeert het midden van de route. Vanuit dit punt kun je 13 etappes naar noord lopen of 13 etappes naar zuid. Het blijkt verder op de route in de grond te liggen en mislopen kan niet. We besluiten daarom eerst maar de maagjes te vullen. Wanneer we een gietijzeren witte schommelbank midden in een veldje gevallen bladeren en opkomende krokusjes zien staan besluiten we dit plekje te confisqueren  en strijken neer. We genieten in het zonnetje. Het is echt warm geworden en voor mij ook tijd om mijn trainingsbroek uit te trekken en straks in short verder te lopen.

Ondertussen prop ik de routebeschrijving uit het PP gidsje deel 1, samen met mijn lange broek weg in mijn rugzak en heb ik het PP gidsje deel 2 er uitgevist. Ik lees vast de eerste regels van de beschrijving om te kijken welke herkenningspunten we in de gaten moeten houden om weer op de route te komen (bij de houten bewegwijzering). Ook even kijken wat ons de komende route te wachten staat, en waar we inderdaad het PP monument kunnen vinden. Louise heeft het nagevraagd. Dus als we die aanwijzingen en die uit de gids volgen moet het goedkomen.

Een half uurtje later gaan we weer op pad. We volmaken het rondje om het kasteel en komen inderdaad uit bij de houten wegbewijzering, het eindpunt van etappe 13, en beginpunt van etappe 14. We volgen de rood-wit markering en lezen tegelijkertijd de beschrijving in het boekje. In principe zou je alleen afkunnen met de rood wit markeringen die de route aangeven. Maar mee lezen in het gidsje vind ik leuk. Je pikt vaak net de extra weetjes op, bent soms ook voorbereidt op iets wat er op de route te zien is en je er alert op bent,  en leest ook de trekpleisters die soms net van de route afliggen en die je misloopt wanneer je enkel aan de hand van de rood wit markering de route volgt. Je kan dan zelf de keuze maken om die plekjes toch even mee te pikken. 

De route gaat nog een stukje door het kasteelpark. Eerst even via een smal bospad waarna we op een super gaaf en mega breed pad komen. De Zichtlaan.  Het doet mij denken aan een soort oprijlaan richting kasteel, maar dan aan de achterkant. Toch is het dat ook weer niet, denk ik. Ik weet het eigenlijk niet. Het is een brede middellange zandbaan cq zandlaan waarna je een groot oppervlak oploopt wat puur park is vol bomen, neergevallen bladeren die prachtig geel/oranje/bruin kleuren, grasstukken enz. Achter ons het mooie kasteel en voor ons zien we het mooie park vol bomen.  En ja hoor, een stukje verder ligt inderdaad, nog net in de zandbaan, het monument met de voetstappen. Ook al heb ik een uur geleden etappe 13 afgesloten, officieel sta ik nu echt op het midden van het Pieterpad. Ik zet het op de foto, daarna loop ik te worstelen hoe ik de voeten van Louise en mij, staand in de voetstappen, op de foto krijg. Daarna sprint Louise naar voren omdat ze mij in de voetstappen op de plaat wil zetten. 

Later besef ik dat we deze etappe nog een keer zullen moeten lopen omdat we Louise niet in de voetstappen op de foto hebben gezet😥. We banjeren door de bladeren over het brede pad en gaan uiteindelijk tussen de bomen door op een smalle (bos)laan lopen die ernaast ligt. Ik kan niet precies omschrijven wat voor pad het is. Het is niet echt bos. Ook niet echt een bospad, geen oprijlaan, geen echte beukelaan... Het is..., weet ik niet!

Kasteel Vorden zelf wordt al in het jaar 1208  genoemd. Het kasteelpark is pas in 1800 aangelegd. Het is wel groter dan wij nu ervaren omdat we de route volgen om Vorden weer uit te komen. Maar inmiddels begrijp ik dat er in het park verschillende paden zijn om het gebied helemaal rond te kunnen gaan.

Een stukje verder lopen we tegen een groot spandoek op waarop "Kraamkamer van de natuur" staat. Een oproep om met respect door de natuur te gaan waardoor de dieren met rust worden gelaten. Het konijn wat erop staat spreekt weer erg aan. Gelijk valt de naam van Deen. De konijnenfreak, maar ook juist hij die de hazen tijdens het wandelen van een etappe volledig misliep terwijl hij er zo vurig op hoopte ze wel te zien.  Zo grappig dat al mijn vriendinnen gelijk Deen noemen zodra ergens een konijn wordt gezien of een konijn ergens op staat. Zijn liefde voor konijnen en hazen is algemeen bekend 

In de verte zien we wel een grote opening opdoemen. Daar zullen we wellicht het kasteelpark verlaten. Toch moeten we eerst nog  een water oversteken. Het water speelt bij dit kasteel een belangrijke rol. Al vanaf de eerste eigenaars, De heren van Vorden die het kasteel vanaf 1208  in bezit hadden, is er om het kasteel heen aan het water gewerkt. De Vordense beek werd, op basis van "adelijk molen- en waterrecht' gebruikt om de kasteelgracht of slotgracht te voeden. Al in 1315 werden de eerste waterradmolens bij en om het kasteel aangelegd en ook diverse visvijvers. Een aantal beken zijn aangelegd waardoor rabatbossen voldoende gevoed konden worden. Er schijnt zelfs een siergrot te zijn maar vanwege de lage waterstand in de slotgracht is deze droog gevallen en ook hierdoor worden bosdelen niet meer voldoende gevoed. De lage waterstand is onder andere ontstaan doordat vele beken in en na de jaren 60 zijn rechtgetrokken. Dit heeft tot een snellere afwatering geleidt. De komende jaren gaat men er wel aanwerken om de waterstanden  rondom kasteel Vorden weer hoger te krijgen. 

Eenmaal het water overgestoken,  moeten we links,  en komen we op een smaller bospad. Via dit bospad, gaan we het park niet uit, wat ik dacht doordat ik  in de verte de opening van het park zag, maar gaan we juist via een andere kant een bos in. Het is echt stil. Het bos is niet zo gesloten waardoor je je toch heel vrij voelt. Het is hier heerlijk lopen want door dat het niet zo'n gesloten bos is  geniet je toch van de warme zonnestralen. En wanneer het even te warm wordt, want de zon is echt fel, kan je ook lekker langs de bomen in de schaduw lopen. We kletsen er behoorlijk op los. Zelfs in deze vijfde etappe samen zijn we nog niet uitgeluld!

Op een gegeven moment ziet Louise een schuur staan die vol in afbraak is. Bij ons thuis is er ook een schuur die volledig in afbraak en omvergetrokken in de tuin ligt. Gisteren heb ik mijn portie gedaan door de teerplaten van de dakplaten te trekken, en vandaag is het de taak van mijn mannen om de schuur met hulp van de bouwvakkers in stukken te zagen en af te voeren. Louise kan het dus niet laten even een grap te maken dat er nog een stukkie werk voor mijn mannen ligt. We maken een foto en ik stuur 'm naar thuis met de mededeling:  Als jullie daar klaar zijn kan je gelijk doorrijden naar hier om nog een schuurtje af te voeren. Mochten jullie je vervelen.

De eigenaar van het schuurtje staat voor zijn huis en ziet ons fotograferen en brallen. "Wil je 'm kopen?" grapt hij naar ons. We lachen en leggen het hem uit. Vervolgens raken we aan de praat over de omgeving, de rust, hoe mooi het hier is, hoe druk het nu met wandelaars is, en hoeveel troep vele wandelaars hier achterlaten in de natuur wat ronduit schandalig is. De gemakzucht van de mens! Wellicht, maar dat is puur een aanname, zijn het vooral wandelaars die niet van hier komen. Want wat wij toch wel zien is dat de mensen die hier wonen met zoveel respect de natuur, waarin ze wonen, behandelen. Ik kan mij niet voorstellen dat zij de rotzooi hier neergooien. Maar ja, dat blijft gissen.

De man vertelt dat de reeën, de hazen en noem maar op tot twee meter van zijn deuren in de tuin en om het huis lopen. Hij werkt veel in het westen van het land. Het is een eind rijden, zegt hij, maar wanneer ik na twee uur over de weg hier uit de auto stap dan weet ik elke keer weer waarvoor ik het doe. Ik moet er niet meer aandenken om in het westen te wonen. Dat zijn kinderen de prachtige omgeving eigenlijk nog niet zo waarderen omdat ze niet beseffen waar ze daadwerkelijk opgroeien, dat herken ik wel. Mijn ouders zeiden dit vroeger ook tegen ons "jullie beseffen niet hoe mooi het hier is en hoe rijk je bent om hier op te groeien" . Dat besef kwam bij mij ook pas toen ik eenmaal volwassen was.

Het huis heet "de Vluchtheuvel". Een bijzondere naam. Eén met betekenis.

In de oorlog hebben hier onderduikers gezeten. Overdag waren de onderduikers in het bos maar zodra er onraad was vluchten de mensen naar dit huis om zich te verbergen. De onderduikers die de 2e wereldoorlog hebben overleefd hebben na de oorlog gevraagd of ze het huis deze naam mochten geven.

Een huis, hier eenzaam op een mooie plek in het bos met een geschiedenis die wellicht schrijnend is maar toch een mooi en dierbaar verhaal met zich meedraagt. Ik vraag of ik een foto mag maken en daar heeft de man geen probleem mee. Leuk. En ook lief.

We staan een aardige tijd te kletsen met de meneer en besluiten dat we nu toch wel verder moeten anders wordt het wel een hele lange middag. Wij staan namelijk om de haverklap stil om foto's te maken, te kletsen met voorbijgangers of wat dan ook. Nu dus even doortrekken!

We gaan na onze kletspauze met de eigenaar van "De vluchtheuvel" door  en moeten al snel rechts inslaan. Aan de linkerhand hebben we bos, aan de rechterhand uitgestrekt graslandschap. Het gras waar de familie in "De vluchtheuvel" over uitkijkt wanneer ze achter hun huis zitten of wellicht in hun kamer. Hoe geweldig is dat. Zit je te ontbijten komen de reeën voorbij gedenderd. Dat is toch echt genieten! Doordat aan één kant grasvelden zijn is het nog moeilijk om een schaduwplek te vinden. We lopen behoorlijk in de zon. Maar op zich kunnen we het nog handelen.

Uiteindelijk komen wij uit op een open veld. De schaduw van de bomen is nu echt ver te zoeken. Het is een prachtig gezicht en proberen het landschap op de foto te krijgen. Maar eigenlijk is ook hier het verhaal dat je echt fysiek aanwezig moet zijn en midden in het totaal plaatje moet staan wil je ervaren hoe mooi het daadwerkelijk is. Het valt niet mee de sfeer van deze omgeving op een foto te zetten. Het valt ons op hoe ongelooflijk stil het hier is. Zelfs vogels hoor je nauwelijks. Als je echt tot jezelf wil komen, dan moet je hier nu een paar uur languit in het gras gaan liggen en luisteren en genieten van de ongekende stilte. We staan stil en luisteren ernaar. Wat fantastisch. Wellicht dat de warmte ons beweegt om door te gaan want inderdaad zou je het liefst hier neerstrijken en voorlopig even niet meer weggaan. 

Het is inmiddels  rond half twee. zo ongeveer het warmste moment van de dag breekt aan. We merken dat het lange wandelen in dit warme weer minder comfortabel is dan met koeler weer. Het lijkt of de benen ook een stuk zwaarder voelen. Alsof het stroperig is van binnen. We letten goed op het drinken. En doe je dat niet dan wordt je er wel aan herinnert want we hebben ook duidelijk meer dorst dan normaal.

We lopen door tot we bij een asfaltweg komen. We zien een wit bord staan met "Linde" . Het is een heel klein plaatsje, een buurtschap, een oud esdorp. Het is zo klein dat het niet eens een officieel blauw plaatsnamen bord heeft maar een karig wit klein bordje. 

Vanaf de lange asfaltweg die ons naar en door linde brengt, moeten we even schuin oversteken en een klein heuveltje oplopen. Daar staat "De Kapellebult". Hier stond ooit de Lindese Kapel. Het werd uiteindelijk een bouwval en is daarom in het jaar 1837 gesloopt. Enkel een plateautje van oude gemetselde stenen met daarop een soort van gedenksteen herinnert nog aan de Lindese kapel.

"Verheft zich hier geen bidplaats meer; 't heelal is tempel voor den HEER"

We lopen de Kapellebult weer af en zien de Lindese Korenmolen opdoemen. De molen stamt uit 1890 en ziet er echt mooi onderhouden uit. Er zit een klein theater onder de molen waar kleine voorstellingen worden gegeven. De opbrengst van deze voorstellingen zijn voor het behoud van de Korenmolen. Bij de molen staat een bord dat hier een rustpunt is en we kunnen er allerlei versnaperingen to go kopen. En wat ook heel fijn is: een schone wc! Daar maken we ook graag gebruik van natuurlijk. We doen een plas, vullen onze bidon, schrijven in het gastenboekje, nemen een engels drop en kopen een waterijsje. Heerlijk koud en vocht en suiker aangevuld. Prima voor inspanning bij dit warme weer.

Smullend en slurpend aan ons raketje lopen we de asfaltweg, wellicht de hoofdweg van Linde (kan niet anders) verder. De omgeving is echt heel vlak en heel erg uitgestrekt. We moeten  een betonspoor opgaan. In de struiken horen we geritsel. Ik geef mijn ogen de kost tussen de struiken en zie dat er kippetjes tussen de losliggende bladeren lopen te struinen.  Het is dan weer even van oohhh, aahhhh, wat een lieverds.... en we gaan weer door. We lopen een soort weiland in en ook hier ligt weer een water wat lijkt op een vennetje. Toch betwijfel ik of dat het is. Wellicht is het puur ondergelopen weiland of misschien een voorziening om het vee te laten drinken? 

Het is echt een plantsoen waar we instaan met aan de ene kant een sloot en achting het vennetje. Het vennetje bekijken we even nader, schieten een foto en gaan dan een klein houten overloopbruggetje over, meer een hele brede plank over een sloot. Zodra we de plank overgelopen zijn staan we aan het begin van een lang, schattig, smal zandpad tussen een prachtige rij knotwilgen en een veld in. Het is een super gaaf gezicht. Een onnoemelijk lange rij knotwilgen, te midden van een open veld, die mooi gestroomlijnd met een bocht meelopen

Langs de knotwilgen lopen we landgoed Zelle op waar we grotendeels ook weer door bosachtig gebied gaan, maar toch ook afgewisseld met lanen en grasvelden. Etappe 14 blijkt, net als voorgaande etappe,  een zeer afwisselend parcours te zijn. We vallen van bos, in weide, in Landgoed, in heide. Beslist geen route om je te vervelen. Onderweg verschillende mensen gesproken, super gezellig. Echt leuk. De wandelaars zijn vrijwel altijd eensgezind met elkaar. Altijd even begroeten, ervaring uitdelen enzovoort. Maar ook de mensen die hier wonen waarvan je verwacht dat ze al die Pieterpadders, Marskramerpadders, Trekvogelpadders of welke padders dan ook zat worden. Maar nee, ze moedigen aan, geven hints hoe mooi de komende etappe gaat zijn, helpen je de weg te vinden enzovoort. Er is altijd wat te beleven op een route en elke route is een ervaring op zich!

We belanden op een weg die recht op Huize 't Zelle uitkomt. Huize 't Zelle is een oud slot. Het slot was er in 1326 al maar in 1792 is het slot vervangen door een landhuis. Het wordt bewoond door de adellijke familie Van Dordt tot Medler. Sinds 1838 is het huis in bezit van deze familie. Van oorsprong zat de familie in de land- en bosbouw, maar tegenwoordig in de recreatie en toerisme waarmee ze het landgoed rendabel kunnen exploiteren. De bijbehorende omliggende authentieke pachtboerderijen en het boswachtershuisje worden als vakantiehuisjes verhuurd. Zelfs een golfbaan is op het landgoed aangelegd! Voor de liefhebbers.... ik noem geen naam😛

We lopen het dorp Varssel binnen wat grenst aan landgoed Zelle.

Voorlopig blijven we volgens mij nog wel even langs en/of door het landgoed banjeren.

Echt notie van het dorp krijgen we niet dus ik heb geen idee hoe het dorp eruit ziet of hoeveel huizen het zal tellen. Ik denk dat het uit een handje vol boerderijen dan wel boeren bedrijven zal bestaan. En een schooltje. Uiteraard. Ook bij dit schooltje staat weer een bord om aan te geven dat hier een rustpunt is. Dat is in deze streek wel heel leuk gedaan. Een herkenbaar bord in dezelfde stijl waarop, vaak ook in dialect, staat aangegeven dat er een rustpunt is of over hoeveel meter het rustpunt is. Zo ook bij het Varsselse schooltje. In tegenstelling tot het rustpunt in Linde is hier weinig te beleven maar je kan inderdaad wel even neerstrijken om effekes uutteblaosen!

Wie bloasen niet uut moar gaon deur met leupn!  Klein stukje bewoonde wereld door en opnieuw belanden we in puur natuur. En wederom komen we door uitgestrekt landschap waarna toch ook weer ongemerkt de omgeving veranderd. Het is echt gek dat we ons nooit bewust zijn van een bepaalde scheidingslijn. Zoiets van: Oh hier houdt het grasveld op en nu gaan we een bos in. Misschien is die scheidingslijn er wel en leuteren wij gewoon te veel waardoor we er geen erg in hebben. Maar in mijn beleving gaan de overgangen geleidelijk. Echter zijn er wel veel overgangen, ze gaan dan wel geleidelijk maar lijken elkaar wel in rap tempo op te volgen. Op een stuk van nu bijna18 kilometer heb ik echt van alle soorten gebieden doorlopen. Voor mijn gevoel!

Het pad waar we nu wandelen, gaat langs uitgestrekte velden. het pad blijft hetzelfde maar de velden gaan uiteindelijk over in een prachtige golfbaan die zich inderdaad op landgoed Zelle bevindt. Niet voor niets de naam Golfclub Zelle.  In eerste instantie heb ik het niet door maar dan ineens zie ik de mensen in hun rode, gele en groene golfbroeken en hun zonneklep op de bol over het veld gaan. Verrek! Dit is wel een prachtige golfbaan. Had wat voor Luc geweest. "Sorry Louise, ik moet even een foto schieten. Kan Luc zien wat hij mist!" 

We lopen langs en ik probeer de baan goed op de plaat te krijgen, wat eigenlijk niet echt lukt. We worden aangesproken door twee heren. Het zijn oudere heren maar overduidelijk wel goed in shape en kwiek. Charmeurs eerste klas. Ze weten gelijk onze volle aandacht te trekken en te krijgen en er volgt, voor de zoveelste keer vandaag, een gezellig gesprek. De heren denken dat onze belangstelling voor de baan komt omdat we wellicht zelf golfen. "Nee nee, wij golfen niet, maar mijn man wel. In Rotterdam." Ja golfclub Kralingen, die kennen ze wel. Een van de heren had jaren in Den Haag gewoond en kent Rotterdam en omstreken goed. Hij geeft aan voor geen goud meer terug te willen naar de Randstad en/of omstreken. Ook de andere man kent Golfclub Kralingen. Maar dat valt in het niet bij deze golfbaan hoor! Zeggen ze. Je man moet gewoon hierheen komen. Het gesprek wordt steeds uitbundiger en lolliger. Zeker een keer of vijf zeggen we gedag, tot ziens  en prettige dag. Maar keer op keer moeten we ons weer omdraaien om te reageren op een vraag, uitspraak of wat dan ook. En het gesprek gaat verder! Er komt een scorekaart uit een tas die ik mee moet nemen en aan Luc moet geven. Er komen foto's uit de tas van Reeën die in hun achtertuin hebben gelopen, de eigenaar van de golfclub komt erbij staan om eens te kijken met wie de heren, die bekende gezichten op de club blijken te zijn, zich ophouden. Het wordt alleen maar gezelliger. Het gesprek wordt uiteindelijk toch afgesloten met een selfie.

Maar aan de overkant van de weg gaat het gesprek toch weer verder. Het is echt niet te geloven! We besluiten op de golfclub wat te gaan drinken want op zich is weer wat vocht erin gooien wel wenselijk. Het clubhuis van de golfclub is gevestigd in een authentieke boerderij. Echt zo sfeervol en te leuk. Maar nu met Corona is alleen de buitenbar mogelijk. We nemen plaats op een bankje in de zon (hoe kan het ook anders!) gieten een bruiswater naar binnen en gaan vervolgens weer op pad. Maar nu echt. De charmeurs van Golfclub Zelle zijn inmiddels naar huis vertrokken en wij zijn aan de laatste kilometers richting Zelhem bezig.

We komen een dame en een wat oudere man tegen. Zij liepen al eerder achter ons. Maar toen wij het gezellig stonden te hebben met de charmeurs van Golfclub Zelle, waren deze wandelaars ons weer voorbij gelopen. Onze pas is beduidend sneller want opnieuw halen wij ze in. Ennnnn, natuurlijk raken we aan de praat. De vrouw is ook aan het Pieterpad begonnen en loopt de etappes kriskras. Dit is de derde etappe die ze doet. Ze blijkt uit Rotterdam te komen en vandaag loopt ze met haar vader. Nou hoe tof is dat zeg! Louise en ik zijn onder de indruk en geven de man een pluim. Wat ongelooflijk goed en moedig dat je op die leeftijd, achter in de zeventig, met je dochter een etappe meeloopt.

Ze vertelt dat ze de vorige twee etappes alleen heeft gelopen. Heel bewust. Ik zeg haar dat ik ook overweeg er één of twee alleen te lopen omdat ik hoor dat de beleving zo intens is wanneer je alleen door de natuur gaat. Ja dat is ook zo, zegt ze. Zij is twee dagen na elkaar gegaan, en, zegt ze, ik wist niet wat mij overkwam. Het was zo heerlijk om echt helemaal in je eentje zo in de stilte rond te lopen. Dan pas besef je echt hoe druk het elke dag om je heen is. Een aanrader. Na het gesprek met deze mensen weet ik het zeker. Welke etappe weet ik nog niet, maar er is er in ieder geval één die ik alleen gaan doen. Ik wil dit echt ervaren!

Opnieuw lopen we , samen met de Rotterdamse dame en haar vader,  ongemerkt van wijde wereld, een bos in. Ook hier weer de prachtige geel/oranje/bruin kleuren. 't Zand. Een bos wat op stuifzand is aangelegd. Ooit was dit stuifzandgebied waarin wallen werden aangelegd om het stuiven tegen te gaan. In de 20e eeuw is het bos aangeplant om het stuiven te stoppen. Het eerste stuk is leuk en prettig om door te lopen. Uiteindelijk loopt 't Zand door in "Het oude schot". Het doet minder leuk aan wat volgens mij te maken heeft met de kleuren. Waar we eerst door lichte kleuren liepen, lopen we in "het oude schot" over smalle paden van donker zand met verder alleen maar donker groene bomen. Het doet dus gewoon donker aan. We komen een sterveling tegen die in zijn eentje op een boomstam zit te zitten. Hij zegt er voorlopig te blijven zitten. Nou, doe je best, zou ik zeggen. Wij lopen lekker door.

We worden moe. We merken allebei dat we meer last hebben van moe, zwaar gevoel, gezwollen tenen ed dan in de vorige wandeling, terwijl wij toen eigenlijk meer kilometers hebben gelopen. Het is echt de warmte wat het zwaarder maakt. Niettemin houden we het wel vol, maar het gevoel van "Het is welletjes voor vandaag" begint wel op te borrelen. Nog een klein stukkie!! We kletsen elkaar er een beetje doorheen.

Vanuit het bos komen we op een verharde weg. We moeten bij een boerderij een erf op lopen en via een slinger door een weiland heen. Heel even staan we in twijfel op het erf. Gaan we goed? Hoeven we niet door een wei vol met hitsige stieren? Komen er geen boze boerenzonen achter ons aan?

Hmm, toch maar het erf op. Langs de schuur om een omheining heen, stappen we een weiland in waar we aan de zijkant over een soort landweggetje goed kunnen lopen. Het is maar een kort stukje want eenmaal het weiland door staan we weer op asfalt. Daarna is het hier en daar links, rechts, rotonde over, waarna we Zelhem inlopen. 

De route loopt tot het centrum van Zelhem. Wij blijven aan de rand al steken om een water te kopen bij de plaatselijke frituur, waar alles op z'n elvendertigste gebeurt,  en pakken de eerste de beste bushalte die we tegenkomen. Het beginstuk van Zelhem doet ook niet aan als een gezellig dorp. Dat samen met de moeheid en gezwollen voeten maakt dat we ook de goesting niet hebben om het nader te bekijken. We nemen samen met een dronkenlap, die meent een heel zinnig gesprek met Louise te voeren maar in werkelijkheid alleen maar onzin uitkraamt, plaats bij het bushokje en nemen de bus naar Doetinchem. Halverwege slaan de deuren van de bus op hol. Ze gaan doorlopend open en dicht. Uitstappen geblazen en overstappen op een andere bus. Zo dat was dat. Op naar Doetinchem, voetjes rust en snel naar huis. 

Alleen dat snel naar huis blijkt er toch niet in te zitten. Door een storing bij een wisselspoor rijden er de komende twee uur geen treinen tussen Doetinchem en .... weten we niet waar. Maar... blauwnet zou blauwnet niet zijn wanneer ze niets geregeld hebben. Er komen bussen die ons naar Didam brengen en vanuit daar kunnen we alsnog op de trein stappen richting Arnhem. De bus komt snel, super vriendelijke chauffeur en hij vertrekt direct. Nou, misschien dan toch nog een beetje op tijd thuis!

Maar als de buschauffeur de weg naar station Didam niet weet, dan wordt dat een moeilijk verhaal. We zien tachtig keer het bordje Didam... maar de bus rijdt Didam niet in. Vervolgens staat er een collega, wellicht net van school gekomen en nog nat achter de oren, die met google maps de buschauffeur bijstaat. De bus neemt elke keer net op het nippertje een bocht waardoor we in de bus van hot naar her worden geschud. We gaan dwars door woonwijken met torenhoge verkeersdrempels en nauwe straatjes en bochtjes. Voor bewoners is de grote bus afgeladen vol met mondkapjes-dragende lieden een complete bezienswaardigheid. Louise en ik kunnen maar met moeite ons lachen inhouden. Effin, later dan verwacht komen we op Didam aan. De buschauffeur lacht ons vrolijk toe en bekend dat hij wat gemist had onderweg, maar doet er totaal niet moeilijk over. 'T is zoals het is!  Zoals eigenlijk niemand die de bus uitstap er moeilijk over doet. 't is zoals het is!. In Didam laat de trein van zes uur twintig ook op zich wachten. Sterker nog, de trein rijdt niet! Ook nu weer niemand op het perron die pissig wordt of lijkt te balen. Iedereen blijft in alle rust staan en berust in het lot.  Wederom, 't is zo als het is. 

Vijf over half zeven stappen we alsnog in de trein richting Arnhem. Nog steeds liggen we in een deuk om de sightseeiing Didam die we achter de rug hebben. Maar zo fijn, we zijn op weg naar huis. Kijken uit naar een warme douche en weten nu al dat we vannacht zullen slapen als een os.

Het was weer een ongelooflijk toffe dag vandaag. Zere voetjes, moeie beentjes en iets later thuis dan verwacht. Maar weegt dat op tegen de geweldige beleving van vandaag? Nee, totaal niet. Met Louise lopen was weer tof, ik heb mooie natuur gezien, leuke en lieve mensen gesproken en ben weer een geweldige ervaring rijker.

De voetjes, beentjes en te laat nemen we er gewoon bij. 't is zoals het is!  Beste instelling ever. Wordt je alleen maar gelukkiger van!